หว่านพืชหวังผล

"เอาตารางเรียนมา"ก่อนที่จะก้าวออกจากห้องของเอวารินทร์ไปอยู่ๆ ร่างสูงก็หันกลับมาแล้วขอตารางเรียนของเธอ

"เอาไปทำไม?"เธอถามอย่างไม่เข้าใจ

"จะได้รู้ว่าต้องมารับกี่โมง อย่าถามมากได้ไหม คิดว่าฉันอยากทำมากหรอ?"เขากล่าวอย่างไม่สบอารมณ์

"ไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำ ฉันไปเองได้!"

ควับ! หมับ!

อัครวินท์เดินไปคว้าโทรศัพท์ของเอวารินทร์มาถือไว้ก่อนที่จะจับมือเธอมาแสกนลายนิ้วมือ

"นี่เอามานะ! ของส่วนตัวน่ะเข้าใจไหม?"

"..."ร่างสูงเอี้ยวตัวหลบก่อนจะปัดๆ เลื่อนๆ จากนั้นก็ยัดมันกลับไปไว้ในมือเล็กของเธอ และเดินออกไปจากห้องโดยที่ไม่พูดไม่จาอะไร

"อะไรของเขาเนี้ย!"เอวารินทร์กล่าวอย่างหงุดหงิด

อีกด้าน...

~เสียงโทรศัพท์ของอัครวินทร์~

'ปาริฉัตร'

เมื่อเดินออกมาจากห้องของเอวารินทร์ได้ไม่นาน อยู่ๆ เบอร์ของคนรักของเขาก็ปรากฏขึ้น เขาระบายยิ้มออกมา ก่อนที่จะกดรับ

"ครับ"

[ซัน วันนี้ฉัตรถ่ายละครเสร็จค่ำๆ เจอกันนะคะ]

"โอเคครับ"

[ไว้เจอกันนะคะ ซัน พอดีว่ารถฉัตรเสียน่ะค่ะเอ่อ...คือ...มันก็เก่ามากแล้วตกรุ่นแล้วด้วย ฉัตรอายเพื่อนๆ ที่กอง...ถ้าซันไม่ว่าอะไร...ฉัตรขอยืม...]

"เดี๋ยวผมซื้อคันใหม่ให้"

[จริงหรอคะ อุ้ย เกรงใจซันจังเลย จะดีหรอคะ?]

"ครับ ฉัตรเลือกเลยอยากได้รุ่นไหน"

[ตามใจซันเลยค่ะ เอารุ่นที่ไม่ต้องแพงมากก็ได้ค่ะ] น้ำเสียงออดอ้อน แต่ลึกๆ แล้วก็แอบดีใจ

"งั้น เดี๋ยวผมจัดการเรื่องรถให้นะ"จากนั้นเขาก็กดวางสายไปก่อนที่จะไปจัดการเรื่องรถให้แฟนสาว

อัครวินท์ยกสายขึ้นต่อไปหาเลขาส่วนตัวของเขาทันที

[ครับคุณซัน]

"จองรถให้หน่อย เอาบีเอ็มรุ่นที่ฉันว่งให้ในไลน์นะ"

[เอ่อ...สักครู่นะครับ...เอ่อรุ่นนี้4.3ล้านแต่วงเงินเดือนนี้ของคุณซันเหลือแค่ล้านเดียวแล้วนะครับ จะให้รายงานขอเพิ่มวงเงินจากคุณผู้หญิงไหมครับ]

"จะเป็นไปได้ไง เดือนนี้ฉันเพิ่งใช้ไป2แสนเอง วงเงินของฉันตั้ง10ล้าน"

[เอ่อ คุณผู้หญิงจำกัดให้ใช้แค่2ล้านต่อเดือนครับ]

