ตอนที่  15  หึงหวงออกนอกหน้า

ตอนที่

15

หึงหวงออกนอกหน้า

หลังจากเหตุการณ์ทะเลาะกันเรื่องโซเฟียและการที่คริสเตียน ยอมเปิดใจขอโทษแพรไหม ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็เหมือนจะก้าวไปข้างหน้าเล็กน้อย แพรไหมยังคงหวาดระแวงในบางครั้ง แต่คำพูดและการกระทำของคริสเตียนที่แสดงออกถึงความเป็นเจ้าของอย่างชัดเจน ก็ทำให้เธอเริ่มรับรู้ถึงความรู้สึกบางอย่างที่เขามีให้ แม้จะยังไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร แต่ความใกล้ชิดที่เพิ่มขึ้นก็ทำให้กำแพงในใจของแพรไหมค่อยๆ พังทลายลง

วันหนึ่ง แพรไหมกำลังเดินชมภาพวาดในห้องแสดงงานศิลปะภายในคฤหาสน์ ซึ่งเป็นหนึ่งในกิจกรรมที่เธอเริ่มเพลิดเพลินเมื่อมาอยู่ที่นี่ แสงแดดยามบ่ายส่องผ่านกระจกสีเข้ามาตกกระทบผืนผ้าใบ ทำให้ภาพวาดดูมีชีวิตชีวามากยิ่งขึ้น แพรไหมกำลังยืนพิจารณาภาพทิวทัศน์ภาพหนึ่งอย่างสนใจ เมื่อมีเสียงทุ้มต่ำดังขึ้นข้างๆ เธอ

“คุณแพรไหมชอบภาพนี้เหรอครับ” ลีโอ ยืนอยู่ไม่ไกล ดวงตาของเขามองภาพวาดอย่างพิจารณา ก่อนจะหันมามองแพรไหมด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน

“ใช่ค่ะคุณลีโอ ภาพนี้สวยมากเลยนะคะ” แพรไหมตอบ พลางหันไปยิ้มให้ลีโอ

ลีโอพยักหน้า “ภาพนี้เป็นภาพที่นายท่านรักมากเลยนะครับ ศิลปินใช้สีและเทคนิคที่ซับซ้อนมากในการสร้างสรรค์”

แพรไหมกับลีโอเริ่มพูดคุยกันเกี่ยวกับภาพวาดและงานศิลปะ ลีโอเป็นคนที่มีความรู้รอบตัวและสุภาพเสมอ เขาตอบคำถามของแพรไหมอย่างละเอียดและให้ความรู้เพิ่มเติมมากมาย การได้พูดคุยกับลีโอทำให้แพรไหมรู้สึกผ่อนคลายและสบายใจ เธอรู้สึกว่าเขาเป็นเหมือนเพื่อนเพียงคนเดียวที่เธอมีในคฤหาสน์หลังนี้

ขณะที่ทั้งสองกำลังสนทนาอย่างออกรส โดยที่ลีโอเองก็แอบเหลือบมองแพรไหมเป็นระยะๆ ด้วยความรู้สึกชื่นชมที่เก็บซ่อนไว้ ทันใดนั้น บรรยากาศในห้องก็พลันเปลี่ยนไป

 แพรไหมรู้สึกถึงแรงกดดันบางอย่างที่แผ่ซ่านเข้ามา เธอหันไปมองและเห็น คริสเตียน ยืนอยู่ตรงประตูห้อง ใบหน้าของเขาเรียบเฉยเหมือนเช่นเคย แต่ดวงตาคมกริบคู่นั้นกลับจ้องมาที่เธอและลีโออย่างไม่พอใจ รัศมีแห่งความเย็นชาและอำนาจที่แผ่ออกมาจากตัวเขานั้น รุนแรงจนทำให้แพรไหมรู้สึกขนลุก

ลีโอเห็นคริสเตียนก็รีบก้มศีรษะลงอย่างนอบน้อม “นายครับ”

