เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ 10 เริ่มงาน
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-02-25 23:33:38หัวหน้าคนงานกลับออกไปแล้วตอนนี้ในห้องทำงานจึงเหลือแค่ชมจันทร์กับนายหัวชาวีเขากำลังนั่งอ่านเอกสารทางการเงินอยู่ส่วนเธอก็ได้รับมอบหมายให้จัดเรียงเอกสารใหม่ทั้งหมด ซึ่งดูแล้วน่าจะใช้เวลาหลายวันกว่าเอกสารทุกอย่างจะเรียบร้อยอีกทั้งยังต้องสแกนเอกสารสำคัญต่างๆ จัดเป็นไฟล์ลงคอมพิวเตอร์ซึ่งถือว่างานค่อนข้างหนักเลยทีเดียว
“นายหัวคะเอกสารในแฟ้มพวกนี้จันทร์ต้องสแกนแล้วเก็บลงคอมพ์หมดเลยใช่ไหมคะ”
“อืม ทำได้ไหมล่ะ”
“ทำได้ค่ะแต่จันทร์สงสัยค่ะ ว่าทำไมมันถึงเยอะขนาดนี้”
“มันจะไม่เยอะได้ยังไงล่ะฉันไม่ได้ทำมาตั้งหลายปี”
“แล้วนายหัวจะเอาทุกปีเลยเหรอคะ”
“เอาแค่สามปีย้อนหลังก็ได้นะ เพราะเกินจากนั้นก็ไม่น่าจะสำคัญอะไร”
“งั้นจันทร์ขอคัดเอกสารสามปีก่อนนะคะ แล้วค่อยสแกนทีหลังได้ไหม”
“จะทำยังไงก็แล้วแต่ เธอจัดการเลยฉันจะไม่ยุ่ง เธอคิดว่าเอกสารทั้งหมดใช้เวลากี่วันกว่าจะเสร็จ”
“การจัดเรียงไม่น่าจะนานค่ะ ส่วนการสแกนก็แล้วแต่ว่าเครื่องของนายหัวใจเร็วไหม”
“ฉันเพิ่งนึกได้ว่าเครื่องมันเก่ามากแล้ว เอางี้แล้วกันเธอจัดเรียงเอกสารให้เรียบร้อยก่อน ส่วนเครื่องสแกนเอกสารเดี๋ยวฉันจะซื้อตัวใหม่มาให้”
“จะซื้อใหม่เลยเหรอคะจันทร์แค่บอกว่ามันอาจจะช้านะคะไม่ได้บอกให้นายหัวซื้อใหม่”
“ฉันก็อยากจะซื้อตัวใหม่อยู่พอดีก็เลยว่าจะเข้าไปซื้อในเมือง”
“อ๋อค่ะ”
“เธอก็ดูแล้วกันนะว่าต้องการอะไรมาเพิ่มไหม พวกแฟ้มหรือชั้นวางของต่างๆ สำนักงานอะไรพวกนี้อยากได้อะไรก็จดไว้”
“ได้ค่ะจันทร์จะจดไว้”
“ไม่ดีกว่าฉันว่าเธอเข้าไปซื้อกับฉันเลยเพราะฉันขี้เกียจซื้อ”
“นายหัวจะไปตอนไหนคะ”
“น่าจะไปพรุ่งนี้บ่ายๆ
“ได้ค่ะ” ชมจันทร์รับคำจากนั้นหญิงสาวก็นั่งทำงานต่อจนกระทั่งถึงเวลาเที่ยงสายรุ้งก็มาตามทั้งสองคนให้ไปทานอาหารกลางวัน
“วันนี้เป็นข้าวมันไก่นะจันทร์กินได้ไหม”
“ได้ค่ะ ข้าวมันไก่ก็ของโปรดจันทร์เหมือนกันขอติดหนังด้วยนะคะพี่รุ้ง”
“จันทร์นี่แปลกนะปกติสาวๆ เขาไม่ค่อยชอบกินหนังไก่กัน”
