ตอนที่ 6 เพราะเธอเป็นของฉัน...ตั้งแต่เซ็นสัญญา

เสียงดนตรีแจ๊สบรรเลงคลอเบา ๆ ท่ามกลางแสงไฟนวลหรูของฮอลล์กลางงานเลี้ยง

อลิสแตร์ ก้าวนำลลิลเข้าไปยังอีกฝั่งของห้องโถง ที่ตอนนี้มีชายเกาหลีท่าทางเนี้ยบจัด สวมสูทเข้ารูปและผูกไทด์ลายเอกลักษณ์

เขาหันมาทันทีเมื่อเห็นอลิส พร้อมรอยยิ้มเปื้อนริมฝีปาก

“Mr. Alistair! You came, good!” ชายเกาหลียื่นมือออกมา

“Mr. Seo.” อลิสจับมือแน่นแต่สั้น ตามแบบคนที่ถือไพ่เหนือกว่า

พอลลิลเดินตามมาถึง เธอก็ยกมือไหว้แบบไทย ๆ อัตโนมัติ แต่ชายเกาหลีผู้นั้นหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดขึ้นว่า

“You brought a new assistant this year, huh?”

“More than that,” อลิสตอบเรียบ ๆ พร้อมปรายตามองลลิล

“She's my personal secretary now. Lalin, this is Mr. Seo Min-hyun —CEO ของ SKI Holdings ฝั่งโซล”

ลลิลยิ้มแบบมีมารยาท และตอบกลับด้วยภาษาอังกฤษที่ค่อนข้างคล่อง

“Nice to meet you, Mr. Seo.”

เขาดูพอใจ หัวเราะเบา ๆ แล้วชำเลืองมองอลิส

“เธอดูเฉียบดีนะ มิสเตอร์อลิสแตร์... ฉันชอบความฉลาดในสายตาแบบนี้”

อลิสไม่ได้พูดอะไร แค่ยิ้มมุมปากบาง ๆ ก่อนจะโน้มตัวกระซิบข้างหูลลิล

“จำไว้นะ—เขาแยกคำพูดกับสายตาไม่ออก อย่าเชื่อทุกอย่างที่เขาชม”

เธอพยักหน้าช้า ๆ ก่อนจะเริ่มจดจำท่าทางและสไตล์การพูดของคู่ค้า

…แต่ก่อนที่การสนทนาจะจบลง เสียงทุ้มอ่อนโยนเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลังเธอ

“ลลิล ลูกมาอยู่ตรงนี้เอง”

ร่างของคุณสุรพงศ์ คหบดีวัฒน์ ปรากฏขึ้น พร้อมกับรอยยิ้มอ่อนโยนแบบผู้ดีไทยแท้ ใบหน้าท่านเปื้อนยิ้ม สุภาพ และเปี่ยมด้วยความเป็นห่วง

เขาทักทายทุกคนด้วยมารยาทไร้ที่ติ แล้วหันมาหาลูกสาว

“แม่อมราบอกให้พ่อมาถาม…ว่าเย็นนี้จะว่างไปรับแขกที่บ้านได้ไหม เขาจะมาแนะนำตัวกับลูก เรื่องที่เราคุยกันไว้ก่อนหน้านี้น่ะ…”

ลลิลตัวแข็งทันที ราวกับโดนหยุดเวลาไว้กลางงานหรู ดวงตาไหววูบ แต่พยายามยิ้มตอบอย่างใจเย็น

“คืนนี้…หนูติดงานค่ะพ่อ หนูติดตามท่านประธานอยู่”

“หืม?” คุณสุรพงศ์ขมวดคิ้ว ก่อนจะหันไปหาอลิสซึ่งยืนอยู่ข้างเธอ

อลิสสบตาเขาเต็ม ๆ อย่างนุ่มนวลแต่หนักแน่น

“สวัสดีครับคุณคหบดีวัฒน์”

“ผม อลิสแตร์ ราเมียส”

“ในฐานะเจ้านายของคุณลลิล ผมเกรงว่าผมต้องขอ ‘ยืมตัว’ เลขาของผมไปอีกสักพักนะครับ เพราะเธอกำลังดูแลงานสำคัญของบริษัทอยู่...และผมไม่อยากให้เธอเสียสมาธิด้วยเรื่องส่วนตัว”

