บทที่ 1

แต่งงานกันแบบลับ ๆ มาเป็นเวลาสามปี พวกเขาก็ทำหน้าที่สามีภรรยาแบบนี้มาตลอด

วันนี้คือวันที่ห้าตามปฏิทินจันทรคติ ฟู่เป่ยเฉินให้พ่อบ้านไปรับกู้ซิงเนี่ยนมาที่เนี่ยนซินเก๋อเหมือนเช่นเคย

เธอชอบดอกลิลลี่สีขาวบริสุทธิ์ที่เบ่งบานเต็มสวนในเนี่ยนซินเก๋อมาโดยตลอด กลิ่นหอมอบอวลไปทั่วสวน งดงามราวกับอยู่ในความฝัน

แต่ว่า กำหนดเวลาสามปีมาถึงแล้ว เธอไม่ได้มาเพื่อนัดครั้งสุดท้ายนี้เท่านั้น

ยิ่งไปกว่านั้น วันนี้เธอจะต้องหย่ากับเขาให้ได้!

เมื่อเธอเข้าไปในห้อง ฟู่เป่ยเฉินก็กำลังเดินออกมาจากห้องน้ำพอดี

เขาเปลือยท่อนบน ไหล่กว้างเอวคอดเป็นทรงสามเหลี่ยมหัวกลับที่ชัดเจน ทุกส่วนของร่างกายเต็มไปด้วยพลังและความแข็งแกร่ง ผ้าขนหนูผืนใหญ่พันหลวม ๆ ไว้ที่เอว หยดน้ำยังคงไหลตามแนวกล้ามเนื้อที่เรียงตัวอย่างงดงาม หน้าท้องเป็นลอนชัดเจน เส้นวีเชฟลึกและคมจนหายเข้าไปในขอบผ้าขนหนู ชวนให้ใจสั่นและจินตนาการไม่หยุดหย่อน

ใบหน้าที่หล่อเหลาราวกับงานศิลปะชิ้นเอกที่พระเจ้าทุ่มเทสร้างสรรค์ขึ้นมา

ในตอนนี้ ริมฝีปากบางของเขาเม้มแน่น มีรอยแดงระเรื่อจากการเพิ่งอาบน้ำเสร็จ แต่กลับไม่ดูอ่อนโยนเลยสักนิด กลับกัน มันยังแผ่ไอความเย็นชาชนิดที่ไม่อยากให้ใครเข้าใกล้

เขาอุ้มกู้ซิงเนี่ยนขึ้นมา แล้วเดินตรงไปที่เตียง

เธอร้องออกมาด้วยความตกใจ สองมือโอบรอบคอเขาโดยสัญชาตญาณ

ฟู่เป่ยเฉินไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ก้มลงจูบที่ริมฝีปากของเธอ แล้วยื่นมือไปดึงชุดกี่เพ้าตัวสั้นของเธอ

กู้ซิงเนี่ยนโอบรอบคอของเขา กลิ่นซีดาร์วู้ดที่คุ้นเคยบนตัวเขาผสมกับกลิ่นเหล้าจาง ๆ ทำให้เธอรู้สึกมึนงงเล็กน้อย

วันนี้เขาดูรีบร้อนเหมือนเคย ท่าทางหยาบกระด้าง บางทีอาจเป็นเพราะทั้งสองคนไม่ได้เจอกันนานเกินไป

เขาจูบเธออย่างรุนแรง ราวกับต้องการกลืนกินเธอทั้งคนเข้าไปในท้อง

อุณหภูมิในห้องค่อย ๆ สูงขึ้นเรื่อย ๆ

ในอากาศอบอวลไปด้วยไอแห่งความเร่าร้อน

เธอกับเขาหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน...

