เมื่อลาน่าได้ยินสิ่งที่เจเรมี่พูด รอยยิ้มของเธอก็หายไปทันที และมีเพียงร่องรอยของความสับสนในแววตา“เจเรมี่?”เจเรมี่เห็นการเปลี่ยนแปลงสีหน้าที่ลุกลี้ลุกลนของลาน่า จากนั้นริมฝีปากของเขาก็โค้งขึ้นด้วยความพึงพอใจเขาใช้เวลาอย่างใจเย็นพลางเสียบแฟลชไดร์ฟเข้ากับคอมพิวเตอร์ เปิดไฟล์ และคัดลอกทุกอย่างจนครบลาน่าเดินไปมาอย่างไม่สบายใจ “คุณหมายความว่ายังไง เจเรมี่?”เจเรมี่ตอบโดยไม่หันมามอง "ฉันก็แค่อยากเห็นปฏิกิริยาของเธอก็เท่านั้น"“ปฏิกิริยาของฉัน?”ลาน่าไม่เข้าใจจึงยังคงรอฟังคำอธิบายต่อไปของเจเรมี่ “ชีวิตของฉันอยู่ในกำมือของเธอแล้ว และเธอก็มอบสิ่งที่สำคัญที่สุดให้ฉันจัดการ ตอนนี้เราทั้งคู่คงจะไม่มีใครรอดถ้าไม่มีกันและกัน จริงไหม?”เมื่อลาน่าได้ยินคำตอบของเขา ความโศกเศร้าของเธอก็แทนที่ด้วยความสุขทันที รอยยิ้มเขินอายปรากฏขึ้นบนใบหน้าเธอ “เจเรมี่ ฉันไม่คิดเลยว่าคุณจะเล่นมุขตลกแบบนี้ คุณเกือบทำให้ฉันตกใจที่พูดแบบนั้นนะ”"งั้นเหรอ?"“ใช่น่ะสิคะ” ลาน่าพยักหน้าและพูดกระตุ้นอีกครั้ง "คุณต้องรักษาบัญชีให้ปลอดภัย นี่เป็นสิ่งสำคัญมากสำหรับแก๊งสเตเจี่ยนจอห์นสัน ถ้ามันรั่วไหลขึ้นมาแก๊งสเตเจี่ยนจ
“ลินนี่ ผมอยากจะกอดคุณเดี๋ยวนี้เลย”‘แต่ผมคงไม่มีโอกาสยืนต่อหน้าคุณอีกแล้ว’...หลังจากลาน่าออกมาจากวิทแมน คอร์ปอเรชั่น ทันทีที่เข้าไปในรถเธอก็รู้สึกคลื่นไส้มาก เธอจึงรีบไปตรวจสุขภาพที่โรงพยาบาลทันที และไม่คิดเลยว่าผลจะออกมาว่าเธอตั้งครรภ์ลาน่ามีความสุขมาก เธออยากจะโทรหาเจเรมี่เพื่อบอกข่าวดีในทันที แต่หลังจากคิดไปคิดมา เธอก็หมุนพวงมาลัย และขับรถไปที่ประตูทางเข้าของคฤหาสน์วิทแมนก่อนจะเดินเข้าไปข้างในคาเลนกำลังนั่งดูแลทารกน้อยอยู่ในห้องนั่งเล่นโดยมีแจ็คสันนั่งอยู่ข้าง ๆ เพื่อช่วยดูแลพุดดิ้ง ทันใดนั้นเองดวงตากลมโตของแจ็คสันก็เหลือบไปเห็นแขกที่ไม่ได้รับเชิญอย่างลาน่าแจ็คสันจำเธอได้ เขาจึงคว้าแอปเปิ้ลในชามผลไม้แล้วขว้างไปที่ลาน่าด้วยใบหน้าจริงจัง "คนไม่ดี"ลาน่าหลบอย่างเร็วและคว้าแอปเปิ้ลเอาไว้ เธอโยนมันไว้ใต้เท้าตัวเองแล้วยิ้มอย่างดูถูกเหยียดหยาม “อะไรกัน? เอวลีนไม่อยู่งั้นเหรอ? เจ้าตัวเล็กนี่ก็เลยมาทักทายฉันแทนสินะ”ในที่สุดคาเลนก็สังเกตเห็นลาน่าที่เข้ามา เธอลุกขึ้นเดินไปหยิบไม้กวาดมาจากด้านข้าง พลางชี้ไปที่ลาน่าอย่างไม่เป็นมิตร “ยัยแม่มด! แกมาทำอะไรที่นี่? ออกไปจากบ้านฉันซะ!”
