บทที่ 6 คู่หมั้นของฉันคือคุณผีดิบ - 35%

“คุณพ่อว่าอะไรนะคะ!”

รวิชาถามอย่างไม่เชื่อหู เธอไม่แน่ใจว่าเมื่อครู่ตนหูแว่วไปเองหรือเปล่า

“น้องอายต้องหมั้นกับอาภีมนะลูก แล้วพ่อจะอธิบายให้ฟังว่าทำไมเราถึงต้องหมั้น แต่ตอนนี้...” อาทิตย์ยังพูดไม่ทันจบ รวิชาก็ลุกพรวดแล้วหันไปหาผู้เป็นมารดาที่นั่งอยู่อีกด้าน

“คุณแม่คะ ดูคุณพ่อสิพูดอะไรก็ไม่รู้ หมั้นอะไรกันน่ะ” เธอต้องการตัวช่วยเพื่อยืนยันคำพูดของบิดาว่าเป็นแค่เรื่องล้อเล่น แต่พอเห็นสีหน้าและแววตาของท่านทั้งสอง หญิงสาวถึงกับทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาตามเดิม ใบหน้างอง้ำอย่างไม่พอใจ แล้วนั่งนิ่งเพื่อรอฟังเหตุผลจากบิดา

“ฟังพ่อนะ ที่พ่อกับแม่ให้หนูหมั้นกับอาภีมก็เพราะว่าจะได้กันตาวิชรไม่ให้มายุ่งกับหนู หนูรู้หรือเปล่าว่าทุกวันนี้ลุงบุญทรงยังมาทาบทามหนูให้ลูกชายเขาอยู่เลย ถึงแม้พ่อจะปฏิเสธไปแล้วก็เถอะ พ่อไม่อยากให้เขามาลำเลิกบุญคุณเก่า ๆ ที่เคยช่วยพ่อตอนเปิดบริษัท หนูเป็นลูกสาวของพ่อ ทำไมพ่อจะไม่รู้ว่าหนูไม่ชอบหน้าตาวิชร เพราะฉะนั้นพ่อถึงให้หนูหมั้นกับอาภีมเสีย ทางนั้นจะได้ไม่กล้ามายุ่งกับเราอีก เพราะอาภีมค่อนข้างมีอิทธิพลพอตัว พ่อกับแม่จะได้สบายใจด้วย อย่างน้อยเวลาไปทำงานต่างประเทศ หรือต้องไปต่างจังหวัดหลายวัน อาภีมก็ยังดูแลหนูแทนพ่อกับแม่ได้”

อาทิตย์พยายามยกเหตุผลต่าง ๆ นานา มากล่อมบุตรสาว ด้วยรู้ดีว่าคนอย่างรวิชา หากบังคับขู่เข็ญก็ยิ่งต่อต้าน ฉะนั้นจึงต้องหาเหตุผลดี ๆ เพื่อให้อีกฝ่ายได้คิดตาม

“โหย...แล้วทำไมต้องเป็นอาภีมด้วยล่ะคะ”

รวิชายังคงนั่งทำหน้างอเป็นม้าหมากรุก ยังไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเป็นเขา ทำไมไม่เป็นคนอื่น และทำไมต้องหมั้น

“น้องอายไม่ชอบอาภีมหรือลูก”

รวิวรรณเอ่ยปากถามเมื่อเห็นหน้าบอกบุญไม่รับของรวิชา จำได้ว่าตอนไปรับประทานมื้อค่ำกันวันนั้นก็ดูปกติดี บุตรสาวของเธอไม่มีท่าทางรังเกียจรังงอนภีมพลแม้แต่นิดเดียว

“เปล่าหรอกค่ะ ไม่ใช่ไม่ชอบหรอก เฉย ๆ มากกว่า แต่...อาภีมเนี่ยนะ เขาแก่จะตายไปคุณแม่”

