chapter 6

เก้าเทียนรุ่ยตบมือผู้เป็นมารดาเบา ๆ ก่อนจะกระโดดลงจากรถม้าไปหาท่านรองแม่ทัพหน้าตายที่ดูเหมือนจะเตรียมพร้อมรับมือกับเรื่องมิขาดฝัน เขากวาดตามองไปยังทหารผู้ติดตามที่หากจำมิได้ เมื่อแรกเริ่มเดินทางกันมีประมาณห้าคน หากตอนนี้เหลือเพียงแค่สี่ เขายังมิทันจะได้ไถ่ถามสิ่งใดต่อก็ได้ยินเสียงร้องที่จับทิศทางมิได้ดังมา

“เกิดอันใดขึ้นขอรับท่านรองแม่ทัพ”

“ลงมาทำไม กลับขึ้นไปบนรถม้าเดี๋ยวนี้”

“ลงมาดู เผื่อจะช่วยท่านได้บ้างไงขอรับ” ดูเหมือนว่าใบหน้าและสายตาของท่านแม่ทัพจะมิเกรงกลัวกับสิ่งที่เกิดขึ้น หากมิใช่เหล่าทหารผู้ติดตามที่ออกอาการละล้าละลัง หันรีหันขวางคล้ายจะหวาดกลัวกับบางสิ่งบางอย่างเป็นอย่างมาก

“กลับไปอยู่บนรถม้า อย่าให้ข้าต้องจับเจ้าขึ้นไป!”

หากรองแม่ทัพก็มิทันจะได้ทำอย่างที่กล่าวออกมา เสียงร้องจากนายทหารผู้ติดตามก็ดังมาอีกครั้ง คราวนี้ได้เห็นว่ามีเถาวัลย์ซึ่งมีหนามแหลมคมเคลื่อนตัวมาอย่างเร็วและรัดเข้าที่ข้อเท้าของนายทหารผู้โชคร้ายพร้อมกับดึงไปอย่างรวดเร็วเกินที่ว่าใครจะช่วยเหลือได้ทันและยังจะมาจากอีกหลายทิศทาง พุ่งตรงมาจุดมุ่งหมายคือทุกคนที่อยู่ในที่นี้ หากเมื่อมาถึงตัวเขากลับหยุดชะงักและรีบหันไปโจมตีผู้อื่น แม้จะสงสัยว่าเป็นเพราะเหตุใด หากดูเหมือนว่าจะมีเถาวัลย์บางส่วนพุ่งตรงไปยังรถม้า

“ท่านแม่!” แม้เขาจะเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วแล้ว หากก็ยังมิทันเถาวัลย์ที่โจมตีม้าและล้อขอรถม้าอย่างรวดเร็ว หากโชคดีที่รองแม่ทัพได้ทำการช่วยท่านแม่ได้ก่อนที่ท่านจะตกลงมาได้รับบาดเจ็บ ทว่านายทหารที่มาด้วยตอนนี้เหลือเพียงแค่สองคนเท่านั้น

“แม่มิเป็นอันใด เจ้าล่ะเอ้อร์เอ๋อร์”

เก้าเทียนรุ่ยรีบล่ะสายตาจากสิ่งที่เห็นไปให้ความสนใจท่านแม่ที่ตอนนี้หวาดกลัวจนตัวสั่น แม้จะพยายามข่มกลั้นความกลัวที่มีอยู่ หากในดวงตาก็ยังเต็มไปด้วยน้ำตาและใบหน้าก็ซีดเผือดด้วยเช่นกัน

“ข้ามิเป็นอันใดขอรับ” เก้าเทียนรุ่ยบอกกับผู้เป็นมารดาก่อนจะรีบวิ่งไปเก็บดาบที่นายทหารผู้ติดตามทำตกไว้มาถือไว้ แขนอีกข้างหนึ่งก็โอบกอดท่านแม่ไว้ 

“ท่านแม่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ข้าไว้นะขอรับ เถาวัลย์พวกนั้นดูเหมือนจะมิกล้าเข้าใกล้ข้าสักเท่าใด” เขากระซิบบอก ด้วยกลัวว่าเมื่อรองแม่ทัพหน้าตายนั่นได้ยินเข้าแล้วเกิดเข้าใจผิดคิดไปว่าเขาสั่งให้เถาวัลย์พวกนี้มาทำร้ายทุกคนก็เป็นไปได้

“เรารีบไปจากที่นี่กันดีกว่าเอ้อร์เออร์”

ถึงแม้จะคิดเช่นท่านแม่ หากเก้าเทียนรุ่ยก็มิใช่คนใจดำที่จะมิคิดช่วยเหลือผู้อื่น แม้รองแม่ทัพจะฝีมือดีเพียง ทว่าถูกโจมตีจากทุกทิศทางและมิยอมให้หยุดพักหายใจเช่นนี้ อย่างไรก็ต้องเหน็ดเหนื่อยและบาดเจ็บอยู่แล้ว หากเขามิคิดทำสิ่งใดสักอย่าง คนพวกนี้ต้องตายกันหมดเป็นแน่ แล้วจะทำอย่างไรดี

เขาคิดทบทวนถึงครั้งนั้น...ใช้วิธีการใดขอร้องให้ต้นไม้ใบหญ้าช่วยเหลือให้ตนเองและท่านแม่ปลอดภัย แต่เวลาจวนเจียนเช่นนี้ สมองกลับตีบตัน ได้แต่มองทหารและรองแม่ทัพรับมือกับเถาวัลย์เหล่านั้นโดยมิอาจช่วยเหลือได้

จะให้เรื่องมันเป็นเช่นนี้มิได้ มันต้องมีหนทางสิ...เขาจะทำยังไงดี คิดให้ออกสิ...

