“ลาน่า ฉันไม่มีพี่สาวแบบเธอ!”ฟาเบียนอุ้มลิเลียนไว้ในอ้อมแขน หันหลังกลับ และเดินไปที่โรงรถทันทีลิเลียนซึ่งอยู่ในอ้อมแขนของเขายังคงมองไปที่เจเรมี่ซึ่งยังคงเมินเฉยต่อเธอดวงตากลมโตที่ไร้เดียงสาของเธอกะพริบเบา ๆ แล้วก็ค่อย ๆ หรี่ลงจนหลับสนิทเจเรมี่มองไปที่ลิเลียนซึ่งถูกพาตัวไปด้วยหางตาของเขา เขาแน่ใจว่าฟาเบียนจะไม่ทำร้ายลิเลียนเขาพึมพำขอโทษเป็นพัน ๆ ครั้งภายในใจ แต่ก็ไม่สามารถบรรเทาความเจ็บปวดในใจออกไปได้เธอเป็นเจ้าหญิงน้อยเพียงคนเดียวของเขาและเมเดลีน แต่เขาไม่สามารถแม้แต่จะช่วยเหลือเจ้าหญิงน้อยผู้เลอค่าได้ แม้แต่ตอนที่เธอล้มลงต่อหน้าเขาก็ตามเขาเป็นพ่อแบบไหนกัน?เมเดลีนและไรอันเพิ่งกลับมาที่คฤหาสน์วิทแมนหลังจากไปสถานีตำรวจมา พวกเขายังคงกังวลว่าลิเลียนอยู่ที่ไหนในตอนที่เห็นรถสปอร์ตจอดอยู่ที่ประตูหญิงสาวจับจ้องไปที่มันและเห็นฟาเบียนนั่งอยู่บนเบาะโดยสาร โดยมีเด็กน้อยอยู่ในอ้อมแขน“ลิเลียน?”เมเดลีนเดินไปหาอย่างไม่เชื่อสายตา เมื่อเข้าไปใกล้ ก็เห็นชัดเจนว่าเจ้าตัวเล็กในอ้อมแขนของฟาเบียนคือลิเลียนเด็กน้อยสวมเสื้อที่ไม่พอดีตัว เธอปิดตาและนอนหลับอย่างสงบบนอ้อมอกของฟาเบียนเมเด
เมเดลีนนึกถึงบุหรี่ที่เธอได้รับจากกล่องบุหรี่ของเจเรมี่ในครั้งนั้น เธอนำบุหรี่ไปทดสอบส่วนประกอบต่าง ๆแต่ก็มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นในทันทีหลังจากนั้น พ่อแม่ของเธอเสียชีวิตทั้งคู่ และเป็นเจเรมี่เองที่ทำให้พวกเขาเสียชีวิต เธอตกอยู่ในความโกลาหลและลืมเรื่องการทดสอบไปโดยสิ้นเชิงหลังจากฟาเบียนและไรอันออกไป เมเดลีนก็กลับไปที่ห้องเพื่อดูแลลิเลียนเมื่อนึกถึงตอนที่ลิเลียนต้องการให้เจเรมี่อุ้มหลังจากที่เธอล้มลง แต่กลับได้เห็นเขาเมินเฉยไม่ใส่ใจ เด็กหญิงตัวน้อยคงต้องรู้สึกเสียใจมากแน่แม้ว่าเด็กจะยังอายุน้อยและไม่สามารถแสดงออกได้ดีเท่าผู้ใหญ่ แต่เธอก็ยังสัมผัสได้ว่าเจเรมี่ไม่ชอบเธอเมเดลีนรู้สึกสงสัยมากขึ้นเรื่อย ๆ'คนคนหนึ่งจะกลายเป็นคนเลือดเย็นได้ไปยังไง? บางทีคำตอบอาจอยู่ในบุหรี่ก็ได้'เมเดลีนอยู่กับลิเลียนตลอดทั้งคืนและผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัวเมื่อเธอตื่นในวันรุ่งขึ้น เธอก็เห็นว่าลิเลียนยังไม่ตื่น เธอจึงรู้สึกกังวลเล็กน้อย ขณะที่เมเดลีนกำลังจะปลุกเด็กน้อยก็ลืมตาขึ้นมา"ลิเลียน" เมเดลีนกอดเธอไว้พลางเอ่ยถาม "ลิเลียน บอกแม่หน่อยสิ ว่าลูกรู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?"ลิเลียนยังคงไม่
