บทที่ 5

หลังจากพักผ่อนมาหลายวัน ในที่สุดกู้ซิงเนี่ยนก็ได้ออกจากโรงพยาบาล

เธอไม่ชอบกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อในโรงพยาบาล

เวยเวยติดธุระต้องไปทำงานต่างจังหวัด จึงส่งคนขับรถมารับเธอ

กู้ซิงเนี่ยนลากร่างกายที่ยังคงอ่อนแรงกลับมาที่อพาร์ตเมนต์ที่เธอซื้อไว้ก่อนแต่งงาน มันไม่ใหญ่โต แต่ทุกตารางนิ้วเป็นของเธอเอง ให้ความรู้สึกปลอดภัยอย่างเต็มเปี่ยม

ที่นี่มีคนคอยทำความสะอาดอยู่เสมอ ทั้งห้องจึงดูสะอาดสว่างและสบายตา แม้กระทั่งดอกไม้สดบนโต๊ะก็ยังคงความสดใหม่

อพาร์ตเมนต์ห้องนี้ตั้งอยู่ในย่านที่เจริญที่สุดของเมือง เรียกได้ว่าเป็นทำเลทอง ทิวทัศน์จากระเบียงนั้นงดงามเป็นพิเศษ เพียงแค่เงยหน้าขึ้นไปก็จะเห็นตึกฟู่ซื่อทาวเวอร์ที่สูงกว่าแปดสิบชั้น ตั้งตระหง่านอยู่ใจกลางเมืองราวกับยักษ์ใหญ่

ก่อนแต่งงาน เธอชอบที่จะยืนมองจากตรงนี้เสมอ เพียงเพราะที่นั่นมีคนคนหนึ่งที่เธอห่วงหาอยู่

แต่ในตอนนี้ แววตาที่เย็นชาและห่างเหินของเธอจับจ้องไปด้วยความเย็นเยียบ ทุกอย่างกลายเป็นเพียงอดีตที่พัดผ่านไปแล้ว เธอจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ของตัวเอง

เธอค่อย ๆ ถอยกลับเข้าไปในห้อง และดึงม่านโปร่งปิดลง

ท้องน้อยยังคงมีอาการปวดเกร็งเป็นระยะ ๆ ราวกับจะคอยย้ำเตือนเธออย่างเงียบ ๆ ถึงชีวิตน้อย ๆ ที่สูญเสียไป

เธอหายใจเข้าลึก ๆ สะบัดศีรษะ พยายามสลัดความขมขื่นปวดร้าวนั้นทิ้งไป

ไม่มีเวลาจมอยู่กับความเศร้า เธอมีเรื่องที่สำคัญกว่าต้องทำ

เธอเปิดแล็ปท็อปที่ไม่ได้แตะมานาน หน้าจอสว่างขึ้น ในอีเมลมีจดหมายที่ยังไม่ได้อ่านซึ่งติดดาวไว้ฉบับหนึ่งจริง ๆ ด้วย

เมื่อคลิกเปิด เธอก็ไล่อ่านอย่างรวดเร็ว แววตาเย็นเยียบลงเรื่อย ๆ จากนั้นก็พิมพ์ข้อความสองสามคำลงบนคีย์บอร์ด

“ถ้าอย่างนั้นก็ทำตามแผน”

ส่ง! แล้วพับหน้าจอคอมพิวเตอร์ลง

ทุกอย่างทำเสร็จสิ้นในรวดเดียว ราวกับว่าตัวเธอที่อ่อนแอเมื่อครู่ได้หายไปแล้ว

เธอหยิบยาที่หมอสั่งออกมา กลืนลงไปพร้อมกับน้ำอุ่น รสขมแผ่ซ่านไปทั่วปลายลิ้น แต่เธอกลับทำเหมือนไม่ได้ลิ้มรสมัน

ความเหนื่อยล้าของร่างกายถาโถมเข้ามาดั่งกระแสน้ำ เธอทิ้งตัวลงบนเตียงใหญ่อันอ่อนนุ่ม แล้วจมสู่ห้วงนิทรา...

ยามพลบค่ำ ณ ห้องทำงานประธานบริษัทฟู่ซื่อกรุ๊ป

ผู้ช่วยหลินฉีเคาะประตูเข้ามาเพื่อรายงาน

“ท่านประธานฟู่ครับ วันนี้คุณผู้หญิงออกจากโรงพยาบาลแล้ว ไม่ได้กลับไปที่ชิงหยวน แต่ย้ายไปที่อพาร์ตเมนต์แห่งหนึ่งที่เป็นชื่อของเธอโดยตรงครับ”

ฟู่เป่ยเฉินกำลังจัดการเอกสารอยู่ เมื่อได้ยินดังนั้น ปลายปากกาก็หยุดชะงักไปครู่หนึ่ง และเป็นเพียงแค่การหยุดชะงักเท่านั้น

“อืม”

พยางค์เดียวที่ฟังไม่ออกว่ารู้สึกอย่างไร

เขาเงยหน้าขึ้น แววตาลุ่มลึกราวกับน้ำหมึกที่ไม่อาจเจือจาง

“เธอจะอยู่ที่ไหน ก็ไม่เกี่ยวกับฉัน”

