ตอนที่13 พี่อยู่ตรงนี้นะ ไม่ต้องกลัว

ทุกคนต่างออกตามหาคุณหนูปลายดาวที่หายตัวไปด้วยความเป็นห่วง ไม่มีใครรู้ไปอยู่ที่ไหน ตะวันใกล้จะตกดินแล้วก็ยังไม่มีใครหาตัวเธอพบ จนกระทั่ง เขาไปพบเธออยู่บนต้นไม้ เด็กน้อยจอมซนขึ้นไปบนต้นไม้แล้วลงมาไม่ได้ ร้องเรียกเขาอย่างสุดเสียงพร้อมกับน้ำตา

“พี่พยัคฆ์ช่วยหนูด้วย  พี่พยัคฆ์หนูอยู่ตรงนี้  พี่พยัคฆ์”

“คุณหนูปลายดาว ไม่ต้องกลัวนะครับ พี่อยู่ตรงนี้ เดี๋ยวพี่รอรับนะ กระโดดลงมาเลย กระโดดครับ”

ในขณะนั้นเขาอายุ 20 ปีเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ ต้นไม้ที่เด็กน้อยขึ้นไปนั้นสูงเพียงแค่เอื้อมมือถึง

เมื่อเขาชูมือสูงขึ้น ร่างเล็กตัดสินใจกระโดดเข้าหาอ้อมกอดเขาอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย เด็กผู้หญิงคนหนึ่งเชื่อมั่นในตัวเขาว่าจะไม่มีทางปล่อยให้เธอได้รับอันตรายแน่ ๆ

ร่างเล็กโอบคอแกร่งเขาไว้พร้อมกับซุกหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้นที่บ่าแกร่ง

“พี่พยัคฆ์หนูกลัว”

เสียงของเด็กน้อยในวันวานซ้อนทับกับหญิงสาวในอ้อมกอดวันนี้ เขาจึงเผลอเอามือขึ้นโอบกอดร่างบางเอาไว้อย่างปลอบประโลม มือหนาลูบแผ่นหลังเย็นเฉียบเบา ๆ คล้ายกับจะให้เธอมั่นใจว่า เขาจะดูแลปกป้องคุ้มครองเธอเอง

“พี่อยู่ตรงนี้นะ ไม่ต้องกลัว”

เสียงนั้นอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยเป็น  

สไบนางที่ยืนมองเหตุการณ์ทั้งหมด ได้แต่กัดฟันกำหมัดแน่น อยากจะเข้าไปกระชากสองคนให้ออกห่างจากกัน แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะผู้ชายคนนั้นคือนายเหนือหัว ! อีกทั้งเธอยังมีความผิดติดตัวจึงไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม

เสียงทุ้มนุ่มลอยเข้ามาในโสตประสาทปลุกเมย์ให้ตื่นขึ้นจากฝันร้าย เมื่อเธอรู้สึกตัวก็รับรู้ถึงไออุ่นจากใกล้เรือนกายกำยำของใครสักคนที่ค่อย ๆ ซึมแผ่ซ่านเข้ามาในกายสาวช่วยคลายความหนาวเหน็บในใจ

ความอบอุ่นจากกล้ามเนื้อนี้แข็งแรงนี้เหมือนกับเกราะปกป้องคุ้มภัยเธอให้ปลอดภัยจากอันตรายทั้งปวง คล้ายกับความรู้สึกเช่นนี้เกิดขึ้นมานาน แล้วผุดขึ้นมาในใจอีกครั้ง

เมื่อภาพเบื้องหน้าชัดเจน เมย์พบว่าอยู่ในห้องของตนเอง หญิงสาวจึงรีบคลายอ้อมกอด แล้วพบว่าคนที่ตนกอดนั้น คือ ผู้ชายอันตราย ที่เธออยากอยู่ให้ห่างมากที่สุด

“พ่อเลี้ยงพยัคฆ์ !”

เสียงเรียกชื่อเขาหลุดมาจากปากบางซีดของหญิงสาวด้วยความตกใจ

คำเรียกห่างเหินเช่นเดิมทำให้พ่อเลี้ยงตื่นขึ้นจากความทรงจำในอดีตเช่นกัน ใบหน้าเขาเรียบตึงขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับพูดเสียงดุดันว่า

“ใช่ฉันเอง !  เธอคิดว่าฉันเป็นไอ้หนุ่มหน้าไหนล่ะ  นอกจากอ่อยผู้ชายไปทั่ว แล้วยังง่ายโผเข้ากอดผู้ชายไม่เลือก !”

