chapter 6

ภูตะวันคิดตามคำพูดของชายหนุ่ม แล้วก็ต้องให้เบิกตากว้าง อ้าปากค้าง เธอสบกับดวงตาคมดุแล้วก็ส่ายศีรษะ

“ปะ...เปล่านะคะ ฉันไม่ได้ทำงานอย่างว่า ฉัน..ฉันแค่เข้ามาหลบคนร้าย ที่กำลังตามล่าตัวฉันอยู่เท่านั้นเอง” หญิงสาวบอกเสียงสั่น

เกเบรียลเลิกคิ้วสูง มองแม่นักปั้นเรื่องตรงหน้าแล้วก็ส่ายศีรษะให้ เขารู้ว่าผู้หญิงแต่ละคนจะมีเทคนิคและวิธีการเรียกร้องความสนใจจากเขาแตกต่างกันไป แต่ไม่คิดว่าแม่สาวน้อยที่เขายังไม่รู้จักชื่อ จะสร้างเรื่องโลดโผนได้เก่งขนาดนี้

“คุณเชื่อฉันนะคะ” ภูตะวันย้ำอีกครั้ง เมื่อเห็นความไม่เชื่อใจในแววตาดุคม “ฉัน...ฉันหนีเขามาจริงๆ “

“ทำไมเธอต้องหนีเขาด้วยละ”

“ฉันไม่รู้ อยู่ดีๆ พวกนั้นก็วิ่งตามฉันมา”

“เธอสร้างเรื่องเก่งนะสาวน้อย แต่โทษที เผอิญว่าฉันไม่เชื่อ ว่าแต่เราก็คุยกันมานานแล้ว ชื่อฉันเธอคงจะรู้จักแล้ว แต่ชื่อเธอฉันยังไม่รู้จักเลย แล้วฉันจะได้เรียกถูกได้ไงกัน”

“ฉันชื่อภูตะวัน แล้วฉันก็ไม่ได้สร้างเรื่องด้วย” ภูตะวันบอกอีกครั้งหวังว่าจะทำให้ชายหนุ่มเชื่อ แต่เมื่อเห็นว่าเขาส่ายหน้าแล้วก็ให้จนคำพูด จึงได้แต่คิดหาหนทางเอาตัวรอดจากชายหนุ่มตรงหน้าอีกครั้ง

“ภูตะวัน...ชื่อเธอแปลกดีนะ เป็นคนที่ไหนล่ะ ทำไมถึงได้มาทำงานแบบนี้ในประเทศฉัน” เกเบรียลชวนคุย เท่าที่เขาดูหญิงสาวน่าจะไม่ใช่คนเมืองเขา เพราะรูปร่างเล็กบาง สีผมและสีตาที่มันดำสนิทราวกับสีนิล

“ฉันเป็นคนไทย มาหาญาติที่นี่ ใช่...” ภูตะวันยิ้มกว้าง เมื่อนึกถึงคนที่จะช่วยให้เธอรอดพ้นจากเหตุการณ์บ้าๆ กลืนไม่เข้าคายไม่ออกแบบนี้ได้ หญิงสาวจับแขนใหญ่เขย่าเบาๆ

“คุณไปหาตรีกับฉันก็ได้ แล้วคุณก็ถามได้เลย ตรีจะยืนยันความจริงเกี่ยวกับตัวฉันให้คุณฟังได้ ตรียืนยันได้ว่าฉันไม่ทำงานอย่างที่คุณเข้าใจ” ดวงตากลมโตเป็นประกายแห่งความหวัง แต่แล้วก็ต้องอ่อนแสงลงอย่างรวดเร็ว ใบหน้าก็ซีดเผือด เมื่อได้ยินคำพูดจากปากชายหนุ่ม

“ไม่ละ พรุ่งนี้ฉันจะต้องไปทำงาน เธอก็จะต้องไปกับฉันด้วย เอาละตอนนี้ฉันเหนื่อย ต้องการพักผ่อน” ชายหนุ่มทรุดกายนอนทับบนร่างหญิงสาว แขนใหญ่รัดร่างบอบบางเข้ามาแนบชิด

“ไม่นะคุณ คุณไม่เข้าใจหรือไง ว่าฉันไม่ใช่...”

“ถ้าเธอยังไม่หยุดพูดนะ ฉันบอกได้เลย ถึงเธอจะมีไอ้อย่างว่า ฉันก็จะไม่สนใจ”

ภูตะวันรีบปิดปากทันที มองชายหนุ่มอย่างตื่นตระหนก แต่เขากลับยิ้มให้ มือใหญ่ลากไล้ไปตามลำแขนเรียวยาว

“รู้ไหม ฉันผ่านผู้หญิงมาก็มาก แต่ไม่เคยมีใครทำให้ฉันรู้สึกวาบหวามเหมือนกับเธอมาก่อนเลย แล้วไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะให้รางวัลเธออย่างงาม ถ้า...”

ภูตะวันใจเต้นตึกๆ รัวเร็วราวกับกลองเพล เธอมองสบตากับชายหนุ่มอย่างวิงวอนขอร้อง แต่เมื่อได้ยินคำพูดที่ออกจากปากชายหนุ่มแล้ว เธอก็รู้ว่าพูดอะไรไปก็เปล่าประโยชน์

“ถ้าเธอทำให้เตียงของฉันร้อนกว่าผู้หญิงทุกคนที่ฉันเคยนอนด้วย” เกเบรียลบอกเสียงกระเส่า เขากำจัดเสื้อผ้าออกจากกายอรชรอย่างรวดเร็ว จนภูตะวันห้ามไม่ทัน เพียงแค่แวบเดียวเรือนกายบอบบางก็เกือบจะเปลือยเปล่าอีกครั้ง

“คุณ!”

