บทที่ 1

เมเดลีน ครอว์ฟอร์ด หลังออกจากโรงพยาบาล เธอถือผลตรวจด้วยมือที่กำลังสั่น ดูเหมือนจะมีน้ำตาคลออยู่ในดวงตาของเธอ แต่ก็ไม่รู้ว่ามันบ่งบอกว่าเธอมีความสุขหรือกำลังเสียใจกันแน่

“คุณครอว์ฟอร์ด คุณกำลังตั้งครรภ์” เสียงของคุณหมอดังก้องอยู่ในหูของเธออีกครั้ง

เมื่อสามเดือนที่แล้ว เธอได้แต่งงานกับเจเรมี่ วิทแมน เขาคือนายน้อยลำดับที่ 1 ของตระกูลอันทรงเกียรติ ซึ่งเป็นที่อิจฉาของคนทั้งเมืองเกลนเดล

ในวันแต่งงาน ผู้หญิงในเมืองต่างพากันอิจฉาเธอ เธอเคยคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่มีความสุข และโชคดีมากที่สุดในโลกใบนี้

ตั้งแต่ที่เธอพบกับเจเรมี่เมื่อตอน 10 ขวบ ความรู้สึกดี ๆ ก็ได้ก่อตัวขึ้นภายในใจของเธอ

เพื่อที่จะได้ยกระดับตัวเองขึ้นไปให้เท่ากับเจเรมี่ และแอบมองเขาท่ามกลางผู้คนมากมาย เธอได้พยายามเป็นอย่างมากที่จะพัฒนาตัวเองในระยะเวลา 12 ปีที่ผ่านมา

เธอรู้สึกอยู่เสมอว่าพวกเขาเหมือนต่างคนต่างมาจากคนละโลก เธอเป็นเหมือนเด็กในป่าที่เติบโตมาในที่รกร้าง เธอจะสามารถเข้าไปมีความสัมพันธ์อันใดกับคนอย่างเขาได้?

อย่างไรก็ตาม ไม่อาจแน่ใจได้ว่า เธอได้รับพรจากพระเจ้า หรือกำลังถูกพระเจ้ากลั่นแกล้งกันแน่ เมื่อสามเดือนก่อน เธอได้ร่วมงานวันเกิดของเพื่อนคนหนึ่ง และในเช้าวันต่อมาหลังจากที่เธอตื่นขึ้น เธอก็เห็นเจเรมี่นอนอยู่ข้าง ๆ เธอ

รอยสีแดงที่เปื้อนอยู่บนผ้านั้นดูสะดุดตามาก นั่นช่วยอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเธอ และเจเรมี่ในคืนก่อนหน้านี้ได้เป็นอย่างดี

ก่อนที่เธอจะเข้าใจเหตุการณ์ทั้งหมด เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นพร้อมกลุ่มผู้สื่อข่าวที่ยืนขวางทางออกเอาไว้ พวกเขาแทบรอไม่ได้ที่จะเปิดเผยข่าวเกี่ยวกับเจเรมี่ที่ใช้เวลาทั้งคืนกับหญิงสาวปริศนา

วิทแมนเป็นตระกูลที่โดดเด่นที่สุดในเกลนเดล เห็นได้ชัดว่าพวกเขาเป็นตระกูลชนชั้นสูงและมีชื่อเสียง หลังจากที่ผู้อาวุโสของตระกูลผู้หัวโบราณรู้เรื่องนี้ เขาก็ได้ประกาศให้เจเรมี่ และเมเดลีนแต่งงานกันทันที

มันเป็นเหมือนความฝันสำหรับเมเดลีน อย่างไรก็ตาม มันดูไม่เป็นความฝันที่ดีเอาเสียเลย

เจเรมี่ไม่ได้รักเธอ ในทางกลับกัน เขากลับดูถูกเธอ เขาเกลียดเธอ เกลียดการมีอยู่ของเธอ เพราะเธอทำให้เขาไม่สามารถรักกับผู้หญิงที่เขารักได้ เมเรดิธ ครอว์ฟอร์ด ต้องพูดว่าเป็น เมเรดิธ ครอว์ฟอร์ด พี่สาวสุดที่รักของเมเดลีนเอง

อย่างไรก็ตาม เมเดลีนรวบรวมความกล้า เพื่อที่จะโทรหาเจเรมี่

สายการโทรออกของเธอถูกปฏิเสธอย่างไม่น่าแปลกใจ ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงแค่ส่งข้อความไปบอกเขาว่ามีเรื่องบางอย่างที่จะบอก และหวังว่าเขาจะกลับมาที่บ้านในคืนนั้น

พวกเขาแต่งงานกันมาได้สามเดือนแล้ว แต่เขาก็ไม่เคยอยู่บ้านเลยสักคืน เมเดลีนนั้นต้องอยู่คนเดียวตามลำพังในห้องนอน และเธอรู้ดีว่าเขาเลือกที่จะใช้เวลาทั้งคืนอยู่ที่ไหน

เขาไม่รับสาย และก็ไม่ตอบข้อความกลับมา หัวใจของเมเดลีนกำลังเหน็บหนาว เธอรู้แล้วว่าเจเรมี่จะไม่มาที่กลับมาบ้านในคืนนี้

เมื่อมันเป็นอย่างนั้นแล้ว เธอจึงอาบน้ำ และกำลังจะพักผ่อน แต่จู่ ๆ ประตูก็ถูกเปิดอย่างรุนแรงจนเกิดเสียงโครมคราม

เธอเงยหน้าขึ้น และรู้สึกตกใจเมื่อเธอเห็นใบหน้าอันหล่อเหลาที่แสนจะเย็นชาของเจเรมี่ หัวใจของเธอเต้นจนควบคุมแทบไม่อยู่

“เจเรมี่ คุณกลับมาแล้ว” เธอเรียกชื่อเขาอย่างเสงี่ยมเจียมตัว ปรากฏรอยยิ้มบนใบหน้าอันเกลี้ยงเกลาของเธอ

อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอเข้าใกล้เขา ชายหนุ่มก็ทำการจับแขนของเธอ และโยนเธอลงบนเตียงอย่างรุนแรง

ข้อต่อของนิ้วมือของเขาหนักแน่น และจับคางของเมเดลีนอย่างเต็มแรง สายตาของเขาเต็มไปด้วยความมึนเมา และความเคียดแค้น

“เมเดลีน เธอชอบฉันขนาดนั้นเลยเหรอ? จนถึงขั้นต้องปีนขึ้นมาบนเตียงของฉันด้วยวิธีที่น่ารังเกียจแบบนี้เลยเหรอ ห๊ะ?” น้ำเสียงผู้ชายที่เปล่งออกมาช่างมีเสน่ห์เย้ายวน แต่มันกลับแฝงไปด้วยการเยาะเย้ย และความเกลียดชังในน้ำเสียงของเขา

ใบหน้าของเธอซีดเผือด ในขณะที่เธอมองไปยังชายที่เธอรักมามากกว่า 12 ปี และหัวใจของเธอก็กำลังสั่นด้วยความเจ็บปวด

“เจเรมี่ คุณเข้าใจฉันผิด...”

“เข้าใจผิดงั้นเหรอ?” ชายหนุ่มมองเธออย่างดูถูกแล้วหัวเราะเยาะเบา ๆ “เมเดลีน ทำไมเธอถึงยังทำตัวเสแสร้งอยู่ได้?”

หลังจากที่เขาพูดจบ...