ปีที่ฉันตายเขาตกหลุมรักฉัน

ซ่งชูไม่ได้กลับบ้านมาสามวันแล้ว ข้อความสักฉบับเขาก็ไม่ได้ส่งมาหาฉันเลย

คืนนี้อากาศหนาวมาก ข้างนอกฝนตกปรอยๆ กระทบหน้าต่าง ฉันขดตัวอยู่ในผ้าห่ม ตัวสั่นไปหมด

มือเท้าของฉันเย็นเฉียบ แต่หน้าร้อนผ่าว ฉันเป็นไข้

ฉันถือโทรศัพท์และดูข้อความที่ฉันส่งให้เขาทีละประโยค

"ซ่งชู วันนี้จะกลับมาหรือเปล่า?"

"ซ่งชู คุณไปอยู่ที่ไหน?"

"ซ่งชู ทำไมคุณไม่ตอบข้อความของฉันล่ะ?"

"ฉันเป็นห่วงคุณจริงๆ นะ"

...

ฉันเปิดดูประวัติการแชทก่อนหน้านี้ของเรา เขาไม่เคยไม่ตอบข้อความฉันแบบนี้

ตอนที่ฉันเจ็บตาและรู้สึกเวียนหัวจนทนไม่ไหว โทรศัพท์ก็สั่น ฉันรีบลืมตาขึ้นมา ไม่ใช่ซ่งชู

ฉันเห็นที่ผู้ติดต่อมีเลขหนึ่งสีแดงเพิ่มขึ้นมา

ฉันกดเข้าไปดู กลับเห็นรูปโปรไฟล์ผู้หญิงส่งคำขอเป็นเพื่อนมา ฉันรู้สึกแปลกๆ จึงกดเข้าไปดู

ข้อความในหมายเหตุของเธอคือ "ซ่งชูอยู่กับฉัน"

มีเสียงตู้ม ฉันตกตะลึง จู่ๆใจฉันก็ลนลานมาก ฉันไม่อยากเพิ่มคนแปลกหน้า และอยากเชื่อใจซ่งชู แต่จับพลัดจับผลู ฉันกลับกดตกลง

ฉันเพิ่งตกลง อยากจะถามว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร แต่อีกฝ่ายส่งข้อความกลับมาหาฉันในทันที

เธอส่งรูปมาให้หนึ่งรูป ฉันกดเปิดดู

เห็นได้ชัดว่าเป็นซ่งชูที่ไม่ได้ปรากฏตัวมาสามวันแล้ว เขาในขณะนี้ท่อนบนเปลือยเปล่า หลับตาอย่างสงบ นอนอยู่บนเตียงที่ดูเหมือนจะเป็นของผู้หญิง

ฉันดูรูปนั้นด้วยความไม่เชื่อและซูมเข้าไปดูรายละเอียดต่างๆ ซ้ำแล้วซ้ำอีก พยายามค้นหาสิ่งที่ทำให้เขาไม่ใช่ซ่งชู

แต่ฉันหาไม่เจอ

ฉันส่งข้อความหาอีกฝ่ายอย่างบ้าคลั่ง โดยถามว่าเธอเป็นใครและทำไมซ่งชูถึงไปอยู่ที่นั่น

แต่ข้อความกลับเงียบไปเลย ไม่มีใครตอบ

คืนนี้ฉันนั่งเหม่ออยู่บนเตียงทั้งคืน