Short
ในวันงานแต่งงาน คนรักของคู่หมั้นสวมชุดแต่งงานเดียวกันกับฉัน

ในวันงานแต่งงาน คนรักของคู่หมั้นสวมชุดแต่งงานเดียวกันกับฉัน

By:  ฟาไฉCompleted
Language: Thai
goodnovel4goodnovel
7Chapters
1.8Kviews
Read
Add to library

Share:  

Report
Overview
Catalog
SCAN CODE TO READ ON APP

ในวันงานแต่งงาน คนรักในความทรงจำของคู่หมั้นสวมชุดแต่งงานดีไซน์เดียวกันกับฉันและปรากฏตัวที่งานในฐานะผู้ต้อนรับแขก เมื่อเห็นพวกเขายืนด้วยกันต้อนรับแขก ฉันทำหน้านิ่งและชมพวกเขาว่าพวกเขาคู่ควรกันที่สุด คนรักในความทรงจำของเขาร้องไห้และวิ่งหนีไป เขากลับด่าใส่หน้าฉันว่าเป็นคนจู้จี้จุกจิกและใจแคบ หลังจากงานเลี้ยงเขาพาคนรักในความทรงจำของเขาไปที่ทริปฮันนีมูนของเรา ฉันไม่เถียงเลย แต่ไปนัดทำแท้งทันที

View More

Chapter 1

บทที่ 1

結婚して六年、天音は夫の深い愛情がすべて偽りだったことに気づいた。

男ってなんでこんなに演技が上手いんだろう。

蓮司は「愛してる、すごくすごく愛してる」と言ってくれた。でも、これが本当に愛なのか?

天音は彼のもとを去ることを決めた。

「隊長、すぐにチームに復帰させてください」

「天音、君が突然いなくなったら、きっと蓮司は狂うぞ」男の淡々とした声にはわずかな驚きが混じっていた。彼は天音と蓮司が六年の結婚生活を送り、一人の息子を育て、円満な家庭を築いていたことを知っていた。

夫の蓮司は彼女を深く溺愛していた。

「彼のことはもうどうでもいいです」天音は携帯をぎゅっと握りしめた。

「分かった。君を失ったことは組織にとって最大の損失だった。長くても一ヶ月以内に、すべてを手配する。その時『天音』はこの世から消え、『叢雲(むらくも)』がチームに復帰することになる」

