Share

บทที่ 2

Penulis: เอื้อมฟ้า
กู้ซิงเนี่ยนสะดุ้งในใจ อยู่ ๆ ทำไมถึงมีประจำเดือนขึ้นมา?

เธอรีบขับรถออกไป พอรถแล่นถึงกลางเนินเขา เหงื่อเย็นก็ไหลท่วมตัว

ไม่ไหวแล้ว...เจ็บเกินไป!

เธอรีบจอดรถ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหาเซิ่งเวยเวย “เวยเวย...เธอกลับมาหรือยัง? มารับฉันหน่อย...”

“เนี่ยนเนี่ยน เธออยู่ที่ไหน เกิดอะไรขึ้น?”

“ฉันอยู่บนถนนขึ้นเขาของคฤหาสน์ตระกูลฟู่...”

เสียงไซเรนรถพยาบาลดังลั่นทำลายความเงียบสงัดของยามค่ำคืน โชคดีที่เซิ่งเวยเวยตัดสินใจเรียกรถพยาบาลมาด้วย

กว่ากู้ซิงเนี่ยนจะถูกส่งตัวถึงโรงพยาบาล เวลาก็ล่วงเลยไปถึงตีหนึ่งแล้ว

หลังจากการตรวจอย่างละเอียด ผลปรากฏว่ากู้ซิงเนี่ยน... แท้งลูก เธอตั้งครรภ์ได้หกสัปดาห์แล้ว

กู้ซิงเนี่ยนนอนนิ่งอยู่บนเตียงผู้ป่วย หยาดน้ำใส ๆ ไหลรินจากหางตาช้า ๆ

น่าสงสารลูกของเธอที่ยังไม่ทันได้ลืมตาดูโลก

เซิ่งเวยเวยเดือดดาลจนแทบระเบิด สบถออกมาอย่างเกรี้ยวกราด “ไอ้ผู้ชายเฮงซวยนั่น เขาไม่รู้หรือไงว่าเธอท้อง? ยังจะให้คนไปรับเธอที่เนี่ยนซินเก๋อ แล้วยังทำกับเธอปางตายขนาดนั้นอีก!”

โดยปกติแล้วประจำเดือนของกู้ซิงเนี่ยนมาไม่สม่ำเสมอ เธอจึงไม่รู้ตัวเลยว่าตั้งครรภ์ได้อย่างไร

เด็กคนนี้น่าจะปฏิสนธิเมื่อเดือนที่แล้ว ซึ่งเดือนนั้นเธอไม่ได้ถูกรับไปที่เนี่ยนซินเก๋อ แต่เดินทางไปที่ประเทศเอ

ตอนนั้นเขาไปทำงานที่ประเทศเอและเขาก็ให้คนไปรับเธอถึงที่นั่น เธออยู่เป็นเพื่อนเขาที่ประเทศเอสามวันเต็มจึงได้เดินทางกลับ

ในตอนนั้น เขายังเตือนเธอด้วยว่า เดือนที่แล้วได้ใช้โควตาของเดือนนี้ไปหมดแล้ว

แต่ไม่คาดคิดว่าในเดือนนี้ เขาก็ยังคงให้คนมารับเธอตามเวลาเช่นเดิม

ในขณะนั้นเอง แพทย์หญิงคนหนึ่งก็เคาะประตูเข้ามา ในมือของเธอถือแฟ้มรายงานผลตรวจอยู่

“คุณประมาทเกินไปแล้วนะคะ รู้ทั้งรู้ว่าตั้งครรภ์ แต่ทำไมยังทานยาคุมกำเนิดอีกล่ะคะ? จริง ๆ แล้ว เด็กคนนี้มีโอกาสรอดนะคะ”

ยาคุมกำเนิด?

คำพูดนั้นทำให้ทั้งกู้ซิงเนี่ยนและเซิ่งเวยเวยนิ่งอึ้งไปในทันที!