“หนังไก่ของอร่อยเลยค่ะ พี่รุ้งใครไม่กินก็บ้า” ชมจันทร์นึกถึงข้าวมันไก่จานโตที่มีหนังไก่สีเหลืองนวลแล้วท้องก็ร้องขึ้นมาทันที
หญิงสาวรีบจัดเอกสารที่เหลืออีกนิดหน่อยจากนั้นก็เดินตามสายรุ้งออกมาโดยที่นายหัวชาวีก็ตามออกมาห่าง
“นั่นจะเอาจานข้าวไปไหนล่ะจันทร์” นายหัวชาวีถามชมจันทร์ที่กำลังยกจานข้าวออกจากโต๊ะ
“จันทร์จะไปกินข้าวกับพี่รุ้งและป้าสมรในครัวค่ะนายหัว”
“กินตรงนี้มันจะเป็นไรล่ะ”
“ไม่ไม่ดีมั้งคะ จันทร์เป็นลูกจ้างไม่ควรนั่งกินข้าวกับเจ้านาย”
“ฉันสั่งให้กินตรงนี้ก็ กินตรงนี้เถอะเผื่อฉันจะถามอะไรเธอบ้าง” นายหัวชาวีมองหน้าชมจันทร์สายตาเข้มทำให้หญิงสาววางจานข้าวมันไก่ลงที่เดิมและนั่งทานอาหารกลางวันกับเขาเป็นครั้งแรก
“น้าพี่กุลบอกว่าเธอจะต้องไปรับใบประกาศนียบัตรและฟังผลสอบใช่ไหม” เขาเริ่มเปิดประเด็นเมื่อหญิงสาวทานข้าวมันไก่ไปได้เกินครึ่งแล้ว
“ค่ะอีกประมาณ 10 วันคุณครูให้ไปฟังผลสอบแล้วก็ไปซ้อมรับประกาศนียบัตรค่ะ”
“ฟังผลสอบทำไมต้องไปฟังด้วยตัวเองเขาไม่มีแจ้งทางเพจหรือทางอีเมลเหรอ”
“มีค่ะแต่จันทร์อยากไปรับใบประกาศนียบัตรด้วย”
“ไอ้รับใบประกาศนียบัตรนี่มันคล้ายๆ กับรับปริญญาหรือเปล่า”
“มันก็เหมือนกับรับปริญญาเล็กๆ ค่ะงานไม่ได้ใหญ่โตอะไร”
“น้าพิกุลต้องไปร่วมงานกับเธอด้วยไหม” นายหัวชาวีถามเพราะน้าพิกุลบอกกับเขาว่าจะอาศัยช่วงที่ชมจันทร์เข้าไปในเมืองย้ายของออกจากบ้าน
“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ทางโรงเรียนยังไม่กำหนดวันที่แน่นอนเลย จันทร์ก็เลยไม่ได้บอกน้า”
“ถ้าน้าพิกุลบอกว่าไม่ว่างล่ะ”
“ไม่ว่างก็ไม่เป็นไรค่ะ”
“ถ้างั้นเธอก็ไปรับใบประกาศนียบัตรคนเดียวสิ”
“ค่ะนายหัวถามทำไมคะ”
“เปล่าก็แค่ถามดู เพราะฉันไม่เคยเรียนแบบเธอไงก็เลยอยากรู้ไม่มีอะไรหรอก รีบกินเถอะบ่ายโมงจะได้เริ่มงานต่อ” เขารู้สึกเห็นใจหญิงสาวเพราะวันสำคัญขนาดนี้แต่เธอไม่มีใครไปร่วมงานเลย ขนาดตอนที่เขารับปริญญาพ่อกับแม่และญาติๆ ยังพากันยกโขยงไปเกือบ 20 คนทั้งที่รับปริญญาใกล้ถึงกรุงเทพ แต่ชมจันทร์รับประกาศนียบัตรแค่ในตัวเมืองน้าพิกุลกลับจะใช้โอกาสนั้นหนีไปจากเธอถ้าชมจันทร์รู้หญิงสาวคงเสียใจมากแน่ๆ
