ตอนที่ 5 แฟนเก่าหรือจะสู้เลขาใหม่...

ค่ำนี้คือคืนของ ‘งานเลี้ยงมอบรางวัลนักธุรกิจดีเด่นแห่งปี’ เป็นงานหรูที่เต็มไปด้วยคนดังระดับประเทศ และแขก VIP ที่มีกระเป๋าหนักพอจะซื้อประเทศได้ครึ่งหนึ่ง

ท่ามกลางกลิ่นไวน์ฝรั่งเศส ล็อบบี้โรงแรมห้าดาวที่สว่างไสวจนแทบมองเห็นรูขุมขนผู้คน —เสียงแชมเปญเปิดดัง ‘ป๊อบ’ ตามมาด้วยเสียงหัวเราะของเหล่าผู้บริหารระดับประเทศ

แต่ทั้งหมดนั่น...เงียบลงทันที

เมื่อเห็นชายหนุ่มเจ้าของความสูงกว่า 185 เซนติเมตร ก้าวเข้ามาในงาน

อลิสแตร์ ราเมียส

CEO แห่ง Ramius Group — ชุดสูทสีดำเข้ารูปตัดเย็บเฉียบเฉือนด้วยผ้าเกรดสูงสุดจากอังกฤษ

เส้นผมสีดำสนิทเซ็ตเรียบเนี้ยบรับกับกรอบหน้าคมคาย ปลายคิ้วเข้ม ดวงตาคมลึกที่เหมือนกลืนทุกอย่างให้จมหาย ริมฝีปากหยักตรงที่ดูสุขุม...แต่หากจ้องนานไป อาจเผลอจินตนาการว่ามันจะสัมผัสยังไงเวลาเขาจูบ

เขาหล่อจนแม้แต่ภรรยาท่านรัฐมนตรี ยังเหลือบมองโดยไม่รู้ตัว สูทสีดำสนิทของทอม ฟอร์ดที่สวมอยู่บนร่างสูงราวเทพเจ้าโรมันปิดหน้ากากเยือกเย็นเอาไว้ได้อย่างสมบูรณ์แบบ จนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้

เสียงส้นสูงกระทบพื้นดังเบา ๆ ...ตามด้วยกลิ่นหอมเย้ายวนที่ลอยมาก่อนตัว

ข้างกายเขา —คือหญิงสาวในเดรสยาวผ้าซาตินสีมุกเนื้อเงาที่เคลื่อนไหวราวละอองน้ำ

ลลิล คหบดีวัฒน์ ใบหน้าแต่งแต้มด้วยโทนอบอุ่นแบบผู้หญิงหวานที่แฝงกลิ่นอันตราย ผมยาวถูกรวบขึ้นอย่างมีศิลป์ ทิ้งปอยข้างแก้มเล็กน้อยให้ใบหน้าเรียวดูยิ่งน่าหลง

แผ่นหลังขาวเนียนเปลือยให้เห็นจากเดรสที่เว้าหลังแนบลำตัว แถมยังผ่าข้างขึ้นสูงจนเห็นเรียวขาขาวเนียนเป็นประกาย

ทุกก้าวที่เดิน...แววตาของผู้ชายในงานแทบจะพร้อมใจกันหันตาม

บางคนถึงขั้นกระซิบกับเพื่อนข้าง ๆ ว่า

“ใครวะ สวยเหมือนหลุดมาจากแฟชั่นโชว์โซลปารีส”

อลิสเผลอมองนานเกินไป นานจนคิมหันต์ขยับข้างตัวเบา ๆ แล้วกระแอมเตือน

“…เชิญค่ะ ท่านประธาน”

ลลิลก้มศีรษะเล็กน้อย ก่อนจะส่งยิ้มเหมือนจะเรียบร้อย แต่แววตานั่น...ร้อนเหมือนไฟ

อลิสปรายตามองอีกครั้ง ตั้งแต่เนินอกอวบอิ่มที่เกือบพ้นเดรสเกาะอกจนไปถึงเรียวขาขาว

เขาไม่พูดอะไร...แต่ในใจคือคำเดียวที่ดังขึ้น

“บ้าเอ๊ย...”

“ผู้หญิงคนนี้ไม่ควรถูกปล่อยให้อยู่ในสายตาคนอื่นเลยแม้แต่นาทีเดียว”

อลิสเห็น...และไม่ชอบเลยสักนิด

เขาเดินอ้อมมาข้างหลังเธอ แล้วเอื้อมมือแตะเบา ๆ ที่เอวเธอ

“ใครอนุญาตให้เธอสวยขนาดนี้?”