ลาน่าล้มลงกับพื้น และเพราะเธอสวมมินิเดรสอยู่จึงทำให้สามารถมองเห็นเลือดที่ไหลออกมาจากช่วงล่างได้อย่างชัดเจน"โอ๊ย!" ลาน่าขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวดและชี้ไปที่เมเดลีนซึ่งกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ เธอพูดอย่างดุร้ายว่า "เอวลีนแกกล้าทำกับฉันแบบนี้เหรอ! ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับลูกฉัน ฉันจะทำลายลูกชั่วของแก! โอ๊ย…”เมเดลีนเดินเข้าไปหาลาน่าที่งอตัวอยู่บนพื้นด้วยสีหน้าเย็นชาราวกับนางพญาทันใดนั้นเองเธอก็ยื่นมือไปดึงคอเสื้อของลาน่าขึ้นมาพร้อมกับมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเฉียบคมของเธอ “ถ้าไม่ใช่เพราะเด็กไร้เดียงสาคนนี้ ฉันคงไม่เรียกรถพยาบาลให้คนอย่างเธอหรอก โชคร้ายของเด็กจริง ๆ ที่ต้องเกิดมามีแม่แบบเธอ ดูแล้วเด็กคนนี้คงจะไม่มีวันมีความสุขแน่!”"เอวลีน แก..."ลาน่าทั้งเจ็บปวดและโกรธจัด เธอพยายามจะสู้กลับ แต่ก็ไม่มีกำลังมากพอเจเรมี่ต้องการพบลูก ๆ และเมเดลีนเป็นครั้งสุดท้าย ดังนั้นเขาจึงกลับไปที่บ้านของตัวเอง แล้วก็ได้พบกับภาพเหตุการณ์นี้เมื่อเดินเข้ามาลาน่าถูกเมเดลีนผลักลงกับพื้นและนอนจมกองเลือดอยู่ตรงนั้นเมื่อเห็นร่างของเจเรมี่ ลาน่าก็โอดครวญทันที "เจเรมี่! เอวลีนจะฆ่าฉันและลูกของคุณ! ฉันเจ็บมากเลยค่ะ! ท้
เธอมองไปยังชายที่ผลักเธอเพื่อปกป้องลาน่า แล้วหัวใจของเธอก็รู้สึกราวกับว่ากำลังถูกบีบอย่างแรงด้วยมือที่มองไม่เห็น"แม่ครับ!" แจ็คสันวิ่งไปหาเมเดลีนด้วยความเป็นห่วงก่อนจะตามมาด้วยลิเลียนแม้จะมีอาการปวดในท้อง ทว่าลาน่าก็ยังคงยิ้มออกมาอย่างพอใจคาเลนรีบเข้าไปหาเจเรมี่ "ลูกกำลังทำอะไรน่ะ เจเรมี่? ลูกผลักเอวลีนแบบนั้นได้ยังไง?"ดวงตาที่หรี่ลงของเจเรมี่ดูไม่แยแส เขาผลักเมเดลีนอีกครั้งอย่างเหยียดหยาม “ทำไมผมจะผลักเธอไม่ได้ เธอทำผู้หญิงของผมเลือดออกมากขนาดนี้ ผมก็แค่ผลักเบา ๆ เท่านั้น”"ผู้หญิงของแกงั้นเหรอ? ยัยแม่มดนี่ใช้แกฆ่าพ่อแม่ของเอวลีน ทำให้พวกเธอสองคนต้องแยกจากกัน! นี่แกทนอยู่กับคนแบบนี้ได้ยังไง แถมยังปล่อยให้เธอตั้งท้องลูกของแกอีก!" คาเลนไม่เข้าใจความคิดที่เปลี่ยนไปของเจเรมี่ “เจเรมี่ แกทำแบบนี้กับเอวลีนได้ยังไง?”"ทำไมจะไม่ได้ล่ะ?" เจเรมี่ยิ้มกว้าง “เธอแต่งงานกับไรอันแล้ว ตอนนี้เธอเป็นมาดามโจนส์เต็มตัว เธอไม่มีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องอะไรกับผมอีก แล้วเธอมีสิทธิ์อะไรมายุ่งกับผู้หญิงที่ผมจะอยู่ด้วย? นี่มันเป็นเรื่องของผม”ใครก็ตามที่ได้ยินคำพูดที่โหดร้ายของเขาก็คงจะรู้สึกเสียใจห
