บทที่ 2

วันต่อมา เมเดลีนตื่นขึ้นจากการนอนหลับของเธอ

ก่อนที่เธอจะทันรู้ตัวดี กล่องยาคุมกำเนิดถูกโยนมาที่เธอ

“กินซะ”

เมเดลีนยกหัวขึ้น และเห็นเจเรมี่แต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เขาดูสุขุมและสง่างาม ต่างจากปีศาจที่แสนโหดร้ายที่เธอเจอเมื่อคืนนี้

เธอมองไปที่กล่องยาคุมกำเนิด หัวใจของเมเดลีนเริ่มสั่นคลอน

เธอท้องเป็นที่เรียบร้อยแล้ว และเธอไม่ควรกินยาคุมกำเนิด มันอาจทำให้เด็กในท้องพิการได้

“ทำไมเธอยังไม่กินอีกล่ะ? หรืออยากให้ฉันป้อนให้งั้นเหรอ?”

ในขณะที่เจเรมี่มองไปที่เมเดลีน เขาก็ดูกระวนกระวายเล็กน้อย

“เมเดลีน ฉันบอกเธอแล้ว ฉันไม่คิดที่จะมีลูก เธอมันก็แค่ผู้หญิงต่ำต้อยไร้ยางอายที่แว้งกัดคนที่เลี้ยงดูเธอมา เธอไม่คู่ควรที่จะเป็นแม่ของลูกฉัน!”

คำพูดของชายหนุ่มฝังลึกลงในหัวใจของเมเดลีน

นี่ก็เข้าฤดูร้อนแล้ว แต่เธอยังคงรู้สึกถึงลมหนาวที่พัดเข้ามาสู่หัวใจของเธอ

เธอคิดว่าเด็กคนนี้จะช่วยเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเจเรมี่ได้ แต่ดูเหมือนเธอจะไร้เดียงสาเกินไป

ในตอนนี้ เธอไม่กล้าแม้แต่จะบอกเขาว่าเธอกำลังท้องลูกของเขาอยู่

ถึงกระนั้น ภายใต้การจ้องมองอันแสนเย็นชาของเจเรมี่ ทำให้เธอไม่มีทางเลือก เธอจึงแกล้งทำเป็นกินยาเข้าไป ทั้งที่ความจริงคือ เธอซ่อนมันไว้ใต้ลิ้นของเธอ

เมเดลีนรู้สึกผิด เธอกลัวว่าเจเรมี่จะดูเธอออก แต่อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น

เจเรมี่มองไปที่สายที่โทรเข้ามา และรับทันทีอย่างไม่ลังเล ก่อนที่เขาจะขมวดคิ้วเข้าหากัน

“อะไรนะ? เมเรดิธพยายามจะฆ่าตัวตายเหรอ? ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ?”

เมเดลีนรู้สึกตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน เมอร์พยายามจะฆ่าตัวตายงั้นเหรอ?

เธอไม่สนใจกับอาการไม่สบายที่เกิดขึ้นกับร่างกายของเธอ เธอรีบทำความสะอาดตัวเอง และเลือกเสื้อผ้ามาใส่แบบลวก ๆ ก่อนที่เธอจะรีบวิ่งลงไปชั้นล่าง

เจเรมี่สตาร์ทรถและกำลังจะออกไปแล้ว อย่างไรก็ตาม ประตูฝั่งที่นั่งข้างคนขับก็ได้ถูกเปิดออกอย่างรวดเร็ว

“เอามือสกปรกของเธอออกไป ใครอนุญาตให้เธอนั่งบนรถของฉัน?”

คำพูดที่เย็นชาและไร้หัวใจ ทำให้เมเดลีนรีบดึงมือออกจากรถ เธอช่างต่ำต้อยราวกับผืนดิน ในทุก ๆ ครั้งที่มองไปยังเจเรมี่

“เจเรมี่ ฉันเป็นห่วงเมอร์ ให้ฉันไปกับคุณเถอะนะ”

“เธอเป็นห่วงงั้นเหรอ? เธอควรจะมีความสุขไม่ใช่หรือไงถ้าเมเรดิธตายน่ะ?”