สาวน้อยถอนหายใจหนัก ๆ อย่างไม่เกรงใจ นี่ถ้าบรรดาเพื่อน ๆ รู้ว่าเธอต้องหมั้นกับผู้ชายที่แก่กว่าขนาดเป็นน้องของพ่อได้นี่ เธอต้องโดนล้อยันเรียนจบแน่ ถ้าเขาแก่กว่าเธอแค่สี่ห้าปีจะไม่ว่าอะไรเลย แต่นี่ดูท่าทางแล้วน่าจะสิบปีขึ้นไป ดูอย่างไรก็คนละรุ่นกันชัด ๆ

“เขายังไม่แก่สักหน่อย น้องอายไปว่าอาเขาอย่างนั้นได้ยังไงกันลูก หนูแค่หมั้นกับเขาเพื่อให้เขาคอยคุ้มครองดูแลหนูได้เต็มที่ จะได้ไม่ถูกคนอื่นมองไม่ดี หรือนินทาเอาได้ แล้วพอหนูเรียนจบเมื่อไร หรืออาภีมมีแฟนเป็นตัวเป็นตนขึ้นมาจริง ๆ ตอนนั้นเราค่อยถอนหมั้นก็ได้นี่นา เมื่อเช้าพ่อกับแม่คุยตกลงกับเขาเอาไว้แล้ว” ผู้เป็นแม่เอ่ยสำทับ แต่ดูเหมือนสาวน้อยยังคงงอแง เพราะไม่อยากมีห่วงมาผูกคอ

“ก็ให้อาภีมดูแลน้องอายอย่างเดียวก็ได้นี่คะไม่เห็นต้องหมั้นเลย จะว่าไปแล้วน้องอายก็ดูแลตัวเองได้แล้วนะ ไม่ต้องให้เขามาทำตัวเหมือนเป็นผู้ปกครองคนที่สองก็ได้”

“น้องอาย ถ้าหนูดูแลตัวเองได้อย่างที่พูดจริง คืนนั้นคงไม่โดนตาวิชรมันวางยาหรอกนะ” อาทิตย์จำเป็นต้องพูดทั้งที่ตอนแรกว่าจะไม่พูดถึงเรื่องนี้แล้ว แต่ก็อดไม่ได้ ทำเอารวิชาเบิกตาโตขึ้นมาทันที

“อาภีมมาฟ้องคุณพ่อคุณแม่หรือคะ น่าเกลียดที่สุดเลย คนอะไรขี้ฟ้อง!”

หญิงสาวพาลพาโลโกรธชายหนุ่มที่รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะแล้วว่าจะไม่เล่าให้บิดามารดาของเธอฟัง แต่กลับทำไม่ได้อย่างที่รับปากไว้ ผ่านไปแค่ไม่กี่วันเขาก็ผิดสัญญาเสียแล้ว

“น้องอาย...อย่าพาลสิลูก ถ้าคืนนั้นอาภีมไม่ช่วยหนูไว้ ป่านนี้หนูจะเป็นยังไงบ้างรู้รึเปล่า พ่อจะไม่ดุหนูเรื่องที่หนูหนีไปเที่ยวกลางคืนแบบนั้นหรอกนะ เพราะพ่อกับแม่เองก็มีส่วนผิดที่มาตามนัดของหนูไม่ได้ และอาภีมก็ขอร้องไว้ว่าอย่าดุหรือทำโทษหนู เพราะเหตุผลนี้แหละ พ่อถึงอยากให้หนูหมั้นกับอาภีมเสีย เพราะถ้ามีข่าวเรื่องการหมั้นของหนูกับอาภีมแพร่สะพัดออกไป ลุงบุญทรงจะได้เลิกตอแยพวกเรา แล้วก็อย่างที่คุณแม่บอกนั่นแหละว่าถ้าหนูเรียนจบ ช่วยเหลืองานของพ่อได้เมื่อไร หรืออาภีมมีคนรักตัวจริงขึ้นมา เมื่อนั้นเราก็ค่อยถอนหมั้น ป่านนั้นลุงบุญทรงก็คงเลิกสนใจหนูให้ลูกชายแล้วล่ะมั้ง พ่อว่า”