คริสเตียนไม่ได้ตอบอะไร เขายังคงจ้องมองแพรไหมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามและความหงุดหงิด แพรไหมรู้สึกเหมือนถูกจับได้ว่ากำลังทำอะไรผิด

“มีอะไรกัน” คริสเตียนถามเสียงต่ำ น้ำเสียงของเขาเรียบเฉย แต่กลับแฝงด้วยความเย็นยะเยือก

“ผมแค่กำลังอธิบายเรื่องภาพวาดให้คุณแพรไหมฟังครับนาย” ลีโอรายงานด้วยน้ำเสียงสุภาพ

คริสเตียนไม่ตอบ เขาก้าวเดินเข้ามาในห้องอย่างช้าๆ ทุกย่างก้าวของเขาราวกับจะตอกย้ำถึงอำนาจที่เขามี เขาเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงกลางระหว่างแพรไหมกับลีโอ ราวกับจะกั้นทั้งสองออกจากกัน

“ฉันจะอธิบายเอง” คริสเตียนพูดเสียงเรียบ

“นายไปทำงานของนายได้แล้วลีโอ”

ลีโอรู้สึกถึงความผิดปกติในน้ำเสียงของผู้เป็นนาย เขารู้ว่าคริสเตียนกำลังไม่พอใจอย่างชัดเจน ลีโอพยักหน้ารับคำสั่ง

“ครับนาย” ก่อนจะเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้แพรไหมอยู่กับคริสเตียนเพียงลำพัง

เมื่อลีโอจากไปแล้ว คริสเตียนก็หันมามองแพรไหม ใบหน้าของเขายังคงไร้อารมณ์ แต่แววตาของเขากลับเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

“ทำไมคุณถึงคุยกับมัน” คริสเตียนถามเสียงต่ำ

แพรไหมรู้สึกตกใจกับคำถามของเขา “เขาก็แค่อธิบายเรื่องภาพวาดให้ฉันฟังเองนี่คะ”

“ผมไม่ชอบให้คุณคุยกับคนอื่น” คริสเตียนพูดเสียงแข็ง “โดยเฉพาะกับผู้ชายคนอื่น”

คำพูดของคริสเตียนทำให้แพรไหมหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ “คุณหมายความว่ายังไงคะ! คุณหึงฉันงั้นเหรอ”

คริสเตียนเงียบไป ดวงตาของเขายังคงจ้องมองแพรไหมอย่างไม่ลดละ “คุณเป็นของผม แพรไหม” เขาพูดเสียงต่ำ “ผมไม่ชอบให้ใครเข้าใกล้ของของผม”

คำพูดของคริสเตียนทำให้แพรไหมรู้สึกทั้งโกรธและหวั่นไหว เธอรู้ว่าเขากำลังแสดงความหึงหวงออกมา แต่การที่เขาปฏิบัติต่อเธอเหมือนสิ่งของก็ทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวด

“ฉันไม่ใช่สิ่งของนะคะ!” แพรไหมพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ฉันมีความรู้สึกนะ”

คริสเตียนไม่ตอบ เขาดึงร่างของแพรไหมเข้ามากอดแน่น แพรไหมรู้สึกถึงความแข็งแกร่งของร่างกายเขาที่โอบล้อมเธอไว้

“คุณคือของผม แพรไหม” คริสเตียนกระซิบข้างหูเธอ “คุณจะต้องอยู่ข้างผมเท่านั้น”

แพรไหมพยายามจะผลักไสเขาออก แต่เขากลับกอดเธอแน่นขึ้น เธอรู้สึกถึงความร้อนจากร่างกายของเขาที่แผ่ซ่านเข้ามาสู่ร่างกายของเธอ และในขณะเดียวกัน เธอก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกบางอย่างที่แตกต่างไปจากเดิม ความรู้สึกที่คริสเตียนกำลังแสดงออกมานั้น ไม่ใช่แค่ความต้องการทางกาย แต่เป็นความต้องการที่จะครอบครองเธอทั้งหมด ทั้งร่างกายและจิตใจ