น้ำเสียงเรียบเย็นแต่สุภาพอย่างที่สุด

แต่สำหรับคุณสุรพงศ์...มันกลับทำให้ท่านนิ่งงัน

“เอ่อ...เข้าใจแล้วครับท่านประธาน” เขาหัวเราะแห้ง ก่อนจะหันไปมองลลิลอีกครั้ง

“ก็ได้...ไว้คุยกันที่บ้านนะ ลิน”

“เห็นจะไม่ได้เหมือนกันครับ” อลิสขัดอีกครั้ง

“ดูเหมือนเธอต้องทำหน้าที่เลขาผมไปจนกว่า เธอจะเรียนจบ” อลิสบอกน้ำเสียงนิ่ง ๆ

คุณสุรพงษ์อึ้งไปครู่หนึ่ง

“ถ้าอย่างนั้น...”

“ไว้ถ้าว่าง หนูจะไปค่ะ” ลลิลรีบตอบก่อน ทำให้บอสของเธอหน้ามุ่ยทันที

“งั้นไว้เจอกันนะ ลูก” พ่อของเธอมีสีหน้าดีขึ้น ก่อนจะหมุนตัวเดินหายไป

อลิสหันมามองเลขาคนใหม่ของเขา

“ขอบคุณที่ช่วยนะคะ…” เธอพูดเบา ๆ

อลิสไม่ได้ตอบ แต่เอียงคอมองเธอเล็กน้อย

“ยังไงท่านก็เป็นพ่อฉันค่ะ” ลลิลรีบบอกด้วยความร้อนตัว

“ดูเหมือนคุณคงอยากแต่งงานมากกว่าสินะ” ดวงตาสีเทาคมกริบมองเธออย่างค้นหา

“ไม่ใช่นะคะ” เธอรีบปฏิเสธอย่างร้อนรน หน้าแดงระเรื่อ

อลิสหันไปหามิสเตอร์ซอ มินฮยอน ที่ยืนรออยู่พร้อมพยักหน้าให้ลลิล

“ไปเถอะคุณลิน…เวลาทำงานยังไม่หมด”

...

เสียงแชมเปญสุดท้ายยังไม่ทันจางหาย กลิ่นน้ำหอมจากแขกผู้มีเกียรติยังลอยคลุ้งอยู่กลางอากาศ ลลิลคิดว่าคืนนี้จบแล้ว...เธอควรจะได้กลับไปนอนเตียงเก่า ๆ ที่คุ้นเคย

แต่ดูเหมือนว่า...ใครบางคนจะไม่คิดแบบนั้น

“งั้น...ขอบคุณมากนะคะ” เธอหันไปยิ้มให้อลิสแบบมารยาทครบถ้วน

“ฉันจะกลับก่อน พรุ่งนี้เจอกันที่บริษัทนะคะ—”

“ไปไหน?”

เสียงทุ้มต่ำของเขาดังขึ้นเบา ๆ แต่แรงสะกิดใจทำเอาเธอสะดุ้ง

“คะ?” ลลิลชะงัก

อลิสปรายตามองเธอเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะก้าวเข้ามายืนชิด

“อย่าบอกว่า คุณจะกลับไปคอนโดเก่า”

“เอ่อ...” ลลิลกลืนน้ำลาย

“คือ...ลินยังลืมของไว้น่ะค่ะ แค่จะแวะเข้าไปเอานิดเดียวเอง—”

“ไม่จำเป็น”

อลิสตอบทันควัน น้ำเสียงเด็ดขาดจนเธออยากเขวี้ยงกระเป๋าใส่หน้าหล่อ ๆ ของเขาสักครั้ง

“จำเป็นสิคะ! ของลินอยู่ที่นั่น—”

“ผมให้ไทเลอร์ไปขนมาหมดแล้ว” เขาพูดขณะก้าวนำ

“ไม่มีอะไรเหลือที่คุณต้องกลับไปอีก”

“อะ…อะไรนะ?” ลลิลเบิกตากว้าง อ้าปากค้าง

“คุณเอาของฉันออกมาโดยไม่บอกเนี่ยนะ?!”

