มาเดลีน ยกนิ้วชี้ขึ้นมาแนบริมฝีปากเป็นสัญลักษณ์เชิงห้ามปรามเด็กน้อยไม่ให้ส่งเสียงเรียกออกมาและเด็กน้อยก็เข้าใจทันที เธอเม้มริมฝีปากเข้ากลับหากันด้านหนึ่ง เมเรดิธไม่พอใจอย่างยิ่งเมื่อเห็นเจเรมี่อุ้มเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ กระนั้น เธอรู้ดีว่าเธอไม่สามารถแสดงออกอย่างโจ่งแจ้งได้“เจเรมี่ นี่ลูกของใคร? ทำไมคุณถึงอุ้มเธอไว้? แจ็ครอเราอยู่ข้างนอก ไปกันเถอะ”เธอมองเจเรมี่ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า แต่แล้วเธอก็กลอกตาไปที่ลิเลียนที่อยู่ในอ้อมแขนของเจเรมี่เธอไม่รู้ว่าสิ่งเล็กน้อยนี้มาจากไหน เธอดูคล้ายกับยัยชนบท มาเดลีน!“เธอไปกับแจ็คก่อนก็ได้ ผมกำลังรอพ่อแม่ของเด็กหญิงตัวน้อยนี่” เจเรมี่ตอบอย่างเย็นชา ทันใดนั้นสายตาของเขาก็สบกับลิเลียนด้วยเหตุผลบางอย่าง เขารู้สึกเชื่อมโยงกับเธอในที่สุดเมเรดิธต้องขอเจเรมี่ออกไปโดยใช้แจ็คสันเป็นข้ออ้าง เธอไม่คิดว่าจะได้รับการปฏิบัติอย่างเย็นชาจากเขา เธอไม่สามารถแสดงความโกรธของเธอได้ ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงแค่หันกลับมาในขณะที่กดริมฝีปากเข้าหากันแน่นเมเรดิธจดจ่ออยู่กับอารมณ์หงุดหงิดจนมองไม่เห็นว่ากำลังจะไปไหน เมื่อเธอเดินผ่านมาเดลีน เธอชนเข้ากับไหล่ของเธอมาเดลีนใช้
เธอจากโลกนี้ไปแล้วอย่างไม่หวนกลับ สิ่งที่เหลืออยู่ของเธอมีเพียงอย่างเดียวนั่นคือขี้เถ้า“แน่นอนฉันเป็นภรรยาของเจเรมี่ คนทั้งเกลนเดลรู้เรื่องนี้!” เมเรดิธแทบรอไม่ไหวที่จะประกาศความสัมพันธ์ของเธอกับเจเรมี่มาเดลีนกล่าวหลังจากที่ทำท่านึกได้อย่างกะทันหัน “งั้นคุณคือคุณหนูแห่งมอนต์โกเมอรีชื่อดังคนนั้น เมเรดิธ ครอว์ฟอร์ด ใช่ไหม?”เมื่อเมเรดิธได้ยินดังนั้น รอยยิ้มอันเย่อหยิ่งบนใบหน้าของเธอกลับคืนมาผยองอีกครั้งแต่หลังจากนั้นไม่กี่วินาที มาเดลีนได้พูดเพิ่มเติมต่อว่า “ผู้หญิงคนที่ใช้ประโยชน์ของตัวเองจากน้องสาว โดยบังคับให้มาเดลีน น้องสาวของเธอไปสู่จุดจบก่อนที่จะขโมยสามีของน้องสาวตัวเอง! นี่คุณเป็นผู้หญิงคนนั้น เมเรดิธ ครอว์ฟอร์ด ใช่ไหม?”ใบหน้าของเมเรดิธเสียอาการแต่เธอยังคงแสดงสีหน้าไร้เดียงสา“คุณ พูดเรื่องไร้สาระแบบนั้นได้ยังไงกัน? ฉันขโมยสามีของน้องสาวไปจากเธอตั้งแต่เมื่อไหร่? ฉันกับเจเรมี่คบกันมาตลอด ใช่ไหม เจเรมี่? คนที่คุณรักตลอดเวลานี้คือฉันและฉันเพียงคนเดียวเท่านั้น” เธอกล่าว พร้อมมองเจเรมี่ด้วยสายตาที่บอกให้เห็นด้วยอย่างไรก็ตาม เจเรมี่มองไปที่มาเดลีนเท่านั้น การจ้องมองของเขารุน