เธอกับฟู่เป่ยเฉินไม่เคยคุมกำเนิด แล้วในร่างกายของเธอจะมียาคุมได้อย่างไร?

เซิ่งเวยเวยโกรธจนควันออกหู

“ไอ้คนสารเลวนั่น! เพื่อนังแพศยาเจียงเข่อซิน ถึงกับแอบวางยาคุมให้เธอกิน! ถ้าไม่อยากมีลูกก็บอกกันตรง ๆ สิ จะทำร้ายจิตใจกันแบบนี้ทำไม?”

วินาทีนั้น หัวใจของกู้ซิงเนี่ยนเจ็บปวดรวดร้าวจนแทบแหลกสลาย

จะเป็นฟู่เป่ยเฉินจริง ๆ เหรอ?

ทุกครั้งที่เสร็จภารกิจ เขาจะสั่งให้คนรับใช้เตรียมโจ๊กรังนกหรือไม่ก็ซุปไก่ให้เธอเสมอ หรือว่ายาจะถูกใส่ลงไปในนั้น?

ส่วนเมื่อเดือนที่แล้ว ตอนที่พวกเขาอยู่ที่ประเทศเอเขาไม่มีโอกาสจะวางยา ดังนั้นในเดือนนี้ เขาจึงเรียกเธอมาอีกครั้ง เพื่อฉวยโอกาสวางยางั้นเหรอ?

ในชั่วพริบตา เธอรู้สึกราวกับเรี่ยวแรงทั้งหมดในร่างกายถูกสูบออกไปจนหมดสิ้น

“เธอรออยู่นี่นะ ฉันจะบุกไปที่บ้านตระกูลฟู่เดี๋ยวนี้ จะไปทวงชีวิตลูกของเธอคืนมาจากพวกเขา!”

เซิ่งเวยเวยโกรธจนตัวสั่น คว้าโทรศัพท์แล้วทำท่าจะเดินออกไปทันที

“เวยเวย” กู้ซิงเนี่ยนเอ่ยเสียงแผ่วอย่างอ่อนแรง น้ำเสียงของเธอแหบแห้งอย่างหนัก “อย่าไป!”

“เนี่ยนเนี่ยน!” เซิ่งเวยเวยหันขวับ มองเพื่อนรักอย่างไม่อยากจะเชื่อ “เขาฆ่าลูกของเธอนะ! จะปล่อยให้เรื่องมันจบไปง่าย ๆ แบบนี้เหรอ?”

กู้ซิงเนี่ยนค่อย ๆ หลับตาลง หายใจเข้าลึก ๆ เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง ในแววตาก็เหลือเพียงความเกลียดชังอันเย็นเยียบและความเด็ดเดี่ยว

“ฉันกับเขาตกลงจะหย่ากันแล้ว และฉันก็ไม่อยากมีเรื่องพัวพันอะไรกับเขาอีก”

เธอหยุดไปครู่หนึ่ง แล้วมองไปที่เซิ่งเวยเวย ก่อนจะพูดเน้นทีละคำ “แต่ ลูกคนนี้หลุดไปได้ยังไง ฉันจะสืบให้รู้ความจริง ใครก็ตามที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ ฉันจะไม่ปล่อยไปแม้แต่คนเดียว!”

แววตาของเธอช่างเย็นชาและอำมหิตเสียจนเซิ่งเวยเวยยังรู้สึกหนาวสะท้าน

นี่สิถึงจะเป็นกู้ซิงเนี่ยนที่เธอรู้จัก แม้ภายนอกจะดูบอบบาง แต่แก่นแท้ข้างในกลับแข็งแกร่งยิ่งกว่าใคร

เซิ่งเวยเวยวางโทรศัพท์ลง แล้วกุมมือที่เย็นเฉียบของกู้ซิงเนี่ยนไว้แน่น

“เธอวางใจได้เลย หนี้แค้นครั้งนี้เราจะชำระด้วยกัน ไม่ว่ามันจะเป็นใคร ฉันจะทำให้เขาต้องชดใช้อย่างสาสมแน่นอน!”

