ตอนที่12 อย่าเข้ามานะ

ส่วนเมย์นั้น ทันทีที่ร่างของเธอจมดิ่งลงใต้ธาราอีกครั้ง น้ำก็ไหลทะลักเข้าปาก เข้าจมูก เมื่ออากาศภายในร่างกายเริ่มหมดเธอก็พยายามจะฮุบเอากาศหายใจ แต่สิ่งที่เข้ามาภายในปอดกลับเป็นมวลน้ำมหาศาลทำให้เธอรู้สึกทั้งปวดแสบ ทั้งอึดอัดไปหมด

ร่างน้อยค่อย ๆ สิ้นแรงต่อต้าน ปล่อยให้ตนเองร่วงหล่นลงช้า ๆ ก่อนที่เธอจะสิ้นสติไปนั้น เธอเห็นร่างของหญิงสาวคนหนึ่งจมอยู่ใต้น้ำจนผิวซีดไปหมด ผมสีดำของเธอยาวราวกับสาหร่าย ชุดที่เธอขาดวิ่นเป็นริ้ว ๆ เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด ดวงตาของเธอแดงก่ำร้องไห้ออกมาเป็นสายเลือด สิ่งที่ทำให้เมย์ตกใจมากที่สุดคือตรงกลางหน้าผากของเธอมีรอยถูกยิง ปากซีดจนน่ากลัวของผู้หญิงคนนั้นขยับร้องบอกเด็กสาวว่า

หนีไป.....

หนีไป......

หนีไป….

ภาพนั้นทำให้เมย์ตกใจกลัวสุดขีด รวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายตะเกียกตะกายพยายามจะขึ้นเหนือน้ำ แต่ก็เหมือนมีมือที่มองไม่เห็นดึงเธอให้จมร่วมส่งสู่ท้องธารา

ร่างโชกไปด้วยเลือดลอยเข้ามาใกล้เธอเรื่อย ๆ

“อย่า !  อย่าเข้ามานะ”

เมย์ตะโกนก้องในใจพยายามตะเกียกตะกายหนีร่างนั้นอันน่าสยดสยองอย่างสุดชีวิต แต่ความเป็นจริงแล้วร่างของเธอไม่ไหวแม้แต่น้อย จนในที่สุดสติของเธอก็ดับวูบไป

“อย่า !  อย่าเข้ามานะ”

เมย์ตะโกนก้องในใจพยายามตะเกียกตะกายหนีร่างนั้นอันน่าสยดสยองอย่างสุดชีวิต แต่ความเป็นจริงแล้วร่างของเธอไม่ไหวแม้แต่น้อย จนในที่สุดสติของเธอก็ดับวูบไป

ซ่า !

พ่อเลี้ยงพยัคฆ์ว่ายขึ้นมาเหนือน้ำพร้อมกับร่างบาง เมื่อขึ้นถึงฝั่งเขาก็อุ้มร่างเมย์ที่ไร้สติวางลงที่พื้น แล้วรีบตรวจสอบว่าหญิงสาวเป็นอะไรหรือไม่ เขายื่นปลายนิ้วเข้าใกล้ปลายจมูกของเธอ เมื่อพบว่าเธอยังมีลมหายใจอยู่ก็รีบจับร่างบางให้นอนคว่ำ ตะแคงหน้า จากนั้นเขาก็โน้มตัวลงเพื่อจับบริเวณชายโครงทั้งสองข้างของเธอได้ถนัด จากนั้นก็ยกร่างเธอขึ้นและลง เพื่อขับน้ำออกจากปอด

อัก !

แอ่ก  แคร่ก ๆ

เมย์สำลักน้ำออกมา น้ำที่ไหลทะลักเข้าร่างของเธอเมื่อสักครู่ไหลออกมาทั้งจากปาก และจมูก

“พ่อเลี้ยง พ่อเลี้ยง”

สไบนางวิ่งออกจากท่าน้ำ ตรงมาหาคนทั้งคู่  ในใจรู้สึกหงุดหงิดเป็นอย่างยิ่งที่เห็นพ่อเลี้ยงกระโดดลงไปช่วยนังเด็กเมย์โดยไม่ห่วงชีวิตตนเองแม้แต่น้อย เพราะลำธารสายนี้ลึกมาก และน้ำก็เชี่ยวมาก ทั้ง ๆ ที่พ่อเลี้ยงบอกว่านังเด็กคนนี้เป็นเชลย แต่ทำไมเขากลับดูเหมือนจะห่วงใยเธอมากนัก !

