chapter 7

แต่ก็คงจะไม่มีอะไรให้แปลกใจแล้วล่ะ ก็อยู่ดี ๆ เขาเกิดรู้ว่าผักที่ปลูกไว้หลังเรือน ผลไม้ รวมถึงต้นไม้ใบหญ้าที่พบเห็นได้ทั่วไปสามารถนำมาปรุงตัวยาที่สามารถรักษาผู้คนให้หายได้ หากนั้นก็ยังมิเท่ากับความกล้าที่มิรู้ว่ามันมาจากที่ใด ไม่กลัวว่าจะถูกทำร้ายยามที่เอ่ยปากออกไปว่า สามารถรักษาผู้คนที่ป่วยไข้ให้หายได้ ยังดีที่ทุกคนกินเข้าไปแล้วหายจริง ๆ มิตายอย่างที่ปากพาหาเรื่องให้หัวกับตัวขาดจากกัน

เมื่อได้ยาที่ต้องการแล้วเก้าเทียนรุ่ยก็นำไปมอบให้กับท่านรองแม่ทัพและนายทหารที่เหลืออยู่อีกสองคน “หากอยากพาข้าไปทำการปรุงอาหารให้กับนายของท่าน ก็กินยานี่พร้อมกับผักในรถสักสองสามต้น...มินานเลือดก็หยุด พลังก็จะฟื้นคืนด้วยเช่นกัน ส่วนบุรุษผู้นั้น ข้าจะเป็นคนจัดการเอง...กล้าจับท่านแม่ของข้าไป ฮึ...ต่อให้ร้องอ้อนวอนจนเสียงขาดหาย ก็อย่าหวังว่าข้าจะปรานี”

“ประมาณตนหน่อยคุณชายเอ้อร์ อย่าให้ข้าต้องเป็นคนฝังท่านก่อนจะได้ไปทำการรักษานายของข้า”

หากเก้าเทียนรุ่ยกลับส่งยิ้มหวาน...เพียงแค่ปากมิใช่ดวงตาที่มันร้อนผ่าวไปให้กับท่านรองแม่ทัพ

“ท่านนั่นแหละ เงียบปากไปเลย เอาตัวเองให้รอดก่อนจะมาดูแลผู้อื่นเถอะ”

เก้าเทียนรุ่ยเอ่ยกับรองแม่ทัพอย่างเอือมระอา บางคนมิได้แสดงออกว่าตนเองเก่ง หากก็มิใช่ว่าจะไร้ฝีมือ เพียงแค่รู้จักเก็บงำมันเอาไว้เท่านั้นแหละ อย่างเช่นเขานี่ไง...หากฝ่ายตรงหน้ามิจับตัวท่านแม่ไป มีหรือที่เขาจะดึงเอาพลังที่ก็มิรู้ว่ามันมาได้ยังไง อีกทั้งหากมิถึงยามคับขันก็มิอาจเรียกออกมาใช้ได้นั่นออกมาใช้ มิอยากให้ผู้อื่นรู้ว่ามีฝีมือ เพราะนอกจากจะมันมิมีประโยชน์แล้วอาจจะเป็นเรื่องมิดีกับเก้าเทียนรุ่ยด้วย

“ข้าว่าท่านแม่คงมิอยากเห็นเหตุการณ์ที่มันเหมือนครั้งนั้นซ้ำอีกครั้ง...หลับตานะขอรับ เดี๋ยวลูกคนนี้จะไปรับท่านแม่กลับมาเอง” ถึงท่านแม่จะหวาดกลัว แต่เมื่อได้สบกับสายตาบุตรชายผู้นี้ที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น ใบหน้าที่แม้ตอนนี้ตรงหน้าคือเรื่องร้ายแรงอย่างมากหากก็ยังคงยิ้มได้ กับวาจาที่เอ่ยปลอบประโลมด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลและอ่อนโยน มันจะปัดเป่าความหวัดกลัวที่มีของท่านแม่ออกไปได้

“ข้าให้โอกาสท่านอีกครั้ง ปล่อยท่านแม่ของข้า”

“เจ้าไปค้นพบบุรุษหนุ่มหน้าอ่อนผู้นี้มาจากที่ใดกันชิงชวน วาจาช่างโอหังยิ่งนัก เจ้าคงมิว่านะ หากข้าจะช่วยสั่งสอนว่าสิ่งใดควรกล่าวสิ่งใดมิควรกล่าว”

เก้าเทียนรุ่ยหัวเราะเล็กน้อยพลางยกเรียวปากข้างหนึ่งขึ้น เขามองสบสายตากับท่านแม่อีกครั้งและหลับตาลง...

เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นทำให้ต้องปรับตัว บางอย่างมิเคยเป็นก็ต้องหัดเรียนรู้...ด้วยตนเอง ในพลังยุทธ์อย่างผู้อื่นมิมี ก็ต้องใช้ความคิดเป็นตัวกำหนด...

