บทที่ 4 ข้ามเส้นเขต ‘เพื่อน’ (4)

“ไม่มีใครเห็นหรอก ฟิล์มรถมืดจะตาย ขอจูบปากทีหนึ่งให้หายคิดถึงก่อน เพราะคืนนี้เธอทำให้ฉันต้องนอนคนเดียว” สีหน้าและคำพูดที่แสนจริงจังของเขาทำเอาเธอกลืนน้ำลายลงคออย่างอยากลำบาก

“เอ่อ...”

“ช้าว่ะ” เมื่อพูดจบเพทายก็คว้าคอของมานิตาเอาไว้จากนั้นเขาก็ประกบปากจูบกับหญิงสาวทันที ปากชื้นทำการดูดดึงขบเม้มปากเล็กอยู่หลายนาทีจนพึงพอใจ แต่คนตัวเล็กกลับรู้สึกว่าปากของเธอมันกำลังบวมเจ๋อเพราะแรงดูดเมื่อครู่นะ

“อื้อ”

“มัดจำไว้ก่อน จำสัญญาที่ให้ได้ใช่ไหม ห้ามลืม...และสั่งห้ามไปทำอย่างนี้กับใคร เพราะถ้ากูรู้กูเอาทั้งมันและมึงตายแน่” เพทายบอกด้วยเสียงจริงจัง เพราะเขาเป็นคนหวงของรวมถึงผู้หญิงตรงหน้านี้ด้วย

“ขู่อยู่ได้ เป็นพ่อไง”

“เปล่าแต่เป็นผัว แล้วจะทำไม” เพทายตอบหน้าตายจากนั้นเขาก็เอาลิ้นหนาดุนดันที่กระพุ้งแก้มของตัวเองแล้วมองเธออย่างยียวน

“นายแม่งคิดเองเออเองตลอด ไม่คุยด้วยแล้ว”

ร่างเล็กเดินลงจากรถอย่างรวดเร็วพร้อมทั้งเอามือบางจับที่แก้มทั้งสองข้างที่มันกำลังเห่อร้อนอย่างชัดเจน

“ไอ้คนบ้า...ทำแบบนี้ทำไมเนี่ย” ร่างเล็กรีบเดินจ้ำอ้าวไปรอเพื่อนรักที่ใต้หอ แต่ใบหน้าหวานเนี่ยสิกำลังแดงก่ำเพราะนึกถึงเรื่องราวของเธอและเพทายที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้

“มิลค์กี้!!” เสียงเรียกอันคุ้นหูทำให้มานิตาที่กำลังคุยกับตัวเองต้องเงยหน้าขึ้นมามอง

“อ้าวมาแล้วเหรอ”

“มาแล้วสิ ฉันเรียกแกตั้งนาน เป็นอะไรหรือเปล่าหน้าแดงๆ ด้วย” ญาณินเดินเข้ามาจับแก้มของเพื่อนที่มันกำลังแดงปลั่งราวกับไปดื่มเหล้ามาอย่างนั้น

“สงสัยจะร้อนมั้ง”

“ร้อนอะไรอากาศหนาวจะตาย ขึ้นห้องเถอะ ฉันปวดฉี่แล้ว” ญาณินพูดจบก็คว้าแขนของมานิตาแล้วพาเดินขึ้นไปบนห้องอย่างรวดเร็ว มานิตาหันหลังกลับมาเพื่อมองรถหรูของเพทายที่ยังจอดที่เดิม ทำไมนะเธอถึงอยากอยู่กับเขาทั้งๆ ที่สถานะระหว่างเธอกับเพทายมันยังคงเป็นได้แค่เพื่อน

สองสาวเดินขึ้นมาบนห้องนอนโดยที่ญาณินเข้าไปทำธุระส่วนตัวในห้อง ส่วนมานิตาก็นั่งโทรศัพท์รอและก็พบกับข้อความของเพทายที่ส่งเข้ามา

(ไม่อยากให้กลับเลยรู้ไหม เธอทิ้งฉันอะมิลค์กี้)

(ทิ้งอะไร ญาณินมาห้องนะ)

