ตอนที่ 14  คำพูดที่บาดใจ

ตอนที่

14

คำพูดที่บาดใจ

หลังจากคืนแห่งความปรารถนาที่ลึกซึ้งแพรไหมรู้สึกว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับคริสเตียน ได้ก้าวข้ามไปอีกขั้นแม้จะยังคงมีความหวาดกลัวและช่องว่างระหว่างพวกเขาอยู่ แต่สัมผัสและความใกล้ชิดในคืนนั้นทำให้แพรไหมสัมผัสได้ถึงความผูกพันที่กำลังก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ เธอเริ่มมองเห็นคริสเตียนในมุมที่แตกต่างไปจากเดิม ไม่ใช่แค่มาเฟียผู้เย็นชา แต่เป็นผู้ชายที่มีความปรารถนาและความหึงหวงที่รุนแรง และนั่นทำให้เธอรู้สึกหวั่นไหวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนแต่ความสงบสุขก็อยู่ได้ไม่นาน

เช้าวันหนึ่งแพรไหมกำลังเดินเล่นอยู่ในสวนของคฤหาสน์ ดอกไม้นานาชนิดเบ่งบานอวดสีสันสดใส ทำให้บรรยากาศดูผ่อนคลายขึ้นกว่าปกติที่เธอเคยรู้สึกในคฤหาสน์หลังนี้ ทันใดนั้น เสียงรองเท้าส้นสูงก็กระทบพื้นหินอ่อนดังขึ้น เธอหันไปมองและเห็นร่างสูงโปร่งของ โซเฟียเดินเข้ามาในสวนด้วยชุดที่หรูหรา ใบหน้าสวยคมของเธอยังคงเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งและสายตาที่มองมาที่แพรไหมยังคงเต็มไปด้วยความดูถูก

“ดูเหมือนคุณจะสบายดีกว่าที่คิดนะแพรไหม” โซเฟียเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ไม่คิดเลยว่าจะเห็นคุณมีความสุขกับชีวิตที่นี่ได้ถึงขนาดนี้”

แพรไหมยิ้มบางๆ อย่างสงบ “ฉันก็พยายามปรับตัวค่ะคุณโซเฟีย”

โซเฟียหัวเราะหึๆ ในลำคอ “ปรับตัวงั้นเหรอ…คุณคิดว่าคุณจะปรับตัวเข้ากับโลกของคริสเตียนได้จริงเหรอคะ”

แพรไหมเงียบไป เธอไม่รู้ว่าควรจะตอบอะไร เพราะในใจเธอก็ยังไม่แน่ใจนัก

“คุณอาจจะคิดว่าคริสเตียนสนใจคุณ” โซเฟียพูดต่อ น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน “แต่คุณรู้ไหมว่าเขาเคยมีผู้หญิงมาแล้วกี่คน และแต่ละคนก็เป็นแค่ของเล่นที่เขาจะทิ้งขว้างเมื่อไหร่ก็ได้ที่เขาเบื่อ”

คำพูดของโซเฟียทำให้หัวใจของแพรไหมกระตุก เธอพยายามไม่สนใจ แต่คำพูดเหล่านั้นก็บาดลึกเข้ามาในใจของเธอ

“คุณคิดว่าคุณพิเศษกว่าคนอื่นงั้นเหรอคะ” โซเฟียเดินเข้ามาใกล้แพรไหมอีกก้าว “คุณเป็นแค่ผู้หญิงที่เขาซื้อมา คุณก็แค่ ‘ของเล่น’ ชิ้นใหม่ที่เขากำลังสนุกด้วยเท่านั้นแหละ”

แพรไหมกำมือแน่น พยายามควบคุมอารมณ์ “คุณโซเฟียไม่มีสิทธิ์ที่จะมาพูดแบบนี้กับฉัน!”

