บทที่ 14 ความอัปยศที่ทรมาน

ยิ่งเจนคิดเรื่องนี้มากเท่าไหร่เธออยากจะสะบัดมันทิ้งพร้อมกับหัวที่กำลังสั่นคลอนนี่ “ไม่นะคะคุณสจ๊วต ฉันไม่อยากไปแผนกพีอาร์” เธออ้อนวอนเขาด้วยความตื่นตระหนกเช่นทุกครั้ง “ฉันรู้ว่าได้ทำผิดพลาดไปได้โปรดอภัยให้ฉันเถอะนะ ฉันได้ชดใช้กรรมในคุกมาแล้วตลอดสามปี ฉันได้รับกรรมนั้นแล้ว ขอบัตรธนาคารฉันคืน ฉันจะหายไปจากที่นี่ทันที ฉันจะไปให้ไกลแสนไกลและฉันสาบานว่าคุณจะไม่มีวันเจอฉันอีก”

สิ่งเดียวที่เจนทำได้คือการอ้อนวอนที่ไร้ประโยชน์ หล่อนไม่ทันสังเกตเห็นถึงความประหลาดในสายตาของ อโลร่าหลังจากได้ยินเรื่องที่เธอเคยเธออยู่ในคุก อโลร่าเองเพิ่งย้ายมาที่เมืองนี้เมื่อสองปีก่อน และเธอไม่ได้โตที่นี่ ดังนั้นเธอจึงไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเจน

ใครก็ตามที่ทำงานกับฌอนมานานจะรู้ดีว่าทั้งหมดเกี่ยวข้องกับชื่อ เจน ดันน์ นั้นคือความอัปยศ

ดวงตายาวของฌอนถูกหรี่ลงอย่างน่ากลัว…นี่เธอพยายามหลบหนีอย่างงั้นเหรอ?

หล่อนไม่ต้องการเจอเขาอีกงั้นเหรอ?

“ฮะ ~” เสียงที่ดูเหมือนไม่สบอารมณ์ดังขึ้นเล็กน้อยก่อนที่เขาจะดึงโทรศัพท์ออกพูดคุยกับใครบางคนที่อยู่ภายใต้เขา ไม่นานนักมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น และผู้ชายคนหนึ่งถือบางอย่างเดินเข้ามาเพื่อ