ในตอนนี้ภายในคฤหาสน์วิทแมนเจเรมี่นั่งลงข้างเตียงอย่างเหนื่อยล้า เขาถือโทรศัพท์ขณะดูวิดีโอที่กำลังแพร่ระบาดในวิดีโอที่แสดงอยู่คือพฤติกรรมที่คุกคามคนอื่นของเมเรดิธส่งผลให้เธอเสียชื่อเสียงขณะนี้ ทันใดนั้น เขาก็เริ่มสงสัยว่านี่คือเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่เขาเคยพบเมื่อตอนที่เขายังเด็กเธอใช่ ลินนี่จริงหรือเขาไม่ได้คิดอะไรมากนัก แต่ในที่สุดสายตาของเขาก็จับจ้องไปที่มาเดลีนหัวใจของเขาเริ่มเต้นเร็วขึ้นลักษณะเหล่านั้นดูคล้ายว่าเป็นเเธอแม้จะดูคล้ายกัน แต่ยังคงเป็นความจริงที่ว่ามาเดลีนได้ทิ้งเขาไปแล้วตลอดกาลขณะที่เจเรมี่ครุ่นคิด ใบหน้าหวานของมาเดลีนได้ปรากฏขึ้นในความคิดหัวใจของเขาเริ่มปวดร้าวอย่างควบคุมไม่ได้อีกครั้ง ...แมดดี้…“เจเรมี่ คุณหลับหรือยัง?” มีคนมาเคาะประตู และในเวลาต่อมา เสียงของเมเรดิธดังมาจากอีกด้านของประตู “เจเรมี่ ฉันคิดว่าคุณได้เห็นวิดีโอนั่นแล้ว ใช่มั้ย? ฉันถูกใส่ร้ายด้วยถ้อยคำที่มุ่งร้าย คุณช่วยปลอบใจฉันหน่อยได้ไหม?”“ยิ่งไปกว่านั้นแล้ว ร้านค้าที่ศูนย์การค้าใจกลางเมืองกำลังจะเปิดประมูลเร็ว ๆ นี้ คุณสัญญาว่าจะซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดให้ฉัน คุณยังจำได้ไหม เจเรมี่?”
อีกด้านหนึ่ง มาเดลีนจิบกาแฟของเธออย่างช้า ๆ สายตาของเธอมองไปที่เงินจำนวนมหาศาลที่โอนเข้าบัญชีธนาคารในโทรศัพท์ เธอยกกระจกขึ้นและมองไปที่เงาสะท้อนของเธอเธอสัมผัสพื้นที่ที่เคยเป็นแผลเป็น แม้กระทั่งตอนนี้ เธอยังคงรู้สึกเจ็บปวดอย่างต่อเนื่องแม้ว่าเธอจะสัมผัสเพียงเบา ๆ ก็ตามเธอวางกระจกลงและหันรูปร่างที่สง่างาม จากนั้น เดินเข้าไปในร้านเสื้อผ้าแฟชั่นที่อยู่ติดกันชนชั้นสูงที่ร่ำรวยและมีอำนาจทั้งหมดในเกลนเดลมาร่วมงานประมูลที่จัดขึ้นในโรงแรมระดับหกดาวที่หรูหราที่สุดที่นี่พวกเขากำลังจะประมูลร้านค้าขนาดใหญ่ในส่วนที่พลุกพล่านที่สุดของศูนย์การค้าใจกลางเมืองเมเรดิธจับตาดูร้านนี้มานานมาก เธอยังบอกใบ้กับเจเรมี่หลายครั้งก่อนหน้านี้ให้เขาประมูลร้านนี้ให้เธอในตอนนั้น เธอได้ขโมยไดอารี่ของมาเดลีนและแบบร่างของการออกแบบเครื่องประดับที่เธอทิ้งไว้ตอนสมัยที่เรียนมหาวิทยาลัย แม้แต่เธอยังต้องยอมรับว่างานออกแบบของมาเดลีนนั้นโดดเด่นกว่าใครแม้ว่าเอโลอิสจะปล่อยให้เธอบริหารจัดการร้านเครื่องประดับทั้งสองแห่ง แต่เธอก็ยังไม่พอใจเพียงเท่านั้นด้วยเหตุนี้ เธอจึงตัดสินใจที่จะเริ่มสร้างแบรนด์ของตัวเอง เมื่อเธอสา
