chapter 9

“ค่า...น้องรสรู้ว่าพี่นนท์น่ะ ไม่เค้ยไม่เคยอยู่กับผู้หญิงคนอื่นเพียงแค่คนเดียว แต่นอนด้วยหลายคนใช่ไหมคะ” รสรินตอบกลับอย่างรู้เท่าทัน อย่าคิดว่าเธอไปเรียนต่างบ้านต่างเมืองแล้วจะไม่รู้เรื่องของคนที่บ้านนะ สายน่ะมีตั้งหลายคน ไม่ได้มีแต่นันทิยานี่นา เพราะคนนี้นะยังไงก็ต้องเข้าข้างน้องชายตัวเองอยู่ดีนั่นแหละ

ชลดาใช้โอกาสที่ไม่มีใครสนใจเธอ กวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้อง ก่อนจะหยุดอยู่กึก เมื่อจำได้ว่าหนึ่งในสองคนเป็นคนที่เคยเข้าไปทำร้ายเธอในห้องนอนของภาม

สายตาแห่งความรักที่มอบให้ชายหนุ่มแต่สายตาแห่งความโกรธระคนเกลียดที่มอบมาให้เธอทำให้ชลดาอยากที่จะแกล้งให้อีกฝ่ายกระอักเลือด ปลายนิ้วยาวเรียวยกขึ้นลากไล้วงหน้าคมคร้าม เรื่อยลงจนถึงเหนือปากหนา แล้วก็อดที่จะหัวเราะคิกคักไม่ได้เมื่ออีกฝ่ายเล่นด้วย ริมฝีปากหนาอ้างับปลายนิ้วเล็ก ปลายลิ้นร้อนระอุตวัดไล้หยอกกระเซ้าจนหัวใจเต้นแรงรัวเร็ว พวงแก้มนุ่มแดงปลั่ง ดวงตากลมโตเป็นประกายพราวระยับ

“นนท์...พาพี่ไปจากที่นี่ที พี่ไม่ไหวแล้ว” นันทิยาบอกน้องชายเสียงสั่นเครือ ริมฝีปากอวบอิ่มที่เคยเป็นสีแดงซีดเผือดเช่นเดียวกับวงหน้าที่ตอนนี้ซีดจนจะเหมือนกระดาษ

ภามใจร้ายกับเธอเกินไปแล้ว เกินไปจนเธอรับไม่ไหวแล้ว ดวงตากลมโตแดงก่ำฉ่ำน้ำที่มันปกปิดซุกซ่อนความเจ็บช้ำเอาไว้ไม่มิดตวัดส่งคำตัดพ้อต่อว่าไปให้ภาม อย่างทนกับภาพอันบาดตาและบาดใจไม่ไหวแล้ว ทำไมเธอถึงได้อ่อนแอแบบนี้นะ เลยถูกเขาทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“ครับพี่ไทนี่” ชานนท์รับปากทันที ปลายนิ้วยาวใหญ่ยกขึ้นกับซับน้ำตาอุ่นร้อนที่ไม่ได้ไหลออกจากสองตา แต่ซึมอยู่บริเวณขอบตาอันแดงก่ำ ก่อนมือใหญ่วางทับบนมือเล็กบีบกระชับเบา ๆ

นับตั้งแต่เริ่มเข้าเรียนมหา’ ลัยย่างเข้าปีที่สอง นันทิยาเสียต้องน้ำตากับความเจ้าชู้ของภามที่ควงหญิงไม่ซ้ำหน้า เขาอยากให้พี่สาวตัดใจจากภามได้เสียที จะได้ไม่ต้องเจ็บปวดอยู่อย่างนี้ แต่รู้ดี การตัดใจจากคนที่รักนั้นมันยากเย็นเพียงใด ก็เขายังไม่เคยที่จะทำได้เลยนี่นา...ดวงตาคมกริบส่งประกายแห่งความรักมอบไปให้กับรสริน ก่อนจะรีบเมินหลบเมื่ออีกฝ่ายหันมามอง

“นนท์อยู่นี่ก่อนนะ อย่าเพิ่งไปไหน พี่มีเรื่องงานจะคุยด้วย” เพราะได้ยินนันทิยาเอ่ยพูดกับน้องชาย ภามเลยดักทางเอาไว้เสียก่อน

“ดาจ๋า...คุณกลับไปก่อนนะดาครับ ผมคุยกับน้องสาวและเคลียร์งานกับน้องชายให้ก่อน” ปลายมือใหญ่จับรั้งปลายคางมนให้แหงนหงายขึ้นรับจุมพิตอย่างถนัดถนี่ แต่ปรายสายตาไปมองนันทิยา อยากสาแกใจที่ทำให้อีกฝ่ายช้ำชอกได้

‘ฉันอยากรู้นักว่าเธอจะอดทนได้แค่ไหนไทนี่’

“แล้วผมจะโทรหานะ หากว่างานเสร็จไว ผมอาจแวะไปหาคุณนะ” ภามส่งเสียงหวานนุ่มทุ้มให้กับชลดาอีกรอบ

นันทิยาใช้ฟันขบกัดริมฝีปากไม่ให้ส่งเสียงร้องออกมาจนได้กลิ่นเลือดคาว ๆ ปลายเล็บแหลมคมกดลงบนฝ่ามือ แต่สิ่งที่ทำไป ร่างกายไม่ได้เจ็บเลยแม้แต่นิดเดียว