......

กลางดึก กู้ซิงเนี่ยนถูกเสียงฟ้าร้องปลุกให้ตื่นขึ้นมา แล้วก็นอนพลิกไปพลิกมาข่มตาไม่หลับอีกเลย

เธอลืมตาค้าง มองโคมไฟกลางคืนที่ส่องแสงสีนวลสลัว พลางปล่อยความคิดให้ล่องลอยไปไกลแสนไกล

เธอนึกถึงเรื่องราวเมื่อตอนอายุสิบขวบ... ก่อนที่เธอจะย้ายมาอยู่ที่เมืองไห่ตอนอายุสิบสอง

เธอเฝ้าติดตามเขามาตลอดสิบสองปีเต็ม ผ่านความยากลำบากนานัปการเพื่อจะได้มาอยู่เคียงข้างเขา อะไรที่เธอสามารถให้เขาได้ เธอก็ให้ไปหมดแล้ว

เธอแค่บังเอิญตั้งท้องลูกของเขา มันเป็นเพียงอุบัติเหตุจริง ๆ!

โดยไม่รู้ตัว น้ำตาก็ไหลอาบสองแก้มของเธอ

โชคชะตาราวกับได้กระชากเกราะกำบังชิ้นสุดท้ายของเธอไป ทำให้ความเข้มแข็งที่สร้างไว้เมื่อตอนกลางวัน พังทลายลงไม่เป็นท่าในชั่วพริบตา

นั่นคือสิ่งยึดเหนี่ยวสุดท้ายในชีวิตสมรสสามปีระหว่างเธอกับเขา

แต่ลูกของเธอ ไม่อยู่แล้ว!

ไม่อยู่แล้ว!

เธอใช้สองมือปิดหน้าแล้วปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อาจกลั้น...

ราตรี ดำมืดสนิทราวกับน้ำหมึก

นอกหน้าต่างฝนตกกระหน่ำดั่งฟ้ารั่ว หยาดฝนกระทบกระจกดังเปาะแปะ ราวบทเพลงอันบ้าคลั่ง

ฟู่เป่ยเฉินผุดลุกขึ้นนั่งบนเตียง หอบหายใจอย่างหนัก หน้าผากชุ่มไปด้วยเหงื่อเย็น

ฝันนั่นอีกแล้ว

สายน้ำที่เย็นเฉียบจนถึงกระดูกโอบล้อมตัวเขาไว้ทั้งหมด ไม่ว่าเขาจะดิ้นรนอย่างไรก็หายใจไม่ออก ทำได้เพียงมองตัวเองจมดิ่งลงสู่ความมืดมิดอันไร้ที่สิ้นสุด ความรู้สึกของการขาดอากาศหายใจนั้น ช่างสมจริงจนทำให้หัวใจของเขาสั่นไม่หาย

เขาขยี้ผมอย่างหงุดหงิด ลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่างกระจกบานใหญ่จรดพื้น มองทิวทัศน์ของเมืองที่ถูกม่านฝนปกคลุมอยู่ภายนอก

สายฝนยามค่ำคืนที่หนักหน่วงเพียงใดก็ไม่อาจชะล้างความขุ่นมัวในใจเขาให้จางหายไปได้

เขาเดินไปที่ตู้เก็บเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ รินวิสกี้ให้ตัวเองแก้วใหญ่แล้วกระดกดื่มรวดเดียวจนหมด

ของเหลวรสเผ็ดร้อนแผดเผาในลำคอ แต่กลับไม่อาจทำให้ความรู้สึกหวาดหวั่นและกระสับกระส่ายที่เกิดขึ้นอย่างไม่ทราบสาเหตุนั้นทุเลาลงได้

ราวกับมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้น และมันกำลังรบกวนจิตใจของเขา

ทำให้หัวใจของเขาเจ็บแปลบ ๆ... จนทำอะไรไม่ถูก!