หญิงสาวอ้าปากค้าง เป็นโอกาสให้ชายหนุ่มประทับริมฝีปากลงมา เรียวลิ้นสากระคายลากไล้ไปตามเรียวปากนุ่ม แต่งแต้มไปตามไรฟัน กระพุ้งแก้ม หยุดเกี่ยวกวัดกับปลายลิ้นเล็กที่พยายามดันปลายลิ้นเขาออก

“อืม...ไม่น่าเชื่อจริงๆ เธอจะทำให้ฉันร้อนได้ถึงเพียงนี้” เกเบรียลยิ้ม การเดินทางไปดูงานของเขาครั้งนี้ดูท่าจะไม่น่าเบื่ออย่างที่คิดแล้วละ

“เอาละ ตอนนี้เธอก็นอนได้แล้ว เพราะถ้าดื้อนะ ฉันไม่รับประกันไอ้ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่จะเกิดซ้ำหรือเปล่า” ชายหนุ่มขู่เสียงแหบพร่าแต่นุ่มนวล

ศีรษะทุยได้รูปซบกับทรวงอกเต่งตึงและหลับตาลง เขาต้องสะกดกลั้นอารมณ์ปรารถนาที่พลุ่งพล่านขึ้นอีกครั้ง เพราะร่างนุ่มนิ่มที่อยู่ในอ้อมกอดอย่างสุดความสามารถ

ภูตะวันนอนฟังและแอบมองผู้ชายที่กดกอดเธออย่างแนบชิด เมื่อเห็นว่าลมหายใจชายหนุ่มสม่ำเสมอ ก็รีบยกแขนที่วางทับลำตัวอยู่ออก แต่เพียงแค่เธอเคลื่อนไหวเท่านั้นเอง

“จะนอนให้ฉันกอดแบบนี้ดีๆ หรือว่าจะให้ฉันทำเรื่องที่เราเริ่มเมื่อกี้ให้เสร็จล่ะภูตะวัน” เกเบรียลถาม เขามองลึกเข้าไปในดวงตากลมโตของสาวน้อยที่ตัวสั่นเทา

เพื่อให้หญิงสาวได้รู้ว่า เขาเอาจริงแค่ไหน เกเบรียลเคลื่อนมือไปด้านหลัง ปลดตะขอเสื้อชั้นในที่เมื่อครู่เขายังเหลือไว้ออก

“นอน...นอนแล้ว ตะวันนอนแล้ว...” หญิงสาวบอกเสียงสั่นและรีบหลับตาลงอย่างรวดเร็ว แต่ก็ยังไม่วายแอบหรี่ขึ้นมองดูว่าชายหนุ่มจะทำอะไรกับเธอหรือเปล่า

“พูดง่ายๆ อย่างนี้ค่อยน่ารักหน่อย” เกเบรียลยิ้มเคลื่อนใบหน้าขึ้นไป ปากหนาประทับบนเรียวปากนุ่ม มอบจุมพิตหวานๆ ให้กับหญิงสาว แล้วเคลื่อนกลับลงมานอนเหมือนเดิม

แม้จะอึดอัดที่ถูกกอด แต่ส่วนหนึ่งก็ทำให้ภูตะวันรู้สึกแปลกๆ เพราะว่าเธอไม่ได้รังเกียจอ้อมกอดของชายหนุ่มคนนี้ แล้วก็ยังรู้สึกอบอุ่นเสียด้วยซ้ำ หญิงสาวนอนคิดอะไรเพลินๆ จนเผลอหลับไปอย่างไม่รู้ตัว

เกเบรียลเห็นว่าหญิงสาวหลับสนิทก็ลุกขึ้นนั่ง ชายหนุ่มมองทั่วร่างงามอีกครั้งแล้วก็ต้องยิ้มกว้าง เขาไม่เคยเจอกับสาวคนไหน ที่สวยงามและบริสุทธิ์อย่างนี้มาก่อนเลย แต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมหญิงสาวถึงได้ตัดสินใจมาทำงานแบบนี้ได้ ช่างน่าเสียดายนัก

นิ้วยาวราวกับนิ้วผู้หญิงไล้ไปตามใบหน้าของภูตะวันอย่างหลงใหล แต่แล้วก็ต้องตัดใจลุกขึ้นและโทรไปหาลูกน้อง ด้วยความอยากรู้ว่าอัลแบร์โตได้ตัวหญิงสาวมาจากไหน

“ครับบอส ผมต้องขอโทษบอสที่ทำอะไรล่าช้าด้วยนะครับ ตอนนี้ผมกับคุณแอลลี่กำลังเดินทางไปหาบอสอยู่ครับ”

“นายว่าอะไรนะอัล” เกเบรียลถามอัลแบร์โตซ้ำ

ชายหนุ่มมองไปยังสาวน้อยที่นอนหลับอยู่บนเตียงอย่างโกรธเกรี้ยว กรามหนาบดเบียดจนนูนเด่น ดวงตาคมดุสีน้ำตาลเข้มแปลเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ

“นายไม่ต้องพาแม่คนนั้นมาที่นี่แล้วนะอัลแบร์โต” เกเบรียลสั่งความเสียงเข้ม เขาวางโทรศัพท์ลงและเดินกลับไปที่เตียงนอนด้วยเพลิงโทสะ เขามองร่างบอบบางด้วยแววตามุ่งร้าย