วันที่ห้ากับวันที่ยี่สิบห้าของทุกเดือน คือวันที่ฟู่เป่ยเฉินตกลงกับเธอว่าจะร่วมหลับนอนกัน

พอถึงวัน พ่อบ้านก็จะไปรับเธอมาที่เนี่ยนซินเก๋อ แต่พวกเขาไม่ได้อยู่ด้วยกัน

ถึงเวลาแล้ว ข้อตกลงการหย่าในกระเป๋าบอกกับเธอว่า นี่คือชะตากรรมในการแต่งงานของเธอ

ทั้งชีวิตของเธอ ได้ยืมเขามาแค่สามปี

กลางดึก กู้ซิงเนี่ยนหิวจนตื่นขึ้นมา

ผู้ชายที่อยู่ข้างกายหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ แม้แต่อุณหภูมิบนเตียงก็ไม่มีเหลือแล้ว

เธอปวดเมื่อยไปทั้งตัว ลุกจากเตียงอย่างยากเย็น สวมเสื้อคลุมแล้วเดินลงไปข้างล่าง

ข้างล่าง พ่อบ้านเดินเข้ามาต้อนรับ

“คุณผู้หญิง ตื่นแล้วเหรอครับ หิวแล้วใช่ไหมครับ ก่อนไปคุณผู้ชายสั่งให้คนตุ๋นโจ๊กรังนกไว้ให้ครับ”

“ค่ะ ขอบคุณ”

กู้ซิงเนี่ยนนั่งลง ค่อย ๆ กินโจ๊กรังนกอย่างไม่รีบร้อน

เธอหยิบมือถือขึ้นมาเลื่อนดูเล่น ทันใดนั้นก็มีหัวข้อข่าวร้อนแรงหลายหัวข้อเด้งขึ้นมาบนหน้าจอ

#มหาเศรษฐีฟู่จัดงานวันเกิดมูลค่าสิบล้านให้คุณหนูตระกูลเจียง

#ข่าวดีใกล้เข้ามา ฟู่เป่ยเฉินและเจียงเข่อซินหมั้นหมายกันที่ประเทศเอฟ

ม่านตาของเธอหดเล็กลง เห็นได้ชัดว่าตกใจกับข่าวที่ปรากฏขึ้นมา

ทันใดนั้นก็รู้สึกหน้ามืดขึ้นมา

เจียงเข่อซิน!

ที่แท้ รักแรกที่ฝังใจของเขาก็ชื่อเจียงเข่อซิน

เนี่ยนซินเก๋อที่แสนงดงามของเขานี่เอง ที่คอยกรีดเฉือนความรู้สึกของเธออยู่ทุกวัน เนี่ยนซิน... สร้างขึ้นเพื่อเจียงเข่อซิน!

ขอบตาของเธอเริ่มแดงก่ำ จ้องมองใบหน้าที่หล่อเหลาหาที่เปรียบไม่ได้ในรูปภาพ ซึ่งก็คือฟู่เป่ยเฉิน สามีของเธอ

เขาโอบกอดหญิงงามไว้ในอ้อมแขน ยิ้มอย่างสดใสเปี่ยมสุข

ครั้งหนึ่ง เธอเคยคิดว่าเขาเป็นคนเย็นชาโดยกำเนิดและยิ้มไม่เป็น

ที่แท้ เขาแค่ไม่ชอบยิ้มให้เธอก็เท่านั้นเอง

บนคอของเจียงเข่อซินสวมสร้อยคอหยกแดงฉานรูปดอกลิลลี่ ซึ่งมันทิ่มแทงสายตาของเธออย่างรุนแรง

นั่นคือเส้นที่เธอชอบมานานมากแล้ว...

เธอวางช้อนลง แล้วขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าข้างบน

เมื่อมองเตียงที่ว่างเปล่า แววตาของเธอก็ยิ่งเย็นชาขึ้น

ผู้ชายคนนี้ช่างมีเรี่ยวแรงเหลือล้นเสียจริง ตอนบ่ายเพิ่งจะร่วมเตียงกับเธออยู่เลย ตกกลางคืนก็วิ่งไปฉลองวันเกิดให้หญิงงามคู่ใจที่ประเทศเอฟแล้ว