ชาวีส่ายหัวเพื่อสลัดความคิดนี้ออกไปเพราะแค่เรื่องงานตนเองก็ปวดหัวมากพอแล้ว
“นายหัวเป็นอะไรคะ ส่ายหัวไปมาปวดหัวหรือเปล่า” ชมจันทร์สังเกตเจ้านายที่สะบัดศีรษะไปมาอยู่หลายครั้ง
“เปล่าหรอกฉันรู้สึกวิ้งๆ ที่หูน่ะ ก็ส่ายหัวเผื่ออาการมันจะหายไป”
“จันทร์ก็เคยเป็นค่ะ ตอนที่ใช้หูฟังมากๆ หูมันก็จะวิ้งๆ แบบนี้นายหัวกลืนน้ำลายเยอะๆ ค่ะเดี๋ยวมันก็หาย” หญิงสาวให้คำแนะนำไปตามประสบการณ์ที่ตนเองเจอ
“หายจริงๆ ด้วยขอบใจนะ” ชาวีบอกชมจันทร์แล้วยิ้ม ผู้หญิงคนนี้ยังเด็กอยู่มากถ้าบิดาเธอไม่เสียชีวิตแม่เลี้ยงของเธอก็คงพามาขายแบบนี้
ตอนบ่ายชมจันทร์ก็เข้ามาทำงานกับนายหัวอย่างเดิมเธอๆ ก้มเงยๆ อยู่บนพื้นที่มีเอกสารกระจายเต็มไปหมดแล้วทำให้คนที่นั่งอยู่สูงกว่ามองลงมาแล้วใจเต้นแรง หน้าอกของหญิงสาวมันแทบล้นทะลักออกมาจากเสื้อกล้ามสีขาวที่สวมอยู่ไม่รู้ว่าเขาสื่อสารกับน้าพิกุลยังไงเธอถึงได้เลือกเสื้อผ้าแบบนี้ให้ชมจันทร์ใส่มาทำงาน
แต่ก็ถือว่าเป็นอาหารตาให้เขาได้คลายเครียดระหว่างทำงานก็แล้วกัน
ชมจันทร์ไม่รู้เลยว่าระหว่างที่ตนเองก้มเงยจัดของอยู่นั้นมีสายตาของราชสีห์หนุ่มกำลังจ้องมองดูหญิงสาวใส่ชุดที่น้าพิกุลเตรียม เสื้อกล้ามสีขาวแต่มีเสื้อเชิ้ตตัวเล็กๆ คลุมทับและผูกไว้ตรงเอวส่วนกางเกงนั้นเป็นกางเกงยีนขาสั้นเผยให้เห็นขาเรียวสวย
ปกติเธอก็ใส่ขาสั้นแบบนี้เวลาอยู่หอเลยไม่ได้รู้สึกอะไรมากเท่าไหร่แต่หญิงสาวลืมไปว่าตอนนี้ตนเองไม่ได้อยู่ตามลำพังและผู้ชายที่อยู่ร่วมห้องก็จ้องจะจับเธอกินอยู่ตลอดเวลา
ชาวีอยากจับเธอกดลงบนโซฟาริมห้องตั้งแต่ตอนนี้แต่ก็กลัวว่าจะทำให้หญิงสาวตกใจและหนีไปเพราะนี่มันเพิ่งเป็นวันแรกที่เธอมาทำงานกับเขาชายหนุ่มคิดว่าจะให้เธอตายใจอีกสักหน่อยก่อนจะจัดการกับอาหารอันโอชะที่น้าพิกุลเอามาเสนอถึงที่
ทั้งสองคนทำงานถึง 5 โมงเย็นนายหัวก็บอกให้ชมจันทร์เลิกงานได้และให้ออกมาทานอาหารค่ำอีกครั้งในเวลาหนึ่งทุ่มระหว่างนี้หญิงสาวเลยไปช่วยงานในครัวกับป้าสมร
“เย็นนี้ป้าทำอะไรกินคะ”
“ว่าจะทำแกงจืดเต้าหู้หมูสับ ต้มยำกุ้งน้ำข้นแล้วก็ผัดคะน้าปลาเค็มจ้ะ หนูจันทร์กินได้ไหม”
“ได้ค่ะจันทร์กินได้ทุกอย่างแหละ แต่ตอนเย็นจันทร์ไม่ค่อยกินข้าวเยอะเท่าไหร่”
