บทที่ 118

หลังจากคำเตือนที่เหมือนเป็นพิษร้าย เมเรดิธดึงผมของมาเดลีนขึ้นอย่างรุนแรง โดยการเอาหัวเธอไปชนกับต้นไม้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนมาเดลีนมีแผลเหวอะที่ศีรษะ

มาเดลีนเข้าใจแล้วว่าทำไมเมเรดิธถึงสั่งให้พวกอันธพาลพวกนั้นมาทุบตีเธอก่อน เพราะตอนนี้เมเรดิธจะได้ทรมานเธอได้ง่ายขึ้น มาเดลีนไม่มีแรงเหลือพอที่จะโต้กลับอย่างแน่นอน แผลที่หน้าผากของมาเดลีนเพิ่งจะเริ่มหายดี แต่กลับมีเลือดไหลออกมาอีกครั้ง

ความเจ็บปวดที่เมเรดิธทำห้เธอไม่ได้หยุดอยู่เพียงแค่นั้น ขณะนี้ มาเดลีนทรุดตัวลงบนพื้น แนบนิ่งบนตอไม้แห้งเหี่ยวด้วยใบหน้าที่ซีดเซียวและเต็มไปด้วยคราบสกปรกและเลือด ช่างดูน่ากลัวอย่างยิ่งขณะนี้

เมเรดิธ เข้ามายืนอยู่ตรงหน้ามาเดลีน เพื่อจับคางของเธอขึ้น “โอ้ ดูสิว่าตอนนี้เธอน่าสมเพชแค่ไหน เลิกฝันที่จะยั่วยวนผู้ชายมากไแกว่านี้เถอะนะ เธอสามารถลืมเจเรมี่ เพื่อเฟลิเป้ …”

หล่อนหยุดคำเสียดสีเพียงชั่วครู่ก่อนที่จะหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

“มาเดลีน เธอคิดว่าผู้ชายชั้นสูงอย่างเฟลิเป้จะชายตามองอดีตนักโทษอย่างเธอหรือไงกัน?” เมเรดิธเอ่ยด้วยคำพูดที่เต็มไปด้วยการแสดงความรู้สึกที่เหนือกว่าในขณะพูดดูถูกมาเดลีนตลอดเวลา

เธอมักจะอิจฉาในรู