ตอนที่ 6

ตอนที่ 6

ภาพสาวน้อยแสนสวย ยืนมองเขาตาละห้อยอย่างนั้น แม้แต่เทวดาก็คงอดหวั่นไหวไม่ได้ แต่หล่อนคือสิ่งต้องห้ามสำหรับเขา หล่อนคือผู้หญิงที่เขาจะต้องส่งมอบให้กับผู้ชายที่ดีพร้อมคนหนึ่งเมื่อถึงเวลา เมธาพัฒน์หัวเราะเยาะตัวเองในใจอย่างสุดแสนสมเพช

ตอนนี้สิ่งที่น่ากลัวที่สุดก็คงหนีไม่พ้นหัวใจของเขานั่นเอง... มันร่ำๆ อยากจะลากแม่พวงชมพูแสนสวยทำเมียซะวันละร้อยสองร้อยรอบ...

พวงชมพูก้าวเท้าขาวสะอาดของตัวเองลงมาตามขั้นบันไดไม้ที่ทอดยาวช้า ๆ สาวน้อยในชุดเสื้อเชิ้ตสีฟ้าพอดีตัว กับกางเกงขาสั้นสีขาวเดินตรงไปยังโต๊ะอาหาร เส้นผมนุ่มสีดำเงาถูกรวบขึ้นไว้ที่กลางศีรษะด้วยโบว์สีฟ้าแกว่งไปมาตามท่วงท่าการเดิน หล่อนเห็นเมธาพัฒน์กำลังง่วนอยู่กับการจัดการอาหารตรงหน้าอย่างรีบร้อนก็อดแปลกใจไม่ได้

พวงชมพูเหลือบตามองนาฬิกาที่แขวนอยู่ตรงผนังห้องตรงหน้า ก่อนที่จะขมวดคิ้วเรียวสวยของตัวเองยุ่ง เพราะเวลาที่แสดงอยู่นั้นมันแค่ 7 โมงเช้ากับอีก 45 นาที ถ้าหล่อนจำไม่ผิด เมธาพัฒน์เคยบอกหล่อนว่าที่นี่ทานอาหารเช้าตอน 8 โมงตรง และในไม่ช้าเมฆหมอกแห่งความขุ่นข้องหมองใจ ก็เข้ามาเกาะกินอารมณ์ของหล่อนทันที เมื่อคิดออกแล้วว่าทำไมแม่บ้านถึงตั้งโต๊ะอาหารก่อนเวลา

ความสดชื่นเบิกบานที่พกใส่กระเป๋ามาด้วยนั้นวิ่งหายไปในบัดดล พวงชมพูกัดฟันแน่น ดวงตาคู่สวยนั้นสุมไปด้วยกองโทสะแรงกล้า

เด็กสาวเดินเข้าไปหยุดยืนที่โต๊ะอาหารตรงหน้าของเมธาพัฒน์ ใบหน้าน่ารักของหล่อนงอง้ำเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง ปากอิ่มเต็มแสนจะเย้ายวนเม้มเข้าหากันแน่น ก่อนที่จะระเบิดออกมาดังลั่นทันที

“อาต้นทำเหมือนชมพูเป็นตัวเชื้อโรค ถ้าไม่อยากเห็นหน้าชมพูก็บอก เพราะชมพูไม่หน้าด้านอยู่หรอกถ้าเจ้าของเขาไม่เต็มใจน่ะ”

เมธาพัฒน์ที่กำลังก้มหน้าตักข้าวต้มเข้าปาก ถึงกับทำช้อนหลุดมือ เมื่อได้ยินน้ำเสียงโกรธเกรี้ยวของเด็กสาวในปกครอง สมองที่เคยฉลาดทันคนของเขา เชื่องช้าลงไปถนัดตา ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองสาวน้อยตรงหน้าด้วยแววตาตกใจแกมประหลาดใจ เขาไม่คิดว่าหล่อนจะลงมาเร็วขนาดนี้ เพราะเมื่อตอนเขาวิ่งจ๊อกกิ้งอยู่หล่อนยังงัวเงียอยู่ในชุดนอนเกาะขอบหน้าต่างมองเขาอยู่เลย แต่เขาคงคิดผิดไป เขาน่าจะออกไปทำงานให้เร็วกว่านี้ ชายหนุ่มนิ่งไปชั่วอึดใจ

         “คือ... อามีงานด่วน ชมพูอย่าเอาแต่ใจสิครับ” เมธาพัฒน์พูดออกมาด้วยเสียงที่พยายามข่มให้เรียบเฉย เขาไม่สบตากับหล่อน ชายหนุ่มก้มลงมองอาหารตรงหน้าแทนด้วยความละอายใจที่ต้องโกหกแบบนี้

         “อาต้นอย่ามาแก้ตัวเลยค่ะ โอเค งั้นชมพูจะไม่กวนอาต้นก็ได้ ยังมีผู้ชายคนอื่นที่เต็มใจให้ชมพูไปอยู่ด้วย” พวงชมพูพูดออกมาด้วยความน้อยใจเต็มเปี่ยม กำลังจะหมุนตัววิ่งหนีขึ้นไปห้องนอน แต่เมธาพัฒน์ก็กระโจนพรวดมาคว้าแขนของหล่อนไว้ซะก่อน