“กลัวอ้วนเหรอ” พี่สายรุ้งที่ช่วยหันผักอยู่ข้างๆ ถาม
“ค่ะพี่รุ้งตอนที่จันทร์อยู่หอก็ไม่ค่อยกินข้าวเย็นหรอกค่ะ ส่วนใหญ่จะกินผลไม้หรือไม่ก็พวกสลัดมากกว่า”
“แต่ที่นี่ไม่มีสลัด มีแต่ผลไม้จันทร์จะกินอะไรก็เลือกเอานะ”
“จันทร์ว่าจะไปเซเว่นสักหน่อยอยากซื้อโยเกิร์ตมากินกับผลไม้เป็นสลัด ป้าสมรกับพี่สายรุ้งฝากจันทร์ซื้ออะไรไหมคะ”
“ขากลับจันทร์แวะซื้อผักคื่นช่ายให้ป้าหน่อยนะเอามาสักสองกำไร ป้าจะซื้อเผื่อไว้ด้วยพรุ่งนี้เช้าจะทำผัดผงกะหรี่ทะเล” ป้าสมรพูดแล้วยื่นธนบัตรใบละ 100 ให้กับชมจันทร์
“เอาผงกะหรี่มาด้วยสองห่อนะ”
“ได้ค่ะป้าสมร พี่รุ้งล่ะคะเอาอะไรไหม”
“ไม่ล่ะ พี่เพิ่งไปมาเมื่อวาน”
“รีบไปรีบกลับนะจันทร์ ทางบ้านเราค่อนข้างเปลี่ยวเดี๋ยวจะเป็นอันตรายเอา”
“ขอบคุณค่ะป้าจันทร์ แต่ทางเส้นนี้หนูชินแล้วขับมอเตอร์ไซค์แป๊บเดียวก็ถึงค่ะ”
บทล่าสุด
บ่วงเสน่หานายหัวชาวี ตอนที่ 36 ตอนจบ
เมื่อเสียบคีย์การ์ดเข้าที่ประตูห้องทุกอย่างก็ทำงานด้วยระบบอัตโนมัติชาวีกับชมจันทร์ปรี่เข้าหากันราวกับไม่ได้เจอกันมานานทั้งสองจูบแลกลิ้นอย่างเราร้อนสองลิ้นพัวพัน ขณะที่มือก็ช่วยกันถอดชุดของอีกฝ่ายออกจนร่างกายเปลือยเปล่านายหัวหนุ่มกอดเธอกระชับสองมือบีบคลึงสะโพกขณะที่ชมจันทร์ก็ใช้มือเล็กของเธอลากไปตามลำตัวก่อนจะชักรูปท่อนเอ็นร้อนของเขาเป็นจังหวะ“จันทร์เธอร้อนแรงเป็นบ้า”“แล้วชอบแบบนี้ไหม”“ชอบสิ ฉันชอบผู้หญิงร้อนแรงแบบเธอนะจันทร์”นายหัวครางอย่างพอใจ เขาแทบคลั่งเมื่อชมจันทร์คุกเข่าลงตรงหน้าและใช้ลิ้นเล็กๆ ของเธอเลียไปบนท่อนเอ็นขณะที่มือก็รูดอย่างชำนาญ“เธอไปฝึกแบบนี้มาจากไหนจันทร์”เขาครางสะท้านลมหายใจขาดห้วง เมื่อชมจันทร์ยังคงชักรูดท่อนเอ็นเป็นจังหวัด ขณะที่ปากเล็กของเธอก็กำลังหยอกล้อกับลูกตุ้มที่มันกำลังหดเกร็งเพราะความเสียวซ่าน เธออมก้อนกลมสองก้อนเข้าปากเล็ก ก่อนจะปล่อยออกมาแล้วใช้ลิ้นเลียตั้งแต่ส่วนโคนมายังส่วนปลายที่บานฉ่ำ“อ้าห์...ใจเย็นนะ ฉันยังไม่อยากแตก”เขารีบห้ามเพราะกลัวว่าชมจันทร์จะทำให้เขาปลดปล่อยออกมา ชาวีอยากปลดปล่อยในตัวของเธอหลายๆ ครั้งมากกว่าปลดปล่อยใส่ลำคอของเธอซึ่งค