「ありがとうございます、隊長」

天音は携帯をしまった。

パソコンのモニターには、男と女が別荘のあらゆる場所で体を重ねあっている映像が流れていた。

その映像は天音の目を容赦なく刺した。

天音はこれまで思いもしなかった。十年の付き合い、学校で出会い結婚まで至った人が、まさか自分を裏切るなんて。

彼は息子の家庭教師と浮気していた。

書斎の床には色とりどりのコンドームが散乱し、いくつかは金庫中の結婚証明書の上にまで散らかっていた。

息子を産んでから、天音の体は消耗しきり、第二子を望んでいたが、もう妊娠することはできない。

だから二人はもうコンドームなど使っていなかった。

なのに、モニターの中の蓮司は次々とコンドームを開け、満足することがなかった。

蓮司はどうして天音にこんなことができたのか。

パソコンの画面に、突然チャットログが現れた。

蓮司のLINEはパソコンとスマホで同期されている。

【大智くんは、これから天音さんのことをお母さん、私のことをママって呼んでくれるって。旦那さん、あなたは?】

チャット欄の右下にすぐ返信が来た。

【嫁】

天音は「嫁」という言葉を見た瞬間、椅子に崩れ落ち、両手で胸を押さえた。

両手を握りしめ、爪が手のひらに食い込み、血が流れた。

でも、手の痛みよりも心の痛みのほうがそれを凌駕していた。

天音は無理に自分を落ち着かせて、数え切れないほどの破廉恥なチャット履歴を最後まで読んだ。

息子の風間大智(かざま たいち)が生まれてから、蓮司の浮気が始まったのだ。

五年の間。

それなのに蓮司は見事に全てを隠し通していた。

床に落ちている幸せそうな結婚写真は、山のように積もるコンドームよりもずっと目に刺さった。

天音は息子を思い出した。

今日は幼稚園の親子イベントの日で、大智が今、中村恵里(なかむら えり)と一緒にいて、彼女をママと呼んでいると思うだけで、天音の心はどうしようもなく痛む。

あの子は私の息子なのに。

天音は車の鍵を手にして階下へ向う途中、メイドたちのひそひそ話が耳に入ってきた。

「いやだ、何これ、どうして奥様の服の中に?」

「穴だらけの布きれだけど、これも服と呼べる?」

「しっ、恵里さんのだよ」一人のメイドが声をひそめた。

「彼女の部屋に投げ入れちゃえ」

「悪い女だね、他人の旦那を誘惑して天罰も恐れないなんて……」

天音は、メイドたちが一階のゲストルームの恵里の部屋を開け、セクシーな透け透けのナイトウェアを放り込むのを見ていた。そのあと彼女たちはくすくす笑った。

「天音奥様?天音奥様!」

メイドたちはリビングでぼう然と立ち尽くす天音を見て、慌てた様子でその場を去っていった。

結局、この別荘で騙されていたのは天音だけだった。

天音は心身ともに消耗し、幼稚園に駆けつけると、恵里と大智がふざけ合っていた。

「ママ、マンゴーケーキはどうしたの?」

手ぶらで来た母を見て、大智は不満そうに詰め寄った。

「ごめんね、大智くん」

「だったら、早く買ってきてよ」大智はふくれっ面で言った。「恵里さん、何度も食べたいって言ってたでしょ」

「気にしないで、大智くん。食べたくなったら、自分で買いに行くから」恵里は優しく微笑んだ。

天音は自分の愚かさに苦笑した。前は、恵里が大智をよく世話してくれていたから、いつもご褒美をあげていたのだ。

大智は恵里を喜ばせたくて必死だった。「恵里さん、あのお店すごく美味しいって言ってたよね?すごく人気で三時間も並ばないと買えないって」

「恵里さんは僕と一緒にいるんだから、三時間も離れちゃだめだよ。だから、お母さんが買いに行けばいいんだよ」

「天音さんに行かせるのはかわいそうだよ」

「お母さんって、僕のことなら何でもしてくれるんだよ。だって、お母さんは僕がいちばん大事なんだから」

大智の口調には、天音を支配しているかのような誇りがあった。

その言葉を聞いて、天音の心は締め付けられ、目には冷たい光が宿った。

そのとき、幼稚園の先生がやってきて、「二人三脚を、みなさん親御さんと一緒にやりましょう」と声をかけた。

天音は大智と遊びたくて、優しく声をかけた。「大智くん、ママと一緒にやろっか?」

「大丈夫だよ」大智はロープを手に取り、夢中で恵里と自分の足を結びつけ、振り向きもしなかった。「恵里さんの方がこのゲームに向いてるから」

「大智くん、私が本当のママなのよ!」天音はあきらめず、大智の手をつかんだ。

でも、大智はその手を乱暴に振り払い、鋭い声で、「お母さんうるさいよ。僕のために恵里さんに譲ってよ」

天音の心は鋭く刺された。「なんてことを言うの?」

天音は命を懸けて、大智を産んだ。

一つ一つ自分の手で大智を育て、毎日そばにいた。

なのに、恵里がたった三ヶ月の面倒を見ただけで、大智はこんなにも彼女に肩入れするなんて。

「天音さんって、大智くんのためなら何でもやっちゃうんでしょ?それにさ、体操選手みたいなママ、欲しくない子なんていないよね。私のほうが若いし、元気だし……それに、綺麗だしね」