"เออ...งั้นแค่นี้แหละ" จากนั้นเขาก็กดตัดสายอย่างไม่สบอารมณ์

"หึ่ย แม่นะแม่ นี่กะจะให้อดอยากปากแห้งกันเลยหรือไง แล้วทีนี้จะทำยังไงดีล่ะ รับปากไปแล้วด้วย ล้านเดียวจะซื้ออะไรได้เนี้ย"เขาสบถด้วยความหงุดหงิดที่ถูกลดเงินรายเดือน เข้ามาวุ่นวายเรื่องเงินของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ทำไมแม่ถึงได้ทำแบบนี้

@ บ้านอัครเดชาชัย

"รีบร้อนกลับบ้านนี่มีอะไรล่ะเรา ปกตินอนคอนโดนิ"

"แม่ทำแบบนี้ได้ยังไง แม่ลดวงเงินของซันทำไม"เขาไม่ตอบคำถามผู้เป็นแม่แต่กลับโวยวายที่ถูกลดเงินแบบนี้

"ก็แกใช้เงินเกินตัว"

"แม่!"

"เป็นความประสงค์ของพ่อ ฉันแค่ทำตามที่พ่อแกสั่ง แล้วก็บอกไว้ก่อนเลยนะ ฉันระงับบัตรอีกใบของแกเพราะบัตรนั้นใช้เงินไปร้อยล้านเมื่ออาทิตย์ก่อน"

"ร้อยล้าน?"

"เอาไปใช้อะไรทำไมถึงใช้ไปมากมายขนาดนั้น?"

"ผมเปล่า?"

"ถ้าไม่บอกฉันจะตรวจสอบเอง"ผู้เป็นแม่คาดคั้น ก็จะไปรู้ได้ไงในเมื่อบัตรนั้นเขาไม่ได้ใช้เอง ผู้ถือบัตรคือปาริฉัตร แต่เดี๋ยวนะ ปาริฉัตรงั้นหรอ?

"ฉันบอกแกแล้วใช่ไหมว่านังผู้หญิงคนนั้นมันหลอกเอาเงินแก เมื่อไหร่แกจะหูตาสว่างสักที ถ้าภายในหนึ่งเดือนนี้แกไม่ไปเลิกกับนังนั่น ฉันอายัติบัตรเครดิตแกแน่ แล้วต่อไปถ้าจะใช้เงิน ฉันจะเอาเงินสดไปฝากไว้กับหนูเอวา ถ้าแกอยากได้ก็ไปเบิกเอาฉันให้แกมากสุดวันละ500"

"แม่!"

"ไม่ต้องมาทำสายตาแบบนั้น ฉันเลิกใจอ่อนกับแกแล้ว อีก2เดือนเตรียมตัวแต่งงานได้เลย แล้วบอกไว้ก่อนเลยนะถ้าไม่ใช่เอวา ฉันไม่ต้อนรับผู้หญิงหน้าไหนมาเป็นสะใภ้ทั้งนั้นจำเอาไว้"คำประกาศิตของผู้เป็นแม่กล่าวออกมาก่อนที่จะเดินหนีไปทันที

"อ้อ เดือนนี้จะเป็นเดือนสุดท้ายที่แกใช้เงินก้อน ประหยัดๆ ใช้ล่ะ เพราะตั้งแต่เดือนหน้าเป็นต้นไปแกจะได้เงินรายวันแค่วันละ500เท่านั้น!"

"โอ้ย นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย ร้อยล้านเลยหรอวะ? เอาวะบอกความจริงไปและกันถ้ารับได้ก็รับ รับไม่ได้ก็คงเลิก"

1ทุ่มตรง

@คอนโดของอัครวินทร์

"ไฮ ดาร์ริ่ง"ร่างบางสุดเซ็กซี่เดินเข้ามาในห้องของเขาพร้อมกับก้มลงมาจูบที่ริมฝีปากหยักของอัครวินท์

"ฉัตร ผมขอโทษด้วยนะพอดีซื้อรถให้คุณไม่ได้แล้ว แม่จำกัดวงเงินของผม แถมตอนนี้ยังคุมเงินของผมหมดเลย"ร่างบางชะงักเพียงเล็กน้อย ก่อนที่จะฝืนระบายยิ้มออกมา