เช้าวันรุ่งขึ้น กู้ซิงเนี่ยนถูกพยาบาลเข็นเข้าห้องผ่าตัด

เครื่องมือแพทย์ที่ทำจากโลหะเย็นเฉียบ แสงไฟที่สว่างจ้าจนแสบตา และกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อที่คละคลุ้งไม่จางหาย

แพทย์มองรายงานผลตรวจของเธอ พลางขมวดคิ้วแน่น

“ในมดลูกของคุณยังมีเนื้อเยื่อตกค้างอยู่ ต้องทำการขูดมดลูกค่ะ คุณน่าจะทราบดีว่าตัวเองมีความบกพร่องทางพันธุกรรม และแพ้ยาชาทุกชนิด ดังนั้นการผ่าตัดครั้งนี้ เราไม่สามารถใช้ยาใด ๆ ได้เลย”

นั่นหมายความว่า เธอต้องทนรับความเจ็บปวดราวกับถูกขูดกระดูกแล่เนื้อทั้งที่ยังมีสติอยู่เกือบสมบูรณ์

กู้ซิงเนี่ยนพยักหน้า ร่างกายของเธอสั่นเทาเล็กน้อยจากความกลัวและความหนาว

เธอกัดฟันแน่น จิกเล็บลงบนฝ่ามือจนจมลึก

เมื่อเครื่องมือที่เย็นเฉียบสอดลึกเข้ามาในร่างกาย ความเจ็บปวดที่แหลมคมราวกับถูกฉีกกระชากก็ถาโถมเข้าใส่เธอในทันที

“อื้อ...”

เธออดไม่ได้ที่จะส่งเสียงครางในลำคอ หน้าผากชุ่มไปด้วยเหงื่อเย็นทันที

เจ็บ

เจ็บมาก!

ราวกับอวัยวะภายในทั้งหมดของเธอกำลังจะถูกบดขยี้จนแหลกเหลว

น้ำตาไหลทะลักออกมาอย่างไม่อาจควบคุม ผสมปนเปกับเหงื่อจนทำให้การมองเห็นของเธอพร่ามัว

เธอขบกัดริมฝีปากล่างอย่างแรงจนเลือดซิบ รสคาวเลือดคล้ายสนิมแผ่ซ่านไปทั่วโพรงปาก

เธอจะต้องจดจำความเจ็บปวดนี้ไว้

ต้องจำให้ขึ้นใจว่าใครคือคนที่ทำให้เธอต้องเผชิญกับเรื่องทั้งหมดนี้! และต้องจดจำความเจ็บปวดแสนสาหัสราวกับถูกสว่านเจาะทะลวงหัวใจจากการสูญเสียลูกของเธอ!

ใครกันแน่ที่ทำร้ายลูกของเธอ เธอจะไม่มีวันปล่อยพวกเขาไป!

ความเจ็บปวดเหมือนคลื่นใต้น้ำ ซัดกระหน่ำเข้าสู่เส้นประสาทของเธอระลอกแล้วระลอกเล่า เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเรือลำน้อยที่ลอยอยู่ท่ามกลางพายุคลั่งซึ่งพร้อมจะถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ ได้ทุกเมื่อ

ไม่นาน เธอก็หมดสติไป!

ในเวลาเดียวกัน ณ ห้องทำงานประธานกรรมการบริหารของฟู่ซื่อกรุ๊ป

ฟู่เป่ยเฉินมองหน้าจอโทรศัพท์ คิ้วของเขาขมวดแน่นขึ้นเรื่อย ๆ

นี่มันสิบโมงเช้าแล้ว แต่โทรศัพท์ของกู้ซิงเนี่ยนยังคงติดต่อไม่ได้

ปิดเครื่อง!

ผู้หญิงคนนี้คิดจะเล่นเกมหายตัวไปโดยไม่มีเหตุผลเหรอ?