มาเดลีนสามารถมองเห็นรอยยิ้มฝืน ๆ เหมือนหน้าแตกของเมเรดิธจากใต้แว่นกันแดดอันนี้เธอเดินไปในขณะที่สงบและใจเย็น เธอรู้สึกได้ว่าสายตาของทุกคนในห้องจับจ้องมาที่เธอในตอนนั้น เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะแต่งหน้าหรือแต่งตัวเเบบไหนอย่างไร เธอไม่รู้แม้กระทั่งว่าจะเดินได้ยังไงหลังจากใส่รองเท้าส้นสูงในเวลานั้น เธอเป็นลูกเป็ดขี้เหร่ที่แม้แต่ขอทานยังดูถูกตอนนี้ ทุกอย่างต่างออกไปสุนัขทุกตัวมีวันของมัน สิบปีต่อมา มาเดลีน ครอว์ฟอร์ดไม่ใช่คนที่เธอเคยเป็นในตอนนั้นมาเดลีนยิ้มหวานขณะนั่งอยู่ในที่นั่งสำรองที่ว่างอยู่ด้านหลังเมเรดิธด้วยท่าทางนิ่งและสงบเจเรมี่จ้องมองเธอตลอดเวลา จนถึงตอนนี้ เขาก็ยังมองเธออยู่เมื่อเมเรดิธสังเกตเห็นว่าความสนใจของเจเรมี่อยู่ที่มาเดลีน เธอก็กำหมัดแน่นด้วยความโกรธเจเรมี่ถูกทำให้กระสำกระส่ายโดยนังเเพศยาคนนั้น ถ้าไม่ ทำไมเขาถึงจ้องมาที่เธอเพียงเพราะเธอดูคล้ายกับมาเดลีนด้วยล่ะ?มาเดลีนสังเกตเห็นเจเรมี่จ้องมองเธอ บางที นี่อาจเป็นสายตาที่เธอเฝ้าปรารถนามากที่สุด ในตอนนั้น แต่ตอนนี้ เธอไม่สนมันอีกแล้วหลังจากที่เธอนั่งลง มาเดลีนได้ยินเสียงกระซิบดังขึ้นจากรอบตัวเธอ“ผู้หญิงคนน
หลังจากที่เธอเสนอเงินนั้น ทุกคนได้แต่มองเธออย่างตกใจเมเรดิธโกรธมากจนแทบจะฉีกป้ายประมูลเป็นชิ้น ๆ ผู้หญิงคนนี้จงใจที่จะเป็นปริปักษ์กับเธองั้นหรือ?หล่อนคิดว่าเธอเป็นใคร? หล่อนกล้าดียังไงมาต่อสู้กับเธอ?!เมเรดิธยอมให้ทำเช่นนี้ได้อย่างไร? เธอยกป้ายประกาศอีกครั้งทุกคนคิดว่าเมเรดิธจะเพิ่มเงินสองถึงสามล้าน แต่เธอเพิ่มเพียง 500,000 ดอลลาร์เท่านั้นทันทีที่เธอพูดจบ มาเดลีนก็พูดสวนกลับอย่างเมินเฉย “20 ล้าน”“ว้าว…”ทุกคนต่างร้องอุทานเมเรดิธไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เธอระงับไฟแห่งความโกรธแค้นในตัวเธอและจ้องมองมาเดลีน จากนั้นเธอก็ฝืนยิ้มที่ไร้เดียงสาและอ่อนโยน“คุณผู้หญิง คุณถูกอีกฝ่ายจ้างให้มาที่นี่เพื่อจงใจขึ้นราคาร้านหรือเปล่า? ใคร ๆ ก็รู้ว่าคู่หมั้นของฉันกำลังจะซื้อร้านนี้ให้ฉันเป็นของขวัญวันเกิด มันอาจเป็นไปได้ว่าที่ว่าคุณชอบที่จะขโมยของจากคนอื่นจริงไหม?”“ขโมยของจากคนอื่น? คุณครอว์ฟอร์ด เป็นสิ่งที่คุณถนัดไม่ใช่หรือไงกัน?”ใบหน้าของเมเรดิธเริ่มตึง “อะ อะไรคุณพูดถึงอะไรกัน?”“ไม่มีอะไรนิ” มาเดลีนแสยะยิ้มอย่างชื่นบาน “ฉันก็แค่อยากถามคุณ คุณครอว์ฟอร์ด ว่าชื่อของคุณอยู่บนร้านหรือเปล่
