บทที่ 41 : เขากำลังเติบโตทุกครั้งที่ต่อสู้

ท่ามกลางโถงใหญ่ของโรงเตี๊ยมไป๋อวิ๋น เสียงอาวุธเหล็กของอวี้ไป๋เฉินกับของผู้มาเยือนปะทะกันกึกก้อง ใต้แสงตะเกียงที่โยกไหวเพราะแรงลมปราณ เฉินอี้ยังยืนประจันหน้ากับ ไป่ลี่เหิน ขุนพลพรรคมารผู้ใช้มีดสั้นคู่

ชายหนุ่มร่างบางผิวซีดผ่องตรงหน้ามีท่วงท่าราวกับนักเต้นระบำ มือเรียวยาวทั้งสองถือมีดสั้นวาววับที่สะท้อนแสงสลัวในโถง ดูน่าสะพรึงกลัว แต่เฉินอี้ยังไม่ถอย แม้จะไม่มีอาวุธ แต่ฝ่าเท้าของเขาขยับอย่างแม่นยำตามที่ได้ฝึกมา เส้นทางย่างก้าวของเขาทุกก้าวเขาคือ “ปทุมยาตรา” ท่าที่เคยเห็นจากเสี่ยวซุ่ย แล้วได้รับรู้ชื่อของมันจากซูหรง

ทั้งสองเคลื่อนไหวราวกำลังร่ายรำคู่กัน อีกคนรำมีดหมุนไปมาน่าหวาดเสียว อีกคนก้าวหมุนหลบหลีกไปเรื่อย จนมีดไม่อาจแตะต้องได้อยู่หลายกระบวน ถึงอย่างนั้นเฉินอี้ก็มีความเครียดจนเหงื่อตก ด้วยยังหาจุดอ่อนอีกฝ่ายเพื่อใช้ท่าเผด็จศึกยากมาก

ฉัวะ!

เสียงมีดบาดเนื้อดังขึ้นเมื่อเฉินอี้พลาดเพียงครึ่งจังหวะ ปลายมีดขวาของไป่ลี่เหินเฉือนผ่านต้นแขนขวาของเขา เลือด:ซึมออกมาจนย้อมแขนเสื้อเป็นสีเลือด

“เจ้าหลบไม่พ้นไปตลอดหรอก” ไป่ลี่เหินหัวเราะเบา ๆ เสียงเย็นชาจนขนลุก ก่อนจะแทงมีดในมือซ้ายมาก