“ทำไมจะไม่มีสิทธิ์ล่ะคะ” โซเฟียยิ้มเยาะ

 “ฉันกับคริสเตียนเรารู้จักกันมานาน เราสนิทกันมากกว่าที่คุณจะเข้าใจเสียอีก คุณคิดว่าเขาจะรักผู้หญิงธรรมดาๆ อย่างคุณจริงๆ เหรอ”

คำพูดของโซเฟียเหมือนคมมีดที่กรีดลงไปในใจของแพรไหม เธอรู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรง เธอรู้ว่าโซเฟียพูดถูก เธอเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาๆ ที่ถูกซื้อมาและคริสเตียนก็เป็นคนที่มีอำนาจและอิทธิพล เธอจะไปเปรียบเทียบอะไรกับผู้หญิงอย่างโซเฟียได้

“เขาคงสนุกกับคุณมากตอนนี้” โซเฟียพูดต่อ

“แต่เชื่อเถอะว่าอีกไม่นาน เขาก็จะเบื่อคุณ และเมื่อถึงเวลานั้น คุณก็จะถูกทิ้งขว้างเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ ที่ผ่านมา”

น้ำตาเริ่มคลอเบ้าแพรไหม เธอรู้สึกถูกดูถูกและทำร้ายจิตใจอย่างรุนแรง

“คุณไม่รู้หรอกว่าคริสเตียนเป็นคนยังไง” โซเฟียพูดเสียงต่ำลง ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นจริงจังมากขึ้น “เขาสามารถทำทุกอย่างเพื่อให้ได้สิ่งที่เขาต้องการ และเขาก็ไม่เคยสนใจความรู้สึกของใคร คุณคิดว่าเขาจะแคร์คุณงั้นเหรอคะ”

แพรไหมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะขาดใจ เธอพยายามกลั้นน้ำตาไว้ แต่ก็ไม่สามารถทำได้ น้ำตาไหลรินลงมาเป็นทาง

“ร้องไห้ทำไมคะ” โซเฟียยิ้มเยาะ

“นี่แหละคือชีวิตที่คุณเลือกเอง คุณเลือกที่จะมาอยู่ในกรงทองนี้ คุณก็ต้องรับผลของมันให้ได้”

โซเฟียหัวเราะอย่างสะใจ ก่อนจะเดินหันหลังกลับออกจากสวนไปอย่างช้าๆ ทิ้งให้แพรไหมยืนอยู่คนเดียว ท่ามกลางความเจ็บปวดและความสับสน

แพรไหมเดินกลับเข้ามาในคฤหาสน์ด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวด เธอพยายามเดินขึ้นห้องนอนอย่างเงียบๆ เพื่อไม่ให้ใครเห็นสภาพของเธอ แต่เมื่อเธอเดินผ่านห้องนั่งเล่น เธอก็ได้ยินเสียงคุ้นเคยดังออกมาจากข้างใน เธอหยุดชะงักและแอบมองเข้าไป

คริสเตียนกำลังนั่งอยู่บนโซฟา โดยมีโซเฟียนั่งอยู่ข้างๆ เธอเห็นโซเฟียกำลังหัวเราะและพูดคุยกับคริสเตียนอย่างสนุกสนาน ใบหน้าของคริสเตียนไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆ ออกมา แต่เขาก็ไม่ได้ผลักไสโซเฟียออกไป แพรไหมรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างบีบรัดหัวใจของเธอแน่น เธอรู้สึกเจ็บปวดและผิดหวังอย่างรุนแรง

‘เขาคงจะมีความสุขกับโซเฟียจริงๆ สินะ’ แพรไหมคิดในใจ ‘คำพูดของโซเฟียคงเป็นเรื่องจริงทั้งหมด’

แพรไหมรีบเดินกลับขึ้นห้องนอน เธอปิดประตูห้องและทรุดตัวลงกับพื้น น้ำตาไหลออกมาอย่างเงียบๆ เธอรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจมดิ่งลงไปในความมืดมิด

หลังจากนั้นไม่นาน ลีโอ ก็เดินเข้ามาในห้องของแพรไหม เขาเห็นแพรไหมนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่บนพื้น ก็รู้สึกตกใจและเป็นห่วง

“คุณแพรไหมครับ เกิดอะไรขึ้นครับ” ลีโอถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

แพรไหมเงยหน้าขึ้นมองลีโอ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา “คุณลีโอคะ…ฉันไม่รู้ว่าฉันควรจะทำยังไงดี”

ลีโอทรุดตัวลงนั่งข้างๆ แพรไหม เขาเอื้อมมือมาแตะไหล่ของเธออย่างแผ่วเบา “คุณโซเฟียมาที่นี่ใช่ไหมครับ”