เมเดลีนเดินตรงไปหาเจเรมี่ ในตอนนี้เธอมองไม่เห็นใครอีกแล้วนอกจากเป้าหมายของเธอเจเรมี่ไม่รู้ว่าเหตุใดเมเดลีนจึงมาหาเขา แต่เขาก็ยังรู้สึกดีใจที่ได้พบเธอในจังหวะที่เมเดลีนเดินมาหาเขา เธอก็ยกมือขึ้นแล้วตบหน้าเขาอย่างแรงเจเรมี่ที่หน้าหันถึงกับงุนงงทุกคนตกตะลึง พวกเขาเงียบไปครู่หนึ่งโดยไม่มีเสียงอะไรเล็ดลอดออกมาท่ามกลางห้องประชุมใหญ่นี้เลยเลยแม้แต่น้อยหลังจากได้เห็นเหตุการณ์นี้ เคนก็ตกตะลึงไปสองสามวินาทีเช่นกัน จากนั้นเขาก็ขอให้ทุกคนในห้องประชุมออกไปทันทีก่อนที่เขาเองก็ตามออกไปและปิดประตูลงในห้องประชุมเหลือเพียงเมเดลีนและเจเรมี่เท่านั้นเจเรมี่ยกนิ้วเรียวขึ้นแตะแก้มที่ถูกตบอย่างแรง จากนั้นเขาก็ยืนขึ้นและมองไปที่สีหน้าเย็นชาของเมเดลีน กระทั่งการจ้องมองของเธอก็ยังเต็มไปด้วยการทิ่มแทงเช่นเดียวกัน“คุณมอนต์โกเมอรี ผมเคยบอกไปแล้วว่าไม่อยากเจอคุณอีก ทำไมคุณถึงยังตามหาผมอยู่อีกล่ะ คุณลืมผมไม่ได้จริง ๆ สินะ ถึงอยากเจอผมแทบแย่แบบนี้?”เมเดลีนมองใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังยิ้มทีเล่นทีจริง แล้วความผิดหวังก็ฉายชัดในแววตาของเธอ“ลิเลียนเป็นใบ้ไปแล้ว ตอนนี้คุณมีความสุขหรือยัง?”‘ลิเลียนเป็นใบ้ไ
บ้าเอ๊ย!ลาน่าทั้งโกรธปนอับอายในทันที เธอเงยหน้าขึ้น แต่ทันทีที่ทำอย่างนั้นเมเดลีนก็ตบหน้าเธอเข้าอย่างแรง"อั่ก!"ลาน่าร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดอีกครั้ง จากนั้นเมเดลีนก็จับหลังคอของเธอแน่นขึ้นอีกเธอไม่สามารถขยับตัวได้เลยและทำไม่ได้แม้แต่จะลุกขึ้นมา"ยืนเซ่อ ทำอะไรกันอยู่ตรงนั้น?! มาลากผู้หญิงคนนี้ออกไปจากฉันสิ!"ลาน่าสั่งบอดี้การ์ด แต่ฟาเบียนไม่ให้โอกาสเธอทำเช่นนั้น “ห้ามใครแตะต้องเธอเด็ดขาด!”บอดี้การ์ดที่กำลังจะลงมือกับเมเดลีนต่างหยุดมือลงอย่างรวดเร็วจนลาน่าเริ่มหงุดหงิด “แกโง่หรือเปล่าฟาเบียน? ฉันเป็นพี่สาวแท้ ๆ ของแกนะ แกไปช่วยผู้หญิงคนนี้แทนได้ยังไง!”“ฉันบอกไปแล้วไง ว่าฉันไม่มีพี่สาวแบบเธอ”“แก…”“ยิ่งไปกว่านั้น นี่เป็นความบาดหมางใจระหว่างผู้หญิงสองคนนี้ ผู้ชายอย่างเราจะเข้าไปยุ่งได้ยังไง?” ฟาเบียนยักไหล่และเดินไปข้าง ๆ ลาน่าอย่างเฉยชา"ลาน่า จอห์นสัน เธอไม่ได้คิดว่าตัวเองยิ่งใหญ่มากและไม่มีผู้หญิงคนไหนจะเป็นคู่ต่อสู้กับเธอได้หรือไง? เพราะแบบนั้นเธอเลยกดขี่ข่มเหงคนอื่นมาตลอดไม่ใช่เหรอ? แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้เธอจะรับมือเองไม่ได้ด้วยซ้ำเวลาที่มีใครแข็งแกร่งขึ้นมา และไม่ได้
