บทที่ 5 แผนการขอหมั้นหมาย - 100%

“คงมีบ้างค่ะ ก็ต้องช่วยกันพูดค่อย ๆ หาเหตุผลมาอธิบายให้ฟัง น้องอายถึงจะเป็นเด็ก แต่ความคิดอ่านบางอย่างก็โตเกินวัย มีเหตุผลพอสมควรค่ะ” รวิวรรณยิ้มขึ้นมาได้เมื่อพูดถึงบุตรสาวหัวแก้วหัวแหวน

“ครับ งั้นผมคงต้องขอตัวก่อน มีงานต้องเคลียร์อีกเยอะเลย แล้วตอนเย็นจะให้ลูกน้องเอาใบสัญญามาให้นะครับ”

ภีมพลลุกขึ้น สองสามีภรรยาจึงลุกไปส่งที่หน้าประตูบ้าน อาทิตย์ทำท่าจะเดินไปส่งที่รั้วหลังบ้านที่เดิม แต่ภีมพลนึกขึ้นได้ว่ารวิชานั่งอ่านหนังสืออยู่แถวนั้น และเขาคิดจะแวะคุยเล่นสักหน่อยจึงเอ่ยยั้งเอาไว้ก่อน

“พี่ทิตย์ไม่ต้องไปส่งผมก็ได้ครับ แค่นี้เองผมเดินไปเองก็ได้”

“เอางั้นก็ได้ครับ ขอบคุณมากนะครับคุณภีม”

อาทิตย์ตบบ่าหนุ่มรุ่นน้องอย่างซาบซึ้งในน้ำใจ ปัญหาหลายอย่างที่เคยรุมเร้าเข้ามาเริ่มคลายไปทีละเปลาะ ความตึงเครียดที่บีบคั้นกดดันแน่นหนักอยู่ในอกเริ่มสลายจางลงจนรู้สึกราวกับว่าหายใจได้คล่องขึ้น

“ผมยินดีช่วยครับ หากพี่มีปัญหาขอให้บอกผม เรื่องหนูอายก็ไม่ต้องเป็นห่วง ผมรับปากว่าจะดูแลให้เป็นอย่างดี” จะดูแลแบบเช้าถึงเย็นถึงเชียวล่ะ...

ภีมพลพูดต่อในใจขณะหลุบตาลงมองพื้น

“ขอบคุณอีกครั้งครับ”

กล่าวลากันเสร็จ ภีมพลจึงเดินไปยังสวนหลังบ้าน เมื่อไปถึงศาลาเขาเห็นรวิชายังคงนอนเอกเขนกอยู่ที่เดิม เพียงแต่ตอนนี้กลายเป็นว่าหนังสืออ่านคนเสียแล้ว เพราะสาวน้อยนอนหลับพริ้มโดยมีหนังสือการ์ตูนเล่มเดิมกางทับอยู่บนอก

ภีมพลเหลียวมองซ้ายขวาเพื่อดูว่าจะมีใครผ่านมาทางนี้หรือเปล่า เมื่อเห็นว่าทางสะดวกเขาจึงสาวเท้าเข้าไปใกล้กับศาลาที่รวิชานอนอยู่อย่างเงียบเชียบ

ร่างอรชรที่นอนเอนหลังอยู่บนม้านั่งตัวยาวนั้น ทำให้คนมองอดนึกไปถึงคืนที่อุ้มเธอขึ้นไปบนห้องพักไม่ได้ ตอนนั้นหญิงสาวไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังถูกพาไปไหน และถูกเขาตีตราไว้อย่างไรบ้าง แต่ถ้าเป็นตอนนี้ หากเขาทำอย่างที่เคยทำ เชื่อแน่ว่าเจ้าตัวต้องลุกขึ้นมาร้องโวยวายแน่นอน