เจเรมี่แค่นยิ้มออกมาอย่างเฉยชา “ชื่อลูกของคุณเกี่ยวอะไรกับผม?”เขาพูดอย่างไร้ความปรานีก่อนจะเบือนหน้าหนีอย่างไร้เยื่อใยอีกครั้ง "เอวลีน คุณควรจะไปมีชีวิตที่ดีกับสามีใหม่ของคุณ หยุดจินตนาการว่าผมยังมีความรู้สึกดี ๆ ให้คุณ ผมอาจจะเคยมีความรู้สึกดี ๆ ให้ แต่นั่นมันก็เป็นอดีตไปแล้ว"เจเรมี่เหม่อมองออกไปไกล ๆ พลางน้ำตาก็คลอเบ้าอย่างเห็นได้ชัด ถึงอย่างนั้นน้ำเสียงของเขาก็ยังเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน“ผมหวังว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย ผมไม่อยากเจอคุณอีก”เขาโยนคำพูดเย็นชาเหล่านั้นไปที่เมเดลีนและเดินจากไปโดยไม่หันกลับมาอีกเขาไม่เคยคิดว่าคำพูดเหล่านั้นจะเป็นจริงในวันหนึ่งนี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะได้พบเธอเมเดลีนยังคงยืนอยู่ที่จุดเดิม และคอยเฝ้าดูร่างที่ห่างไกลออกไปของชายผู้เป็นที่รักเงียบ ๆ ขณะที่ทุกอย่างตรงหน้าเธอดูเหมือนจะมืดมนลงเรื่อย ๆ‘คุณและฉันเคยให้คำมั่นสัญญาชั่วชีวิตต่อกัน หลายปีผ่านไปเราแยกจากกัน แล้วก็ได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีก มันเกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า แต่สุดท้ายเราก็ยังต้องแยกจากกันอยู่ดี‘เจเรมี่ จากนี้ไป แม้ว่าเราจะยังอยู่เมืองเดียวกัน แต่ฉันกับคุณก็คงจะไม่ได้พบเจอ
เธอเม้มริมฝีปากและพูดอย่างออดอ้อนเจเรมี่ดึงสติกลับมาจากความคิดที่อยู่ภายในใจ เมื่อเห็นท่าทีที่คาดหวังของลาน่า เขาจึงสัญญากับเธอ "ลาน่า ฉันสัญญาเลยว่าพรุ่งนี้จะเป็นวันที่น่าจดจำที่สุดในชีวิตของเธอแน่นอน"หลังจากได้รับคำตอบนั้น ลาน่าก็รู้สึกราวกับว่าเธอเพิ่งขึ้นสวรรค์มา หัวใจของเธอเต้นรัวอย่างมีความสุข ในขณะเดียวกันนั้นเมเดลีนก็ยังคงอยู่ที่คฤหาสน์วิทแมนลิเลียนและแจ็คสันดูเหมือนจะอารมณ์ไม่ดี ซึ่งเมเดลีนสามารถเดาได้ไม่ยากว่าทำไมสองพี่น้องถึงดูเศร้าได้ขนาดนี้ นั่นก็เป็นเพราะพวกเขายังไม่สามารถจัดการกับความเฉยเมยและเลือดเย็นที่เจเรมี่แสดงออกมาเมื่อกี้ได้ เช่นเดียวกันกับเธอหลังจากนั้นไม่นาน ไรอันก็มาที่คฤหาสน์วิทแมนเมเดลีนบอกว่าแจ็คสันและลิเลียนอารมณ์ไม่ดี เธอจึงขอใช้เวลากับลูก ๆ ให้มากกว่านี้ซึ่งไรอันเป็นคนที่มีเหตุผลมากอยู่แล้ว เขาจึงอนุญาตให้เมเดลีนอยู่กับเด็ก ๆ ที่คฤหาสน์วิทแมนได้นี่ก็เป็นเรื่องดีสำหรับเขา เพราะเขาพยายามหาเหตุผลดี ๆ ให้เมเดลีนอยู่ที่วิทแมนต่ออีกสักสองวันอยู่แล้วหลังจากไรอันออกจากคฤหาสน์วิทแมนไป เขาขึ้นรถแล้วกดโทรศัพท์โทรออกทันที “จัดทีมเอให้อยู่ใกล้ ๆ คฤหา