“คุณเซ็นสัญญาแล้ว” เขาตอบหน้าตาย

“ชีวิตคุณอยู่ในความรับผิดชอบของผม”

“เอ๊ะ!!”

เธอกำลังจะโวยวายต่อ แต่ร่างสูงของเขาก็หันกลับมาคว้าข้อมือเธอไว้แน่น และดึงเดินอย่างไม่เปิดช่องให้พูดอะไรอีก

“เดี๋ยว—!”

“รถอยู่ทางนี้”

“แต่ฉันยังไม่ได้—”

“ลิน”

เสียงเขาเรียกชื่อเล่นของเธอเบา ๆ แต่ดวงตาสีเทานั่น...กำลังจ้องลึกเข้ามาแบบที่เธออยากเอาหัวมุดพื้น

“คุณจะไปนอนที่อื่นไม่ได้อีกแล้ว”

“…ฮะ?” เธอหันขวับไป

“ที่นอนคุณตอนนี้ อยู่ข้างห้องผม”

เขาพูดพลางเปิดประตูรถเบนซ์สีดำด้านให้

“จำไม่ได้เหรอ...ว่าต้องอยู่ใกล้ผม 24 ชั่วโมง?”

เธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่มือเขาก็กดไหล่เธอลงเบาะอย่างสุภาพแต่บังคับ

“ถ้าคุณยังดื้อ...ผมจะคิดว่าคุณกำลังท้าทายเงื่อนไข”

“ฉันเปล่านะ!!” ลลิลร้องเบา ๆ อย่างคนเริ่มเหนื่อยกับความมึนของบอส

อลิสนั่งลงข้าง ๆ แล้วปิดประตูด้วยเสียงเบา เขาเอนหลังในเบาะเหมือนคนเพิ่งไล่ศัตรูออกจากงานไปสิบคน แล้วหันมาพูดเสียงเรียบ

“ดี…เพราะถ้าคุณยังคิดหนี”

“ผมอาจจะต้อง ‘ใช้วิธีอื่น’ บังคับให้คุณอยู่”

ประโยคสุดท้ายนั้นเหมือนสายลมหนาวที่ลูบไล้ต้นคอเธอเบา ๆ ปลายเสียงแฝงความนัยจนน่าขนลุก...และขนลุกนั้นก็ดันลามไปถึงปลายขาเฉยเลย!

ลลิลนั่งตัวแข็ง แกล้งเบือนหน้าหนีไปอีกทาง เธอไม่กล้าถามว่า ‘วิธีอื่น’ ของเขาคืออะไร...

“คุณชอบบังคับผู้หญิงแบบนี้ทุกคนรึไงคะ?” ลลิลตวัดสายตามองเขา

อลิสปรายตามองเธอนิ่ง ๆ ก่อนเหยียดยิ้มเล็กน้อย เขาโน้มหน้ามาใกล้กระซิบที่ข้างหู ขณะรถเคลื่อนออก

“เฉพาะแค่...บางคนเท่านั้น”

...

ติ๊ง!

เสียงลิฟต์ส่วนตัวหยุดลงตรงชั้นบนสุดของคอนโดหรูระดับท็อปย่านกลางเมือง ประตูบานใหญ่เลื่อนเปิดอย่างเงียบเชียบเผยให้เห็นเพนต์เฮ้าส์สุดอลังการราวกับฉากหนังสายลับ

ห้องเพนต์เฮาส์สุดหรูที่กว้างพอจะทำให้เธอลืมบ้านของตัวเองได้ชั่วคราว แชนเดอเลียร์คริสตัลไล่แสงละมุนเหนือศีรษะ ตรงกลางเป็นห้องนั่งเล่นโปร่งกว้างที่มีทั้งมุมไวน์ บาร์ส่วนตัว และชุดโซฟาราคาแพงราวกับยกห้องรับรองจากโรงแรมห้าดาวมาไว้ในตึก

แสงไฟสลัวอุ่นนวลส่องผ่านม่านโปร่งที่ปลิวไหวจากลมแอร์อุณหภูมิพอดี กลิ่นไวน์แดงผสมกลิ่นไม้หอมจาง ๆ ลอยคลุ้งอยู่ในอากาศ และบรรยากาศเงียบราวกับไม่มีมนุษย์อยู่มาก่อน—ยกเว้นผู้ชายตรงหน้า

อลิสแตร์เดินนำออกจากลิฟต์โดยไม่พูดอะไรสักคำ ขณะที่ลลิลเดินตามเขาเข้ามาอย่างงง ๆ

“เดี๋ยวค่ะ…” เธอเรียกเขาเบา ๆ

“ฉันอยู่ชั้นล่างไม่ใช่เหรอคะ?”