ชายหนุ่มเพ่งพิศดวงหน้าเรียวเล็กนั้นอย่างเอ็นดู ไม่อยากเชื่อว่าเด็กตัวจ้อยในวันวาน เมื่อโตขึ้นมาแล้วจะงดงามน่าหลงใหลได้ขนาดนี้ ปาก คอ คิ้ว คางทุกอย่างเหมาะเจาะลงตัวไปหมด ผิวพรรณก็ขาวผ่องเป็นยองใย และเขาก็รู้ดีด้วยว่าทุกอณูเนื้อของเรือนร่างงดงามนี้เต่งตึงนวลเนียนนุ่มมือแค่ไหน ถ้าเขาปล่อยให้สาวน้อยคนนี้หลุดมือไปก็โง่เต็มที

นับว่าโชคดีที่คืนนั้นเขาไม่หน้ามืดปลุกปล้ำเธอขึ้นมา และตอนนี้เขาก็ไม่ปรารถนาจะเด็ดดอกไม้แรกแย้มดอกนี้ก่อนเวลาอันควร ดอกไม้จะสวยสดงดงามก็ต่อเมื่อมันอยู่บนต้นของมัน ถูกเด็ดมาประดับแจกันที่คู่ควรในเวลาที่เหมาะสมต่างหากจึงจะถูกต้อง

รวิชาก็เช่นกัน เขาปรารถนาให้เธอคงความสดใสมีชีวิตชีวาของวัยสาวน้อยแรกรุ่นอย่างที่เห็นในตอนนี้มากกว่า จากนั้นค่อยพัฒนาเติบโตไปตามกาลเวลา แน่นอนว่าคนที่จะคอยบ่มเพาะดอกไม้แรกแย้มดอกนี้ไปจนกว่าจะพร้อมประดับแจกันก็ต้องเป็นเขาเพียงคนเดียว

ชายหนุ่มอดใจไม่อยู่จึงเอื้อมมือใช้หลังนิ้วเกลี่ยที่แก้มใสนั้นอย่างเอ็นดู จำได้ว่าเมื่อก่อนเขาชอบกดจมูกลงบนแก้มย้อยนุ่ม ๆ มีแต่กลิ่นแป้งเด็กของเจ้าตัวมากแค่ไหน ตอนนี้ก็คงไม่ต่างกัน เขาอยากฝังจมูกลงประทับที่เดิมเหลือเกิน แต่ความรู้สึกมันแตกต่าง เพราะเขาอยากประทับลงไปบนกลีบปากอิ่มระเรื่อนั้นด้วย

“อืม...” รวิชาขมวดคิ้วทั้งที่ยังหลับตา เอามือปัดป่ายไปมาเมื่อรู้สึกว่าถูกรบกวน

“เลี้ยงง่ายจริงนะ กินแล้วก็นอน”

ภีมพลถือวิสาสะนั่งบนเก้าอี้ยาวตัวเดียวกับที่รวิชาเหยียดขานอน ทำให้สะโพกของเขาเบียดชิดกันกับต้นขาของสาวน้อยที่กำลังนอนหลับสบาย

เสียงห้าวทุ้มคุ้นหูดังอยู่ไม่ไกล ทำให้รวิชาต้องเปิดเปลือกตาขึ้นมาอย่างง่วงงุน ทว่าพอลืมตามาเห็นใบหน้าคร้ามคมอยู่ใกล้เพียงแค่เอื้อม ทำเอาหญิงสาวถึงกับตกใจรีบกระถดตัวขึ้นนั่งทันที

“อาภีม!”

รวิชารู้สึกว่าหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างรวดเร็ว สัมผัสอุ่นร้อนจากมือเขายังคงติดค้างอยู่ที่ผิวแก้ม หัวใจเต้นกระหน่ำรัวเร็วอย่างห้ามไม่อยู่ และไม่รู้สาเหตุ อยากจะหดขากลับมาก็ทำไม่ได้เพราะติดที่เขามานั่งชิดอยู่อย่างนี้ ใกล้เสียจนเธอกลัวว่าเขาจะได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นโครมครามจนแทบทะลุออกมานอกอก

“อะไรกัน เพิ่งคุยกันอยู่เมื่อกี้เองนะ อาออกมาอีกทีหลับเสียแล้ว”