ไหนตกลงกันแล้วว่าจะขึ้นมาเซ็นเอกสารหย่าในวันนี้ หรือว่าเธอคิดจะเบี้ยวเขา?

ความโกรธที่หาที่มาไม่ได้พลุ่งพล่านขึ้นมาในใจ เขาโยนโทรศัพท์ลงบนโต๊ะอย่างหงุดหงิด

ไม่รู้ทำไม ตั้งแต่เช้าแล้วที่เขารู้สึกจิตใจว้าวุ่น กระสับกระส่าย เหมือนจะมีเรื่องอะไรบางอย่างเกิดขึ้น

เป็นเพราะกู้ซิงเนี่ยนเหรอ?

เธอจะเป็นอะไรไปได้?

ก็คงไม่พ้นคิดจะใช้ลูกไม้อะไรสักอย่างมาเรียกความสงสารจากเขา หรือไม่ก็เพื่อยืดเวลาการหย่าออกไป

เขาก็อยากจะเห็นเหมือนกัน ว่าเธอจะสรรหาละครฉากไหนมาเล่นอีก
Lanjutkan membaca buku ini secara gratis
Pindai kode untuk mengunduh Aplikasi

Bab terbaru

  • ปฏิเสธรักคุณชายมหาเศรษฐี   บทที่ 40

    ใช่สิ!น่าเสียดาย... ที่ไม่มีอีกแล้ว!กู้ซิงเนี่ยนรู้สึกเหมือนมีก้างปลาติดคอ!แต่สุดท้ายเธอก็ไม่ได้พูดเรื่องนี้ออกไป พูดไปแล้วจะทำอะไรได้?เขาจะมา ‘แก้แค้น’ ให้ลูกได้หรือไงกัน?แต่ดูจากท่าทีของเขาแล้ว เรื่องวางยาดูเหมือนจะไม่เกี่ยวข้องกับเขาเลย!เขาเป็นถึงประธานฟู่ซื่อกรุ๊ป ต่อให้เลวร้ายแค่ไหน ก็คงไม่ถึงขั้นวางแผนเล่นงานลูกในท้องของเธอหรอก!ขอบตาของกู้ซิงเนี่ยนแดงก่ำ แต่แสร้งทำเป็นสบาย ๆ แล้วพูดประโยคหนึ่งออกมา“ฟู่เป่ยเฉิน คุณเอาอะไรมาคิดว่าฉันจะยอมมีลูกให้คุณ? คุณคิดว่าผู้ชายดี ๆ ในโลกนี้ตายหมดแล้วหรือไง?”เขากระตุกมุมปากยิ้มเย็นชา “ในเมื่อเราก็มีความเห็นตรงกันแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องมาเถียงกันเรื่องนี้”ฉันรู้ว่าคุณปู่คงจะยอมรับเข่อซินไม่ได้ในเร็ว ๆ นี้ ฉันไม่ต้องการให้เธอทำอะไร แค่อย่า...”ซ้ำเติมเธอก็พอ!ที่แท้ก็มาเพื่อขอร้องแทนยอดดวงใจของเขานี่เอง!“ประธานฟู่ ประเมินฉันสูงเกินไปแล้วค่ะ ฉันไม่มีนิสัยไปแย่งผู้ชายกับใคร ตราบใดที่เธออยู่ส่วนของเธอ ก็ไม่มีใครอยากไปยุ่งด้วยหรอกค่ะ”กู้ซิงเนี่ยนมองเขาด้วยสายตาเย็นชา น้ำเสียงแฝงไปด้วยความแน่วแน่“เธอคิดแบบนี้ได้ก็ดีแล้ว!”ฟู่

