chapter 8

“บัดสีบัดเถลิงจริงเชียว เดี๋ยวนี้เขาใช้ห้องทำงานเป็นห้องระบายความใคร่กันแล้วหรือคะเนี่ย ไม่อยากจะเชื่อเลย นี่ถ้าไม่มาเห็นกับตา ฉันไม่เชื่อนะคะเนี่ย”

“หือ...” ภามออกอาการหงุดหงิดเล็กน้อยที่มีคนเข้ามาขัดจังหวะสำราญ แม้เสียงที่ดังมาจะหวานนุ่มคุ้นหู แต่เขาก็ไม่คิดถึงคนใกล้ คนที่กล้าทำอย่างนี้ก็นันทิยานั่นแหละ ใบหน้าคมคร้ามจึงบึ้งตึงพร้อมดวงตาคมกริบเป็นประกายเกรี้ยวกราดมอบให้ แต่กลับกลายเป็นว่า...

“ว้าย ตายแล้ว หล่อนเป็นใครยะ มาเสนอหน้าอะไรในห้องนี้”

ชลดาที่เห็นคนแปลกหน้าบุกรุกเข้ามาในห้องทำงานก่อนภามตวาดแว้ดใส่ พร้อมสายตาไม่เป็นมิตรตามไปอีกระลอก

ถ้ามีเพียงแค่ผู้หญิงหน้าไม่อายที่จ้องมองเหมือนกับไม่เคยพบเคยเห็น เธอจะโชว์ออฟให้เห็นไปเลยว่าภามชอบเธอขนาดไหน เชื่อว่าอีกไม่นานชายหนุ่มจะหลงรักและขอเธอแต่งงานแน่นอน

“เฮ้ย!” ภามร้องเสียงดังลั่นอีกครั้งด้วยความตกใจจนสะดุ้งเกือบจะพลัดตกจากเก้าอี้เลยทีเดียว เมื่อเห็นคนที่ก้าวมายืนเท้าสองศอกบนโต๊ะทำงาน มืออยู่ที่ปลายคาง จ้องมองเขาและชลดาตาไม่กะพริบ จนเขานั่นแหละที่เป็นฝ่ายอาย เพราะอีกฝ่ายไม่คิดอายจนต้องรีบจัดเสื้อผ้าของชลดาให้เข้าที่เข้าทาง ก่อนโอบกอดร่างนุ่มนิ่มอวบอัดขอคู่นอนสาวที่เพิ่งจะได้ลิ้มชิมรสเพียงไม่กี่ครั้ง มันเลยยังไม่เบื่อในรสชาติจัดจ้านที่เสิร์ฟถึงปากอย่างถึงพริกถึงขิง และอีกทั้งจะใช้คนในอ้อมแขนไล่คนบางคนออกไปจากชีวิต

“น้องรส มะ...มาตั้งแต่เมื่อไหร่จ๊ะ ทำไมถึงไม่บอกไม่กล่าวเลย พี่จะได้ไปรับ”

ภามถามอย่างคนที่ยังเรียกสติกลับคืนมาได้ไม่ครบ เหมือนถูกผีหลอกกลางวันแสก ๆ พร้อมสมองที่คิดไปไกลถึงความยุ่งยากที่จะตามมาไม่รู้จักสิ้น เพียงแค่นันทิยาคนเดียวที่ได้รับทั้งไฟเขียวและลูกยุจากบิดามารดาเขาก็แทบจะเอาไม่อยู่มือแล้ว นี่ดันพ่วงด้วยแม่ตัวแสบน้องสาวที่ทำตัวยิ่งกว่าแม่อีก วงหน้าคร้ามแกร่งเบ้เล็กน้อย พร้อมตวัดสายตาเกรี้ยวกราดคาดโทษส่งไปให้อีกหนึ่งหนุ่มที่นั่งส่งยิ้มแหย ๆ มาให้

“ผมไม่เกี่ยวนะครับพี่ภาม ผมเองก็ถูกลากมาเหมือนกัน” ชานนท์รีบบอก

ภามเลยตวัดสายตาเหมือนกับคมมีดไปมองนันทิยาที่ซุกหน้ากับอกน้องชาย ราวกับต้องการให้ชานนท์กางปีกปกป้องเหมือนกับพ่อนกปกป้องลูกสาว แต่คิดหรือว่าเขาจะกลัว ได้เลยแม่ตัวดี คิดจะใช้รสรินเป็นเครื่องมือเพื่อให้ตัวเองได้สมความตั้งใจใช่ไหม เธอจะต้องเจอดีแน่นอน

กรามหนาขบจนแก้มนูน ความอึดอัดคับแค้นแน่นอยู่ในอก พร้อมกับความโกรธและเกลียดที่พุ่งลิ่วๆ มาตั้งแต่แรกที่ได้เห็นหน้านันทิยา

สายตาที่เต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด รังเกียจเหมือนกับเธอเป็นตัวอะไรที่น่าขยะแขยงทอดมองมาแน่วนิ่ง บอกว่าเธอนั่นแหละคือคนที่ผิด แล้วยังจะฝากความอาฆาตแค้นเอาไว้อีก ทำเอานันทิยาถึงกับกลัวจนเส้นขนตามเรือนกายลุกชัน ตัวสั่นเทาจนต้องรีบหาที่พึ่งพิงก็เป็นอกกว้างและล่ำสันของน้องชายนั่นเอง อย่างน้อยถึงชานนท์จะให้ความเคารพรักนับถือภามเพียงใด แต่ชายหนุ่มก็ย่อมที่จะยอมให้อีกฝ่ายหันมาทำร้ายคนสายเลือดเดียวกันไม่ได้