แพรไหมพยักหน้าอย่างช้าๆ “เธอพูดเรื่องต่างๆ มากมาย…เรื่องที่ว่าคริสเตียนไม่เคยรักใคร เขาแค่เล่นกับผู้หญิงทุกคน…และฉันก็เป็นแค่ของเล่นอีกคนของเขา”

ลีโอถอนหายใจเบาๆ “คุณอย่าไปฟังคำพูดของคุณโซเฟียเลยนะครับ เธอเป็นคนแบบนั้นแหละ”

“แต่…แต่เธอพูดถูกนี่คะ” แพรไหมสะอื้น “ฉันเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาๆ ที่ถูกซื้อมา ฉันจะไปมีความสำคัญอะไรกับคริสเตียนได้”

ลีโอเงียบไปครู่หนึ่ง เขารู้ว่าคำพูดของโซเฟียมันรุนแรงและทำร้ายจิตใจมากแค่ไหน และเขาก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ทั้งหมดว่าคริสเตียนเป็นคนอย่างไร

“นายท่าน…อาจจะไม่ได้แสดงออกอย่างที่คุณต้องการ” ลีโอพูดเสียงแผ่ว “แต่เขาก็ดูแลคุณอย่างดีนะครับ”

“การดูแลที่มาพร้อมกับการครอบครองน่ะเหรอคะ” แพรไหมพูดด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด “ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นแค่ของเล่น เป็นแค่สิ่งของที่เขาสามารถทำอะไรก็ได้”

ลีโอรู้สึกสงสารแพรไหมจับใจ เขารู้ว่าแพรไหมต้องเจอกับอะไรบ้างตั้งแต่เข้ามาอยู่ในคฤหาสน์หลังนี้

“คุณแพรไหมครับ…ผมรู้ว่ามันยาก” ลีโอพูด “แต่คุณต้องเข้มแข็งนะครับ”

แพรไหมไม่ตอบอะไร เธอซบหน้าลงกับเข่าและร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ลีโอทำได้เพียงลูบหลังเธอเบาๆ พยายามปลอบโยนเธออย่างเงียบๆ

ในตอนเย็นคริสเตียนเดินเข้ามาในห้องนอน เขาเห็นแพรไหมนอนอยู่บนเตียง ใบหน้าของเธอซีดเซียว ดวงตาบวมช้ำจากการร้องไห้

“เกิดอะไรขึ้น” คริสเตียนถามเสียงเรียบ แต่แววตาของเขากลับมีความกังวลเล็กน้อย

แพรไหมไม่ได้ตอบอะไร เธอหันหน้าหนีเขา

คริสเตียนเดินเข้ามาใกล้ เขาเห็นคราบน้ำตาบนใบหน้าของเธอ และรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง

“โซเฟียมาหาคุณใช่ไหม” คริสเตียนถามเสียงต่ำ

แพรไหมเงียบไปอีกครั้ง เธอไม่อยากพูดอะไรกับเขาในตอนนี้

คริสเตียนถอนหายใจ “เธอพูดอะไรกับคุณ”

แพรไหมลุกขึ้นนั่ง เธอเงยหน้าขึ้นมองคริสเตียน ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความผิดหวัง

“เธอพูดทุกอย่างที่ฉันกลัวว่าจะเป็นความจริง” แพรไหมพูดเสียงแผ่ว

“เธอพูดว่าฉันเป็นแค่ของเล่นของคุณ ว่าคุณจะเบื่อฉันในไม่ช้า และจะทิ้งฉันไปเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ”

ใบหน้าของคริสเตียนแข็งกร้าวขึ้น “คุณเชื่อคำพูดของเธอเหรอ”

“แล้วทำไมฉันจะไม่เชื่อล่ะคะ!” แพรไหมพูดเสียงดังขึ้น

 “คุณแสดงออกชัดเจนว่าฉันเป็นแค่สิ่งของที่คุณครอบครอง คุณไม่เคยสนใจความรู้สึกของฉันเลย!”

คริสเตียนเดินเข้ามาใกล้แพรไหม เขายื่นมือมาจับแขนของเธอ แพรไหมสะบัดแขนออก

“อย่ามาแตะต้องฉัน!” แพรไหมพูดด้วยน้ำเสียงโกรธ

“คุณมันเลว! คุณไม่เคยเห็นใครเป็นคนเลย!”