น้ำเสียงของเขาดูถูกเหยียดยามเธอเช่นเดิม ขณะที่ลุกขึ้นจากเตียง แล้วใช้มือปัดไปตามเนื้อตามตัวตนราวกับว่าที่เธอเผลอกอดเขาเมื่อสักครู่เป็นเสนียดติดตามตัว

เมย์มองหน้าเขาด้วยความไม่เข้าใจ เหตุใดเขาต้องคอยดูถูกเหยียดหยามให้เธอเจ็บช้ำน้ำใจ และใช้คำพูดทำร้ายจิตใจหล่อนต่าง ๆ นานา เธอไปทำอะไรให้เขาโกรธแค้นหนักหนา

“เมย์ เป็นยังไงบ้างลูก เจ็บตรงไหนไหม”

ป้าละออถลาเข้ามานั่งแทนที่พ่อเลี้ยงพยัคฆ์ มือเหี่ยวย่นของเธอลูบตามเนื้อตามตัวไปตามเด็กสาวเพื่อสำรวจรอยแผล หรือรอยขีดข่วนว่ามีหรือไม่

“ไปทำอีท่าไหน ถึงได้ตกน้ำตกท่าลงไปแบบนั้น”

คำถามของป้าละออทำให้สไบนางที่ยืนมองดูเหตุการณ์อยู่ตรงหน้าประตูถึงกับหูผึ่งทันที จึงชิงตอบก่อนที่เมย์จะบอกความจริงแก่ทุกคนว่า

“ก็เมย์น่ะสิคะ รั้นอยากจะไปลำธารให้ได้ สไบเตือนแล้วว่าไม่ให้ไป เธอก็ยังจะไป ห้ามยังไงก็ไม่ฟัง สุดท้ายก็เป็นลมล้มตกน้ำตกท่าไป ดีนะที่ฉันอยู่แถวนั้นเลยตะโกนขอความช่วยเหลือให้คนมาช่วยได้ทันเวลาพอดี ไม่งั้นได้เป็นผีเฝ้าลำธารแน่ ๆ”

สไบนางรีบพูดเอาความดีเข้าตน

เมย์เมื่อได้ยินดังนั้นก็นิ่งอึ้งไป แม้เธอจะแย้งออกไปตอนนี้ก็คงไม่มีใครเชื่อ และไม่มีใครรับฟัง เพราะเธออยู่ในฐานะเชลยคนหนึ่งเท่านั้น และที่สำคัญเธอไม่รู้ว่าใครเป็นคนผลักเธอลงไปกันแน่

“โถ ๆ เป็นแบบนี้นี่เอง อย่าไปใกล้ลำธารนั้นนะ ลำธารนั้นค่อนข้างที่จะอันตราย รอดมาได้ก็ถือว่าบุญแล้ว”

ป้าละออโอบร่างสั่นเทาเข้าแนบอกอย่างปลอบขวัญ

“ค่ะป้า”

เมย์พยักหน้าช้า ๆ

“คราวหน้าคราวหลังอยากตายนักก็บอกฉันดี ๆ ก็ได้ ฉันยินดียิงเธอให้ตายในนัดเดียว จะได้ไม่ทำให้คนอื่นเขาวุ่นวายไปหมดแบบนี้อีก !”

พ่อเลี้ยงพยัคฆ์ตะคอกเสียงดุ ใบหน้าเขาขึ้งเคียดคล้ายโกรธคนทั้งโลก

จากนั้นเขาก็หันหลังเดินออกไปจากห้อง ก่อนก้าวพ้นประตูเขายังหันกลับมาสั่งเสียงเข้มว่า

“รีบให้เธอเปลี่ยนชุดซะ ก่อนที่ปอดจะบวมตาย ฉันยังต้องการให้เธอเป็นเชลยของฉัน จนกว่าพ่อของเธอจะจ่ายเงินให้ฉันครบ !”

แล้วร่างสูงก็เดินหายลับไป

เมย์มองตามแผ่นหลังแกร่งไปจนลับตา ดวงตาของเธอมีน้ำเอ่อล้นขึ้นมา พร้อมกับความคิดหนึ่งที่ผุดขึ้นมาในหัว บางทีเธอควรจะตายไปเสีย จะได้ไม่ต้องทนทุกข์ให้เขาทรมานอยู่เช่นนี้

“โอ๋ ๆ อย่าไปฟังพ่อพยัคฆ์เลย ความจริงเขาเองนั่นแหละที่เป็นคนกระโดดลงไปช่วยหนูขึ้นมาจากน้ำ เขาเป็นห่วงหนูมากนะ”

“เขาห่วงว่า จะไม่ได้เงินจากพ่อหนูต่างหากค่ะป้า”

เมย์พูดด้วยความน้อยใจ เธอมีค่ากับเขาก็แค่เชลยคนหนึ่งเท่านั้น

“เอาเถอะ ป้าไม่รู้ว่าทำไมพ่อเลี้ยงพยัคฆ์ถึงได้ตั้งแง่กับหนูนัก แต่สำหรับคนที่นี่ เขาคือคนที่ดูแลปกป้อง เป็นผู้นำที่ดีที่สุดให้คนในไร่และชาวบ้านแถวนี้ได้อยู่อย่างสงบสุข”

เมย์ไม่พูดอะไรอีก เพราะสำหรับคนในไร่เขาคือเทพบุตร แต่สำหรับเธอเขาไม่ต่างจากซาตานที่ร้ายกาจที่สุด !

จากนั้น เมย์ก็นึกถึงเหตุการณ์ใต้ท้องน้ำขึ้นมาได้ จึงรีบเล่าให้ป้าละออฟังด้วยความหวาดกลัวว่า

“ป้าคะ ตอนที่หนูอยู่ใต้น้ำ หนูเห็นผู้หญิงผมยาว เธอใส่ชุดสีขาวเต็มไปด้วยเลือด หน้าผากของเธอเหมือนจะถูกยิงค่ะ สีหน้าของเธอทุกข์มาก เธอร้องไห้แล้วบอกให้หนูหนีไป”