ลาน่าตกลงไปในสระว่ายน้ำจนน้ำสาดกระเซ็นออกนอกสระเป็นคลื่นเธอรู้วิธีว่ายน้ำ แต่เพราะเมื่อกี้เธอถูกเมเดลีนจับกดน้ำไว้นาน เธอจึงกลืนน้ำเข้าไปมากโดยไม่ได้ตั้งใจ แถมเธอยังใช้พลังงานไปมากในระหว่างการดิ้น ตอนนี้จึงไม่เหลือเรี่ยวแรงที่จะว่ายน้ำได้อีกขณะที่พยายามจะขึ้นจากสระ เธอก็ถูกเมเดลีนกระชากคอเสื้ออย่างรุนแรงก่อนที่ลาน่าจะทันได้ฮุบหายใจ การหายใจของเธอก็ถูกขัดอีกครั้งเธอเบิกตากว้าง ทั้ง ๆ ที่ดวงตาพร่าเลือนไปเพราะน้ำ แต่เธอก็ยังเห็นแววตาเย็นชาของเมเดลีนอย่างชัดเจน"ฟังนะลาน่า ถ้ากฎหมายลงโทษเธอไม่ได้ ฉันก็จะลงโทษเธอเอง! เธอคิดว่าเธอไม่มีอะไรต้องกังวลเพียงเพราะว่าเธอมีแก๊งสเตเจี่ยน จอห์นสันคอยหนุนหลังอยู่งั้นเหรอ? ตอนนี้ฉันจะบอกอะไรให้ ว่าตราบใดที่ฉันยังมีชีวิตอยู่ ฉันจะทำทุกวิถีทางเพื่อส่งเธอเข้าไปอยู่ในคุก! หรือไม่เธอก็ต้องฆ่าฉันก่อน!"หลังจากที่เมเดลีนพูดจบ เธอก็โยนลาน่ากลับลงไปในสระว่ายน้ำและหันหลังให้แต่ทันทีที่เธอหันกลับมา เธอก็สังเกตเห็นเจเรมี่ซึ่งยืนอยู่ไม่ไกล เขาเพียงแค่มองมาที่เธอนิ่ง ๆเมเดลีนไม่ได้สนใจเขา เธอก้าวยาว ๆ เดินไปที่ประตูด้วยบรรยากาศที่ทำให้คนโดยรอบรู้สึกอึดอ
เจเรมี่มองเธอด้วยความสนใจ "อะไรเหรอ?"ลาน่าก้าวไปอีกฝั่งเพื่อจุดบุหรี่สูบ เธอคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถามเจเรมี่ขึ้นมาแบบปุบปับ "เจเรมี่ คุณรู้จักใครอีกบ้างที่มีอิทธิพลพอจะปกป้องเอวลีนได้แบบไม่เปิดเผย? แน่นอนว่านอกจากพ่อแม่ของเธอน่ะ"แววตาของเจเรมี่เปลี่ยนไปทันที "เธอถามทำไม?""เพราะ..." ลาน่าพ่นควันออกมาและพูดต่อ "เพราะมีชายลึกลับคนหนึ่งอยู่เบื้องหลังพี่ชายฉัน ดูเหมือนว่าพี่ชายของฉันจะกลัวเขาน่ะ เขาไม่ยอมให้ฉันหาเรื่องเอวลีน เพราะเป็นสิ่งที่ผู้ชายคนนั้นต้องการจากเขา ฉันก็แค่อยากจะรู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นใครกันแน่”เมื่อรู้สถานการณ์นี้แล้ว เจเรมี่ก็รู้สึกประหลาดใจขึ้นมาจริง ๆ ไม่ว่าชายลึกลับคนนี้จะเป็นใคร แต่อย่างน้อยเขาก็คอยช่วยเหลือเมเดลีนซึ่งก็ดูเหมือนเป็นเรื่องที่ดีแต่ผู้ชายคนนี้คือใครกัน ถึงสามารถทำให้โยริคยอมจำนนได้?ในขณะที่เจเรมี่กำลังคิดเรื่องนี้ จู่ ๆ เขาก็ได้ยินลาน่าพูดอย่างไม่พอใจว่า "เจเรมี่ คุณก็เห็นท่าทีของพี่โยริคนี่คะ ตลอดหลายปีมานี้ที่ฉันอยู่ในแก๊งสเตเจี่ยน จอห์นสันแล้วก็ทำอะไรหลาย ๆ อย่างให้เขา แต่เขากลับเลือกที่จะอยู่ฝั่งตรงข้ามกับน้องสาวอย่างฉันเพราะเอวลีน ในเ
