บทที่ 78 อย่ากลับไปที่นั้นอีก

กลางดึกคืนหนึ่ง

เจนเดินคนเดียวในย่านที่อยู่อาศัยของเธอ เธอขึ้นไปชั้นสองและสังเกตว่าไฟที่ทางเดินไม่ทำงาน

เธอมองไปรอบ ๆ และคิดว่ามีเพียงไฟบนชั้นนี้เท่านั้นที่ไม่ทำงานเธอจึงเดินขึ้นไปชั้นบนอย่างระมัดระวัง เมื่อเธอไปถึงชั้นสาม ไฟตรงนั้นก็ใช้การไม่ได้เช่นกัน

เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาและใช้ไฟบนโทรศัพท์เพื่อเพิ่มความสว่างให้กับเส้นทางของเธอ เธอเดินกลับบ้านอย่างช้าๆ

ในที่สุดเธอก็มาถึงทางเข้าห้องของเธอ เจนสั่น "คุณคาลเลน ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี้?”

“ฉันรอคุณมานานมากแล้ว”

“ ... ” เธอถามเขาว่าทำไมเขาถึงมาที่นี่และไม่ใช่ว่าอยู่ที่นี่มานานแค่ไหนแล้ว

“เกิดอะไรขึ้น” เจนหยิบกุญแจไว้ในมือ แต่เธอไม่ได้ไขประตูต่อหน้าคาลเลน เธอยังคงรู้สึกต่อต้าน คาลเลนเข้าใจว่าทำไมเธอถึงทำตัวแบบนั้น มีความตื่นเต้นในดวงตาของเขา

ความรู้สึกของการครอบครองเหยื่อที่ป้องกันตัวนั้นน่าทึ่งมาก

"ฉันหิว"

"อา?"

“ฉันบอกว่า” คาลเลนลูบท้องของเขา “นานแล้วที่ฉันยังไม่ได้กินข้าว ฉันหิว"

ทำไมเขาถึงมาที่นี่ถ้าเขาหิว?

เจนไม่สามารถเข้าใจได้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอรู้สึกสับสน “ถ้าอย่างนั้นคุณควรไปทานอาหารเย็น”

"ถูกของคุณ นั่นคือเหตุผลที่ฉันมาที่น