กายหนาใหญ่เอนตัวอิงเก้าอี้ทำงานตัวนุ่ม ปลายนิ้วยาวใหญ่ลากไล้บนลาดไหล่เนียนนุ่มไล่ลงไปถึงต้นแขนกลมกลึง

“ว่าไงจ๊ะ มาทำไมไม่บอกพี่ล่ะ จะได้ไปรับ”

“ถ้าน้องรสบอก พี่ภามจะเคลียร์คิวจากผู้หญิงหน้าหนาที่มาให้ท่าพี่ถึงห้องทำงานไปรับน้องรสได้หรือคะ ถ้าน้องรสบอกก็อดได้เห็นของดีแบบนี้ซิคะ” รสรินโต้กลับอย่างรวดเร็วปานสายฟ้าแลบ จิกสายตาคมกริบเหมือนเหล็กแหลมพุ่งไปยังแม่สาวหน้าหนาที่เชิดหน้าไม่คิดจะมองพื้น

หญิงสาวเบะเบ้หน้าอย่างสงสาร นี่คงยังไม่รู้ตัวว่าถูกเธอด่าว่ากระทบ และคงไม่รู้ถึงนิสัยขี้เบื่อของพี่ชายเธอ ที่ตอนแรกก็หวานใส่เสียจนมดยังต้องชักแถวหนี แต่ถ้าเบื่อขึ้นมาเมื่อไหร่ พ่อเจ้าประคุณสรรหาวิธีการมาไล่ทั้งนุ่มนวลสำหรับคนที่รู้ตัวและพูดง่ายโดยไม่ต้องบอก พร้อมของกำนัลเล็ก น้อย ๆ ที่เกือบจะตั้งตัวได้ ส่วนคนที่ไม่ยอมรับความจริงว่าเขาเบื่อและถูกโละทิ้ง ตามตื๊ออย่างน่าเกลียดก็จะถูกไล่ด้วยยุทธวิธีต่าง ๆ อย่างไม่กลัวจะถูกเขาตราหน้าว่ารังแกผู้หญิง

“ไม่ใช่จะว่านะพี่ชาย แต่ช่วยเอาผู้หญิงของพี่ไปเก็บไกล ๆ น้องรสเร็ว ๆ นะคะ เห็นแล้วมันรำคาญขัดลูกหูลูกตา”

ไม่ใช่ความรู้สึกของเธอเพียงคนเดียว แต่เป็นอีกคนที่เธอนั้นเข้าใจและสัมผัสได้ถึงความเจ็บร้าวปวดแปลบที่อัดแน่นสุมอยู่ในทรวง

ดวงตากลมโตปรายไปมองนันทิยาแล้วก็ยิ่งทวีความสงสาร ดวงตากลมโตฉ่ำน้ำที่มองภามอย่างเศร้าสร้อยน้อยใจ แล้วพอหันกลับมามองพี่ชายซึ่งดูเหมือนจะพอใจกับสิ่งที่ได้เห็น จมูกโด่งได้รูปกดลงบนพวงแก้มแม่ผู้หญิงหน้าหนาที่ดูจะพอใจเป็นอย่างมาก ถึงกับส่งเสียงหัวเราะคิกคัก มันคงเป็นเหมือนกับคมมีดบาดหัวใจอีก

มันน่านัก มันน่าเอาเรื่องนี้ไปฟ้องพ่อกับแม่ให้ช่วยกันหาไม้หน้าสามตีพี่ภามให้หัวแตกเลือดอาบซิบเชียว รสรินตวัดค้อนส่งให้พี่ชายวงโต พร้อมจมูกโด่งเป็นสันที่มันยู่ย่น

‘คอยดูนะ ถ้าพี่ไทนี่ทนไม่ไหวเมื่อไหร่และตัดสินใจถอนหมั้นพี่ภามแล้วก็หนีไปละก็ อย่ามาให้น้องรสช่วยนะ จะสมน้ำหน้าให้เข็ดเลย’

“ทำไมล่ะ นี่มันความสุขของพี่นี่นา แทนที่น้องจะเอาเวลามาสนใจพี่ สู้เอาเวลาไปสนใจเจ้านนท์ดีกว่าไหม รายนั้นก็ไม่ได้ต่างจากพี่สักเท่าไหร่นะ” ภามโยนกลองร้อน ๆ ไปให้ชานนท์ที่สะดุ้งเฮือกและกำลังจะอ้าปากเถียงว่าไม่จริง แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่ทันยัยน้องสาวตัวดีของเขานั่นแหละ ปากไวเหลือเกิน ตอบกลับมาก็ฉะฉาน น่าจะให้ไปทำงานในฝ่ายการตลาดหรือไม่ก็เร่งรัดหนี้สินเสียเหลือเกิน

“โห...พี่ภามเล่นกันอย่างนี้ได้ไงนะ พี่เองนั่นแหละที่เป็นคนชวนผม” ชานนท์ตอบกลับ ก่อนดวงตาคมกริบจะเลิกขึ้นลงเมื่อรู้ว่าหลุดปากพูดอะไรออกไป และอย่างร้อนตัวก็รีบต้องเคลียร์กับรสรินเสียก่อนที่จะถูกอีกฝ่ายดึงจนหูยาน

“น้องรสครับ น้องรสอย่าไปเชื่อพี่ภามนะ พี่ไม่เค้ยไม่เคยเลยที่จะทำอย่างที่พี่ภามว่า”