เสียงของเขานุ่ม แต่ลึก…ลึกจนคล้ายกับจะกักเธอไว้ทั้งตัว ลลิลสะดุ้งน้อย ๆ เมื่อรู้สึกถึงฝ่ามืออุ่นที่แนบแผ่นหลังเปลือย

“ก็…ฉันแค่อยากให้สมกับตำแหน่งเลขานี่คะ”

ลลิลยักไหล่เบา ๆ แต่รอยยิ้มจากริมฝีปากอวบอิ่มกลับดูฉาบไปด้วยพิษที่แสนอันตราย

“มันไม่เหมือนเลขาเลย...” เขากระซิบ

“อ้าว แล้วเหมือนอะไรล่ะคะ?”

ริมฝีปากหยักเหยียดยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะก้มหน้าลง กระซิบประโยคที่ทำให้เธอต้องเม้มริมฝีปากแน่น

“ไว้อยู่กับฉันสองคน...แล้วเธอก็จะรู้เอง”

…

เสียงเพลงคลาสสิกผสมจังหวะแจ๊สลอยอ้อยอิ่งในห้องจัดเลี้ยงขนาดใหญ่ บรรยากาศภายในโถงหรูของโรงแรม VelvetKey (เวลเว็ทคีย์) ทอประกายจากแชนเดอเลียร์เหนือศีรษะ แสงจากคริสตัลส่องแวววาวราวกับเพชรต้องแสงตะวันยามค่ำคืน

ลลิลเดินเคียงข้างอลิสแตร์ ผู้เป็นเหมือนเทพบุตรในชุดสูท และก็เหมือน...ซาตานในคราบเทพบุตรไม่ผิดเลย

“คืนนี้เงียบหน่อยนะครับ ไม่มีข่าวฉาว ไม่มีการลอบยิง ไม่มีแฟนเก่ามาเหวี่ยงกลางงาน—ผมเกือบจะผิดหวัง” ไทเลอร์ที่เดินขนาบหลังพึมพำเบา ๆ

อลิสปรายตามองเขาแวบหนึ่ง แล้วหันมาทางลลิล ก่อนจะโน้มตัวเข้ามาใกล้ ห่างจากแก้มเธอไม่ถึงคืบ

“ตั้งใจฟังให้ดี...คืนนี้คุณไม่ได้มางานเลี้ยงเพื่อยืนสวยเฉย ๆ”

“แล้วให้มายืนแบบไหนคะ? แบบเซ็กซี่? หรือแบบยั่ว ๆ?” ลลิลย่นคิ้ว ทำตาล้อเลียน

อลิสยิ้มมุมปาก ราวกับพอใจในคำตอบ

“ก็ทั้งคู่...ถ้าคุณถนัดแบบนั้น”

ลมหายใจเธอสะดุดวูบ เขายังพูดต่อ น้ำเสียงเรียบแต่แฝงคำสั่ง

“แต่สิ่งที่ผมต้องการจริง ๆ คือให้คุณสังเกต ‘ท่าที’ ของคู่ค้าแต่ละคนที่ผมจะแนะนำให้คุณรู้จัก ดูว่าใครพูดมากเกินไป ใครพูดน้อยไป ใครชอบจับแขน ใครชอบหลบตา…”

“…แล้วก็จำชื่อให้ได้ทั้งหมด ผมจะถามคุณทีหลัง”

“ห้ะ?!” ลลิลแทบสำลักความหรูหราของบรรยากาศ

“ฉันไม่ใช่สายลับนะคะ คุณอลิส”

“ก็คุณเป็นเลขาของผม”

เขาก้าวต่อไม่หันกลับ ทิ้งให้ลลิลหัวหมุนตามอยู่สองวินาที ก่อนจะรีบเดินจ้ำตามหลังชุดสูทสีกรมท่าที่พาเธอเข้าสู่ฝูงชนชั้นสูง

อลิสพาเธอไปทักทายกลุ่มนักธุรกิจรุ่นใหญ่จากฝรั่งเศส, นักลงทุนสายเทคโนโลยีจากเกาหลีใต้ และเจ้าสัวเจ้าของเหมืองทองคำจากดูไบ