  • ปฏิเสธรักคุณชายมหาเศรษฐี   บทที่ 39

    หัวใจของกู้ซิงเนี่ยนสั่นสะท้าน พยายามข่มความสงสัยในใจไว้“ได้! คุณ อยากได้อะไรตอบแทนล่ะ?”ฟู่เป่ยเฉินเดินเข้ามาใกล้เธอ ในดวงตาทั้งสองเต็มไปด้วยความปรารถนาที่ไม่น่าไว้วางใจ เขายื่นมือใหญ่ออกไป อยากจะลูบไล้ใบหน้าของเธอแต่เธอกลับถอยหลังไปก้าวหนึ่งโดยไม่รู้ตัวฟู่เป่ยเฉินจ้องเธอ ในแววตาเต็มไปด้วยอารมณ์ที่มืดมัวไม่ชัดเจน“รังเกียจที่ฉันแตะต้องเธอขนาดนี้เลยเหรอ?”น้ำเสียงของเขาเจือไปด้วยความเยาะเย้ย และความเจ็บปวดที่แทบมองไม่เห็นอยู่หลายส่วน “เมื่อก่อน เธอก็ชอบไม่ใช่เหรอ?”ในตอนนี้ ภาพเหตุการณ์ที่วาบหวามเหล่านั้นก็ผุดขึ้นมาในหัวของเขาต้องยอมรับว่า ร่างกายของเขาชอบเธอมากกว่าหัวใจของเขาเสียอีก!กู้ซิงเนี่ยนหันหน้าหนีทันที มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มที่เย็นเยียบถึงขั้วหัวใจ“ฟู่เป่ยเฉิน คุณนี่ความจำดีจริงนะ ยังจำ ‘เมื่อก่อน’ ได้ด้วย ช่วยทำความเข้าใจหน่อยสิว่าตอนนี้เราเป็นอะไรกัน!”“เป็นอะไรกัน?” ฟู่เป่ยเฉินหัวเราะเยาะ “กู้ซิงเนี่ยน ตราบใดที่ยังไม่ได้ใบหย่า เธอก็ยังเป็นภรรยาของฟู่เป่ยเฉินคนนี้! ก็ควรจะทำหน้าที่ของภรรยา!”เขาเอื้อมมือมาอีกครั้ง อยากจะแตะหน้าเธอ แค่นึกสนุกอยากจะแกล้งเธอเ

  • ปฏิเสธรักคุณชายมหาเศรษฐี   บทที่ 38

    เขามาอยู่ข้างหลังเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ตอนนี้กำลังพับแขนเสื้อเชิ้ตขึ้น เผยให้เห็นท่อนแขนที่แข็งแรงกำยำกู้ซิงเนี่ยนไม่มีเวลาแม้แต่จะคิดว่าทำไมเขาถึงเชี่ยวชาญเรื่องนี้ สมองของเธอก็ตอบสนองไปตามสัญชาตญาณแล้วเธอขยับตัวหลีกทางให้ฟู่เป่ยเฉินนั่งลง สายตาที่สงบนิ่งกวาดมองสถานการณ์ที่วุ่นวายบนหน้าจอ“คีย์ลับ”เขาพูดสั้น ๆ ได้ใจความกู้ซิงเนี่ยนรีบเขียนชุดอักขระที่ซับซ้อนลงบนกระดาษโน้ตแล้วยื่นให้เขา“02090630CNLFYAMS!”ฟู่เป่ยเฉินเพียงแค่เหลือบมองแวบเดียว วินาทีต่อมา นิ้วของเขาก็วางลงบนคีย์บอร์ดนั่นไม่ใช่การพิมพ์ธรรมดาแต่มันคือความเร็วที่ไม่อาจบรรยายได้... เป็นภาพเงาติดตาแล้ว!เร็วจนมองเห็นได้แค่เงาพร่ามัว เสียงคีย์บอร์ดถูกเคาะถี่ ๆ ราวกับเสียงพายุฝนโค้ดบนหน้าจอวิ่งผ่านไปอย่างรวดเร็วดุจน้ำตก คำสั่งทีละบรรทัดถูกป้อนเข้าไปอย่างแม่นยำเขาไม่ได้เข้าไปซ่อมแซมไฟร์วอลล์ของกู้ซิงเนี่ยน แต่เขียนโปรแกรมโต้กลับขึ้นมาใหม่โดยตรงติดตามระบุตำแหน่งเจาะระบบกลับบนหน้าจอ โค้ดรีเฟรชด้วยความเร็วที่น่าเหลือเชื่อ เส้นทางการโจมตีที่เคยอวดดีก่อนหน้านี้ ตอนนี้ราวกับเจอคู่ปรับตัวฉกาจถูกตั