ภีมพลยิ้มกริ่ม ยิ่งเห็นแก้มใสขึ้นสีระเรื่อชวนมอง จนลามเลียไปถึงลำคอก็ยิ่งอยากแกล้ง จึงทำทีเป็นไม่รู้ไม่เห็นที่สาวน้อยอยากจะหดขาของตนเองกลับ

“แหม...ก็น้องอายเพิ่งกินอิ่ม ลมพัดมาเย็น ๆ มันก็ต้องมีเผลองีบบ้างแหละ ช่วงนี้เป็นเวลาพักผ่อนนี่นา”

รวิชาตอบเสียงอ่อย นัยน์ตากลมโตเสมองไปเรื่อยเปื่อย ในขณะที่มือไม้ก็ไม่รู้จะวางไว้ตรงไหน ได้แต่จับอยู่ที่หนังสือการ์ตูนจนแน่นหนับ

“จะบอกว่าอามากวนเราใช่ไหม” เขาเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม แต่รวิชาหันกลับมาส่ายหน้าหวือ

“เปล่าสักหน่อย น้องอายยังไม่ได้พูดเลยนะคะ อาภีมพูดเองต่างหาก เอ่อ ขอโทษนะคะอาภีม กระเถิบไปอีกนิดได้ไหมคะ น้องอายอยากเอาขาลงค่ะ”

พูดแล้วก็ก้มหน้างุดเพราะรู้สึกขัดเขิน ยิ่งได้ยินเสียงหัวเราะขลุกขลักในลำคอก็ยิ่งอยากวิ่งหนีไปให้ไกลจากตรงนี้ สำหรับเขาแล้วเธออาจจะเป็นแค่เด็กข้างบ้านที่เคยเห็นมาแต่เล็กแต่น้อย แต่สำหรับเธอนั้นเขาคือชายหนุ่มแปลกหน้าที่บังเอิญได้เจอกันในเหตุการณ์ที่ไม่ปกติอยู่ดี

การที่จู่ ๆ ต้องตื่นมาแล้วพบว่าตนเองนอนอยู่บนเตียงเดียวกันกับผู้ชายที่ไม่มีเสื้อผ้าติดตัวเลย แถมยังเป็นผู้ชายที่เธอคิดว่าชาตินี้คงจะไม่มีวันได้เสวนากันอีก จึงไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะสามารถมองหน้ากันได้อย่างสนิทใจ

“เอาสิ ขอโทษที” ภีมพลลุกขึ้นยืนเพื่อให้หญิงสาวหดขาเข้าไป เมื่อเห็นเธอวางขาลงกับพื้นในท่านั่งปกติเรียบร้อยแล้ว เขาจึงหย่อนตัวลงนั่งที่เดิมอีกครั้ง

“เลือกเรียนคณะอะไรเอาไว้ล่ะ”

ชายหนุ่มชวนคุยเพื่อเก็บข้อมูล ระยะเวลากว่าหลายปีที่ไม่ได้พบเจอกันทำให้เขาอยากรู้ว่าที่ผ่านมาสาวน้อยของเขาทำอะไรมาบ้าง

“บริหารฯ ค่ะ เพราะอีกหน่อยต้องเข้าไปช่วยงานคุณพ่อคุณแม่” รวิชาวางหนังสือการ์ตูนไว้บนโต๊ะแล้วยกน้ำขึ้นดื่ม

“ดีมาก พ่อกับแม่มีเราแค่คนเดียว บริษัทที่ท่านดูแลอยู่อีกหน่อยเราก็ต้องดูแลแทนอยู่แล้ว”

ภีมพลมองเสี้ยวหน้าของคนนั่งข้าง ๆ เห็นสีหน้ากึ่งลังเลกึ่งหนักใจ ทั้งยังแววตาเหม่อลอยก็อดถามไม่ได้

“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ”

“น้องอายไม่อยากทำงานตลอดเวลาเหมือนคุณพ่อคุณแม่นี่คะ อายเห็นท่านทำงานบางวันก็ไม่ได้กลับบ้าน บางทีต้องไปต่างจังหวัดตั้งหลายวัน น้องอายกลัวว่าจะทนไม่ได้เหมือนคุณพ่อคุณแม่ แล้วถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ บริษัทก็ต้องเจ๊งเพราะฝีมือน้องอายแน่เลยค่ะอาภีม”