เธอยิ้มหวาน จดจำชื่อ และพยายามสังเกตท่าทางตามที่เขาบอก

…แต่บางทีสิ่งที่ทำให้เธอเสียสมาธิที่สุดอาจไม่ใช่เหล่าคู่ค้า

แต่เป็น ‘เจ้านาย’ ที่ยืนข้าง ๆ นี่แหละ

เพราะเขาหล่อแบบไร้ช่องโหว่ ตั้งแต่ไรผมสีเข้มที่เซ็ตอย่างมีชั้นเชิง สูทเข้ารูปที่ขับให้ไหล่กว้างยิ่งขยาย ไปจนถึงเสียงทุ้มนุ่มลึก ที่แค่กระซิบชื่อเธอ เธอก็แทบลืมสังเกตคนอื่นหมดแล้ว

“...ลิน”

เขาเรียกชื่อเล่นของเธออย่างเจาะจง ในน้ำเสียงที่ใกล้กับคำว่า คำสั่งมากกว่าคำเรียกขาน

ลลิลสะดุ้งน้อย ๆ ก่อนรีบหันมาตอบ

“คะ?”

“คนเมื่อกี้ เขาชื่ออะไร”

“คุณ...” เธอหยุดคิด

“…คุณลุง...อะไรสักอย่าง”

“ผิด” อลิสตอบทันควัน

“เฮ้ย เดี๋ยวก่อน! ก็คุณแนะนำเร็วขนาดนั้น ฉันจำไม่ทันหรอก!”

“คุณจะต้องจำให้ได้” เขาว่าพลางก้มกระซิบใกล้แก้ม

“หรือจะให้ผมลงโทษที่ความจำคุณสั้นดี?”

ลลิลหน้าแดงวาบ ไม่แน่ใจว่าสิ้นเสียงเขา เธอหัวร้อนเพราะเขา…หรือร้อนเพราะใจเธอเองที่เต้นแรง

อลิสเดินนำไปยังกลุ่มถัดไป โดยไม่หันมองกลับ เธอถอนหายใจออกแรง—รู้ตัวเลยว่า

‘คืนนี้ไม่ใช่งานเลี้ยงธรรมดา…แต่คือบททดสอบจากซาตานในร่างประธานอย่างแท้จริง’

...

ในขณะที่อลิสกำลังสนทนาอย่างราบรื่นกับคู่ค้าจากอังกฤษ—ชายวัยกลางคนที่ไว้หนวดเล็ก ๆ กับภรรยาสาวสวยที่ยิ้มเก่งจนแทบไม่หยุดพัก ลลิลก็อาศัยจังหวะนั้น..แวบหายออกมาจากกลุ่มเงียบ ๆ

เธอกระเถิบมาชิดกำแพงโค้งตรงมุมโถงจัดเลี้ยง หยิบแก้วไวน์ขาวจากถาดของบริกรแล้วกระดกเข้าปากครึ่งแก้วรวด

“…หืม รอดแล้วโว้ย” เธอพึมพำเบา ๆ กัดริมฝีปากอย่างหงุดหงิดแต่แอบขำตัวเอง

ตาเธอยังคงมองไปยังอลิส—ที่แม้จะอยู่ห่างไกล แต่ความสง่าก็ยังเปล่งประกายเหมือนพระเอกที่ก้าวออกมาจากปกนิตยสารระดับโลก

ชายคนนั้น…คือผู้ชายที่เธอหาว่า ‘หยิ่ง’ ตั้งแต่แรกเจอ

แต่ตอนนี้...เธอเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่า ‘หยิ่ง’ หรือ ‘ยั่ว’ กันแน่

เขาเหมือนคนที่ไม่มีวันหันมามองใคร...แต่ในขณะเดียวกัน เธอกลับรู้สึกเหมือนโดนเขามองตลอดเวลา

“ทำหน้าแบบนั้น ระวังจะโดนลากกลับไปกลางงานนะครับ”

เสียงทุ้ม ๆ ที่ดังขึ้นจากข้างหลัง ทำเอาลลิลสะดุ้งจนเกือบทำไวน์หก

“คะ—คิมหันต์?! คุณมาเงียบเกินไปแล้ว!” เธอหันมามองชายหนุ่มหน้าหวานในสูทเข้ารูป ที่ตอนนี้ยืนพิงเสาอย่างสบายใจ

แม้หน้าจะดูละมุนละไมราวกับหลุดจากโฆษณาสกินแคร์ แต่ดวงตาเขาคมกริบจนน่าขนลุก

“อย่าหลบสายตาผมสิครับ เลขาลิน...”