บ่วงเสน่หานายหัวชาวี ตอนที่ 35 ไม่ชอบน้ำส้มชอบกินนมมากกว่า nc
เช้าวันเสาร์นายหัวชาวีพาชมจันทร์มายังห้างสรรพสินค้าเพื่อซื้อของใช้และเสื้อผ้าเพิ่มอีกคนละหลายชุด นอกจากของจำเป็นแล้วนายหัวยังพาหญิงสาวมายังร้านขายเครื่องประดับ ก่อนจะให้ชมจันทร์เลือกของที่ตัวเองชอบหนึ่งชิ้น“จันทร์ไม่เอาหรอกค่ะนายหัว แต่ละอย่างแพงทั้งนั้นเลย”“แต่ฉันอยากซื้อให้นะ”“นายหัวอย่าซื้อของแพงพวกนี้ให้จันทร์เลยค่ะ จันทร์ยังเรียนอยู่นะคะใส่ของแบบนี้ไม่ได้”“ก็ใส่เล่นไง ลองแหวนนี่สิฉันว่ามันเหมาะกับวัยรุ่นดีนะ”เมื่อพนักงานเห็นนายชายหนุ่มสนใจแหวนก็รีบหยิบขึ้นมาให้ชมจันทร์ลองสวมแต่ขนาดของมันใหญ่เกินไป พนักงานจึงจะเอาวงใหม่ที่ขนาดเล็กลงเธอลอง“ไม่เป็นไรหรอกคะ” หญิงสาวรีบปฏิเสธเพราะเธอไม่มีทางซื้ออยู่แล้ว“จันทร์ ฉันให้เธอเลือกมาหนึ่งอย่างถ้าไม่เลือกฉันจะจูบเธอโชว์พนักงานเลย”“นายหัว....” หญิงสามหันมามองหน้าแล้วสะบัดหน้าหนีเมื่อเห็นรอยยิ้มของเขาที่แสนจะเจ้าเล่ห์“มีอะไรที่ถูกกว่านี่ไหมคะ” ชมจันทร์ถามพนักงานไปแบบตรงๆ“มีค่ะ เชิญด้านนี้เลยค่ะ” พนักงานผายมือไปยังตู้โชว์อีกด้านที่มีเครื่องประดับสำหรับใส่เล่นราคาไม่สูงมาก“เลือกตามที่ตัวเองชอบนะจันทร์ อย่าสนใจราคา” นายหัวสั่งเมื่อชมจัน
บ่วงเสน่หานายหัวชาวี ตอนที่ 34 อยากอยู่ด้วย
นายหัวชาวีพาชมจันทร์มากรุงเทพด้วยเครื่องบินเที่ยวหัวค่ำ เมื่อมาถึงก็พาเธอเข้าพักยังห้องพักในโรงแรมที่เขาพักอยู่ก่อนหน้านั้นแล้ว“เดี๋ยวเราเอาของเก็บแล้วไปหาอะไรกินกันนะจันทร์” ชาวีพูดจากับหญิงสาวอย่างอ่อนโยนเพราะอยากจะทดแทนกับสิ่งที่ทำไม่ดีกับเธอ แต่เขาก็รู้ว่ามันทดแทนยากแต่ตัวเองก็จะพยายามทำให้ดีที่สุดเพราะกลัวว่าชมจันทร์จะไปจากเขา“ได้ค่ะ” ชมจันทร์ตอบสั้นๆ เธอยังไม่อยากคุยกับชาวีมากไปกว่าการสนทนาถามตอบตามปกติเพราะเธอรู้สึกกลัวเขาและอีกใจหนึ่งก็กลัวว่าเขาจะได้ใจและทำกับเธอแบบนั้นอีกเขาพาหญิงสาวมารับประทานหรูที่อยู่ในโรงแรม ชาวีเอาอกเอาใจ เมื่อเห็นเธอยิ้มและทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อยนายหัวหนุ่มก็รู้สึกสบายใจมากขึ้น“คืนนี้อยากไปเที่ยวกลางคืนไหม”“ไม่เป็นไรค่ะ อายุไม่ถึง”“ไม่เห็นต้องกลัวเธอมากับฉันนะ”“นายหัวคงไม่มีหุ้นอยู่ที่ผับในกรุงเทพหรอกนะคะ”“มันไม่ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก แต่ฉันก็มีเพื่อนที่ทำร้านแบบนั้นอยู่ เธออยากเข้าไปเที่ยวไหมล่ะ จะได้เห็นว่าเด็กกรุงเทพเขาเที่ยวกันยังไงบ้าง”“ไม่ล่ะค่ะ”“ทำไม”“ถึงจะเห็นว่าเขาเที่ยวยังไงจันทร์ก็ไม่ได้มีโอกาสขึ้นมาอยู่กรุงเทพหรอกค่ะนายหัว”“ไม่คิดอย
บ่วงเสน่หานายหัวชาวี ตอนที่ 33 โกรธ โมโหก็เพราะหวง
“จันทร์ไม่ใช่ผู้หญิงขายตัว” ชมจันทร์เถียงคอเป็นเอ็นแม้ความจริงมันก็ไม่ต่างอะไรเลยกับคำว่าขายตัว“ไม่ขายก็ไม่ขาย แต่เธอจะทำแบบนี้กับใครไม่ได้อีกแล้ว เธอต้องมีแค่ฉันคนเดียว”“จันทร์ไม่เคยคิดจะทำแบบนี้กับใคร”“แล้วที่เธอเข้าไปในผับนั่นล่ะ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ”“หมายถึงผับไหน”“นี่ไงล่ะ” เขาเอาภาพที่หญิงสาวเดินออกจากผับแห่งหนึ่งให้กับชมจันทร์ดู“รูปนี้ใช่มั้ยที่ทำให้นายหัวโมโหเป็นฟืนเป็นไฟและคิดว่าจันทร์ไปขายตัว”“แล้วเธอจะให้ฉันคิดว่ายังไงล่ะ”“ทำไมไม่ถามจันทร์ก่อน”“มันก็เห็นชัดเจนแล้วทำไมจะต้องถามอีก”“จันทร์ก็แค่ไปคุยกับรุ่นพี่ของเพื่อน”“คุยเรื่องอะไร ทำไมจะต้องเข้าไปคุยในนั้น”“จันทร์บอกไม่ได้”“นั่นไง เธอมีพิรุธ”“มันเป็นความลับของผู้หญิง” เพราะสัญญากับพี่ชมพูและเพื่อนไว้แล้วว่าเรื่องที่คุยกันจะไม่บอกใครอย่างเด็ดขาด และชมจันทร์ก็ไม่อยากผิดสัญญา“แต่ถ้าเธอไม่บอกฉันจะทำโทษเธอให้หนักกว่าเมื่อคืนอีกนะ”“แค่นี้มันยังหนักไม่พอเหรอคะ จันทร์ยังเจ็บไม่พอใช่ไหม” ชมจันทร์มองเขาน้ำตาคลอ“ถ้าเธอไม่อยากให้ฉันทำแบบนั้นเธอก็บอกความจริงมา ฉันลืมบอกเธอไปอีกอย่างว่าอารมณ์ของฉันมันจะคุมไม่อยู่ถ้าหากโ
บ่วงเสน่หานายหัวชาวี ตอนที่ 32 เราต้องคุยกันจริงๆ
นายหัวไม่ค่อยเข้าใจเรื่องที่ชมจันทร์พูดเท่าไหร่เพราะน้าพิกุลไม่เคยพูดถึงเรื่องมารดาของชมจันทร์ให้เขาฟังเลย“เธอคิดว่าฉันไม่รู้เหรอว่าที่เธอเข้ามาตีสนิทกับฉันเพราะอะไร”“นายหัวรู้เหรอคะ”“รู้สิ”“ถ้ายังงั้นนายหัวก็ควรปล่อยจันทร์ไปได้แล้ว เพราะจันทร์ไม่ได้ต้องการอะไรจากนายหัวอีกแล้ว