หลังจากเหตุการณ์นั้นไม่กี่วัน นิค ก็กลับมาที่คฤหาสน์อีกครั้ง เขาแอบเข้ามาในห้องสมุดที่แพรไหมชอบไปอ่านหนังสือ และเข้ามานั่งลงข้างๆ เธออย่างเงียบๆ

“พี่สะใภ้สบายดีนะครับ” นิคเอ่ยทักด้วยรอยยิ้มสดใส

แพรไหมยิ้มบางๆ “สบายดีจ้ะ นิค”

“พี่คริสเตียนอยู่ไหนครับ” นิคถามเสียงเบา

 “ผมไม่อยากให้เขาเห็นผมอยู่ที่นี่”

แพรไหมหัวเราะเบาๆ “เขากำลังทำงานอยู่ในห้องทำงานน่ะจ้ะ”

นิคถอนหายใจอย่างโล่งอก “ค่อยยังชั่วหน่อย”

นิคกับแพรไหมเริ่มพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน นิคเล่าเรื่องราวตลกๆ และเรื่องราวเกี่ยวกับโลกภายนอกที่แพรไหมไม่เคยได้สัมผัส ทำให้แพรไหมหัวเราะออกมาอย่างสดใส เธอรู้สึกว่านิคเป็นเหมือนแสงสว่างที่เข้ามาในชีวิตที่มืดมิดของเธอ

ในขณะที่ทั้งสองกำลังหัวเราะอย่างออกรส ทันใดนั้น ประตูห้องสมุดก็เปิดออกอย่างแรง คริสเตียน ยืนอยู่ตรงนั้น ใบหน้าของเขาแข็งกร้าว ดวงตาคมกริบของเขาจ้องมาที่นิคด้วยความโกรธที่ปิดไม่มิด รัศมีแห่งความไม่พอใจที่แผ่ออกมาจากตัวเขานั้น รุนแรงจนทำให้บรรยากาศในห้องสมุดพลันเย็นยะเยือก

“นิค! นายมาทำอะไรที่นี่!” คริสเตียนถามเสียงต่ำ

นิคสะดุ้งเล็กน้อย เขาหันไปมองคริสเตียนด้วยสีหน้าประหลาดใจ “ผมก็แค่มาเยี่ยมพี่สะใภ้เองครับ”

คริสเตียนเดินตรงเข้ามาหานิค ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ “ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่ามายุ่งกับภรรยาของฉัน!”

“โธ่…พี่คริสเตียน!” นิคโวยวาย “ผมก็แค่อยากคุยกับพี่สะใภ้เองนะครับ”

คริสเตียนไม่สนใจคำพูดของนิค เขากระชากแขนของนิคอย่างแรง ทำให้ร่างของนิคเซถลาไปเล็กน้อย

“นายไม่ฟังคำสั่งฉันใช่ไหม” คริสเตียนถามเสียงต่ำ “นายอยากให้ฉันลงโทษนายแบบไหน”

แพรไหมรู้สึกตกใจกับท่าทีของคริสเตียน เธอรีบเข้าไปห้าม “คริสเตียน! อย่าทำนิค”

คริสเตียนหันมามองแพรไหม ดวงตาของเขาแดงก่ำไปด้วยความโกรธ “คุณเข้าข้างมันอีกแล้วใช่ไหม แพรไหม!”

“ฉันไม่ได้เข้าข้างใครค่ะ” แพรไหมพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ฉันแค่ไม่อยากให้คุณทำร้ายเขา”

คริสเตียนมองแพรไหมด้วยสายตาผิดหวัง เขาปล่อยแขนของนิคออกอย่างแรง

“นายกลับไปได้แล้วนิค” คริสเตียนสั่งเสียงต่ำ “และอย่าให้ฉันเห็นนายมาที่นี่อีก”

นิคถอนหายใจอย่างยอมแพ้ เขามองแพรไหมด้วยสายตาเสียใจก่อนจะเดินออกจากห้องสมุดไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อนิคจากไปแล้ว คริสเตียนก็หันมามองแพรไหม ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธและหึงหวง

“ทำไมคุณถึงได้สนใจมันนัก” คริสเตียนถามเสียงต่ำ “มันมีอะไรดีกว่าผมงั้นเหรอ”

แพรไหมรู้สึกอึดอัดกับคำถามของเขา เธอรู้ว่าคริสเตียนกำลังแสดงความรู้สึกของเขาออกมาอย่างชัดเจน แต่เธอก็ไม่รู้ว่าจะตอบเขาอย่างไร

“นิคเขาเป็นคนร่าเริง…และเป็นกันเอง” แพรไหมตอบเสียงแผ่ว “เขาทำให้ฉันรู้สึกผ่อนคลาย”

คำพูดของแพรไหมเหมือนคมมีดที่กรีดลงไปในใจของคริสเตียน ใบหน้าของเขาแข็งกร้าวขึ้นอีกครั้ง

“คุณกำลังบอกว่าผมไม่สามารถทำให้คุณมีความสุขได้งั้นเหรอ” คริสเตียนถามเสียงต่ำ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

แพรไหมรู้สึกผิดที่พูดแบบนั้นออกไป เธอไม่เคยคิดที่จะเปรียบเทียบคริสเตียนกับนิคเลย

“ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้นค่ะ” แพรไหมรีบแก้ตัว “ฉันแค่รู้สึกว่า…บางทีคุณก็ดูดุดันเกินไป”

คริสเตียนก้าวเข้ามาใกล้แพรไหม เขายื่นมือมาจับคางของเธอ บังคับให้เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา

“ผมก็เป็นของผมแบบนี้” คริสเตียนกระซิบเสียงต่ำ “คุณต้องเรียนรู้ที่จะยอมรับมัน”

แพรไหมมองเข้าไปในดวงตาของคริสเตียน เธอเห็นความเจ็บปวดและความหึงหวงที่ซ่อนอยู่ในแววตาของเขา และนั่นทำให้เธอรู้สึกถึงความรู้สึกบางอย่างที่แตกต่างไปจากเดิม เธอเริ่มมองเห็นความอ่อนแอที่ซ่อนอยู่ภายใต้ความแข็งแกร่งของเขา

คริสเตียนโน้มตัวลงมา ริมฝีปากของเขาบดเบียดลงบนริมฝีปากของแพรไหมอย่างแผ่วเบา จูบของเขาในครั้งนี้ไม่รุนแรงเหมือนครั้งก่อนๆ แต่มันกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งความปรารถนา ความหึงหวง และความต้องการที่จะครอบครอง แพรไหมรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านเข้ามาในร่างกายของเธอ และเธอก็เริ่มตอบสนองจูบของเขาอย่างช้าๆ

คริสเตียนกระซิบข้างหูเธอ “ผมไม่อยากให้ใครเข้าใกล้คุณ ผมอยากให้คุณอยู่ข้างผมเท่านั้น แพรไหม”

แพรไหมรู้สึกถึงความอบอุ่นในหัวใจ เธอรู้ว่านี่คือวิธีที่คริสเตียนแสดงความรู้สึกของเขาออกมา มันอาจจะไม่ใช่คำพูดที่อ่อนหวาน แต่เป็นการกระทำที่แสดงให้เห็นถึงความเป็นเจ้าของและความหึงหวงที่รุนแรง และนั่นก็ทำให้แพรไหมเริ่มเข้าใจว่าคริสเตียนอาจจะมีความรู้สึกที่ลึกซึ้งกับเธอมากกว่าที่เธอเคยคิด

คริสเตียนกอดแพรไหมแน่น เขาไม่ยอมปล่อยเธอไปไหน เขายังคงจูบเธออย่างอ่อนโยน แต่เต็มไปด้วยความปรารถนา แพรไหมรู้สึกว่าเธอเริ่มหลงอยู่ในวังวนของความรู้สึกที่คริสเตียนมอบให้ เธอรู้ว่านี่คือจุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในความสัมพันธ์ของพวกเขา และเธอไม่แน่ใจว่าปลายทางของมันจะเป็นอย่างไร