“ก็ได้ค่ะ หมั้นก็หมั้น”

สาวน้อยจนใจต้องตกปากรับคำทั้งที่หน้ายังงอง้ำ นึกถึงตอนคุยกับภีมพลเมื่อตอนสาย และสายตาท่าทางแปลก ๆ ของเขาแล้วจึงเข้าใจว่า ทำไมเขาถึงพูดอย่างนั้น

‘แล้วเจอกันใหม่เพราะเราคงได้เจอกันอีกนาน’

“อาภีมจะมาบอกเรื่องวันและเวลาอีกที หนูจะชวนเพื่อนคนไหนมาบ้างลูก” รวิวรรณถามเพื่อจะได้เตรียมตัวไว้แต่เนิ่น ๆ แต่รวิชากลับส่ายหน้าหวือ

“ไม่ชวนหรอกค่ะ อายเขาตายเลย ขืนชวนเพื่อนมา น้องอายต้องโดนเพื่อนล้อแน่”

“ตามใจหนูแล้วกัน”

สองสามีภรรยาหันมองหน้ากันแล้วได้แต่ยิ้มขำ เข้าใจอยู่ว่าลูกยังเด็กเกินไปกับการหมั้นหมาย ถึงแม้จะไม่ได้ยึดถือเป็นเรื่องจริงจังก็ตาม คิดแล้วก็อดกังวลไม่ได้ แค่รู้ว่าต้องหมั้นยังออกอาการไม่ชอบใจขนาดนี้ ไม่อยากนึกเลยว่าเมื่อถึงวันหมั้นจริง ๆ รวิชาจะพยศสักแค่ไหน

รวิชาตรงดิ่งไปทิ้งตัวลงบนเตียงนอนหนานุ่ม หวนคิดถึงเรื่องที่คุยกับบิดามารดาเมื่อครู่ แล้วนึกย้อนไปถึงเมื่อก่อนที่เธอทำได้เพียงแอบซุ่มมองเขาจากบนระเบียงบ้าน จากที่เคยคิดว่าเส้นทางของเขากับเธอคงเหมือนเส้นขนาน ไม่คิดมาก่อนเลยว่าท้ายที่สุดแล้วต้องมาพัวพันกันในที่สุด

หญิงสาวนึกย้อนไปวันที่ตื่นมาเจอภีมพลนอนอยู่ข้างกาย หลังจากนั้นมาเธอก็ได้เจอกับเขาบ่อยขึ้น นึกถึงตอนเขาเอาตัวเข้ามาชิดใกล้ ตอนที่ทำให้เธอเขินอายจนหน้าแดงบ่อย ๆ และสุดท้าย...ตอนที่เธอเห็นไอ้นั่นของเขาเต็มสองตา

รวิชากรี๊ดเบา ๆ แล้วคว่ำหน้าลงกับที่นอน รู้สึกว่าหน้าร้อนผ่าวไปหมด ตอนนี้เธออยากคุยกับเพื่อนสักคน อยากเล่า อยากระบาย อยากถ่ายทอดสิ่งที่อัดอั้นอยู่ในใจออกไปบ้าง มิเช่นนั้นเธอต้องอกแตกตายเป็นแน่

คนแรกที่รวิชานึกถึงคืออารดา ซึ่งเป็นเพื่อนที่เรียนด้วยกันมาตั้งแต่มัธยมต้น อารดาเป็นคนเรียบร้อย เป็นเด็กเรียนดีมาแต่ไหนแต่ไร เป็นเพื่อนที่รวิชารักและไว้ใจมากที่สุด ทั้งยังเป็นผู้ฟังที่ดี คอยรับฟังปัญหาทุกอย่าง และให้คำแนะนำอย่างจริงใจเสมอ

คิดได้ดังนั้นหญิงสาวจึงลุกขึ้นหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงขึ้นมากดโทร. หาเพื่อนสนิททันที รอสายไม่นานนัก ปลายสายก็กดรับเสียงใส