สิบนาทีต่อมา กู้ซิงเนี่ยนลงมาข้างล่างและให้พ่อบ้านไปส่งเธอกลับบ้าน

ที่นี่ เธอจะไม่กลับมาอีกแล้ว

เมื่อกลับถึงบ้าน เธอก็หยิบข้อตกลงการหย่าในกระเป๋าออกมาเปิดดู

นี่คือสิ่งที่เธอเตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อเดือนที่แล้ว เก็บไว้ในกระเป๋ามาตลอด เดิมทีตั้งใจจะให้ฟู่เป่ยเฉินในวันนี้ แต่ไม่คิดว่าเขาจะหนีไปเสียก่อน

เที่ยงวันต่อมา เธอถูกเสียงโทรศัพท์ปลุกให้ตื่น

เมื่อเห็นว่ามีสายที่ไม่ได้รับจากเซิ่งเวยเวย เพื่อนสนิทของเธอกว่ายี่สิบสาย เกิดเรื่องใหญ่อะไรรึเปล่า?

เธอรีบโทรกลับไปทันที

“คุณหนู ในที่สุดเธอก็ตอบกลับมาซะที ฉันนึกว่าเธอคิดสั้นไปแล้ว ตกใจแทบแย่”

เซิ่งเวยเวยเปิดปากบ่น แต่กลับทำให้กู้ซิงเนี่ยนต้องยกมือขึ้นมากุมขมับอย่างจนใจ

“วางใจเถอะ ฉันรักชีวิต และหวงแหนชีวิตตัวเองมาก”

พอได้นอนไปหนึ่งตื่น ก็รู้สึกว่าในใจไม่หนักอึ้งเหมือนเดิมแล้ว

“เธอรอแป๊บนะ ฉันจะรีบบินกลับไปหาเธอเดี๋ยวนี้เลย”

เซิ่งเวยเวยพูดอย่างร้อนรน

“โอเค จะรอเธอนะ!”

หลังจากวางสาย ในใจของกู้ซิงเนี่ยนก็รู้สึกว่างเปล่า เธอมองเพดาน พลางนึกถึงเรื่องราวต่าง ๆ ระหว่างเธอกับฟู่เป่ยเฉินในช่วงหลายปีที่ผ่านมา

ตอนมัธยมต้นเขาเรียนข้ามชั้น เธอก็ตามไปเรียนข้ามชั้นด้วย เขาไปต่างประเทศ เธอก็ตามไปต่างประเทศ เขาเรียนหมอ เธอก็เลือกเรียนหมอโดยไม่ลังเล... แม้กระทั่งตอนที่เขาตกลงไปในทะเล เธอก็กระโดดตามลงไป...

แต่เขากลับยังจำเธอไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว

สามปีก่อน เขาประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์จนตาบอด และได้ยินมาว่ารักแรกของเขาก็หนีไปต่างประเทศ

เธอจึงมา!

ตอนนั้น คุณย่าลี่ได้ใช้เส้นสายของตัวเองส่งเธอให้แต่งงานเข้าตระกูลฟู่ก่อนจะสิ้นใจ

ตอนแรก ฟู่เป่ยเฉินรังเกียจเธอมาก แต่ต่อมา ด้วยแผนการของคุณปู่ฟู่ ทำให้พวกเขากลายเป็นสามีภรรยากันจริง ๆ หลังจากนั้นก็ถูกเร่งให้มีลูกไม่หยุดหย่อน ฟู่เป่ยเฉินจึงยอมมีสัมพันธ์ฉันสามีภรรยากับเธอเดือนละสองครั้ง

เธอจำได้ว่าตอนแต่งงานปีที่สอง ดวงตาของฟู่เป่ยเฉินเพิ่งจะรักษาหาย ตอนที่เขามองเธอ ทั่วทั้งร่างแผ่ไอเย็นเยียบ ใบหน้าเต็มไปด้วยความรังเกียจ

