บทที่ 155 ง้อยาวไป... NC 30++

เบอร์นาโดรีบพลิกหล่อนลงนอนกลางเตียง ร่างสูงจัดการโยกซอยเอวใส่ร่องรักของหญิงสาวจนรัวเร็วถี่ยิบ กระทั่งในที่สุดก็ถึงจุดไคลแม็กซ์ ปล่อยอารมณ์ปลิวละล่องไปบนเมฆากาศ ร่างกายเบาหวิวพร่างพรายเห็นดาวระยิบระยับ

ร่างสูงล้มลงนอนทับซุกหน้าก็ซอกคอหอมชื้นเหงื่อของอมิยา ต่างคนต่างหายใจหอบเหนื่อย จนกระทั่งอัตราการเต้นของหัวใจเข้าสู่ภาวะปกติ เบอร์นาโดค่อยถอนตัวตนออกจากหญิงสาวแล้วนอนหงาย ดึงร่างอมิยามาหนุนแขน หญิงสาวตะแคงซุกหน้ากับอกกว้างของเขา

“หายงอนแอมหรือยังคะเบิร์น”

หล่อนเอ่ยถามพร้อมกับจุมพิตไปบนแผงอกสวย เบอร์นาโดจรดจมูกไปบนผมสลวยของหล่อน

“ยังโกรธและน้อยใจเธออยู่”

เขาตอบตามความรู้สึก อมิยาลูบไปแก้มสากแผ่วเบา ยื่นหน้าไปจูบปลายคางของเขา

“แอมขอโทษอีกครั้งนะ ถ้าเบิร์นโกรธแต่ยังรักแอมอยู่ก็ไม่เป็นไร แต่แอมจะทนไม่ได้ถ้าหากเบิร์นเลิกรักแอม”

หญิงสาวกล่าวเสียงแผ่วเบา เบอร์นาโดก้มมาจ้องสบตา

“ฉันรักเธอมากก็รู้สึกน้อยใจมากไปด้วย คนอย่างฉันรักแล้วรักเลย อยากเห็นเธอแคร์ อยากให้เธอคิดถึงความรู้สึกของฉันบ้าง ฉันไม่ใช่พระอิจพระปูนจะได้ไม่รู้สึกรู้สมอะไร ฉันเป็นคนเซ้นซิทิฟนะสำหรับเรื่องนี้”

เขากล่าวน้ำเสียงจริงจัง อ