คำพูดของแพรไหมทำให้คริสเตียนรู้สึกเจ็บแปลบ หัวใจของเขาเหมือนถูกบีบรัดอย่างรุนแรง

“คุณกำลังพูดอะไร” คริสเตียนถามเสียงต่ำ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและไม่เข้าใจ

“ฉันกำลังพูดความจริง!” แพรไหมตอบ

 “คุณคิดว่าฉันไม่รู้เหรอว่าคุณกับโซเฟียเป็นอะไรกัน! คุณคงมีความสุขมากสินะที่ได้หัวเราะกับเธอหลังจากที่เธอมาทำร้ายจิตใจฉัน”

คริสเตียนกำมือแน่น เขารู้สึกโกรธที่แพรไหมเข้าใจผิด แต่เขาก็ไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้ในตอนนี้

“คุณกำลังเข้าใจผิด แพรไหม” คริสเตียนพยายามอธิบาย

“เข้าใจผิดงั้นเหรอคะ!” แพรไหมหัวเราะอย่างเจ็บปวด “ฉันเห็นกับตาตัวเอง คุณมีความสุขมากที่ได้อยู่กับเธอ คุณไม่เคยมีความสุขแบบนั้นกับฉันเลย”

คำพูดของแพรไหมทำให้คริสเตียนรู้สึกผิดอย่างรุนแรง เขายอมรับว่าเขาไม่เคยแสดงความรู้สึกของเขาออกมาอย่างชัดเจน และนั่นอาจเป็นสาเหตุที่ทำให้แพรไหมเข้าใจผิด

“ผมไม่เคยคิดจะทิ้งคุณ” คริสเตียนพูดเสียงต่ำ

 “ผมไม่เคยคิดว่าคุณเป็นแค่ของเล่น”

“แล้วทำไมคุณถึงไม่เคยแสดงให้ฉันเห็น!” แพรไหมร้องไห้ “ทำไมคุณถึงไม่เคยพูดอะไรเลย! คุณปล่อยให้ฉันจมอยู่กับความกลัวและความสับสนมาตลอด”

คริสเตียนดึงร่างของแพรไหมเข้ามากอดแน่น แพรไหมพยายามขัดขืน แต่เขาก็ไม่ยอมปล่อย

“ผมขอโทษ” คริสเตียนกระซิบเสียงแหบพร่า

“ผมขอโทษที่ทำให้คุณเสียใจ ผมไม่รู้ว่าคุณคิดแบบนั้น”

แพรไหมร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของคริสเตียน เธอรู้สึกสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง เธอทั้งโกรธเขา เจ็บปวดจากคำพูดของโซเฟีย แต่ใน ขณะเดียวกัน เธอก็รู้สึกถึงความอบอุ่นและความปลอดภัยเมื่ออยู่ในอ้อมกอดของเขา

คริสเตียนลูบหลังแพรไหมเบาๆ เขาไม่รู้จะปลอบโยนเธออย่างไร เขารู้ว่าเขาต้องเปลี่ยนแปลงตัวเอง เขาต้องแสดงความรู้สึกของเขาออกมาให้ชัดเจนมากขึ้น เพื่อให้แพรไหมเข้าใจว่าเธอมีความสำคัญกับเขามากแค่ไหน

“ผมจะไม่ปล่อยคุณไปไหน แพรไหม” คริสเตียนกระซิบเสียงทุ้มต่ำ “คุณคือของผม และผมจะดูแลคุณให้ดีที่สุด”

คำพูดของคริสเตียนทำให้แพรไหมรู้สึกอุ่นใจขึ้นเล็กน้อย เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตาของเธอยังคงเต็มไปด้วยน้ำตา

“คุณจะเชื่อใจผมได้ไหม” คริสเตียนถาม แววตาของเขาเต็มไปด้วยความหวัง

แพรไหมมองเข้าไปในดวงตาของคริสเตียน เธอเห็นความจริงใจบางอย่างในแววตาของเขา และนั่นทำให้เธอรู้สึกว่าเธอควรจะให้โอกาสเขา

“ฉัน…ฉันจะพยายามค่ะ” แพรไหมตอบเสียงแผ่ว

คริสเตียนยิ้มบางๆ เขาเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าของแพรไหมอย่างแผ่วเบา

“ดีมาก” คริสเตียนพูด

“ผมจะทำให้คุณเชื่อใจผมให้ได้”