ยังไม่ทันที่สไบนางจะวิ่งมาถึงที่ที่พวกเขาอยู่ พ่อเลี้ยงก็รีบอุ้มเมย์ขึ้นจากพื้น เขาต้องพาเธอกลับห้องให้เร็วที่สุดเพื่อคืนความอบอุ่นให้กับร่างกายของหญิงสาว

“เมย์ ตายแล้ว เมย์เป็นยังไงบ้าง เมย์ พี่บอกแล้วว่าไม่ให้ไปใกล้ลำธารก็ไม่เชื่อ โธ่ เมย์”

สไบนางแกล้งตีโพยตีพายพร้อมกับบีบน้ำตา ขณะที่เร่งฝีเท้าให้ทันพ่อเลี้ยงที่กำลังอุ้มคนจมน้ำฝ่ากลุ่มคนงานที่เข้ามามุงดูเหตุการณ์

ตอนแรกพ่อเลี้ยงพยัคฆ์ตั้งใจจะมาตรวจงานของลูกของคนทรยศ แต่กลับได้ยินเสียงตะโกนว่า เมย์ตกลงไปในน้ำ เขาจึงวิ่งมายังท่าน้ำ ทันได้เห็นร่างบางผลุบ ๆ โผล่ ๆ แล้วจมลงไปในน้ำ ชายหนุ่มจึงกระโดดลงไปช่วยเธอได้ทันก่อนที่เธอจะจมลึกลงไปใต้ก้นลำธาร

พ่อเลี้ยงพยัคฆ์อุ้มเมย์มุ่งหน้ามาที่เรือนคนงาน ป้าละออที่ทำงานอยู่แถวนั้นเห็นเข้าจึงร้องโวยวายขึ้นอย่างตกอกตกใจที่เห็นพ่อเลี้ยงอุ้มหญิงสาวที่ไร้สติกลับมา

“ตายแล้ว !  หนูเมย์เป็นอะไรพ่อพยัคฆ์ ทำไมตัวเปียกแบบนี้ ไปตกน้ำตกท่าที่ไหนมา !”

“เธอตกลงไปในลำธาร ดีที่ผมช่วยขึ้นมาทันก่อนที่กระแสน้ำจะผัดเธอไปที่อื่น”

พ่อเลี้ยงพยัคฆ์บอกขณะที่วางเธอลงบนเตียง จากนั้นก็ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมร่างหญิงสาวเพื่อรักษาความอบอุ่นให้กับร่างกาย  มือเขาที่จับผ้าห่มสั่นน้อย ๆ ใจเต้นไม่เป็นส่ำ เพราะเขากลัวว่าเธอจะตายขึ้นมาจริง ๆ ร่างกายของเธอบอบบางมากจริง ๆ ยิ่งใบหน้าขาวซีดนอนหลับตาอย่างไร้สติราวกับลมหายใจของเธอจะดับลงได้ทุกเมื่อ เขายิ่งรู้สึกใจคอไม่ดี

เขาแค่ต้องการจับเธอมาเป็นเชลยเพื่อบีบบังคับเสือเมฆเท่านั้น ไม่ได้ต้องการให้เธอตายจริง ๆ แม้ว่าเขาจะขู่เธออยู่ทุกวันก็ตาม

ป้าละออตามเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าเป็นกังวลไม่ต่างกัน ส่วนสไบนางยืนแอบดูอยู่ที่หน้าประตู

ร่างบางบนเตียงขยับเล็กน้อย ชายหนุ่มจึงเขย่าหัวไหล่เธอ พร้อมกับเรียกเธอเบา ๆ

“เมย์  เมย์”

เปลือกตาของเด็กสาวขยับ แล้วปิดแน่นเข้า พร้อมคิ้วขมวดเข้าหากัน บนหน้าผากมีเหงื่อผุดพรายคล้ายกับคนที่กำลังฝันร้าย ปากซีดของเธอขยับเปล่งเสียงออกมาว่า

“อย่า...  ช่วยด้วย  ช่วยด้วย”

คนบนเตียงพึมพำคล้ายคนละเมอ

พ่อเลี้ยงพยัคฆ์จึงเขย่าร่างบางเรียกเธออีกครั้งหนึ่งเพื่อให้เธอฟื้นสติขึ้นมา

“เมย์  เมย์ ตื่นสิ”

“กรี๊ดดดดดดดดด”

เมย์กรี๊ดร้องออกมาสุดเสียงคล้ายกับหวาดกลัวอะไรบางอย่าง ทั้ง ๆ ที่ยังไม่ลืมตาขึ้นมา

“เมย์ !”

พ่อเลี้ยงพยัคฆ์เรียกเธอดังลั่น ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยความตกใจพอกัน

หญิงสาวยืมตาโพลงขึ้น เพราะเสียงเรียกนั้น

“พี่พยัคฆ์ช่วยด้วย พี่พยัคฆ์ช่วยหนูด้วย”

เมย์ผวาตื่นขึ้นแล้วโผล่เข้ากอดเขา

ชายหนุ่มนิ่งอึ้งคล้ายถูกสาปให้กลายเป็นหินไปในฉับพลัน เพราะคำที่เธอร้องเรียกเขานั้นเป็นคำที่คุณหนูปลายดาวมักจะเรียกหาเขาเสมอยามที่ต้องการขอความช่วยเหลือ

อ้อมกอดน้อย ๆ ของเธอที่โอบรัดเข้าไว้ พร้อมกับซุกใบหน้าเข้าที่แผงอกแกร่งราวกับจะหาเกราะคุ้มกันภัยให้กับตนเอง ทำให้ชายหนุ่มหวนนึกถึงหนูปลายดาว  ครั้งหนึ่งเธอแอบหนีไปเล่นที่หลังไร่