ชายหนุ่มหยุดเดิน หันกลับมาด้วยท่าทีเรียบนิ่ง แต่ในดวงตานั้นกลับฉายแววไม่ยอมรับฟัง

“เปลี่ยนแผน” เสียงทุ้มต่ำเอ่ย

“เปลี่ยนอะไรคะ?” ลลิลเริ่มขยับถอยอย่างสัญชาตญาณ เพราะร่างสูงนั่นขยับเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ

“ฉันยังไม่ได้ย้ายของเลย…แล้วก็—”

“ของ...คุณไม่ต้องห่วง เดี๋ยวจะมีคนจัดการให้”

อลิสหยุดห่างจากเธอไม่ถึงฝ่ามือ ดวงตาเรียบนิ่งจ้องเธอเหมือนกำลังวิเคราะห์บางอย่าง

“แต่คุณน่ะ...ผมต้องจัดการเอง”

ลลิลหายใจสะดุด แผ่นหลังชิดกำแพงกระจกบานใสที่มองเห็นวิวเมืองทั้งแถบ เธอเม้มปาก ก่อนเงยหน้าขึ้นถามเสียงแข็ง

“แล้วคุณจะให้ฉันนอนตรงไหนล่ะคะ…บนพรมกลางห้องรับแขกเหรอ?”

อลิสเลิกคิ้วขึ้นนิด ๆ เหมือนแปลกใจในความกล้าของเลขาคนใหม่ แต่ริมฝีปากกลับโค้งยิ้มบางเฉียบอย่างเจ้าเล่ห์

“ห้องข้างในสุด ซ้ายมือ มีประตูไม้โอ๊ค”

“นั่นคือห้องคุณ” เขาโน้มหน้าเข้าใกล้ มือเท้ากระจกบานใส ใบหน้าห่างจากลลิลเพียงคืบ

“มีห้องน้ำส่วนตัว ตู้เสื้อผ้าบิ้วอิน เครื่องสำอางครบ และถ้าของในคอนโดเก่าคุณมีค่าพอ...ผมจะให้ไทเลอร์ไปขนมาให้พรุ่งนี้”

อลิสกระซิบเสียงทุ้มต่ำข้างหู ลมหายใจอุ่นรินรดแก้มของเธอ

“แล้ว...คุณอยู่ตรงไหนคะ?”

“ผมอยู่ห้องถัดไป...” น้ำเสียงทุ้มต่ำกระซิบ

“...ใกล้พอจะได้ยินคุณคราง ถ้าฝันอะไรเร้าใจ”

“คุณอลิส!” ลลิลร้องเสียงหลง หน้าแดงแปร๊ดไปถึงท้ายทอย

อลิสผละออกห่าง ริมฝีปากสวยได้รูปยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย

“พักผ่อนให้เต็มที่นะ คุณเลขา...เพราะพรุ่งนี้ผมมีภารกิจให้คุณอีกเยอะเลย”

พูดจบเขาก็หมุนตัวจากไป ทิ้งไว้เพียงกลิ่นน้ำหอมราคาแพงลอยอ้อยอิ่งในอากาศ...และหัวใจของลลิลที่เต้นไม่เป็นส่ำ

“บ้าชะมัด...นี่ฉันเข้ามาอยู่รังเสือแล้วใช่มั้ยเนี่ย”

เธอพึมพำเบา ๆ ก่อนจะยกมือทาบหน้าอกตัวเองเพื่อปลอบหัวใจไม่ให้เต้นแรงกว่านี้ และเดินตรงไปยังห้องที่เขาบอกไว้—อย่างคนที่ไม่แน่ใจว่า ห้องนั้นคือ ‘ที่พัก’ หรือ ‘กับดัก’

แต่เธอรู้เพียงอย่างเดียว...

คืนนี้คงไม่ได้นอนเฉย ๆ แน่