บทที่ 11

เมเดลีนกลับมายังที่คฤหาสน์ที่เงียบเหงาว่างเปล่า เธอคิดถึงเรื่องหย่า บวกกับคำตอบที่เจเรมี่ทำให้หัวใจเธอทวีคูณความปวดร้าวเหมือนถูกแทงด้วยมีด

ความคิดที่ว่าเจเรมี่จะเกลียดเธอมากขนาดนี้นั้นไม่เคยมีอยู่ในสมองเธอเลย เขาใจร้ายมากที่บอกให้เธอทำแท้งได้อย่างง่ายดาย

เมเดลีนรู้สึกกลัว ถ้าเจเรมี่ต้องการทำมันจริง ๆ​ เธอควรทำอย่างไร?

ในเวลาเดียวกันมีเสียงดังมาจากประตูหน้าบ้าน เจเรมี่กลับมาแล้ว เขายังคงยืนตัวตรงและดูสง่างามเช่นทุกครั้ง

ความประหลาดใจเกิดขึ้นในใจ เมเดลีนรู้สึกกังวลมากขึ้น

เธอกลัวมากว่าเจเรมี่จะบังคับให้เธอทำแท้ง เธอค่อนข้างประหลาดใจที่เจเรมี่ไม่ได้เอ่ยถึงการหย่าร้าง หรือการทำแท้งใด ๆ ในทางกลับกันเขาย้ำให้เธอกลับไปที่คฤหาสห์วิทแมนพร้อมกับเขา ในวันที่จะถึงนี้ในฐานะภรรยาของเขา ซึ่งเป็นวันเกิดครบรอบ 50 ปีแม่ของเขา

ความประหลาดใจเกิดขึ้นในใจเธออีกครั้ง นี่หมายความว่าเขาพยายามจะยอมรับเธอหรือเปล่า?

อย่างไรก็ตามความหวังที่เพ้อเจ้อนั่น ถูกเขาบดขยี้ลงทันที ดวงตาของชายคนนั้นเย็นชาเช่นเดียวกับคำพูดต่อมาเช่นกัน “เมเดลีนอย่าแม้แต่คิดว่าใจของฉันจะเปลี่ยนไป คงไม่มีวันที่ฉันตกหลุมรักผู้หญิงที่ไร้ยางอายอย่างเธอ”

ถ้อยคำที่เเสนร้ายกาจนั่นแทรกซึมเข้าไปในหัวใจของมาเดลีนดั่งคมมีด

ในความรู้สึกของเมเดลีน เธอรู้สึกว่าเรื่องพวกนี้น่าขบขันเสียจริง เธอมองไปที่เจเรมี่รอยยิ้มซุกซนถูกฉีกออกบนใบหน้าที่บริสุทธิ์ของเธอ “ฉันช่างไร้ค่าจริง ๆ​ ที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้ตัวเองมัวหมองด้วยการไล่ตามผู้ชายที่ไม่มีวันรักฉัน อย่างนั้นแล้วฉันจะไปเปรียบเทียบกับผู้หญิงที่คุณรัก​ ด้วยระดับที่ต้อยต่ำแบบนี้ได้อย่างไร"

ชายคนนั้นตัวแข็งทื่อทันที ในขณะที่เขาถอดเสื้อสูทออก เขาหันกลับมาด้วยใบหน้าที่หล่อเหลาที่ถูกปกคลุมไปด้วยความโกรธ “เมเดลีน​ เธอต้องการที่จะโดนขยี้ให้เป็นกลางผุยผงใช่ไหม?”

“ฉันพูดความจริง เจเรมี่ คุณรู้ไหมว่าทำไมคุณถึงหลับนอนกับฉันเมื่อสามเดือนก่อน”

เธอเดินตรงเข้ามาหาเขา และดวงตาของเธอเต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ ขณะที่เธอพูดว่า “มันเป็นเพราะเมเรดิธ​ เธอเป็นคนบงการแผนการทั้งหมด"

“เธอวางแผนที่จะนอนกับคุณ แต่ด้วยบางอย่างที่ผิดพลาด ทำให้เธอนอนกับคนแปลกหน้าแทน แม้กระทั่งตอนนี้เธอท้อง เด็กในท้องอาจไม่ใช่ลูกของคุณก็ได้!”

ใบหน้าของเจเรมี่เปลี่ยนเป็นสีดำอย่างน่ากลัว หลังจากได้ยินเธอกล่าว

เขาเอื้อมมือดึงเมเดลีนเข้าหาตัวเขาอย่างแรง ก่อนที่มือที่เย็นเฉียบของเขาก็จับลำคอเรียวของเธอ และทุกข้อนิ้วมือของเขาก็เริ่มออกแรงบีบ ​เมเดลีนพยายามหายใจ มันเริ่มทำให้เธอสำลัก

“เธอคิดว่าฉันจะเชื่อไหม คิดว่าผู้หญิงหน้าด้านอย่างเธอจะเทียบอะไรได้กับเมเรดิธอย่างนั้นเหรอ?”

หลังจากจบคำพูดอย่างนั้น เขาก็ผลักมาเดลีนออกไป

ในที่สุดเธอได้มีเวลาหายใจ แต่เวลานั่นไม่พอให้เธอหาที่ยืน ทำให้เธอสะดุดถอยหลังและล้มลง ท้องของเธอชนเข้าที่มุมเตียง

ความปวดร้าวที่แสนสาหัสได้กระจายไปทั่วตัวเธอ เธอปวดมากจนเหงื่อเย็น ๆ​ ไหลออกมา เธอกุมท้องร้องขอความช่วยเหลือจากเจเรมี่ที่หันหลังให้เธอ “เจเรมี่ ฉันปวด…”

เจเรมี่หยุด และชำเลืองมองไปบนพื้นที่เมเดลีนนั่งด้วยหางตาอันเย็นชา “การแสดงของเธอทำได้ดีขึ้นเรื่อย ๆ นะ แต่ฉันไม่สนใจเธอหรอก ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นก็ตาม อยู่คนเดียวไปซะ ยังไงมันก็เป็นเรื่องปกติสำหรับเธอ”

ไม่มีสิ่งใดทำร้ายความรู้สึกเมเดลีนได้เท่ากับคำพูดของเขาอีกเเล้ว ผู้ชายที่เธอรักมาตลอด 12 ปี คนนี้!

เธอหมดสติไป หลังจากนั้นไม่นานเธอฟื้นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้น

เธอนึกย้อนถึงสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนที่เธอจะหมดสติ รูม่านตาของเธอก็ตีบตันในทันที เธอแตะท้องของเธออย่างกังวล

หมอเวรเดินเข้ามา เมื่อเธอเห็นใบหน้าของเมเดลีน​ หล่อนมองเธอด้วยสายตาเป็นกังวล “ลูกของคุณปลอดภัยดี แต่ก็เพียงแค่ตอนนี้เท่านั้น”

เมเดลีนตัวสั่นไปทั่วทั้งร่างกาย ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความกลัว “คุณหมอ คุณหมอหมายความว่ายังไง แค่ตอนนี้อย่างนั้นเหรอ? ”

“หมอหมายความว่าคุณเป็นเนื้องอกในมดลูก เพื่อทำการรักษาชีวิตคุณไว้ ทางเราจึงตัดสินใจที่จะเอาเด็กออก”