         “อาเคยบอกชมพูแล้วใช่ไหมครับว่าเรื่องพวกนี้มันยังไม่สมควรที่ชมพูจะเก็บเอามาคิด และอาก็ขอเตือนถ้าชมพูยังคิดจะขัดคำสั่งอาอีก ชมพูจะได้รับโทษแน่” เมธาพัฒน์กัดฟันพูดออกมาเสียงเย็นชา พวงชมพูฟังแล้วก็อดรู้สึกขยาดไม่ได้ แต่ด้วยความน้อยใจที่เขาทำเหมือนหล่อนไม่มีตัวตน ทำให้สาวน้อยไม่คิดจะหายพยศง่าย ๆ

         “อาต้นไม่มีสิทธิ์ที่จะมาบงการชีวิตของชมพู ในเมื่อตลอดเวลาที่ผ่านมา อาก็ไม่ได้ใยดีชมพูอยู่แล้วนี่...”พวงชมพูเชิดหน้าสูง น้ำตาใสๆ เริ่มคลอเต็มสองตา

         “แต่อาหวังดีกับชมพูนะครับ ไม่อยากให้ชมพูเสียใจ” เมธาพัฒน์พูดออกมาเสียงแผ่วเบา ตอนนี้หัวใจของเขาอ่อนยวบลงอย่างน่าใจหาย น้ำตาของพวงชมพูทำให้เขาคิดอะไรไม่ออก คิดทางหนียังไม่ได้เลย...

         “แต่ทุกสิ่งที่อาต้นทำ มันทำให้ชมพูเสียใจทุกอย่าง” พวงชมพูพูดออกมาเสียงเครือ หล่อนจ้องมองหน้าเขานิ่ง แววตาถือดีในดวงตาของพวงชมพูทำให้เมธาพัฒน์รู้สึกหวั่นใจยิ่งนัก

         “อาต้นจะหลบหน้าชมพูไปทำไมคะ ชมพูน่าเกลียดน่าขยะแขยงนักหรือคะ อาต้นถึงต้องคอยหนีตลอดเวลา ชมพูไม่อยากให้อาต้นลำบากใจอีกแล้วค่ะ ชมพูจะไปตามทางของชมพู...” สาวน้อยกลั้นสะอื้น หล่อนอยากจะเกลียดเขานัก ที่เขาเอาแต่วิ่งหนีหล่อน พวงชมพูสะบัดแขนออกจากฝ่ามือหนาแรงๆ จนหลุด ก่อนจะเดินห่างออกไป

“อาจะไม่ยอมให้ชมพูไปไหนทั้งนั้น!” คนตัวโตคำรามออกมาอย่างเดือดดาล ตอนนี้อารมณ์ของเขาเริ่มจะคุกรุ่นขึ้นมาแล้วเนื่องจากความเอาแต่ใจของเด็กสาวในปกครอง

         “อาสัญญากับพ่อของพวงชมพูไว้ ว่าจะดูแลชมพูจนกว่า...” เมธาพัฒน์ก้าวยาว ๆ มาขวางหน้าเด็กสาวเอาไว้ เขาหยุดพูดไปเพราะรู้สึกลำบากใจนักที่จะทำตามคำสั่งเสีย แต่สุดท้ายเขาก็พูดจนจบ

         “จนกว่าชมพูจะแต่งงานกับผู้ชายดี ๆ สักคน”

         พวงชมพูเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างผิดหวัง ก่อนจะหัวเราะออกมาทั้งน้ำตา “เรื่องหาสามี อาต้นไม่ต้องมาหาให้ชมพูหรอกค่ะ ชมพูมีปัญญาหาเองได้ ขอบคุณนะคะ” คำพูดอวดเก่งของพวงชมพูทำให้เลือดในกายของเมธาพัฒน์เดือดปุดๆ จนปรอทแทบจะแตก

ถ้าเขาหักคอหล่อนได้ เขาทำแน่! ชายหนุ่มคิดอย่างเข่นเคี้ยว

“หยุดเถียง! ผู้ชายทุกคนสามารถเป็นสามีได้ทั้งนั้นแหละ...” เมธาพัฒน์คำรามออกมาเสียงแผ่วเบา ๆ แต่มันน่ากลัว ใช่มันน่ากลัวมากด้วย เพราะตอนนี้ใบหน้าของเขากระด้าง แววตาเกรี้ยวกราด นี่คงเป็นช่วงที่เขาหมดปัญญาควบคุมตัวเองแล้วล่ะมั้ง

พวงชมพูเบ้หน้าด้วยความเจ็บ เมื่อต้นแขนของหล่อนถูกอาหนุ่มที่ตัวเองหลงรักคว้าหมับเข้าให้ และเขาก็จับมันแน่นอย่างลืมตัว

 “แต่... ทุกคนเป็นพ่อที่ดีให้กับลูกของเธอไม่ได้หรอกนะชมพู...” เสียงของเขาที่เล็ดลอดริมฝีปากสุดเซ็กซี่ออกมานั้น ฟังผ่าน ๆ เหมือนกับว่าเขากำลังเทศนาสอนลูกสาวหรือไม่ก็น้องสาวอยู่ หล่อนไม่ชอบคำพูดแบบนี้เขาเลยจริงๆ ให้ตายสิ!