บทที่ 1063

เจเรมี่และผู้ชายที่นั่งตรงข้ามกันได้ยินเสียง ทั้งสองจึงเงยหน้าขึ้นพร้อมกัน

เมื่อเขาเห็นเมเดลีนนั่งยอง ๆ ที่บันได และกำลังอุ้มลิเลียนที่ร้องไห้อยู่ เจเรมี่ก็ประหลาดใจเป็นอย่างมาก เขาก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เพราะต้องการปลอบเด็กหญิงตัวเล็กที่ร้องไห้ แต่ก็ถูกชายคนนั้นรั้งเอาไว้

เขาส่ายหัวให้เจเรมี่และส่งสายตาเป็นนัยให้ จากนั้นเขาก็หันหลังเดินออกไปทางประตูอีกด้าน

"อย่าร้องไห้เลยนะ ลิเลียน เจ้าลูกโป่งไม่ดี! แม่ดุให้แล้ว ไม่เป็นไรนะ ไม่ร้องไห้นะจ๊ะ ไม่ร้องไห้" เมเดลีนกอดลูกสาวตัวน้อยอย่างเศร้าสร้อย

แต่ลิเลียนก็ยังคงร้องไห้ไม่หยุด นอกจากการร้องไห้แล้วลิเลียนก็ไม่ได้ส่งเสียงอื่นใดอีก

เจเรมี่มองเจ้าหญิงน้อยที่ร้องไห้น้ำตาไหลอาบแก้มราวกับสายฝน ภายในใจของเขาเจ็บปวดทรมานเมื่อได้เห็นเช่นนั้น แต่เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเดินเข้าไปหาสองแม่ลูกอย่างเย็นชา

“คุณตามผมมาเหรอ เอวลีน?”

เมเดลีนซึ่งกำลังปลอบใจลูกสาวอยู่เงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มนิ่ง

“ลิเลียนตกใจกับลูกโป่งที่อยู่ดี ๆ ก็แตก แต่สิ่งแรกที่คุณถามคือ ฉันตามคุณมารึเปล่า แทนที่จะถามว่าลูกเป็นยังไงบ้างงั้นเหรอ?” เมเดลีนยืนขึ้นพลางอุ้มลิเลียนที