ใบหน้าสวยรีบหันไปอีกฝั่งที่ไม่มีหน้าของคนใจร้ายอยู่ เหลือบสายตาขึ้นมองเพดานห้อง ไม่ยอมให้น้ำตาที่เอ่อล้นคลอเบ้าไหลลงมาให้อับอายและสะใจภาม

หัวใจคนเราไม่เหมือนกับก้อนหิน ที่ไม่เคยรับรู้ถึงความเจ็บปวด แต่ถ้าถูกทำร้ายมาก ๆ เข้า เจ็บมาก เจ็บจนเกินกว่าจะทนเจ็บได้อีก มันก็จะเป็นเหมือนกับก้อนหิน ที่จะมีเพียงแค่ความชาชินและเฉยเมย

ใจเธอ...อีกไม่นานมันก็คงจะเป็นดังเช่นก้อนหินที่ไม่มีความรู้สึกใด ๆ ให้กับชายตรงหน้า เมื่อถึงวันนั้น เธอก็สามารถตัดใจจากเขาได้ ซึ่งจะต้องเริ่มทำนับตั้งแต่บัดนี้ใช่ไหม?

“ก็ได้ค่ะ แล้วดาจะรอนะคะ”

ชลดามีอาการกระเง้ากระงอดเล็กน้อย แต่ยอมที่จะทำตามความต้องการของภาม แต่ก่อนเดินออกจากตักอีกฝ่าย ริมฝีปากอวบอิ่มทาบทับไปบนแก้มสากระคาย เคลื่อนไล้ลงมาจนพบกับริมฝีปากหนา กดย้ำทาบทับบดคลึงกลีบปากอวบอิ่ม ลากไล้เปิดแยกกลีบปากหนาด้วยปลายลิ้นเล็ก สอดแทรกไปในโพรงปากอุ่น สองมือเล็กลากไล้เคลื่อนไปยังจุดสำคัญ ๆ ของภามอย่างไม่อายคนที่นั่งมองอยู่ จวบจนได้ยินเสียงครางผะแผ่วดังมาจากคนร่างใหญ่ถึงได้ยอมเคลื่อนตัวออก เดินเยื้องย่างสะบัดส่ายสะโพกยั่วให้ภามต้องถวิลหา ปลายมือยาวทาบทับบนเรียวปากอวบอิ่มแดงก่ำ เพราะแรงบดคลึงส่งจุมพิตไปให้ภามอีกระลอก พร้อมตวัดส่งค้อนให้กับผู้หญิงปากเสียที่เธอเดาว่าน่าจะเป็นน้องสาวของภามวงโต

‘ชิ...ยัยหน้าหม้อ เป็นแค่น้องสาว แต่ทำเป็นหวงพี่ชายเสียจนน่าเกลียด นึกหรือว่าฉันจะยอมให้หล่อนกันภามออกจากฉันง่าย ๆ รู้จักชลดาน้อยไปเสียแล้ว’

“พี่ภามไปเก็บตกมาจากที่ไหนคะนี่ หน้าตาก็งั้น ๆ ไม่เห็นจะสวยเลย หุ่นก็งั้น ๆ แหละ น้องว่าสู้พี่ไทนี่ก็ไม่ได้ ห่างไกลกันเยอะ” รสรินพูดเสียงดัง ๆ ตามไล่หลังให้อีกฝ่ายได้ยินด้วย ก่อนจะหันมาหาพี่ชาย แต่ริมฝีปากอวบอิ่มที่อ้าออกกลับต้องค้างเติ่งอยู่อย่างนั้น เพราะภามกลับนำเรื่องงานมาอ้างแทน

“น้องรสไปคุยกับพี่นนท์ที่ห้องก่อนไหม พี่มีงานจะเคลียร์กับไทนี่นิดหน่อย...” ภามพูดเสียงเย็น นอกจากจะปรายสายตาแข็งดุกร้าวไปแล้ว ยังจะรัศมีแห่งความเกรี้ยวกราดและขุ่นแค้นส่งมอบให้นันทิยา จนอีกฝ่ายสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ เพราะไม่ทันเตรียมรับสถานการณ์เอาไว้

“เดี๋ยวพี่เคลียร์เสร็จจะตามไปคุยด้วยนะจ๊ะ” หันไปพูดเสียงหวานกับน้องสาว และอย่างที่กลัวว่าอีกฝ่ายจะอิดออดอยู่ทำให้เขาจัดการยัยตัวดีไม่ได้ ก็เอ่ยปากต่ออีกนิด

“อืม...นนท์ เมื่อวานนัดกับน้องอะไรไว้นะ...รีบเคลียร์กับน้องสาวพี่ให้ดีละ แล้วอย่าลืมคุยเรื่องงานไว้บ้างก็ดีนะ กลับมาแล้วจะได้มาช่วยกัน”

คิ้วคมเข้มเลิกขึ้นเมื่อวางยาชานนท์ได้สำเร็จ เพราะใบหน้าน้องสาวของเขานั้นบูดบึ้งตึงตวัดสายตาเกรี้ยวกราดใส่ชานนท์

“น้องรสรู้ค่ะ พี่ภามอยากให้ออกไป เลยเอาเรื่องนี้มาบอกน้องรส แต่แหม...” หญิงสาวลากเสียงยาว นัยน์ตาระยิบระยับแพรวพราว

“พอสาวไป ก็อ้างงานขึ้นมาไล่น้องกลับเลยนะ ตกลงไม่คิดถึงน้องสาวคนนี้บ้างเลยหรือไงคะ จากไปตั้งสองสามปีเชียวนะ”