เขาแค่ไม่คิดว่าจะมีใครสามารถล่วงล้ำเข้าไปในแก๊งเตเจี่ยนจอห์นสันและทำให้โยริคเชื่อฟังคำสั่งได้ขนาดนี้ และแม้ว่าคนคนนั้นจะมีอิทธิพลมากแค่ไหน แต่ก็ยังไม่สามารถจัดการกับแก๊งสเตเจี่ยนจอห์นสันได้ทั้งหมด แสดงให้เห็นว่าแก๊งนี้มีรากฐานที่แข็งแกร่งขนาดไหนเมื่อเจเรมี่ออกมาจากร้านกาแฟ เขาก็ตรงไปยังประตูโรงเรียนอนุบาลที่แจ็คสันและลิเลียนเรียนอยู่ทันทีเขารอจนกระทั่งเด็ก ๆ ทั้งสองเลิกเรียน ทว่าเขาก็ยังไม่เห็นสองพี่น้องออกมาจากโรงเรียนด้วยความสงสัย ชายหนุ่มจึงรีบเข้าไปถามครูที่รับผิดชอบครูผู้รับผิดชอบจำใบหน้าของเจเรมี่ได้และพูดด้วยความกังวลเล็กน้อย "ฉันเสียใจจริง ๆ ค่ะ คุณวิทแมน เพราะฉันเองที่ดูแลลิเลียนไม่ดี เธอจึงต้องตกใจกลัวแบบนี้“คุณผู้หญิงวิทแมนบอกว่าลิเลียนไม่สามารถมาโรงเรียนได้ในช่วงนี้ค่ะ ส่วนแจ็คสันก็แจ้งไม่มาเรียนด้วยเช่นกัน”หลังจากได้ยินคำตอบ อารมณ์ของเจเรมี่ก็หนักอึ้งขึ้นมาทันทีเขาขับรถไปที่คฤหาสน์วิทแมน จอดรถไว้ห่าง ๆ แล้วเดินไปที่ประตูตอนที่มาถึงหน้าประตู เขาก็บังเอิญเห็นแจ็คสันและลิเลียนกำลังเล่นกันอยู่ในสนามรอยยิ้มบริสุทธิ์แต่งแต้มอยู่บนใบหน้าบอบบางและน่ารักของลิเลียน
อันที่จริงเมื่อฟังจากเสียงฝีเท้า เจเรมี่ก็รู้ดีว่าเป็นใครในตอนที่เขาหันกลับไปมองก็พบว่าเป็นเมเดลีนจริง ๆ ผู้หญิงเพียงคนเดียวที่เขาอยากจะมอบเลือดเนื้อและชีวิตให้เมเดลีนไม่แม้แต่จะเหลือบมองเจเรมี่ เธอเดินตรงเข้าไปหาลูก ๆ ด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนบนใบหน้า ก่อนจะสัมผัสใบหน้าเล็ก ๆ ที่มีเลือดฝาดอมชมพู “แจ็ค เข้าไปข้างในกับน้องนะ อีกเดี๋ยวแม่จะอบเค้กให้ทาน”แจ็คสันพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง เขาจับมือเล็ก ๆ ของลิเลียนด้วยมือเล็ก ๆ ของเขาเอง พลางชำเลืองมองเจเรมี่ก่อนจะหันกลับเดินเข้าไปในบ้านหลังจากดูเด็กทั้งสองเข้าไปในบ้านแล้ว รอยยิ้มบนใบหน้าของเมเดลีนก็ค่อย ๆ จางหายไป“กล้าดียังไงถึงมาพบลิเลียนอีก?” เมเดลีนเอ่ยประชดประชัน “คุณเห็นแล้วหรือยัง? ว่าลิเลียนพูดไม่ได้แล้ว คุณพอใจกับแผนชั่ว ๆ ของแฟนคุณหรือยังล่ะ?”เจเรมี่ไม่ตอบสนองกับคำพูดของเมเดลีน เขาเพียงแต่เดินผ่านเธอไป และวางลูกบอลเล็ก ๆ ในมือไว้บนบันไดหน้าประตูอย่างเบามือหลังจากวางลูกบอลทิ้งไว้แล้ว ชายหนุ่มก็เดินจากไปอย่างเฉยเมยเมเดลีนเดินไปหยิบลูกบอลแล้วโยนใส่หลังเจเรมี่ลูกบอลเล็ก ๆ มีน้ำหนักที่เบามาก แต่รู้สึกกลับรู้สึกหนักหนาเมื่อมั