เดิมทีพวกเขาก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันอยู่แล้ว เดือนหนึ่งเจอกันแค่ครั้งสองครั้ง เขาไหนเลยจะรู้ว่าในเวลาต่อมา ตัวเขาเองกลับบุกเข้าไปในอพาร์ตเมนต์ของเธอครั้งแล้วครั้งเล่า

หลินฉีไม่กล้าพูดต่อ เพียงแค่รู้สึกว่าอุณหภูมิรอบกายลดต่ำลงไปอีกหลายองศา

ฟู่เป่ยเฉินโยนเอกสารที่เซ็นแล้วไปไว้ข้าง ๆ น้ำเสียงเย็นชาราวกับกำลังพูดคุยเรื่องดินฟ้าอากาศ

“เอาหนังสือข้อตกลงการหย่าไปส่งให้เธอ ให้เธอรีบเซ็นซะ”

“ครับ ประธานฟู่” หลินฉีรับคำ ในใจได้แต่ถอนหายใจแทนคุณผู้หญิงที่ไม่เคยได้รับความใส่ใจจากประธานฟู่เลยแม้แต่น้อย

สามีภรรยาคู่นี้ สงสัยคงจะถึงทางตันจริง ๆ แล้ว

ฟู่เป่ยเฉินก้มหน้าลงอีกครั้ง มองตัวเลขที่เคลื่อนไหวบนหน้าจอ ราวกับว่าเรื่องที่เพิ่งพูดไปเป็นเพียงสัญญาที่ไม่สำคัญฉบับหนึ่ง

เพียงแต่ข้อนิ้วที่กำปากกาอยู่นั้นซีดขาวเล็กน้อย เขาไม่รู้ว่า ตอนนี้เขาเย็นชาแค่ไหน วันหนึ่งที่ความจริงตบหน้ากลับมา มันจะเจ็บเท่านั้น!

ในตอนนั้นเอง เจียงเข่อซินก็เดินเข้ามา

หลินฉีหยิบหนังสือข้อตกลงการหย่าขึ้นมาแล้วรีบถอยออกไป

วันนี้เธอแต่งตัวได้สวยสดใส สมกับเป็นดาราดัง

วันนี้เธออารมณ์ดีมาก ไม่นึกเลยว่าในห้องผู้ป่วยที่โรงพยาบาลกลางคนนั้นจะเป็นกู้ซิงเนี่ยน ที่สำคัญกว่านั้นคือเธอเข้าโรงพยาบาลเพราะแท้งลูก

ผู้หญิงคนนี้วาสนาน้อย ท้องแล้วยังรักษาไว้ไม่ได้ แท้งไปเสียเฉย ๆ เธอยังไม่ทันได้ลงมือเลย สวรรค์เข้าข้างเธอแท้ ๆ

ในละครยังไม่กล้าเขียนบทแบบนี้เลย เหอะ ๆ!

พอไม่มีลูกแล้ว กู้ซิงเนี่ยนก็อย่าหวังว่าจะได้อยู่ข้างกายพี่เป่ยเฉินอีกต่อไป

ที่สำคัญที่สุดคือ ดูเหมือนว่าพี่เป่ยเฉินจะยังไม่รู้เรื่องนี้

นี่จึงเป็นโอกาสที่ดีให้เธอได้แสดงฝีมืออย่างไม่ต้องสงสัย

ฟู่เป่ยเฉินเงยหน้าขึ้น ในแววตาปรากฏความอ่อนโยนขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

“เธอมาได้ยังไง?”

“ก็ต้องมาทานข้าวเป็นเพื่อนพี่สิคะ ถือโอกาสช่วงนี้ที่ฉันว่าง อยากจะอยู่เป็นเพื่อนพี่ให้มากขึ้น สัปดาห์หน้าฉันต้องไปคัดเลือกนักแสดงละครเรื่องดังเรื่องหนึ่ง”

เจียงเข่อซินยิ้มกว้าง ไม่สามารถปกปิดความตื่นเต้นบนใบหน้าได้เลย

ฟู่เป่ยเฉินมองท่าทางมีความสุขของเธอ มุมปากก็ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มที่งดงาม

“ผลงานที่ดาราดังอย่างคุณเจียงของเราสนใจ ย่อมไม่ใช่ผลงานธรรมดาแน่”

เจียงเข่อซินรีบเฉลยคำตอบด้วยท่าทีภูมิอกภูมิใจ

‘สุสานดอกแพร์’ เป็นนิยายที่ดังมากตอนนี้ ต้องใช้ผลโหวตออนไลน์เพื่อชิงบทนางเอก ฉันมีชื่อติดอันดับแล้ว ได้ที่สองค่ะ”

ฟู่เป่ยเฉินรู้จักผลงานนี้แน่นอน เมื่อเดือนที่แล้วเขาได้เริ่มแผนการซื้อกิจการของบริษัทฮวากวานแล้ว เตรียมที่จะมอบบริษัทที่เธอเซ็นสัญญาอยู่ให้เป็นของขวัญแก่เธอ