“ไม่ได้หลบนะ ฉันก็แค่พักหายใจ” เธอเบ้ปาก รู้ตัวดีว่าไม่มีทางเนียนผ่านชายคนนี้ได้ง่าย ๆ

คิมหันต์ยิ้มบาง ก่อนยกมือขึ้นกอดอก แล้วพูดเสียงเรียบ

“ถ้าคุณจำไม่ได้ว่าใครเป็นใครบ้าง...คุณอลิสจะไม่พอใจมากนะครับ”

“หึ” ลลิลยกยิ้มอย่างมั่นใจ

“งั้นมาสิ จะลองทดสอบความจำฉันเหรอ?”

“ถ้าอยากเล่น ก็ต้องเล่นให้สุดนะครับ” คิมหันต์ก้าวเข้ามาใกล้ ริมฝีปากคลี่ยิ้มไม่มาก แต่สายตาคมเหมือนจะอ่านทะลุเข้าไปในสมองของเธอ

“เริ่มเลยค่ะ” เธอยืดตัวขึ้นอย่างท้าทาย

“คู่ค้าจากฝรั่งเศส ชื่อ?”

“มาดามวาเลนติน่า กับสามีชื่อมิเชล กู๊ดรีย์”

“จากเกาหลีใต้?”

“CEO ซองมินโฮ จาก MinTech Group, ภรรยาเขาชื่อจีอึน—ใส่ชุดแดงเพลิงแต่ยิ้มแข็งมาก”

“ดูไบ?”

“ชีคฮาฟิซ อัลซารี กับน้องชายเขา...ที่ชอบมองขาฉันมากกว่าหน้าคุณอลิสอีก”

คิมหันต์หลุดหัวเราะ

“ความจำดี...พร้อมรายละเอียดพิเศษด้วย”

“ฉันไม่ได้แค่สวยนะคะคุณคิม ฉันฉลาดด้วย” เธอยิ้ม ยักคิ้วให้เขาอย่างกวน ๆ

คิมหันต์ยิ้มตอบ แต่ดวงตาคมยังนิ่งสงบ

“ฉลาด...ก็อย่าคิดว่าจะหลุดพ้นจากสายตาท่านประธานได้ง่าย ๆ นะครับ”

“ฉันก็ไม่ได้อยากหลุดนะ” เธอเผลอพูดออกไป รู้ตัวอีกทีก็ตอนคิมหันต์หัวเราะเบา ๆ แล้วผละออกไปจากมุมเสา

“งั้นผมจะไม่บอกเจ้านายนะครับ...ว่าคุณแอบหนีมากระดกไวน์อยู่ตรงนี้”

“อ้อ แล้วก็...เตรียมตัวให้พร้อมนะครับ” เสียงเขาดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะหันกลับมา

ลลิลที่ยกแก้วไวน์แนบริมฝีปาก มุมปากยังระบายยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่พลันแข็งค้าง เมื่อเสียงทุ้มนุ่มของเขาดังขึ้นทิ้งท้าย...แถมยังเป็นคำที่ฟังแล้วใจหายวาบกว่าไวน์หมดแก้วเสียอีก

“เพราะเจ้านายเดินตรงมานี่แล้ว”

“เชี่ยละ...” เธอสบถในลำคอแทบไม่ทัน ก่อนจะหมุนตัวกลับอย่างเร็ว

อลิสแตร์ ในสูทสีดำสนิทกำลังก้าวเท้าตรงมาหาเธอ สายตานิ่งเรียบ...แต่มีรังสีมาคุพวยพุ่งเหมือนหมอกควันจากปลายกระบอกปืน

“โอ๊ะ...ว่าไงคะ คุณอลิส” ลลิลรีบเก็บแก้วไวน์ ไหล่เกร็งราวกับกำลังสอบเข้าค่ายคอมมานโด

“คุณลิน...” เสียงเขาเรียก ขณะสายตากวาดมองตั้งแต่ปลายเท้าเธอไล่ขึ้นมาเรื่อย ๆ

เธอรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกสแกนด้วยเลเซอร์ไฮเทคในหนังไซไฟ

“ขอโทษค่ะ ฉันแค่...พักชิมไวน์นิดหน่อย” เธอหลุบตาลงต่ำ พูดเสียงเบา

“ไวน์?” เขาเลิกคิ้ว หรี่ตามองเธอด้วยแววตาที่อ่านยากเหลือเกิน

“หรือกำลังซ้อมหลบหนี?”