「恵里さんなら絶対勝てるよ!」

恵里と大智は手のひらを合わせてハイタッチした。

恵里は大智の手を引き、天音を見上げる目には挑発の色が浮かんでいた。

天音は全身を震わせながら怒りをこらえた。

「何様のつもりだ。俺の妻に向かって無礼な口をきくとは」

蓮司は冷ややかな声で怒りをあらわにし、天音の腰を引き寄せた。「お前はただの大智の家庭教師だ。俺の妻に逆らうなら、すぐに出ていけ!俺の妻に謝れ!」

恵里はすぐに顔を伏せ、肩を小刻みに震わせて、怯えきったふりをした。「ごめんなさい、もう二度としません」

蓮司と恵里が結託して天音を欺くのを見た。

天音の心はすでに冷え切っていた。

天音は今、ただ大智がそばにいてくれることだけを望んでいる。大智を連れてここから出て行きたい。

しかし突然、大智は彼らに向かって狂ったように叫んだ。「パパ、どうして恵里さんに怒るの?だって、恵里さんの言う通りだよ、ママは本当にバカで年寄りなんだから!」

大智は恵里をかばい、天音を一切評価しなかった。

大智がなぜこんなふうになったのか?

天音は震える声で尋ねた。「そんなに彼女が好きなの?彼女にママになってほしいの?」

大智は目を見開き、極めて冷淡な声で言った。「そうだよ!」

その一言が天音を完全に崩壊させる最後の火種となった。

大智は恵里の手を取って、スタートラインへと駆けていった。

二人が寄り添い、コースを駆け抜け、楽しげに笑い合う姿を見た。

天音は絶望的な悲しみに襲われた。

「天音、子どもはまだ幼いからゆっくり教えてやって。無理して体を壊さないで、俺が後で母さんに言って、恵里を追い出すよう頼むから」蓮司は天音の耳元でささやいて慰めた。