“อุ้ย ว่างไหมเรามีเรื่องจะเล่าให้ฟัง”

รวิชาเริ่มต้นเล่าเรื่องทั้งหมดโดยไม่ปิดบัง ตั้งแต่เรื่องที่พรรณรายชวนไปเที่ยวกลางคืนแล้วเกิดอะไรขึ้นกับตนบ้าง ถึงแม้จะไม่รู้ว่าเรื่องราวจริง ๆ เป็นอย่างไร แต่เท่าที่ฟังจากคุณผีดิบ รวิชาก็เชื่อว่าคงเป็นตามที่เขาเล่ามา เพราะไม่มีเหตุผลอะไรที่ภีมพลจะโกหก

รวิชาเคยเล่าเรื่องคุณมาเฟียผีดิบที่อยู่รั้วบ้านติดกันให้อารดาฟังหลายครั้ง พออีกฝ่ายรู้ว่าเพื่อนสาวกำลังจะหมั้นกับเขา จึงทำให้อารดาตื่นเต้นเป็นพิเศษ

“ฉันว่ามันต้องเป็นพรหมลิขิตแน่ ๆ เลยอาย” อารดาเพิ่งได้เปิดปากพูดหลังจากนิ่งเงียบฟังรวิชาพูดอยู่ฝ่ายเดียวมาร่วมยี่สิบนาทีเต็ม

“พรหมลิขิตบ้าอะไรกันแก คราวเคราะห์ของฉันน่ะสิไม่ว่า แกคิดดูสิว่าตาคุณผีดิบนั่นน่ะแก่กว่าฉันตั้งกี่ปี ฉันไม่ได้อยากมีพ่อคนที่สองหรอกนะ” รวิชาทำปากยื่นใส่คนปลายสาย ถึงแม้จะรู้ว่าทำไปเพื่อนรักก็คงไม่เห็น

“อ้าว! แกคิดดูสิ แต่ไหนแต่ไรมาแกกับเขาก็ไม่ได้พูดคุยกันเลย แกบอกฉันเองไม่ใช่หรือว่าตอนเด็ก ๆ แกติดเขาอย่างกับอะไรดี ฉันว่านะ แกกับคุณผีดิบอาจจะเป็นเนื้อคู่กันอยู่แล้วก็ได้ พรหมลิขิตก็เลยขีดให้แกกับเขาต้องมาเจอกันอีกครั้งในเวลาที่เหมาะสมไงล่ะ โอ๊ย! โรแมนติกชะมัด อย่างกับนิยายแน่ะยายอาย”

อารดาพูดไปตามประสาสาวน้อยช่างฝัน ทำเอาคนฟังทำหน้าเมื่อย แม้จะเริ่มคล้อยตามเพื่อนแล้วก็ตาม

“เพ้อเจ้อแล้วยายอุ้ย เด็กเรียนอย่างแกยังมีเวลาอ่านนิยายกับเขาด้วยหรือไง ว่าแต่แกเถอะ พอจะมีเวลาว่างมางานหมั้นฉันไหมล่ะ”

รวิชาคิดเอาไว้ว่าคงชวนแค่อารดาคนเดียว เพื่อนคนอื่นเธอไม่ชวนมาอย่างเด็ดขาด ขืนชวนมามีหวังเรื่องหมั้นของเธอต้องกลายเป็นทอล์กออฟเดอะทาวน์ประจำรุ่นแน่ ๆ

“แล้วแกจะหมั้นวันไหน ฉันยังรับปากไม่ได้หรอกนะอาย เพราะไม่รู้ว่าจะลางานได้รึเปล่า”

อารดาอยากไป แต่เพราะต้องทำงานพิเศษที่ร้านสะดวกซื้อแถวบ้าน ซึ่งมีวันหยุดให้แค่อาทิตย์ละวันเท่านั้น จึงไม่แน่ใจว่าจะสามารถไปร่วมงานของเพื่อนได้หรือไม่