รวิชาพูดอย่างที่ใจคิด เธอกลัวว่าจะไม่มีความสามารถมากพอในการบริหาร และกลัวว่าจะเป็นต้นเหตุทำให้บริษัทที่บิดามารดาสร้างมาต้องล่มสลายลงเพราะความไม่เอาไหนของตนเอง

“ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะ ยังไม่ได้ลองลงมือทำอย่าเพิ่งกลัวไปก่อนสิครับ”

ภีมพลส่งยิ้มอบอุ่นพลางยกมือขึ้นโยกศีรษะของเธออย่างเอ็นดู เขารู้ดีว่าหญิงสาวรู้สึกอย่างไร เพราะความรู้สึกแบบนี้ก็เคยเกิดขึ้นกับเขามาก่อนเหมือนกัน

“เรากลัวว่าวันใดวันหนึ่ง ถ้าหากไม่มีท่านทั้งสองอยู่แล้ว เราไม่รู้จะหันหน้าไปปรึกษาใครใช่ไหม”

“หืม...อาภีมรู้ได้ยังไง” รวิชาหันมามองเขาตาโต ก่อนจะหันกลับไปมองตรงหน้าตามเดิม หญิงสาวถอนหายใจออกมาแล้วพูดว่า

“ใช่ค่ะ ตอนนี้เวลานี้ถ้าน้องอายทำอะไรผิด หรือตัดสินใจอะไรไม่ถูกก็ยังมีคุณพ่อคุณแม่คอยให้คำแนะนำปรึกษาได้ แต่ถ้า...เอ่อ...อายไม่ได้แช่งท่านทั้งสองคนนะคะ เพียงแต่ถ้าถึงเวลานั้นขึ้นมาจริง ๆ อายจะหันหน้าไปปรึกษาใครก็ยังไม่รู้เลย”

ระหว่างที่หญิงสาวกำลังเหม่อ จู่ ๆ ภีมพลก็คว้ามือข้างหนึ่งของเธอมากุมไว้พร้อมบีบเบา ๆ อย่างให้กำลังใจ

“อาอยากให้น้องอายจำไว้อย่างหนึ่งนะ ถ้าหากเรามีปัญหา หาทางออกไม่ได้ ไม่รู้จะปรึกษาใคร อาอยากให้น้องอายนึกถึงอาเป็นคนแรก...ได้หรือเปล่า”

เขาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยที่เบิกกว้าง ความรู้สึกอยากปกป้องดูแลพุ่งตรงเข้าจู่โจมหัวใจของเขา ความโดดเดี่ยวจากการเป็นลูกคนเดียว เขาเคยประสบมาแล้ว และผ่านมันมาแล้ว เขาจึงเข้าใจดีว่ารวิชารู้สึกอย่างไร

รวิชาพูดไม่ออกเพราะสัมผัสอุ่นร้อนจากมือของเขา ได้แต่พยักหน้ารับปากไปอย่างงุนงง แต่สักพักชายหนุ่มก็ลุกขึ้นยืนพร้อมกับปล่อยมือเธอ แต่มือของเขาย้ายมาโยกศีรษะของเธอแทน

“ดีมากเด็กดี อาไปก่อนนะ แล้วเจอกันใหม่เพราะเราคงได้เจอกันอีกนาน”

ภีมพลพูดจบเขาก็ยักคิ้วให้ข้างหนึ่ง เลื่อนมือที่จับศีรษะลงมาหยิกแก้มเธอเบา ๆ ก่อนจะเดินจากไปโดยไม่พูดอะไร ทิ้งให้หญิงสาวนั่งอึ้งอยู่ที่เดิม พอรู้สึกตัว รวิชาก็ยกมือขึ้นทาบแก้มทั้งสองข้างเมื่อรู้สึกว่ามันเริ่มเห่อร้อนขึ้นมาอีกแล้ว

“อาภีมบ้า” บ้าจริง วันนี้เขาทำให้เธอเขินไปกี่ครั้งแล้วนะ