บทที่ 1 กลับไปเจออะไรเดิมๆ (5)

“จะทำอะไร” ดวงตาฉ่ำหวานมองการกระทำของกองทัพที่ตอนนี้มือหนากำลังล้วงเข้าไปในชั้นในสีขาวของเธอ

            “ทำให้เงี่ย...ไง” สิ้นคำของคนตัวโตนิ้วหนาก็แทรกเข้าในชั้นในแล้วกดปลายนิ้วเข้าไปที่ปุ่มกระสันของไลลาทันที จนเธอต้องกัดริมฝีปากของตัวเองเพื่อสะกดความเสียวซ่านเอาไว้

            “อ๊ะ”

            “หึ...ผัวใหม่เย...สะใจปะ มันลีลาดีเหมือนพี่ไหมไลลา”

            “ดะ...ดี...เควินเขาดี อ๊ะ...” ไลลาพยายามฝืนความต้องการของตัวเองแล้วพูดออกไป แต่กลับกลายเป็นว่ากองทัพโกรธกว่าเดิมจนเขาทำการกดย้ำนิ้วหนาเข้าไปในโพรงสาวทีเดียวสุดนิ้ว

            “อ๊ะ...แน่นฉิบ”

            ไลลานิ่วหน้าด้วยความเจ็บเพราะห่างหายจากเพศรสมานานอีกทั้งเคยมีอะไรกับกองทัพแค่วันนั้นวันเดียว ร่างกายสาวจึงยังใหม่และไม่ชินกับสิ่งแปลกปลอมใดๆ ทั้งนั้น

            “อะ...เอาออกไป” เสียงหวานร้องออกมาแต่พยายามไม่ครางจนเสียงหลงเพราะไม่อยากให้เขารู้ว่าเธอกำลังรู้สึกยังไง

            “ให้เอาออกจริงๆ เหรอไลลา เธอแน่ใจเหรอ แต่ถ้าพี่เอานิ้วออกรับรองพี่เอาอย่างอื่นเสียบเข้าไปแทนแน่!” น้ำหวานที่ไหลออกมาจากกายสาวทำเอาชายหนุ่มกัดกรามแกร่งอย่างเสียวซ่าน

            “อะ...เอาออกไป” ไลลาจับไหล่และจิกเล็บลงไปเมื่อความเสียวซ่านมันยิ่งมากขึ้น ยามที่เขาขยับปลายนิ้วหนาเข้าออกในโพรงสาว

            “อืม...เอาออกให้ก็ได้” ว่าจบกองทัพก็ถอดถอนนิ้วหนาของตัวเองออกจากโพรงสาว ซึ่งนิ้วกลางของชายหนุ่มเต็มไปด้วยคราบน้ำที่ไหลออกมาจากตัวของเธอ แต่สิ่งที่ทำเอาคนตัวเล็กเกิดอาการใจสั่นก็คือชายหนุ่มจัดการอมนิ้วหนาเข้าไปในปากของตัวเอง

            “พี่ทัพ” ดวงตาสาวเบิกกว้างเมื่อเขาทำในสิ่งที่เธอไม่คาดคิด

            “หวานดีจริง ถ้าอยู่ที่ห้องนะจะเลียไม่ให้เหลือน้ำเลยรู้ปะ” ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าหวานของไลลา ยิ่งเห็นหน้าของเธอมันก็หวนให้คิดถึงเรื่องคืนนั้นเมื่อสองปีก่อน เขายอมรับว่าตัวเองติดใจไลลามาก มากอย่างไม่เคยเกิดขึ้นกับใครมาก่อน เธอเงอะงะแต่แสบสันเสียจนเขาเหนื่อยจะปราบแต่ก็สนุกในเวลาเดียวกัน

            “อย่ามาทำแบบนี้อีก”