"ไม่เป็นไรเลยค่ะ ฉัตรไม่ได้อยากได้เงินของคุณสักหน่อย ฉัตรรักคุณนะคะ"เมื่อได้ยินดังนั้น ร่างสูงก็ยกยิ้มอย่างดีใจที่หญิงสาวตรงหน้านั้นรักเขาที่หัวใจจริงๆ ไม่ใช่ที่เงินอย่างที่คนอื่นๆ มอง

"เอ่อ...บัตรเครดิตใบนั้น...คุณเอาไปรูดอะไรหรอเดือนนี้วงเงินตั้งร้อยล้านเเหนะ"เขาถามด้วยความสงสัย

"ร้อยล้านเลยหรอคะซัน แค่เสื้อผ้ากระเป๋าเล็กๆ น้อยๆ เองนะคะ อีกอย่างฉัตรรูดไปไม่กี่ครั้งเองจะถึงร้อยล้านได้ไง"น้ำเสียงออดอ้อนเพื่อให้ชายหนุ่มเชื่อ นี่เขาเริ่มระแคะระคายเธอแล้วหรือนี่

"หรอ งั้นผมคงแค่เข้าใจผิดน่ะ หิวไหม วันนี้ผมซื้อข้าวมันไก่หน้าคอนโดมา ร้านนี้น่าจะอร่อย คุณกินได้ไหม"

"ค่ะ มาค่ะเดี๋ยวฉัตรเอาไปจัดจานให้"

"น่ารักอีกแล้ว"เขากล่าวชมเธอ พร้อมกับมองร่างสุดเซ็กซี่นั้นอย่างไม่วางตา แต่พอมองกลับมองเห็นเป็นเอวารินทร์ไปได้ เมื่อเป็นเช่นนั้นเขาจึงรีบสะบัดศีรษะของตัวเองเบาๆ เพื่อเรียกสติ นี่ยัยเด็กนั่นจะตามหลอกหลอนไปถึงเมื่อไหร่

"มาแล้วค่ะ!"จากนั้นทั้งคู่ก็นั่งรับประทานอาหารพร้อมกับเล่าเรื่องราวต่างๆ ให้กันฟัง

"ขอโทษนะ แต่ช่วงนี้พ่อแม่คุมการใช้เงินของผมทุกทางเลย"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉัตรเข้าใจ พ่อแม่ซันคงหวังดีกับซัน คงคิดว่าฉัตรจะไปหลอกเอาเงินคุณไงคะ"หญิงสาวกล่าวอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ แต่ลึกๆ แล้วก็แอบหวังว่าถ้าเกิดทางฝั่งครอบครัวเขายอมรับ เธอต้องสบายไปทั้งชาติแน่ๆ อดทนเอาหน่อยก็แล้วกันปาริฉัตร อย่าเพิ่งโป๊ะแตกเอาตอนนี้ อดทนอีกนิด

วันต่อมา...

"ซันคะ ฉัตรวางบัตรเครดิตให้ซันตรงนี้น้า ส่วนนี่เงินเผื่อซันต้องใช้"ว่าแล้วเธอก็วางเงินจำนวนหนึ่งไว้กับบัตรเครดิต นี่ก็แค่หว่านพืชหวังผลเท่านั้นแหละ เสียแค่นี้ทำไมจะยอมเสียไม่ได้ อนาคตเศรษฐีนีรออยู่ เธอกล่าวในใจ

"ขอบคุณมากครับ ผมหวังว่าสักวันพ่อแม่ผมจะเห็นความดีของคุณบ้างนะ"เขากล่าวก่อนที่จะโอบเอวบางของเธอมานั่งลงตักแกร่งของเขา ก่อนที่จะหอมไปที่ซอกคอขาวๆ ของหล่อน

"วันนี้มีถ่ายแบบ ฉัตรต้องรีบไปแล้ว ไว้ว่างฉัตรจะมาหานะคะ"ว่าแล้วร่างบางก็ก้มลงประทับริมฝีปากของเขาจนเป็นรอยลิปสติก จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนพร้อมสะพายกระเป๋าเดินออกไป