ปกติเขาไม่ยุ่งเกี่ยวกับวงการบันเทิง แต่เพื่อสนับสนุนเส้นทางอาชีพของเธอ เขาจึงต้องทุ่มเงินมหาศาล

แต่ตอนนี้เจียงเข่อซินยังไม่รู้เรื่องนี้ เขาอยากจะเก็บไว้เป็นเซอร์ไพรส์ให้เธอในอนาคต

ฟู่เป่ยเฉินพยักหน้า แล้วดึงมือเล็ก ๆ ของเธอมา

“ไม่เลว ด้วยความสามารถของเธอ ควรจะได้ที่หนึ่ง”

เจียงเข่อซินฉวยโอกาสนั่งลงบนตักของเขา สองมือเล็ก ๆ โอบรอบลำคอ พลางออดอ้อนว่า

“พี่เป่ยเฉินคะ มีพี่นี่ดีจริง ๆ เลย ฉันรู้ว่าพี่คอยช่วยเหลืออยู่ข้างหลังเสมอ ขอบคุณนะคะที่สนับสนุนอาชีพของฉัน”

ฟู่เป่ยเฉินบีบแก้มเล็ก ๆ ของเธออย่างเอ็นดู “แค่เธอมีความสุขก็พอแล้ว”

ใช่แล้ว สี่ปีก่อน ที่อ่าวเซินหลานในประเทศเอฟ หากไม่ใช่เพราะเธอช่วยชีวิตเขาไว้ ป่านนี้เขาคงจมลงก้นทะเลไปแล้ว

แต่เขากลับไม่รู้เลยว่า คนที่สามารถดำลงไปในทะเลลึกได้นั้น กลับไม่ใช่ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้านี้!

เขารู้สึกว่าเธอคู่ควรกับสิ่งที่ดีที่สุดในโลกทั้งหมด รวมทั้งความรักของเขาด้วย

เจียงเข่อซินเอาหน้าผากจรดกับหน้าผากเกลี้ยงเกลาของเขา ค่อย ๆ ขยับเข้าไปใกล้ เตรียมจะมอบจูบอันหอมหวาน

ลมหายใจอุ่น ๆ ของฟู่เป่ยเฉินรดลงบนใบหน้าของเธอ แต่กลับไม่มีทีท่าว่าจะหลบเลี่ยง

ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น คิ้วของเจียงเข่อซินขมวดเข้าหากัน

ฟู่เป่ยเฉินยิ้ม แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับ ปลายสายเป็นเสียงตื่นเต้นของฮั่วเฉินหยวน

“เป่ยเฉิน ลู่เลี่ยกลับมาแล้ว ได้ข่าวว่าเขาจัดเลี้ยงแขกคนพิเศษที่คลับเฮาส์จิ่นซิ่วหนานหรง นายว่าแขกคนนั้นจะเป็นเทพเอ็นรึเปล่า?”

ฟู่เป่ยเฉินชะงักไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้นในแววตาก็ปรากฏประกายวาบขึ้นมา “ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”

หลังจากวางสาย เขาก็ครุ่นคิดอยู่สองสามวินาที

ลู่เลี่ยคือทายาทของกลุ่มทุนยักษ์ใหญ่ในประเทศเอฟ และยังเป็นผู้ริเริ่มการประชุมสุดยอดทางการแพทย์ระดับโลกอีกด้วย สี่ปีก่อนพวกเขาเคยพบหน้ากันครั้งหนึ่งที่ประเทศเอฟ

ข่าวการเข้าร่วมประชุมของเทพเอ็น เพิ่งจะประกาศออกมา เขาก็เดินทางมาที่เมืองไห่อย่างลับ ๆ แล้ว

ทำไมเขาถึงเลือกเมืองไห่?

เรื่องนี้เขาต้องไปสืบหาความจริงให้ได้ ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เขาจะต้องคว้าความร่วมมือระหว่างเทพเอ็นกับฟู่ซื่อกรุ๊ปมาให้ได้

เจียงเข่อซินมองเขาอย่างสงสัย “พี่เป่ยเฉินคะ มีธุระเหรอคะ?”

ฟู่เป่ยเฉินลูบผมสวยของเธอ “ไม่มีอะไรพิเศษหรอก จะพาเธอไปกินของอร่อย”

ฟู่เป่ยเฉินหยิบเสื้อนอก แล้วจูงมือเธอเดินออกจากห้องทำงานไป

......

“ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง!” เสียงกริ่งหน้าประตูดังขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ทำลายความเงียบสงัดในอพาร์ตเมนต์

กู้ซิงเนี่ยนถูกเสียงกริ่งปลุกให้ตื่น

เธอสวมสลิปเปอร์ เดินไปที่ประตูอย่างเชื่องช้า แล้วบิดลูกบิดเบา ๆ

ประตูเปิดออก!

แต่คนที่ยืนอยู่หน้าประตูกลับเป็นผู้ชายคนหนึ่ง

ใบหน้าที่คุ้นเคยและหล่อเหลา ทั้งยังเจือไปด้วยร่องรอยของความสุขุมเป็นผู้ใหญ่