ตอนที่ 2 ไวน์แดงและคำเชิญจากซาตาน

หลังจากปล่อยให้เรื่องของ ฌอง บราซัวส์ ถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง อลิสแตร์ ก็กลับออกมาสู่ห้องจัดเลี้ยงที่ยังเต็มไปด้วยเสียงพูดคุย ไวโอลิน และแชมเปญ

เขาหยิบแก้วไวน์แดงจากถาดของบริกรอย่างไม่ใส่ใจนัก ก่อนจะหันตัวตั้งใจเดินไปยังระเบียงกระจกมุมเดิม—ที่เขาหวังจะได้ยืนพักจิบไวน์เงียบ ๆ สักครู่

...แต่เขายังไม่ทันจะก้าวเท้าเดินออกไป

พรึ่บ!

แรงกระแทกเล็ก ๆ ปะทะเข้าที่อกเต็มแรงจนของเหลวในแก้วกระฉอก

“อ๊ะ! ขอโทษค่ะ—!”

เสียงหวานดังขึ้นพร้อมร่างเล็กของหญิงสาวคนหนึ่งที่ชนเขาเข้าเต็มเปา ไวน์แดงราดเป็นทางบนสูทสีเงินอ่อนของเขา รอยเปื้อนแดงฉานโดดเด่นบนเนื้อผ้าเนียนเฉียบประหนึ่งเลือดในสมรภูมิรบ

อลิสก้มมองสีสูทที่เลอะเสียจนแทบพังทั้งชุด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นอย่างช้า ๆ

ร่างตรงหน้าเขาคือหญิงสาววัยประมาณยี่สิบต้น ๆ ผมยาวสีน้ำตาลประกายทองดูยุ่งเหยิงจากการวิ่ง

ใบหน้าขาวแดงจัดจากความเหนื่อยและความตกใจ ดวงตากลมโตเบิกกว้าง

เธอกำลังหอบหายใจ—และดูเหมือนเพิ่งหนีออกมาจากสงคราม...หรือไม่ก็การจับคลุมถุงชน

ชุดเดรสเกาะอกสีงาช้างสั้นเหนือเข่าดูจะหรูเกินไปสำหรับคนที่หน้าตาตื่นขนาดนี้

แต่ก็ไม่ใช่ว่าเธอแต่งตัวไม่สวย—ตรงกันข้าม เธอสวยมาก...แบบที่ขโมยสายตาได้ทันที แม้ในสภาพ ‘แทบจะไม่ครบองค์’

รองเท้าส้นสูงอยู่แค่ข้างเดียว อีกข้างเธอถือไว้ในมือ และดูจะไม่ใส่ใจด้วยซ้ำว่าจะดูตลกแค่ไหน

“ลลิล คหบดีวัฒน์”

หรือ “ลิน” คุณหนูสายธุรกิจปี 4 ผู้ไม่ยอมเป็นหมากในเกมจับคลุมถุงชน

วันนี้เธอแค่ถูกแม่ “หลอก” มางานเลี้ยงดูตัวแบบไม่บอกล่วงหน้า — และเธอกำลังหาทางหนีออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด...ก่อนจะพังไปกว่านี้

“ฉัน...ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ—!”

เธอรีบควักกระดาษเช็ดหน้าออกมาจะเช็ดให้ แต่ถูกมือใหญ่ของเขายกขึ้นสกัดไว้เบา ๆ

“ไม่เป็นไรครับ...” น้ำเสียงเขานิ่งเสียจนเธอสะดุ้ง

ดวงตาสีเทาเยือกเย็นของอลิสจ้องลงมาแบบไร้อารมณ์—เหมือนผืนน้ำที่สงบเรียบ แต่กลับแฝงคลื่นใต้น้ำที่พร้อมจะกลืนทุกอย่างลงไป

“สูทตัวนี้...แพงกว่าโทรศัพท์ของคุณทั้งเครื่องนะครับ”

น้ำเสียงนั้นไม่ดัง แต่แรงกดดันกลับทำให้ลลิลกลืนน้ำลายอึกใหญ่ เธอพยายามสบตา แต่ก็ต้องรีบหลบ มันเหมือนมีแรงบีบอากาศรอบตัวให้แคบลงจนหายใจไม่ออก

จะพูดอะไรดีวะ...จะจ่ายให้เขาเหรอ?

เงินในบัญชียังมีไม่ถึงหมื่นด้วยซ้ำ!