เธอคิดว่าตัวเองจะสามารถละลายหัวใจเขาได้

ที่แท้ เชื้อไฟไม่ได้อยู่ที่ตัวเธอนี่เอง

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง ดึงสติของเธอกลับมา

กู้ซิงเนี่ยนกดรับสาย อีกฝ่ายพูดเพียงสองสามประโยคก็วางสายไป

คนที่โทรมาก็คือคุณนายฟู่ บอกให้เธอกลับไปที่บ้านใหญ่เดี๋ยวนี้

เธอมีลางสังหรณ์ไม่ดี แต่ก็ไม่ทันได้คิดอะไรมาก รีบลุกออกจากเตียง

สี่โมงเย็น กู้ซิงเนี่ยนก็กลับมาถึงบ้านใหญ่ตระกูลฟู่แล้ว

ตระกูลฟู่คือตระกูลชั้นนำอันดับหนึ่งของเมืองหนิง ตระกูลฟู่มีกิจการใหญ่โต ท่านปู่ฟู่มีลูกชายสองคน ลูกสาวสองคน ฟู่เป่ยเฉินเป็นหลานชายคนโตของบ้านใหญ่ จึงได้รับการเอาใจใส่เป็นพิเศษ

เมื่อกู้ซิงเนี่ยนเดินเข้ามาในห้องโถง คุณนายฟู่ก็ลุกขึ้นยืนทันที

เธอเหลือบมองกู้ซิงเนี่ยนอย่างเคียดแค้น “เธอไปฟ้องคุณพ่อใช่ไหม? ไม่นึกเลยว่าปกติเป็นคนไม่ค่อยพูด คราวนี้กลับมาเล่นสกปรก?”

กู้ซิงเนี่ยนมองแม่สามีที่เต็มไปด้วยเจตนาร้ายตรงหน้า ริมฝีปากแดงระเรื่อขยับเบา ๆ “คุณนายฟู่คะ ฉันไม่ทราบว่าคุณหมายถึงอะไร”

“เป่ยเฉินอยู่ในห้องหนังสือ ถูกทำโทษอยู่”

เธอส่งสายตาเพียงครั้งเดียว พ่อบ้านก็นำตัวกู้ซิงเนี่ยนขึ้นไปข้างบน

พอเข้าไปใกล้ห้องหนังสือก็ได้ยินเสียงทะเลาะกัน

“หลานอกตัญญู ยังจะกล้าเถียงอีกเหรอ? แกอยากจะทำให้ปู่โมโหตายรึไง?”

ท่านปู่ฟู่ปิดประตูสั่งสอนหลานชาย โกรธจนแทบกระอักเลือด

“คุณปู่ แตงที่ฝืนบิดย่อมไม่หวาน ปู่เคยสัญญากับผมไว้ไม่ใช่เหรอ ว่าถ้าภายในสามปี กู้ซิงเนี่ยนยังไม่ตั้งครรภ์ ปู่จะอนุญาตให้ผมหย่าแล้วแต่งงานใหม่ได้?”

“เจ้าเด็กเหลือขอนี่ ยังจะคิดเรื่องหย่าอีก? ตอนนี้พวกแกยังเป็นสามีภรรยากันอยู่ ปู่ไม่อนุญาตให้แกไปมีข่าวลือกับนังเจียงอะไรนั่นอีก รีบออกแถลงการณ์ชี้แจงซะ”

“ข่าวลือในเน็ตจะพูดยังไงผมควบคุมไม่ได้หรอกครับ ปู่จะไปใส่ใจกับเรื่องในอินเทอร์เน็ตทำไม!”

“ฉันจะตีแกให้ตายคามือ”

มีเสียงโครมครามดังมาจากข้างใน

กู้ซิงเนี่ยนปรับอารมณ์ของตัวเอง แล้วยกมือขึ้นเคาะประตู

ประตูเปิดออก และทันทีที่ฟู่ซื่อหงเห็นกู้ซิงเนี่ยน เขาก็แสดงสีหน้าประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัด

“เนี่ยนเนี่ยนมาแล้ว!”