“เอ่อ...ทั้งสองค่ะ” ลลิลตอบอย่างกล้าตาย ก่อนจะยิ้มกว้างกลบเกลื่อนแบบฉบับสาวป่วน

อลิสไม่ตอบ แต่เดินเข้ามาใกล้จนปลายรองเท้าของเขาแทบจะชนส้นสูงของเธอ ลมหายใจของเขาอุ่นร้อนนิด ๆ และแรงพอจะทำให้หัวใจเธอกระตุกเบา ๆ

“ไว้กลับถึงห้องแล้ว...เราค่อยเคลียร์เรื่องนี้นะครับ คุณลิน”

แค่เสียงเรียก ‘คุณลิน’ ก็ทำเอาเธอขาอ่อนแล้วหนึ่ง

แต่ก่อนที่อลิสจะได้พูดอะไรต่อ เสียงหวานแบบตั้งใจให้ดูแพงก็ดังขึ้นจากข้างหลังพวกเขา

“อลิสคะ~”

ลลิลแทบสะดุ้ง หันขวับไปตามเสียงพร้อมกันกับเขา

ผู้หญิงคนหนึ่งในชุดเดรสเมทัลลิกสีเงิน ผ่าหน้าผ่าหลังสูงจนเกือบถึงสะดือ ผมลอนใหญ่สวยหวีเป๊ะ หน้าเป๊ะ และสายตา—เป๊ะยิ่งกว่าช่างแต่งหน้าเวที Miss Universe

“ชลนที...” อลิสเอ่ยเสียงต่ำ สายตาเปลี่ยนจากเย็นชามาเป็นเยือกแข็งเพียงพริบตาเดียว

“ดีใจจังค่ะที่ยังจำชื่อทีได้” เธอยิ้มหวาน ทว่าในดวงตากลับเต็มไปด้วยความรุกเร้า

ลลิลหรี่ตาลง มองผู้หญิงตรงหน้าอย่างประเมินสถานการณ์ ในหัวเริ่มมีเสียงสัญญาณเตือนดังติ๊ดๆๆ แบบเดียวกับตอนเธอเคยกดระเบิดในเกมออนไลน์

“อ๊ะ...นี่หรือคะ? เลขาคนใหม่ที่ฮือฮากันในวงใน...” ชลนทีหันมาหาเธอ ยิ้มให้ แต่แววตานั้นคือ ‘ยิ้มแบบจะกินหัวเธออยู่แล้ว’

“ลลิล ค่ะ” ลลิลแนะนำตัวเองโดยไม่สะทกสะท้าน

“คุณคือ...?”

“ชลนทีค่ะ ทีเคยคบกับอลิส...ตอนเขายังไม่ได้เป็นประธานบริษัทเลย”

อลิสถอนหายใจทันที เหมือนกำลังฟังละครซ้ำรอบที่พันเก้า

“...และตอนนี้ เขาก็ยังไม่เป็น ‘ของใคร’ ใช่มั้ยคะ?” ชลนทีพูดต่อ มือยกขึ้นแตะแขนเขาอย่างอ่อยแบบไม่มีมารยาท

หืม...ยัยนี่...อ้อยกันขนาดนี้ ไม่ได้ดูหน้าบอสเลยสินะ ว่าเบื่อขนาดไหน

...เอาไงดี...ช่วยบอสเอาบุญละกัน

ลลิลยิ้มหวานให้แฟนเก่าของบอส

“คุณอลิสคะ...ถ้าต้องมีแฟนเก่ามาทวงคืนสถานะแบบนี้บ่อย ๆ คุณควรจะมีบัตรคิวแจกไว้เลยนะคะ จะได้ไม่แย่งกันหน้าลิฟต์”

อลิสกระแอมเบา ๆ เหมือนพยายามกลั้นหัวเราะ

ชลนทีหน้าแข็งไปชั่วครู่ ก่อนจะกลั้นยิ้มฝืน

“เด็กเดี๋ยวนี้...แสบจังเลยนะคะ”

“ไม่ใช่เด็กนะคะ...เป็นเลขา”