“ทางซ้าย...ซ้ายของท่าน ไม่ใช่ซ้ายของข้า” เก้าเทียนรุ่ยรีบบอกไปเมื่อตั้งสติได้แล้วใจสงบมากพอที่หูจะได้ยินเสียงที่ดังมาจากด้านซ้ายของท่านรองแม่ทัพ

“ด้านหลัง...หลังท่านนั่นแหละ มาทั้งบนและล่างเลย” แม้จะถูกสงสัย เขารู้ได้อย่างไร หากรองแม่ทัพก็ยังมิคิดไถ่ถาม...ในตอนนี้ ด้วยกำลังเร่งจัดการกับเถาวัลย์ตามที่เขาบอกได้จนเกือบจะหมด ยกเว้นเมื่อมันมาพร้อมกันจากหลายทิศทาง โจมตีอย่างหนักหน่วงและรุนแรง

“ท่านรองแม่ทัพ!” เก้าเทียนรุ่ยถลาไปจะช่วยอย่างลืมตัวไป จนมิทันได้ระวังเถาวัลย์เส้นหนึ่งที่มาจากด้านหลัง รัดท่านแม่และดึงท่านแม่ไปต้นไม้ต้นหนึ่งที่ตอนนี้มีบุรุษร่างเล็กในอาภรณ์สีขาวที่ในมือมีพัดเดินออกมาด้วยท่าทางสง่างามยืนอยู่

“ท่านมีความแค้นใด ๆ ที่ต้องสะสางกับท่านรองแม่ทัพก็ทำไป แต่อย่ายุ่งเกี่ยวกับท่านแม่ของข้า...คืนท่านมาให้ข้าเดี๋ยวนี้!” เก้าเทียนรุ่ยเอ่ยด้วยเพลิงโทสะเมื่อเห็นว่าท่านแม่ถูกเถาวัลย์พวกนั้นรัดจนขยับเคลื่อนกายมิได้

“หือ...หนุ่มน้อยนี่เป็นผู้ใดกัน”

“ข้าจะเป็นผู้ใดมิเกี่ยวกับท่าน ปล่อยท่านแม่ข้า...อย่าให้ต้องกล่าวซ้ำเป็นครั้งที่สาม มิเช่นท่านศพท่านมิสวยแน่” ตอนนี้โทสะที่มีทำให้เก้าเทียนรุ่ยรู้สึกเหมือนกับว่าในร่างกายมีพลังงานบางอย่างไหลวนเวียนอยู่ มันท้าทายความกล้า มันร้อนเร่า มันฮึกเหิม มันพร้อมที่จะสั่งสอนบางคนให้หลาบจำ!

“ช่างน่ากลัวเสียจริง” บุรุษร่างเล็กกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยอารมณ์ขัน อีกทั้งใบหน้าก็คลี่ยิ้มระรื่น “ท่าทางเคร่งขรึมและดุดันกลับน่ามองและน่ากิน...มาก”

สายตาของบุรุษร่างเล็กที่มองเขาเต็มไปด้วยความหิวกระหาย อีกทั้งเถาวัลย์นั้นรัดท่านแม่จนร่างเล็กบางแทบจะหายไป ก็ยิ่งทำให้เก้าเทียนรุ่ยเกิดโทสะอย่างที่มิอาจระงับไว้ได้

จะแตะใครก็ได้ทั้งนั้น แต่ห้าม...แตะต้องท่านแม่ของเขา!

“ข้ามิคิดว่าเจ้าจะกล้าเล่นลอบกัดเช่นนี้...เปียวอัน” รองแม่ทัพที่ตอนนี้บาดเจ็บอย่างหนัก มือซ้ายยกขึ้นปาดเลือดที่ริมฝีปากก่อนจะจับหัวไหล่ด้านขวาที่ตอนนี้มีเลือดไหลรินออกมาเอ่ยออกมาด้วยความเจ็บแค้น 

“เจ้าก็รู้ มีสิ่งใดบ้างที่ข้ามิกล้า วันนี้ข้าแค่อยากมาเล่นสนุกกับเจ้า...นิดหน่อยเท่านั้นเอง หากมินึกว่าจะได้เจอ...ของดีเข้า”

“หากมิยอมปล่อยท่านแม่ข้า...ท่านจะได้พบของดีอย่างที่ต้องร้องอ้อนวอนด้วยน้ำเสียงโหยหวนแน่” แม้จะมิมั่นใจเลยว่าสิ่งที่คิดจะทำร้ายอีกฝ่ายพร้อมกับช่วยเหลือท่านแม่ได้สำเร็จ แต่จะมิให้เขาคิดทำสิ่งใดเลยนะหรือ...มิมีทาง เป็นไปมิได้

รอยยิ้มเยือกเย็นแต้มริมฝีปากบางขณะร่างเล็กเดินไปยังรถม้าที่แม้ว่าไม้ที่ล้อจะแตกหักไปบ้าง หากก็ยังมิเสียหายจนใช้การมิได้ ภายในมีกล่องที่ใส่ยาไว้หลายชนิดที่เก้าเทียนรุ่ยก็ยังงุนงงอยู่มิน้อยว่ามันช่วยรักษาอะไร ก็เขาไม่รู้จักสักนิด