‘ขอบคุณ’คำที่เธอเปล่งออกมาเบา ๆ ก้องอยู่ในหูของเขา แต่ว่า มันกลับวิ่งเข้าสู่หัวใจของเจเรมี่เป็นอย่างมากทันทีที่เจเรมี่เห็นใบหน้าที่สวยงามตรงหน้าเขา เขารู้สึกราวกับว่าเขากลายเป็นประติมากรรม ในเสี้ยววินาทีนั้น เขาสูญเสียวิญญาณและสติสัไปทั้งหมดเขารู้สึกด้วยซ้ำว่านี่เขาอาจกำลังฝันอยู่ใบหน้าสวยตรงหน้าจ้องเขม็งมันเจ็บปวดมาก!‘แมดดี้!’เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองจากการกรีดร้องชื่อของเธอในใจได้หัวใจของเขาที่เคยตกอยู่ในห้วงนิทราในช่วงสามปีที่ผ่านมากลับตื่นขึ้นอย่างกะทันหันมาเดลีนยิ้มเบา ๆ เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเจเรมี่‘คุณแปลกใจไหม เจเรมี่?‘อดีตภรรยาที่คุณดูถูกมาตลอดยังไม่ตาย‘อย่างไรก็ตาม ฉันไม่ใช่ มาเดลีน ครอว์ฟอร์ด ที่รักคุณมากจนละทิ้งศักดิ์ศรีของตัวเอง ความรักตัวเอง และแม้แต่ตัวเธอเองทั้งหมดไม่ว่าอะไรก็ช่าง’“ฉันต้องขออภัย คุณวิทแมน ฉันยังมีบางอย่างที่ต้องดูแล ดังนั้นฉันจะต้องขอตัวกลับแล้วตอนนี้”มาเดลีนหดมือและเดินผ่านเจเรมี่อย่างสง่างามคงไว้ซึ้งความใจเย็นเมื่อสัมผัสที่อบอุ่นถูกดึงออกจากมือของเขา เจเรมี่กระตุกหนึ่งครั้งก่อนกลับสู่ความรู้สึกของเขากลิ่นหอมแปลกพิเศษบุกเข้า
ทันทีที่เขาได้ยินน้ำเสียงของมาเดลีน ใบหน้าของเจเรมี่เริ่มแสดงออกอย่างเย็นชาเขาเม้มริมฝีปากบางของตัวเองเข้าหากันแน่นและคว้าคางของมาเดลีนมาทันทีมาเดลีนคิดไม่ถึงว่าเขาจะทำเรื่องแบบนี้ แต่ทว่า เธอสามารถหลบหลีกมันได้อย่างรวดเร็ว “คุณวิทแมน คุณมีคู่หมั้นอยู่แล้ว โปรดเคารพและให้เกียรติตัวเองบ้าง” เธอเตือนสติเขาอย่าไรก็ตาม ใบหน้าของเจเรมี่ยังคงเย็นชาขณะที่เขาจ้องมองมาเดลีน “คุณบอกว่าไม่ใช่เธอ แต่คุณมีความกล้ามากพอที่จะเปิดหน้าอกด้านบริเวณซ้ายให้ผมเห็นหรือปล่าวล่ะ?”เขาไม่มีวันลืมไฝบนหน้าอกด้ายซ้ายของมาเดลีน มันชัดเจนเเละโดดเด่นมากกับผิวที่เนียนและเรียบของเธอหลังจากที่เขาพูดอย่างนั้น ใบหน้าของมาเดลีนได้ตึงขึ้นทันที“คุณวิทแมน คุณกำลังล้อฉันเล่นหรือไง? คุณคิดว่าฉันจะให้คุณเห็นส่วนนั้นของร่างกายฉันไหม? กรุณาปล่อยฉัน”เขาจ้องดวงตาคู่สวยตรงหน้า “เธอรู้สึกผิดงั้นหรอ? หรือนั่นคือสาเหตุที่ไม่เปิดให้ผมดู? มาเดลีน ทำไมเธอถึงยังไม่ตาย?”“ทำไมเธอไม่กลับมาหาผมถ้าเธอยังมีชีวิตอยู่และไม่เป็นอะไร?”‘ทำไมฉันยังไม่ตายนะ?‘ฉันเป็นอุปสรรคในชีวิตของนายเพียงเพราะฉันยังมีชีวิตอยู่งั้นหรอ? นายต้องการให้