เมื่อเธอเหลือบตามองเขา จึงเพิ่งสังเกตเห็นใบหน้าของเขาชัดขึ้น

ใบหน้าเรียบเฉียบ ดวงตาคมดั่งกระจกเหล็ก จมูกโด่งจัด ริมฝีปากที่เหยียดยิ้มเพียงนิดเดียว ผิวขาวเนียนราวกับไม่เคยสัมผัสแสงแดดนานเกินไป สูทราคาแพง รอยเปื้อนไวน์แดง

บุคลิกที่สูงส่ง เย็นชา น่ากลัว

แต่—

...โคตรหล่อ

เธออ้าปากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่มันกลับกลายเป็นเสียงในหัวที่ดังก้องว่า

ผู้ชายอะไร...หล่อชิบหายแบบบาป!

“คุณรีบร้อนขนาดนี้... ไม่คิดจะระวังบ้างรึไง?” เสียงของเขาเย็นชาราวกับน้ำแข็ง

“หรือว่าคุณตั้งใจ? น่าสนใจนะ...วิธีเรียกร้องความสนใจแบบนี้” เขายกมือขึ้นแตะที่คางของลลิล สายตาคมกริบจ้องมองใบหน้าของเธออย่างพินิจ

“ถ้าอยากได้ความสนใจจากฉันนัก... ก็น่าจะมีวิธีที่ดีกว่านี้”

“ฉันเปล่านะคะ ฉันจะชดใช้ค่าเสื้อให้ก็ได้ค่ะ” ลลิลกัดฟัน เถียงกลับทันควัน ดวงตาวาววับด้วยความโกรธที่ปะทุขึ้นมา

หล่อแต่ปากแบบนี้ แม่ไม่เอาไว้หรอก

อลิสยิ้มมุมปากเมื่อเห็นแววตาโกรธของลลิล เขาปล่อยมือจากคางของเธอแล้วถอยออกไปเล็กน้อย

“ชดใช้? ด้วยเงินเดือนนักศึกษาอย่างเธอ คงต้องทำงานอีกหลายเดือนถึงจะพอ”

“ฉัน...” ลลิลเม้มริมฝีปากแน่นในหัวครุ่นคิดหาวิธีเอาตัวรอด

อลิสจ้องหน้าเธอนิ่งอยู่อึดใจ ก่อนจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ สูดลมหายใจบาง ๆ แล้วหยิบนามบัตรสีดำออกมายื่นตรงหน้าเธอ

เธอมองมันอย่างลังเล มือยังสั่นเล็กน้อย ก่อนจะค่อย ๆ รับมา

Alistair Ramius

CEO – Ramius Group

(Private Line ด้านหลังบัตร)

“พรุ่งนี้...สิบโมงตรง มาที่บริษัทผม”

เสียงเขายังเย็นเหมือนเดิม แต่ราวกับมีลมร้อนพลุ่งพล่านแทรกอยู่ในคำพูด

“คุณจะได้ชดใช้สิ่งที่คุณทำ...”

เขาหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนริมฝีปากจะกระตุกยิ้มที่มุมปาก

“...ด้วยวิธีที่คุณถนัดที่สุด”

ลลิลเงยหน้าขึ้น สบตากับเขาอีกครั้ง และใช่—มันแย่ตรงที่คำพูดแบบนั้น มัน...โคตรจะล่อแหลม!

เธอไม่รู้จะพูดอะไรกลับไปดี ควรจะหนี? เถียง? หรือโวยวาย?

แต่กลับยืนนิ่งอยู่กับที่ หัวใจเต้นระรัวราวกับเป็นเพียงของเล่นชิ้นหนึ่ง—ที่เขาตัดสินใจแล้วว่าจะ ‘ไม่คืนให้เจ้าของเดิม’

“ก็ได้ ฉันจะไป”

ลลิลคว้านามบัตรยัดใส่กระเป๋าไว้อย่างเร็ว ก่อนจะสูดลมหายใจแรง ๆ แล้วเอ่ยเสียงแข็ง

“ฉันขอตัวก่อน”

เธอสะบัดหน้า แล้วหมุนตัวเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ไม่แม้แต่จะหันหลังกลับมา เสียงส้นสูงที่ดังปะทะกับพื้นหินอ่อนกลบเสียงของหัวใจที่กำลังสั่นระรัวของเธอ

อลิสยังคงยืนอยู่ที่เดิม ดวงตาสีเทาคมจับจ้องไปยังแผ่นหลังของเธออย่างนิ่งสงบ ก่อนริมฝีปากจะยกยิ้มขึ้นช้า ๆ ราวกับเพิ่งพบของเล่นที่น่าสนุกชิ้นใหม่

“น่าสนใจ...” เขาพึมพำเบา ๆ

จากนั้นจึงหันไปพยักหน้าให้กับเลขาหน้าหวานที่ยืนอยู่ไม่ไกล ฝ่ายนั้นรีบก้มศีรษะรับคำ ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไปทันทีตามคำสั่ง

อลิสยังคงยืนอยู่ตรงนั้น ท่ามกลางเสียงเพลงและแสงไฟของงานเลี้ยง

มือหนึ่งถือแก้วไวน์ที่เหลือเพียงครึ่ง อีกมือซุกอยู่ในกระเป๋ากางเกง แต่ในแววตาของเขา...มีประกายของ ‘ความคิดบางอย่าง’ ที่เพิ่งเริ่มก่อตัว

☠️ ☠️ ☠️ ☠️ ☠️ ☠️

ณ คอนโดแกรนไอดิโอ ย่านสุขุมวิท

ห้องนอนของลลิลมีเพียงแสงสว่างจากโคมไฟตั้งโต๊ะข้างเตียง นาฬิกาบนหัวเตียงบอกเวลาเที่ยงคืนกว่า เสียงรถราบนท้องถนนด้านล่างเบาลงมากแล้ว ลลิลทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานที่เต็มไปด้วยหนังสือเรียน กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดอกไม้ที่เธอปลูกไว้ที่ระเบียงลอยเข้ามาตามลม

นามบัตรสีดำของอลิสวางอยู่ข้าง ๆ แมคบุ๊กของเธอ นิ้วเรียวไล้ไปตามตัวอักษรสีเงินที่สลักชื่อของเขาอย่างแผ่วเบา ความรู้สึกสับสนตีตื้นขื้นมาอีกครั้ง

เธอเปิดแมคบุ๊ก พิมพ์ชื่อ ‘อลิสแตร์ ราเมียส’ ลงในช่องค้นหาด้วยมือที่สั่นเล็กน้อย

“ให้ตายสิ ฉันไปยุ่งกับใครเข้าเนี่ย” เธอพึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนเริ่มไล่อ่านข้อมูลที่ปรากฎขึ้นบนหน้าจอ

“ซวยชะมัด...”

เสียงพึมพำลอดริมฝีปากของลลิลในขณะที่จ้องหน้าจอแมคบุ๊กในห้องนอนตัวเองอย่างเอาเป็นเอาตาย

ภาพของชายหนุ่มในสูทสีเทาเมทัลลิคที่ยื่นนามบัตรให้เธอเมื่อคืน ยังติดอยู่ในหัวไม่หาย

และตอนนี้—มันปรากฏชัดเจนอยู่บนหน้าจอ G****e พร้อมด้วยบรรทัดใต้ภาพที่ทำให้เธอเผลออ้าปากค้าง

Alistair Ramius – CEO of Ramius Group

อันดับ 3 ของนักธุรกิจที่ทรงอิทธิพลที่สุดในเอเชีย

ผู้สืบทอดตระกูล Ramius – กลุ่มทุนเก่าจากอังกฤษที่แผ่เครือข่ายในอาวุธ เทคโนโลยี และอสังหาฯ

ลลิลกลืนน้ำลาย แล้วกดเปิดอีกแท็บหนึ่งอย่างมือสั่น

รูปถ่ายงานประชุมระดับนานาชาติ ภาพหมู่ CEO ระดับโลกที่ยืนเรียงกันอย่างทรงอำนาจ

และ...ใช่ เขายืนอยู่ตรงกลาง

ในสูทเรียบหรู หน้าเรียบนิ่ง มือซุกอยู่ในกระเป๋ากางเกง และดวงตาที่—แค่ดูผ่านจอก็ยังรู้สึกเหมือนเขามองเข้ามาในจิตใจเธอ

“เวรแล้ว...นี่ฉันไปป๊ะกับบอสของมาเฟียยุโรปเหรอ!?”