เมเดลีนมองสิ่งที่เอวามอบให้ ซึ่งเป็นรูปถ่ายของพวกเธอทั้งสองคนในวันจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยเด็กสาวสองคนมีรอยยิ้มงดงาม และดูมีความสุขราวกับว่าเรื่องนี้เพิ่งเกิดขึ้นเพียงเมื่อวาน ทว่าเพียงพริบตาเดียวเวลาก็ผ่านไปแล้วประมาณเจ็ดถึงแปดปี"แมดดี้ รู้ไหมว่าในภาพนี้มีใครอีก?"จู่ ๆ เอวาก็เอ่ยถามขึ้นมา เมื่อสังเกตดี ๆ เมเดลีนก็พบกับใบหน้าที่คุ้นเคยที่ปะปนอยู่ท่ามกลางฝูงชนตรงมุมด้านซ้ายบนของภาพ“วันนี้ตอนที่กำลังจัดของ ฉันเจอรูปนี้ ก่อนหน้านี้ฉันก็ไม่เชื่อหรอกนะว่าเจเรมี่เขารักเธอจริง แต่แมดดี้ตอนนี้ฉันเชื่อแล้วล่ะ”ด้วยน้ำเสียงของเอวา เมเดลีนสัมผัสได้ว่าอีกฝ่ายได้ทิ้งความเกลียดชังที่มีต่อเจเรมี่ไปแล้วตลอดมาในฐานะเพื่อนที่สนิทที่สุดของเมเดลีน เอวาแสดงออกเสมอว่าเธอเกลียดชังเจเรมี่แม้ว่าเมเดลีนจะไม่ได้โกรธเจเรมี่เรื่องที่เขาทำกับเธอในตอนแรกแล้ว แต่เอวาก็ยังเกลียดเขาเป็นอย่างมาก เอวาคิดว่าเมเดลีนไม่สมควรได้รับการปฏิบัติเช่นนั้นจากเขาและโกรธเกลียดเขาแทนเมเดลีนแต่ในตอนนี้เธอกลับไม่โกรธเคืองเขาอีกต่อไปนั่นเป็นเพราะเอวาได้เห็นแล้วว่าความรู้สึกแท้จริงที่เจเรมี่มีต่อเพื่อของเธอนั้นเป็นอย่างไร
เขากระซิบเอ่ยชื่อเมเดลีนเบา ๆ พลางใช้นิ้วเรียวลูบไล้ใบหน้างดงามในรูปถ่ายแล้วไอออกมาเสียงดังเขารีบกินยาแก้ปวด แต่ก็ยังไม่สามารถหยุดรสชาติเลือดที่มาจากส่วนลึกในลำคอของตัวเองได้เจเรมี่เช็ดเลือดจากริมฝีปากออกด้วยกระดาษทิชชู่ก่อนจะมองไปที่คราบเลือดซึ่งเป็นสีน้ำตาลเข้ม และดูไม่เหมือนเลือดสีแดงสดตามปกติทั่วไปนอกจากนั้นยังมีความเจ็บปวดที่เสียดแทงในหัวใจจนทำให้นิ้วเรียวของเขาสั่นเทาโดยไม่ได้ตั้งใจเมื่อพิษที่พัฒนาโดยอดัมเข้าสู่ระยะสุดท้าย ไม่เพียงแต่มันจะทรมานร่างกายของบุคคลนั้น แต่ยังทดสอบจิตใจของบุคคลนั้นอย่างรุนแรงอีกด้วยเจเรมี่นอนในห้องนอนที่ออฟฟิศทันทีที่ตื่นขึ้นในวันใหม่ เขาก็ได้รับโทรศัพท์จากลาน่าหลังจากที่ผู้หญิงคนนั้นออกจากโรงพยาบาล เธอก็รีบบอกเจเรมี่อย่างกระตือรือร้นว่าอยากจะตามไปปิดข้อตกลงด้วยในตอนแรกเจเรมี่ต้องการหาเหตุผลเพื่อจะรับลาน่าไปด้วยกันอยู่แล้ว เพราะถ้าไม่มีเธอ ทุกอย่างก็คงดำเนินการต่อไปไม่ได้ ลาน่ากลับไปที่วิลล่า และเลือกชุดที่เธอคิดว่าสวยที่สุด ฟาเบียนเพิ่งโทรหาเมเดลีนเสร็จและกำลังจะไปหาลิเลียน ทันทีที่ออกจากห้อง เขาก็เห็นลาน่าเดินเข้ามาอย่างกระฉับกระเฉ