ลลิลยักคิ้วให้แบบฟาดหมัดตรง และในตอนนั้นเอง อลิสก็ก้าวเข้ามาแทรกกลางระหว่างสองสาว มือหนาเอื้อมโอบเอวลลิลเข้ามาแนบชิดตัวเขาอย่างจงใจ

“ชลนที—ขออนุญาตพาเลขาผมไปทำหน้าที่ต่อนะครับ” เขาหันไปพูดกับชลนทีแบบไม่มีความอ่อนโยนแม้แต่นิด

“ส่วนเรื่องในอดีต...เก็บไว้เป็นความทรงจำดี ๆ ก็พอ อย่ารื้อขึ้นมาให้ลำบากใจ”

ชลนทีชะงักไปเสี้ยววินาที...แต่เพียงเสี้ยวเดียวเท่านั้น ก่อนเธอจะยกยิ้มบาง ๆ ประหนึ่งไม่สะทกสะท้าน มือเรียวยกขึ้นเสยผมเบา ๆ อย่างคนที่ยังมั่นใจในเสน่ห์ของตัวเองเต็มร้อย

“งั้นไว้มีโอกาส...” ชลนทีพูดเสียงอ่อนหวานเบา ๆ แต่ดังพอให้ลลิลได้ยิน

“ฉันจะขอนัดทานข้าวกับคุณแล้วกันนะคะ—แบบส่วนตัว...ไม่เกี่ยวกับธุรกิจ”

จากนั้นเธอก็ปรายตามองลลิล ยิ้มแบบเย้ยนิด ๆ อย่างคนที่รู้ตัวว่าสวยและเคยได้มาก่อน ก่อนจะหมุนตัวอย่างเนี้ยบเฉียบ ส้นสูงกระทบพื้นหินอ่อนดังกึก ๆ อย่างมีจังหวะ เส้นผมลอนใหญ่พลิ้วตามแรงสะบัด…ราวกับซ้อมมาเพื่อฉากนี้โดยเฉพาะ

ลลิลมองตามหลังแล้วพึมพำเบา ๆ กับตัวเอง

“สะดุดล้มทีเถอะ จะหัวเราะให้ฟันหักเลย...”

เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังจากข้างตัว อลิสยืนกอดอก มองเธอด้วยแววตาเรียบสนิท แต่ริมฝีปากหยักยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย

“คุณปากจัดกว่าที่ผมคิดนะ” เขาว่าเรียบ ๆ แต่แววตาเป็นประกายแวววาวเหมือนกำลังเพลินอยู่ลึก ๆ

“ก็...มีคุณเป็นแรงบันดาลใจไงคะ” ลลิลสวนทันควัน

อลิสไม่ตอบกลับทันที แต่กลับโน้มตัวลงเล็กน้อย —ใกล้พอให้เธอได้ยินเสียงทุ้มกระซิบแทบชิดริมฝีปาก

“แรงบันดาลใจหรอ…?”

เสียงเขาเย็น แต่ทิ้งท้ายเหมือนมีอะไรค้างอยู่ในลำคอ

“ถ้าปากคุณจัดได้ขนาดนี้...ผมก็เริ่มสงสัยแล้วสิ ว่ารสชาติมันจะเป็นยังไง”

ลลิลนิ่งค้าง—หน้าเห่อร้อนทั้งที่อยู่ในห้องแอร์ พูดไม่ออกทั้งคำด่าและคำโต้ อลิสที่ได้คำตอบเป็นความเงียบ ยิ่งยกยิ้มบางจนดูเหมือนมีชัย

จากนั้นเขาก็เปลี่ยนเรื่องทันที ราวกับประโยคเมื่อครู่ไม่เคยเกิดขึ้น

“ไปกันเถอะ”

อลิสกลับมายืนตัวตรง พยักหน้าให้เธอเล็กน้อย

“ผมจะพาคุณไปแนะนำกับคู่ค้าคนถัดไป—นักลงทุนจากเกาหลีใต้ คนนี้หูไว ปากจัด แต่ชอบคนซื่อ”

เขาก้าวนำไปอย่างนิ่งขรึม โดยไม่หันกลับมามองเลยสักนิด

...ทิ้งไว้เพียงไหล่กว้างกับกลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่ยังไม่จางหาย และ...ใจของลลิลที่เต้นแรงแบบโคตรไม่ตั้งใจ