บทที่ 1 กลับไปเจออะไรเดิมๆ (6) จบตอน

            “กินปลามั้ง จะได้หายโง่ ทำอะไรก็หัดสังเกตบ้างว่าอะไรควรทำหรือไม่ควรทำ” กองทัพตอบลิ้นพันเมื่อเด็กสาวถามอะไรที่ตอบได้ยาก

            “อืม...หนูว่าหนูก็สังเกตเก่งนะคะ” ไลลาเอานิ้วน้อยของตัวเองมาวางที่ขมับข้างขวาอย่างครุ่นคิด

            “อะไร...” คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน

            “วันก่อนหนูเห็นพี่ทัพพาใครเข้าบ้านมาก็ไม่รู้ แล้วพี่ทัพกับพี่ผู้หญิงคนนั้นก็ร้องเสียงดังลั่นเลย” ด้วยความเดียงสาของเด็กน้อยวัยแค่ 9 ขวบบอกในสิ่งที่เห็นทันที

            “อะไรนะ!”

            “หนูก็ชอบสังเกตนะคะ นี่ไง...ต้นคอของพี่ทัพมีรอยอะไรแดงๆ ด้วย โดนมดกัดเหรอ” ไลลาชี้นิ้วไปที่ต้นคอใกล้กระดูกไหปลาร้าของกองทัพซึ่งมันโผล่พ้นเสื้อออกมา

            “ยัยเด็กบ้าเอ๊ย!!” กองทัพผุดลุกขึ้นมาแล้วมองเจ้าตัวเล็กตรงหน้าที่สังเกตเก่งไปซะทุกอย่าง

            “ทำไมคะ หนูก็สังเกตตามที่พี่ทัพบอกนะคะ” เด็กน้อยถามอย่างสงสัยว่าเธอผิดอะไร และดูเหมือนพี่ชายจะหงุดหงิดใจเสียด้วย

            “สังเกตเรื่องที่มันดีๆ สิโว้ย”

            “งั้นแสดงว่าเรื่องที่พี่ทำไม่ดีเหรอคะ หนูได้ยินพี่สาวคนนั้นร้องด้วย พี่ทัพทำอะไรเขาคะ เสียงพี่เขาดูเจ็บ”

            กองทัพได้ฟังดังนั้นถึงกับกำมือของตัวเองแน่น เพราะไม่รู้จะทำยังไงดีเมื่อยัยตัวแสบไปบังเอิญได้ยินเขากำลังทำกิจกรรมเข้าจังหวะกับผู้หญิงที่ตัวเองหิ้วมา และเมื่อวันก่อนที่พาเข้าบ้านเพราะเมามากเลยไม่อยากขับรถไปไกล บวกกับอารมณ์พลุ่งพล่านของวัยรุ่นด้วย

            “อย่าไปพูดอย่างนี้ให้ใครได้ยินอีกนะไลลา ไม่อย่างนั้นพี่จะ...”

            “จะอะไรคะ” ดวงตากลมเบิกกว้างมองพี่ชายอย่างหวาดหวั่น “จะตีหนูเหรอ”

            “เออ...ถ้ายังดื้อด้านพี่ตีเธอแน่ เข้าบ้านไปให้คนในบ้านทำแผลให้ได้แล้ว เดี๋ยวเลือดหมดตัวก่อน” กองทัพตัดปัญหาแค่เรื่องเมื่อครู่เจ้าตัวเล็กก็เค้นเสียจนเขาไปไม่เป็นเลยทีเดียว

            “ค่ะ...แต่ช่วยหยิบลูกโป่งให้หนูก่อนได้ไหมคะ” นิ้วป้อมชี้ไปที่ต้นไม้จนกองทัพต้องเดินไปคว้าเชือกที่ผูกกับลูกโป่งให้กับเด็กสาว และเมื่อไลลาได้ลูกโป่งคืนเด็กน้อยก็ฉีกยิ้มออกมา

            “เรื่องมากฉิบหายเด็กอะไรวะ”

            “พี่ทัพหยาบคาย หนูจะฟ้องคุณพ่อ” เด็กสาวร้องบอกเมื่อกองทัพชอบพูดหยาบคายกับเธอทั้งๆ ที่ต่อหน้าคนอื่นชายหนุ่มพูดเพราะ