“คุณปู่คะ ท่านอย่าโมโหจนเสียสุขภาพเลยนะคะ”

กู้ซิงเนี่ยนยื่นมือไปประคองเขากลับเข้าห้อง พร้อมกับส่งยิ้มที่อ่อนโยนให้

“แกจะยืนบื้ออยู่ตรงนี้ทำไมอีก ยังไม่รีบขอโทษเนี่ยนเนี่ยนอีก?” ฟู่ซื่อหงสั่งฟู่เป่ยเฉินอย่างเกรี้ยวกราด

ฟู่เป่ยเฉินเม้มริมฝีปากบางแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความดูถูก เขาจงใจปล่อยข่าวนี้ออกมาตอนที่ใกล้จะครบกำหนดสามปีพอดี เชื่อว่าผู้หญิงคนนี้น่าจะรู้ตัวดี

“คุณปู่คะ หนูอยากจะคุยกับเป่ยเฉินตามลำพังค่ะ”

เมื่อกู้ซิงเนี่ยนพูดจบ คุณปู่ฟู่ก็รู้ทันสถานการณ์ รีบถอยออกไปอย่างมีมารยาท ไม่เอ่ยคำใดเพิ่มเติม

กู้ซิงเนี่ยนมองเขาแวบหนึ่ง “ฟู่เป่ยเฉิน หย่ากันเถอะ ฉันจะทำให้คุณสมหวัง!”

ฟู่เป่ยเฉินมีสีหน้าประหลาดใจเล็กน้อย สายตาที่มองเธอราวกับกำลังจ้องสิ่งมีชีวิตประหลาด

เขาคิดว่าเธอกลับมาจะต้องอาละวาด หรืออย่างน้อยก็ต้องให้คุณปู่หนุนหลังเธอ แต่ไม่คิดว่าเธอจะเอ่ยคำว่า ‘หย่า’ ออกมาอย่างเรียบง่าย

เธอยอมสละตำแหน่งคุณผู้หญิงฟู่ด้วยตัวเองเนี่ยนะ?

เธอพูดเสริมอีกประโยค “เราไปทำเรื่องเอกสารกันก่อนได้ แล้วค่อยรอให้ถึงเวลาที่เหมาะสม คุณค่อยไปบอกคุณปู่”

เขาเงียบไปสองสามวินาที ในที่สุดก็เอ่ยปาก “อยากได้ค่าชดเชยอะไร?”

“ไม่จำเป็นค่ะ จากกันด้วยดี นี่คือข้อตกลงการหย่าที่ฉันร่างไว้แล้ว” เธอพูดอย่างเด็ดเดี่ยว ไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย พร้อมหยิบสัญญาที่ร่างไว้แล้วออกจากกระเป๋ามาวางบนโต๊ะ

ฟู่เป่ยเฉินแค่นเสียงอย่างดูถูก ใช้สายตาเย็นชาจ้องเธอ “ในเมื่อเธอรู้สถานการณ์ดี ฉันก็ย่อมไม่ทำให้เธอเสียเปรียบ พรุ่งนี้เช้ามาหาฉันที่บริษัทเพื่อเซ็นชื่อ ฉันจะให้ฝ่ายกฎหมายร่างข้อตกลงการหย่าให้”

ความหมายโดยนัยก็คือ ข้อตกลงการหย่าจะเขียนว่าอะไร ยังไม่ถึงตาเธอที่จะเป็นคนตัดสินใจ

“ได้ ฉันจะไป!” กู้ซิงเนี่ยนมองเขาด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก แล้วเดินออกจากห้องหนังสือไป

สำหรับเธอแล้ว การจากกันด้วยดีคือการมอบเกียรติครั้งสุดท้ายให้กับการแต่งงานครั้งนี้

กู้ซิงเนี่ยนอยู่ที่บ้านตระกูลฟู่จนถึงมื้อเย็น ตอนจะกลับ เธอก็เข้าไปกอดคุณปู่ฟู่ แล้วเตรียมจะขับรถออกไป

ตอนนั้น ท้องฟ้าก็พลันมีฝนตกลงมา สายฝนโปรยปรายราวกับเสียงร่ำไห้

เธอเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็รู้สึกปวดท้องเฉียบพลัน ของเหลวอุ่น ๆ ที่เป็นเลือดก็ไหลออกมาจากระหว่างขาของเธอ