  • ปฏิเสธรักคุณชายมหาเศรษฐี   บทที่ 37

    แต่ในขณะเดียวกัน ก็มีความคิดที่รุนแรงกว่าผุดขึ้นมา อยากจะดึงตัวเธอเข้ามากอด ทรมานเธอให้สาแก่ใจ ให้เธอร้องไห้อ้อนวอนอยู่ใต้ร่างของเขา!อารมณ์สุดขั้วสองอย่างกำลังฉีกทึ้งเขา ทำให้เขาทำอะไรไม่ถูกเขาใช้ศักดิ์ศรีเฮือกสุดท้ายพูดอย่างแข็งกร้าวว่า “ถึงจะหย่ากับฉัน ฉันก็ไม่ยอมให้เธอแต่งงานกับลู่เลี่ย ผู้หญิงที่ฟู่เป่ยเฉินคนนี้เคยนอนด้วย ใครก็ห้ามแตะ!”ในใจของเขา คิดไปนานแล้วว่าผู้หญิงคนนี้เป็นเพราะลู่เลี่ย ถึงได้เด็ดขาดกับเขาถึงเพียงนี้ไม่อย่างนั้น ใครจะยอมทิ้งตำแหน่งคุณนายมหาเศรษฐีอันดับหนึ่งได้ลงคอ?กู้ซิงเนี่ยน “...”เจ้านี่สมองมีปัญหาหรือไง ถึงได้คิดจะมาแทรกแซงชีวิตหลังหย่าของเธอด้วย?เขาเริ่มยึดติดขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?ไม่สิ ความเผด็จการแบบนี้ของเขา ไม่ควรจะใช้กับเจียงเข่อซินหรอกเหรอ?เธอเอ่ยปากอย่างใจเย็น “ประธานฟู่ วางใจเถอะค่ะ ฉันจะไม่คบกับใคร รับรองว่าจะอยู่คนเดียวจนแก่จนตาย คุณพอใจไหมคะ?”ฟู่เป่ยเฉิน “...”เดี๋ยวสิ!ผู้หญิงคนนี้เปลี่ยนจากที่เคยอ่อนโยน มาเป็นคนฝีปากกล้าขนาดนี้ได้ยังไง?เธอเอาความมั่นใจมาจากไหน... ไม่สิ ดูเหมือนเธอจะมั่นใจมากเธอเล่นเปียโนเป็น รู้ภาษาต