เขามองมาที่เธออย่างเยือกเย็น และเต็มไปด้วยความดูถูกในสายตาของเขา จากนั้นเขาก็ออกรถไป

ใบหน้าของเมเดลีนขาวซีด หลังจากที่ยืนงงอยู่สักพัก เธอก็เรียกรถ และตามรถของเจเรมี่ไป

ในโรงพยาบาลใจกลางเมืองแห่งหนึ่ง เมเดลีนตามเจเรมี่มาถึงห้อง

ภายในนั้น เธอมองเข้าไปด้วยความกังวล ในขณะที่เจเรมี่เดินไปที่เตียงคนไข้ ในตอนนั้นเมเรดิธนั่งอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าซีดเผือด ดวงตาของเธอยังคงเปียกชื้น เธอดูแย่มาก ๆ

อย่างไรก็ตาม ช่างโชคดีที่เธอไม่เป็นอันตราย เมเดลีนถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เมื่อเมเรดิธเห็นเจเรมี่ ใบหน้าของเธอก้มลง เธอเข้าสู่อ้อมกอดของเขาทันที

“เจเรมี่...”

“เธอเรียกชื่อของเจเรมี่อย่างหวานแหวว พร้อมเล่าความคับแค้นใจให้เขาฟัง ขณะที่ถูกโอบกอดอยู่”

ในสายตาของเมเดลีน เจเรมี่และเมเรดิธดูเหมือนคู่รักกัน ในขณะที่เธอเป็นเพียงคนนอก

เมเดลีนเก็บความเศร้าเอาไว้ในใจก่อนที่จะเดินไปข้างหน้า

“เมอร์...”

“เมเดลีน เธอนี่มันไม่สำนึก! กล้าดียังไงถึงได้มาหาเมเรดิธ! ”

แค่เพียงเมเดลีนกำลังจะก้าวเดินไป น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธก็ดังมาจากข้างหลัง

น้ำเสียงที่คุ้นเคย มันคือเสียงแม่ของเมเรดิธ คุณโรส เทนเนอร์

เมเดลีนหันกลับมาและถูกตบเข้าที่หน้าอย่างแรง ส่งผลให้การมองเห็นของเธอพล่าเบลอจากการตบที่รุนแรง

“นางผู้หญิงแพศยาไร้ยางอาย เรารับเลี้ยงเธอด้วยความเมตตา ให้เธอได้มีกิน ให้เธอมีเสื้อผ้าใส่ และในตอนสุดท้าย เธอกลับเป็นคนอกตัญญูที่แย่งคู่หมั้นของเมเรดิธไป!”

ทันใดนั้น โรสก็เริ่มพูดถึงเรื่องที่เธอหลับนอนกับเจเรมี่เมื่อสามเดือนก่อน อย่างไรก็ตาม เธอไม่คาดคิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

เมเดลีนอยากจะอธิบายเกี่ยวกับตัวเธอ แต่เธอกลับถูกตบเข้าที่ใบหน้าอีกครั้ง

มุมปากของเธอกำลังมีเลือดซึมออกมาหลังจากที่ถูกตบ ยิ่งไปกว่านั้นคือ เธอรู้สึกวิงเวียนและเกือบล้มลงไปในที่สุด ตามด้วยเสียงตะโกนของจอห์น ครอว์ฟอร์ด ที่ดังขึ้นเข้าในหูของเธอ

“เมเดลีน นับจากวันนี้เป็นต้นไป เธอไม่ใช่คนของครอว์ฟอร์ดอีกต่อไป เราไม่มีลูกสาวที่ไร้ยางอายที่พร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้สิ่งที่เธอต้องการแบบนี้!”

หลังจากที่เขาพูดจบ จอห์นก็เตะเมเดลีน