            “เอาสิ...บอกแล้วยังไง ในเมื่อพ่อทำอะไรฉันไม่ได้อยู่ดี กลับเข้าไปในบ้านได้แล้วก่อนที่ฉันจะหมดความอดทนกับเด็กอย่างเธอ” กองทัพตะโกนใส่หน้าไลลาจนน้ำตาเด็กน้อยไหลออกมา จากนั้นก็วิ่งร้องไห้ตัวโยนเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว

           

            “พี่มันโคตรทุเรศ ถึงฉันจะไม่ใช่น้องพี่จริงๆ แต่ที่ผ่านมาฉันก็เหมือนน้องพี่ และเห็นพี่เป็นพี่ชายมาตลอด อย่ามายุ่งกับฉัน!!” ดวงตาแข็งกระด้างของไลลาจ้องมองคนตัวโตที่ทำเหมือนไม่ยี่หระต่อสิ่งที่เธอพูดเลยแม้แต่น้อย

            มือน้อยยกขึ้นทุบอกผู้ชายตรงหน้า เธอคิดว่าเวลาสองปีที่ผ่านมาจะเปลี่ยนผู้ชายคนนี้ได้ แต่เปล่าเลย เขายังเป็นกองทัพคนเดิม คนที่ทำอะไรเลวๆ กับเธอ

            “แล้วยังไง...ในเมื่อฉันไม่เคยเห็นเธอเป็นน้องมาตั้งแต่แรก อย่ามากระแดะรังเกียจผัวตัวเอง”

            “ก็แค่อดีตผัว ฉันมีผัวใหม่แล้ว อย่ามาอ้างตัวหน่อยเลย”

            “ไลลา!!” มือหนากระชากเรียวแขนของคนตัวเล็กอย่างแรงจนร่างเล็กเซมาปะทะที่อกแกร่ง ดวงตาแข็งกร้าวจ้องมองคนตัวเล็กที่ทำปากดีกับเขาไม่เลิก

            “ค่ะ ทำไมเหรอ...หรือพี่ติดใจฉันเหรอ น้ำฉันหวานใช่ไหม เลียใหญ่เลย” มุมปากของไลลายกขึ้น เธอพยายามใจแข็งกับคนตัวโตให้ได้เพราะไม่อยากพ่ายต่อความร้ายกาจของกองทัพอีกแล้ว

            “หึ...ให้เลียอีกทีดิ เดี๋ยวจะบอกว่าหวานไม่หวาน” กลิ่นหอมจางๆ จากกายสาวมันกระตุ้นความต้องการของกองทัพให้ลุกโชน

            “ทุเรศ! ปล่อยฉัน”

            “ทำไม กลัวหวั่นไหว หรือกลัวตัวเองจะเผลอเสียวไปด้วย” กองทัพพยายามดันตัวตนที่กำลังชูชันอยู่ภายใต้กางเกงเพื่อบดเบียดเนินสาว ถ้าไม่ติดว่าทุกคนรออยู่ข้างนอกเขาจัดยัยตัวเล็กในห้องน้ำไปแล้ว แต่ถ้าแบบนั้นจะต้องทำความเร็ว เขาคงหยุดทำกับเธอแค่ห้านาทีสิบนาทีไม่ได้จริงๆ

            “ไอ้ทุเรศ!!”

            “จำเอาไว้นะไลลา ว่าพี่คือผัวเธอ และอย่าคิดว่าพี่ไม่รู้ว่าสิ่งที่เธอบอกก่อนหน้านี้มันคือเรื่องโกหก ในเมื่อพี่ยังเป็นผัวคนเดียวของเธอ” มือหนารั้งร่างเล็กให้เข้าใกล้

            “พะ...พี่พูดอะไร”

            “หึ...”

            กองทัพบอกแค่นั้นก็ปล่อยร่างเล็กออกจากอ้อมแขนของตัวเอง ปล่อยให้ไลลาได้แต่งงงวยว่าสิ่งที่ชายหนุ่มพูดมันคืออะไรกันแน่ เขาทำเหมือนรู้ความเคลื่อนไหวที่ผ่านมาของเธออย่างนั้นแหละ