            “ทำไม ไม่ชอบให้เลียเหรอ ลองใหม่ปะ อยากรู้ว่าจะชอบหรือเปล่า” มุมปากของชายหนุ่มยกขึ้นยิ้มเมื่อเห็นใบหน้าแดงก่ำของคนตัวเล็ก กระทั่งหญิงสาวลงจากอ่างล้างมือพร้อมกับจัดแจงร่างกายของตัวเองให้เรียบร้อยมากที่สุด จากนั้นก็จ้องมองผู้ชายเจ้าเล่ห์อย่างกองทัพ ใครจะไปคิดว่าเขาจะเป็นคนแบบนี้ไปได้

            ตั้งแต่เด็กจนเป็นสาวไลลาแทบไม่ค่อยได้คุยกับกองทัพเลยด้วยซ้ำ เพราะชายหนุ่มเกลียดมารดาของเธอมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว จนพานเกลียดเธอไปด้วย

            ย้อนไปยังวัยเด็ก

            “พี่ทัพขา...หยิบลูกโป่งให้น้องไลลาหน่อยค่ะ” ไลลาในวัย 9 ขวบเรียกพี่ชายวัย 21 ปีของตัวเองที่เพิ่งเดินผ่านมายังสนามข้างบ้าน แต่ชายหนุ่มกลับมองเหยียดๆ จนคนตัวเล็กได้แต่มองตาละห้อยและคอตก

            “อยากหยิบก็หยิบเองสิวะ สะเหล่อทำให้มันลอยขึ้นไปเองทำไม”

            “แต่ไลลาหยิบไม่ถึง หยิบให้หน่อยได้ไหมคะ” เสียงเล็กพยายามร้องอ้อนพี่ชาย แต่กองทัพในวัยหนุ่มหาได้สนใจไม่เขาเดินไปนั่งที่โต๊ะหินโดยไม่สนใจช่วยน้องสาวของตัวเองเลยแม้แต่น้อย

            ไลลาที่เห็นว่าพี่ชายไม่ช่วยเด็กสาวก็พยายามกระโดดเอื้อมมือไปหยิบลูกโป่งที่ลอยไปติดบนกิ่งไม้ กระทั่งจังหวะกระโดดข้อเท้าของเด็กน้อยเกิดพลิกและล้มลงมาที่พื้นหญ้าอย่างแรง

            “แง...เจ็บ” ไลลาปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาแล้วจับที่เข่าของตัวเองซึ่งตอนนี้มันมีรอยแผลถลอกและเลือดที่ไหลออกมาไม่หยุด

            “ยัยเด็กบ้าเอ๊ย!!!” กองทัพพับหนังสืออย่างแรงแล้วเดินไปช้อนร่างเล็กของน้องสาวขึ้นมาไว้ในอ้อมกอดและจัดการวางเด็กน้อยที่เก้าอี้ทันที

            “เจ็บ” ดวงตากลมโตจ้องมองพี่ชายของตัวเองที่กำลังเอาทิชชูมาซับเลือดที่เข่าเล็กให้

            “เจ็บสิ โง่จังวะไลลา ตัวแค่นี้จะกระโดดเพื่ออะไร กระโดดให้ตายก็ไม่ถึงหรอก!” กองทัพมองน้องสาวด้วยสายตาหงุดหงิดใจ แม้คนตัวเล็กจะอายุเพียง 9 ขวบแต่คนพี่ก็หาได้สนใจไม่

            “ทำไมพี่ทัพต้องว่าไลลาด้วยคะ ไลลายังไม่เคยทำอะไรพี่ทัพเลยนะ” เสียงแหลมเล็กถามอย่างสงสัยแล้วเอียงคอมองพี่ชายตัวโตของตัวเองที่นั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้นซึ่งกำลังซับเลือดให้กับเด็กน้อย

            “เธอมันเด็กโง่ยังไงล่ะ”

            “หนูโง่ขนาดนั้นเลยเหรอคะ”

            “เออ...ยังไม่รู้ตัวอีก”

            “แล้วทำยังไงถึงฉลาดเหมือนพี่ทัพคะ” ไลลาเอียงคอถามแล้วกะพริบตามองพี่ชายของตัวเองจนกองทัพหลุบตาหลบไปเอง