(ก็ถ้าไม่มีญาณินเธอมานอนบ้านฉันนะ บ้านฉันเตียงกว้างมากนอนได้สองคนเลย) สิ่งที่เพทายส่งมาทำให้มานิตาเขินตัวม้วน ใครจะไปคิดว่าเพทายจะมีมุมแบบนี้เธอคิดว่ามันจะทำตัวดิบเถื่อนอย่างเดียวเสียอีก

“แกเป็นอะไรไปมิลค์กี้ทำท่าเหมือนเขิน” ญาณินที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำเอ่ยถามเมื่อเห็นเพื่อนกำลังยิ้มกับหน้าจอคนเดียว “เอ๊ะ...หรือว่าแกได้ผู้ใหม่แล้ว ไหนขอดูหน่อยสิ”

          ใบหน้าสวยของญาณินชะโงกหน้ามาดูที่หน้าจอโทรศัพท์ของเพื่อน แต่มานิตาเอาโทรศัพท์มาทาบที่ตัวก่อนที่เพื่อนจะเห็นว่าเธอคุยกับใคร เรื่องนี้ยังบอกใครไม่ได้จนกว่าจะแน่ใจ

          “ไม่มีสักหน่อย จะมาสนใจอะไรของฉัน สนใจเรื่องของแกที่ร้องห่มร้องไห้มาหาฉันดีกว่า” มานิตาพยายามเบี่ยงประเด็นเพราะกลัวจะมาเข้าเรื่องของตัวเอง ถึงตอนนั้นเธอคงตอบคำถามญาณินไม่ถูก เรื่องของเธอกับเพทายมันซับซ้อนเกินกว่าที่ใครจะเข้าใจ

          “พ่อบอกจะให้ฉันแต่งงานกับผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้ ฉันไม่อยากจะแต่งเลย”

          “ทำไมพ่อต้องบังคับด้วยล่ะ”

          “เรื่องธุรกิจของพ่อ” มานิตารับรู้มาตลอดว่าญาณินเป็นลูกคนรวย รวยชนิดที่ว่าไม่น่าเชื่อว่าจะมาคบกับเพื่อนอย่างเธอ เธอที่เกิดมาอยู่กับมารดาเพียงแค่สองคน ส่วนพ่อน่ะเหรออย่าพูดถึงเลย ปล่อยให้ท่านใช้ชีวิตที่แสนมีความสุขของท่านเถอะ ลูกนอกคอกอย่างเธอก็เป็นได้แค่คนนอกสายตาของบ้านหลังนั้น

          “แล้วจะเอายังไง”

          “ฉันจะต้องหาคนไปเป็นแฟนเพื่อหลอกพ่อ แกว่าใครจะช่วยฉันได้เรื่องนี้” ญาณินบอกด้วยเสียงแน่วแน่

          “คิดอะไรเนี่ย” มานิตาหน้าเหวอเพราะไม่คิดว่าเพื่อนจะใช้มุกนี้หลอกผู้ใหญ่ ไม่รู้ว่าพวกท่านจะเชื่อไหมกับการมีแฟนหลอกๆ ของญาณิน

          “ไม่ได้คิดเล่นๆ นะฉันเอาจริง ฉันต้องหาใครสักคนมาเป็นแฟนให้ได้ หลอกๆ ก็ยังดี ฉันไม่อยากแต่งงานทั้งๆ ที่เพิ่งเรียนจบหรอกนะ ฉันยังไงใช้ชีวิตวัยรุ่นอยู่ ยังอยากคบหาดูใจกับใครสักคนไม่ใช่เรียนจบปุ๊บแต่งงานเลยแบบนี้ ฉันไม่โอเค” ใบหน้าของญาณินบ่งบอกถึงความอมทุกข์ แต่เธอก็ไม่รู้จะช่วยเพื่อนยังไงดี

          “จะเลือกใครล่ะ ผู้ชายในแชตของแกไหม” มานิตาเสนอออกมา

          “ไม่เอาหรอก แต่ละคนที่ฉันเจอนะ หน้าหม้อกันทั้งนั้น” ญาณินบอกด้วยน้ำเสียงเจ็บใจ