  • ปฏิเสธรักคุณชายมหาเศรษฐี   บทที่ 36

    ร่างสูงใหญ่ของฟู่เป่ยเฉินบุกเข้ามาโดยตรงการออกแบบของอพาร์ตเมนต์เรียบง่ายมาก เฟอร์นิเจอร์ก็เป็นแบบมินิมอล แต่การเพิ่มเส้นสายสีม่วงเข้ามาทำให้ดูอ่อนโยน และถึงขั้นให้ความรู้สึก...อบอุ่นอยู่บ้างแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับวิลล่าที่เย็นชาของเขาในอากาศมีกลิ่นหอมจาง ๆ ลอยอยู่ เหมือนจะมีแต่ก็ไม่มีกลิ่นนี้... เขาหรี่ตาลง พลันนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนในห้องพักบนเรือ ก็เป็นกลิ่นหอมพิเศษแบบนี้ที่ทำให้เขาสูญเสียสติไปในทันทีเขากวาดสายตามองไปรอบ ๆ สุดท้ายสายตาก็หยุดอยู่ที่ร่างของกู้ซิงเนี่ยนที่สวมชุดนอนและมองเขาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความระแวดระวัง“ไม่ชวนฉันดื่มกาแฟสักแก้วเหรอ?” น้ำเสียงของเขาแหบพร่าเล็กน้อยเหมือนคนเพิ่งตื่น แต่ก็แฝงไปด้วยความเผด็จการที่ไม่เปิดโอกาสให้ปฏิเสธกู้ซิงเนี่ยนกอดอก สีหน้าเย็นชา “ไม่มี!”ฟู่เป่ยเฉินมองท่าทางดื้อดึงของเธอ ความไม่พอใจในอกกลับถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกสนใจที่แปลกประหลาดเขาเดินเข้ามาใกล้ทีละก้าว ร่างสูงใหญ่แผ่แรงกดดันอย่างรุนแรง“เธอไม่คิดว่าควรจะอธิบายอะไรให้ฉันฟังหน่อยเหรอ?”กู้ซิงเนี่ยนถูกบีบให้ถอยหลัง จนแผ่นหลังชนเข้ากับกำแพงที่เย็นเฉียบ“อธิบายอะไร?

  • ปฏิเสธรักคุณชายมหาเศรษฐี   บทที่ 35

    คำพูดเหล่านี้ ทุกถ้อยคำล้วนจี้เข้าไปตรงจุดที่ทำให้ฟู่เป่ยเฉินรู้สึกผิดได้อย่างแม่นยำนี่มันคือการใช้บุญคุณมาผูกมัดกันชัด ๆความคิดของฟู่เป่ยเฉินล่องลอยกลับไปในปีนั้นจริง ๆน้ำทะเลที่เย็นเยียบจนถึงกระดูก ความรู้สึกหายใจไม่ออกใกล้ตาย จากนั้น เขาก็ได้รับความช่วยเหลือ พยายามอย่างยากลำบากที่จะลืมตาขึ้นสิ่งแรกที่เห็น คือใบหน้าของเจียงเข่อซินที่เปียกโชกไปด้วยน้ำทะเล แต่ยังคงงดงามจนน่าตกตะลึงความรู้สึกใจเต้นในตอนนั้นเป็นเรื่องจริง! เขารักเธอตั้งแต่ตอนนั้นจริง ๆบุญคุณที่ช่วยชีวิตไว้ ความรู้สึกแรกพบนี้ เป็นเหมือนโซ่ตรวนที่มองไม่เห็น พันธนาการเขาไว้อย่างแน่นหนาเขานิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ข่มอารมณ์ซับซ้อนที่ปั่นป่วนในใจ“ต่อไป อย่าทำเรื่องโง่ ๆ อีก”เขาย้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่หนักขึ้นเล็กน้อยจากนั้น ก็เปลี่ยนเรื่องทันที แฝงไปด้วยนัยของการเตือน “และหวังว่าต่อไปเธอจะไม่มุ่งเป้าไปที่กู้ซิงเนี่ยนอีก ในไม่ช้า เธอก็จะไม่ใช่คนของตระกูลฟู่อีกต่อไปแล้ว”หัวใจของเจียงเข่อซินกระตุกวูบเขาจะหย่ากับกู้ซิงเนี่ยนจริง ๆ เหรอ?เยี่ยมไปเลย!แต่สีหน้าของเธอกลับไม่แสดงออก ยังคงทำท่าทีอ่อนโยนเชื่อฟัง

Bab Lainnya
Jelajahi dan baca novel bagus secara gratis
Akses gratis ke berbagai novel bagus di aplikasi GoodNovel. Unduh buku yang kamu suka dan baca di mana saja & kapan saja.
Baca buku gratis di Aplikasi
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi
DMCA.com Protection Status