ลลิลเอามือกุมหัว หอบลมหายใจแรง ๆ รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังตีกลองรบอยู่ในหน้าอก

เธอมองนามบัตรที่เพิ่งหยิบออกจากกระเป๋าเสื้อคลุม — มันสะอาด เรียบ และมีกลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ติดอยู่

แน่นอนว่ากลิ่นนี้...คือกลิ่นเดียวกับบนสูทที่เปื้อนไวน์เมื่อคืน

“ฉันควร...ไปไหมวะ...”

เธอพึมพำ ก่อนจะหันไปมองสลิปค่าน้ำประปาและค่าไฟฟ้าของบ้านที่แม่แปะไว้หน้าตู้เย็น

ยอดเกือบสองหมื่น...

...ไปก็ได้วะ

ณ ห้องทำงานชั้นบนสุดของ Ramius Group

ในห้องทำงานขนาดใหญ่ที่สลัวด้วยแสงโทนอุ่น ชายหนุ่มในชุดเชิ้ตสีเข้มนั่งพิงพนักเก้าอี้หนังอย่างสงบ ขาข้างหนึ่งพาดบนอีกข้าง ใบหน้าเรียบเฉย ขณะเลื่อนสายตาอ่านเอกสารบางอย่างที่วางบนโต๊ะ

เสียงประตูเลื่อนเปิดเบา ๆ พร้อมกับร่างของชายหนุ่มในสูทสีเทาเข้มเดินเข้ามาอย่างเงียบเชียบ

คิมหันต์—เลขาคนสนิทที่เขาไว้ใจมากที่สุด

ชายหนุ่มหน้าหวาน ผิวขาวจัด รูปลักษณ์ละมุนละไมราวกับนายแบบนิตยสาร แต่สิ่งที่ทำให้ใครต่อใครกล้าเข้าใกล้เขาแค่ครั้งเดียว—แล้วไม่มีครั้งที่สอง...คือดวงตาคมกริบดุดันคู่นั้น ที่เต็มไปด้วยสัญชาตญาณของหมาป่า

“ชื่อของเธอคือ ลลิล คหบดีวัฒน์ อายุยี่สิบสองปี เป็นนักศึกษาปีสี่ คณะบริหาร R.C.U.”

เสียงของคิมหันต์ราบเรียบ ขณะวางไอแพดพร้อมโปรไฟล์ข้อมูลลงบนโต๊ะ

“ทายาทตระกูลคหบดี เจ้าของ KHB Property Holdings”

อลิสรับไอแพดมาอ่านเงียบ ๆ ภาพหญิงสาวในชุดนักศึกษายิ้มร่า สวมหมวกแก๊ปเอียงเล็กน้อย และแววตาสดใสปรากฏอยู่ตรงกลางหน้าจอ

คิมหันต์พูดต่อ

“ช่วงนี้ตระกูลเธอกำลังมีปัญหา บริษัทเสียหายหนักจากโครงการ ‘ลอยฟ้า คลองดอน’ ต้นทุนวัสดุก่อสร้างถูกโกง เอกสารปลอม ค่าใช้จ่ายหายไปเกือบหลายสิบล้าน และที่น่าสนใจคือ...น่าจะมี ‘คนใน’ อยู่เบื้องหลัง”

อลิสแตร์เลื่อนนิ้วช้า ๆ บนจอ แววตานิ่งสนิท มืออีกข้างเคาะขอบแก้วไวน์ที่เย็นเฉียบเบา ๆ อย่างเป็นจังหวะ

“...ครอบครัวพัง พ่อเริ่มหมดศรัทธา บริษัทใกล้เจ๊ง...”

เขาเว้นจังหวะ หรี่ตาเล็กน้อย เหมือนกำลังมองอะไรบางอย่างไกลเกินกว่ารูปในจอ

“เด็กแบบนี้...เหมาะจะถูกดึงเข้าสนามเล่นของฉันดี”

คิมหันต์เงียบไป หางตาเหลือบมองเจ้านายของเขา

แม้หน้าของอลิสแตร์จะนิ่งเรียบ แต่เขารู้...สีหน้าระดับนี้หมายถึง ‘สนใจเป็นพิเศษ’

อลิสยกสายตาขึ้น ยิ้มบางที่แทบจะมองไม่เห็น

“เตรียมโต๊ะทำงานไว้ให้เธอด้วย ในห้องเดียวกับฉัน”

คิมหันต์คิ้วกระตุกข้างหนึ่ง ไม่พูดอะไร

แต่ในใจอดคิดไม่ได้ว่า...

‘สนใจแบบนี้—ระวังจะกลายเป็นคลั่ง’