มันก็แค่ของนอกกาย”“ฉันว่าเธอรู้มาจากนะพิกุลไม่หมดนะจันทร์”“หมายความว่ายังไงคะ”“น้าพิกุลของเธอน่ะ ขายเธอให้ฉันแล้วนะ”“อะไรนะคะ ขายเหรอคะ”“ใช่น้าเธอขายเธอให้ฉัน”“ไม่จริงน้าพิกุลบอกว่าให้จันทร์เข้ามายั่วยวนนายหัวเพื่อให้นายหัวคืนบ้านกับที่ดินคืนเท่านั้น และไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้เลย”“เธอจะดูหลักฐานไหมล่ะ ฉันเพิ่งโอนเงินให้น้าเธอไป สามแสน”“สามแสนเหรอคะ นายหัวต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ เลย”“ก็ใช้น่ะสิฉันมันบ้า บ้าที่ไปหลงเด็กดื้ออย่างเธอไงล่ะ” เขาพูดแล้วก็เอาสลิปที่บันทึกอยู่ในโทรศัพท์ให้ชมจันทร์ดู“จันทร์ไม่เชื่อหรอกค่ะว่าน้าพิกุลจะทำอย่างนั้น” หญิงสาวมองสลิปโอนเงินที่นายหัวโอนให้กับแม่เลี้ยง เธอไม่อยากจะเชื่อแต่เมื่อเห็นหลักฐานความมั่นใจก็ลดน้อยลง“เธอก็เห็นสลิปแล้วนี่”“มันต้องมีการเข้าใจผิดแน่ๆ น้าพิกุลไม่มีทาง
บ่วงเสน่หานายหัวชาวี ตอนที่ 31 จำไว้ nc
นายหัวชาวียังคงคาท่อนเอ็นร้อนในช่องคับแน่น ปากร้อนขบเม้มแผ่นหลังขาวของเธอจนขึ้นรอย ฟันขาวครูดไปตามแนวสันหลัง“อื้อ....”ชมจันทร์ทรุดลำตัวลงแนบกับพื้นสะโพกยังคงแอ่นขึ้น เธอหันหน้ามามองอย่างร้องขอ ความเป็นสาวของเธอมันกำลังทรยศ มันเรียกร้องเขาอย่างน่าอาย“นายหัวขา...”“ยังไม่พอใช่ไหม เธอยังอยากให้ฉันเอาเธอต่อใช่ไหม เขาถามอย่างรู้ทัน”เธอกัดริมฝีปากของตนเองแน่น เขาก้มหน้าลงมือใหญ่บีบปลายคางเธอก่อนจะสอดลิ้นร้อนเข้าไปดูดดึงลิ้นเล็ก ปลายลิ้นเกี่ยวกระหวัดร่างหนาของนายหัวชาวีเริ่มขยับอีกครั้ง“ฉันจะทำต่อถ้าเธอสัญญากับฉันว่าจะมีฉันเป็นผัวแค่คนเดียว”“จันทร์จะมีนายหัวแค่คนเดียว”“มีฉันเป็นผัวแค่คนเดียวจันทร์”“เขาพูดย้ำอีกครั้ง”“ค่ะนายหัว จันทร์จะมีนายหัวเป็นผัวแค่คนเดียว”หญิงสาวรีบตอบไปตามที่เขาอยากได้ยินเพราะกลัวว่าเขาจะทำรุนแรงและมัดเธอติดกับเตียงอีกครั้ง“ดีมาก จันทร์ของฉัน เอาล่ะตอนนี้ฉันอยากนอนพัก”ชมจันทร์ได้ยินก็ทั้งดีใจและขัดใจ ร่างกายของเธอกำลังร้อนขึ้นเพราะท่อนเอ็นของเขาที่มันยังคาอยู่ในรูสวาทของเธอ“ได้ค่ะ จันทร์จะไม่กวนนายหัวเลย”“ฉันหมายถึงฉันอยากนอนพักแต่ไม่ได้อยากหยุดเอากับเธอ”
บางทีคุณอาจจะชอบ