เก้าเทียนรุ่ยหลับตาลง พร้อมกับสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างเชื่องช้าเพื่อรวบรวมสมาธิที่มันกระจัดกระจายออกไปให้เป็นหนึ่งเดียว...เมื่อลืมตาขึ้น เขามิรู้เลยว่าในดวงตานั้นได้เปลี่ยนจากสีดำเป็นเขียวเข้ม รอบดวงตาก็เช่นกัน

เก้าเทียนรุ่ยเอ่ยเสียงแผ่วเบาหากเต็มไปด้วยความหนักแน่นและเว้าวอน... ‘ใบหญ้าน้อยเจ้าเอ๋ย มันผู้นั้นทำร้ายดวงใจของข้า เจ้าจัดการให้ข้าได้หรือไม่’

เขาอดที่จะยกริมฝีปากข้างหนึ่งขึ้นมิได้ เมื่อได้ยินเสียงร้องอย่างคาดมิถึงของบุรุษในชุดขาว

ดูถูกผู้อื่นว่าคงมิมีใครเก่งเช่นตนเอง แล้วเป็นอย่างไรเล่า ถึงมิบาดเจ็บด้วยว่าวรยุทธ์สูง จึงสามารถหนีขึ้นที่สูง เลยมิถูกใบหญ้าที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าเปลี่ยนตัวเองให้มีปลายที่แหลมคมตำเท้า หากนี่เป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น เพราะผู้ที่เป็นนักปรุงอาหารเลิศรสเช่นเขาผู้นี้ยังมีเรื่องสนุกกับเจ้าได้ลิ้มลองอีกเยอะ!

“เจ้าสั่งให้เถาวัลย์พวกนี้เล่นงานรองแม่ทัพกับทหารที่ติดตามมา ข้ามิว่า แต่ท่านล้ำเส้นจับเอาตัวแม่ข้าไป ตอนนี้ข้าขอท่านแม่ข้าคืน...” เก้าเทียนรุ่ยยื่นมือออกไปแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่ม ๆ และเต็มไปด้วยความอ่อนโยนหากขณะเดียวกันก็...เยือกเย็น “พาตัวท่านแม่มาให้ข้า...จับบุรุษผู้นั้นให้ห้อยหัวลง”

“เจ้า!”

อึ้งละสิ...คิดมิถึงใช่ไหมว่าเขาผู้นี้จะสามารถขอร้องให้เถาวัลย์พวกนี้ช่วยเหลือได้ อย่าว่าแต่บุรุษผู้นั้นเลย แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังอึ้งไปเหมือนกัน ใครจะคิดล่ะว่ามันจะเป็นไปได้...มิใช่เพียงแค่คุยกับต้นไม้พวกนี้รู้เรื่อง แต่ยังสามารถขอร้อง...มิได้สั่งเลยนะ แต่เป็นการขอร้องด้วยวาจาที่อ่อนโยนหากก็มีความเข้มแข็งให้พวกเขาช่วยเหลือได้

“ท่านแม่เป็นอย่างไรบ้างขอรับ เจ็บตรงไหนหรือเปล่า” เก้าเทียนรุ่ยปรายสายตาเข้มดุไปยังบุรุษชุดขาวก่อนจะจับไปตามตัวท่านแม่ดูว่ามีบาดแผลหรือไม่ หากว่าแค่มีรอย...เลือดไหลออกจากตัวแม่หยดเดียว ขาจะมิวันให้อภัยบุรุษตรงหน้าแน่ หากเพื่อเป็นการแก้แค้นให้กับท่านแม่ เขาก็เลยบอกกล่าวให้เถาวัลย์เหล่านั้นเหวี่ยงบุรุษชุดขาวไปมาอยู่หลายรอบ ที่ล้วนแล้วแต่กระแทกเข้ากับต้นไม้ทุกครั้ง

“เจ้าเป็นผู้ใดกัน ทำไมถึงได้สั่งเถาวัลย์พวกนี้ได้”

“ข้าเป็นผู้ใด มิสำคัญ หากข้าเตือนเจ้าแล้ว หากเจ้าก็มิยอมฟัง ตอนนี้ก็รับกรรมที่ตนเองทำเอาไว้เถอะ” เก้าเทียนรุ่ยเอ่ยอย่างมิสนใจเสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดและเจ็บใจของบุรุษชุดขาวที่มินานก็เปลี่ยนเป็นอ้อนวอนขอให้เขารีบปล่อย เมื่อเห็นว่ามิอาจสู้ได้

“ท่านรองแม่ทัพไหวแล้วใช่ไหม เช่นนั้นเราก็เดินทางกันต่อเถอะ...เราไปกันเถอะขอรับ” เก้าเทียนรุ่ยรีบประคองท่านแม่ไปยังรถม้าที่น่าจะยังพอให้ท่านแม่นั่งไปได้โดยมิสนใจบุรุษผู้นั้นเลย

“มัวแต่งุนงงอันใดกัน รีบไปกันได้แล้ว...อ๋อ อย่าลืมรถใส่ผักข้าด้วยนะ” เก้าเทียนรุ่ยสั่งความด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรงก่อนจะเอนตัวลงนอนวางศีรษะลงบนตักท่านแม่และหลับตาลง หากยังมีสติพอรู้ว่าท่านแม่กล่าวสิ่งใด...

“ท่านรองแม่ทัพ รีบเดินทางเถอะเจ้าคะ ระหว่างนี้เอ้อร์เอ๋อร์จะต้องพักผ่อนเอาแรง” แล้วมือเล็กนุ่มข้างหนึ่งก็วางทาบบนสองมือของบุตรชายที่วางอยู่บนหน้าอก อีกมือก็ลูบขมับเก้าเทียนรุ่ยเบา ๆ

อา...สบายจัง

“ท่านแม่อย่าลืมบอกให้พวกเขาเตรียมอาหารที่อร่อย ๆ มาให้ข้าด้วยนะขอรับ” ตอนนี้เขาขอหลับก่อนละ มิไหวแล้ว...เหนื่อยมากถึงมากที่สุด