蓮司の優しい眼差し、長年変わらぬ甘い言葉は気持ち悪く感じるようになった。

天音の心は限界だった。

父子がそろって彼女を選ぶのなら、天音は誰もいらなかった。

天音にもう未練はない。天音は蓮司を押しのけ、幼稚園を後にした。

最長で一か月、天音はこの世から消える。

これからは、空も海も果てしなく広がっていく。

天音のそばに、彼らの居場所はもうなくなった。
Expand
Next Chapter
Download

Latest chapter

More Chapters

Comments

No Comments
7 Chapters
บทที่ 1
จนกระทั่งเสร็จสิ้นทุกอย่างกลับถึงบ้านก็เป็นเวลากลางคืนแล้วแสงจันทร์สีขาวส่องเข้ามาในห้องนั่งเล่น ทำให้ทั้งห้องดูเย็นยะเยือกฉันฝืนตัวเองกลับไปที่ห้อง มองเห็นคำว่า ‘ความสุข' สีแดงสดที่ติดอยู่ในห้องรู้สึกขบขันริบบิ้นบนเตียงยังไม่ได้เก็บ แต่วันนี้ฉันเหนื่อยมากจึงแค่ดึงริบบิ้นออกและทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มๆขณะชาร์จโทรศัพท์มือถือ ฉันก็ "พอดี" เห็นโพสต์จากไล่วเชียนเชียน[โชคดีที่คุณมาถึง ไม่เสียเวลาในการพบกัน]รูปภาพเป็นภาพของเซียฮั่นเฟิงกอดเธอ ทั้งสองมองตากันอย่างลึกซึ้ง ใกล้จะจูบกันแล้ว และสวมแหวนคู่ถ้าเป็นเมื่อก่อน พอเห็นแบบนี้ ฉันคงวิ่งไปขอคำอธิบายจากเขาทันทีแต่ตอนนี้ ฉันแค่เงียบๆ แล้วปิดโทรศัพท์พลิกตัวนอนหลับหลังจากนั้นหลายวัน ฉันไม่ได้รับข้อความจากเซียฮั่นเฟิงเลยแต่บ่อยครั้งที่เห็นโพสต์เกี่ยวกับเขาจากไล่วเชียนเชียนพวกเขาจูบกัน ถ่ายรูปกัน ช็อปปิ้งด้วยกัน...ฉันไม่สนใจและติดต่อทนายความเพื่อเตรียมตัวหย่าฉันกับเซียฮั่นเฟิงอยู่ด้วยกันมานาน 8 ปี ตั้งแต่สมัยมหาวิทยาลัยจนถึงตอนนี้แม้ว่าจะเพิ่งจัดงานแต่งงาน แต่จริงๆ แล้ว เราสองคนแต่งงานกันตั้งแต่หลังเรียนจบมหาวิทยาลัย
Read more
บทที่ 2
ฉันมองไปที่ข้อมือของไล่วเชียนเชียนที่ใส่กำไลหยกมูลค่าหลายล้านอย่างนิ่ง ๆ แล้วพูดตรง ๆ ไปที่ตาของเซี่ยหานเฟิง"ความหมายตามตัวอักษร คุณเอากำไลไปให้คนอื่น แล้วเอาของขวัญเสริมมาให้ฉันนี่คุณคิดว่าฉันแค่สมควรได้ของขวัญเสริมเหรอ?"เซียฮั่นเฟิงคงไม่คิดว่าฉันจะพูดเรื่องของขวัญเสริมออกมาหน้าตา เขาดูตกใจและอึดอัดไปชั่วขณะแต่ไล่วเชียนเชียนรีบพูดเสียงเศร้า"พี่สาวอย่าโกรธเลยนะ กำไลวงนี้คือพี่ฮั่นเฟิงเห็นว่าฉันชอบมาก เขาถึงให้ฉัน ถ้าพี่สาวไม่พอใจจริง ๆ ฉันจะคืนให้ก็ได้ค่ะ""อย่าทะเลาะกับพี่ฮั่นเฟิงเลยนะ มันไม่คุ้มค่า"เธอพูดอย่างนั้น แต่มือของเธอไม่ขยับไปไหนเลย เพียงแค่มองเซียฮั่นเฟิงอย่างน่าสงสาร น้ำตาหยดลงมาเซียฮั่นเฟิงเห็นแบบนั้น ก็รีบเข้าไปกอดไล่วเชียนเชียนแน่นและมองฉันด้วยสายตาที่ไม่พอใจ"เชียนเชียน อย่าฟังเธอเลย กำไลให้คุณแล้ว ก็เป็นของคุณครับ""เธอแค่อย่างนี้ ชอบคิดมากและขี้บ่น"ฉันมองไปที่พวกเขาแล้วไม่พูดอะไร แค่หันกลับไปมองที่คอมพิวเตอร์ข้างหน้า เห็นแบบนั้น เซียฮั่นเฟิงยิ่งโกรธขึ้นกว่าเดิมเขาก็พาไล่วเชียนเชียนเดินออกไปอย่างเด็ดขาด พร้อมกับเดินผ่านประตูไปเขายังเปิดประตูออกแรง
Read more
บทที่ 3
เซียฮั่นเฟิงคืนหนึ่งไม่กลับฉันไม่ได้แปลกใจอะไร เพราะมันไม่ใช่ครั้งแรกแล้วแค่ตอนที่กำลังล้างหน้าอยู่ ฉันเห็นเซียฮั่นเฟิงที่กลับมาพร้อมกับอาหารเช้า และไล่วเชียนเชียน ที่เดินตามหลังเขาเมื่อเห็นฉันออกมา เขาวางอาหารเช้าลงบนโต๊ะ แล้วอธิบายอย่างที่ไม่ค่อยเกิดขึ้น"เมื่อคืนเล่นจนดึกเกินไป เชียนเชียนกลัวอยู่คนเดียวเลย ผมเลยพาน้องกลับไป""มันดึกแล้ว ผมก็เลยนอนที่บ้านน้องทั้งคืนครับ"ไล่วเชียนเชียน ขยับไปจับแขนเซียฮั่นเฟิง พูดออกมาด้วยท่าทียั่วยุ"ใช่ค่ะ พี่สาวไม่โกรธใช่ไหมคะ?"ฉันพยักหน้าไม่พูดอะไรเซียฮั่นเฟิงดูเหมือนจะรู้สึกถึงความเย็นชาของฉัน วางอาหารเช้าลงบนโต๊ะ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน"เธอเคยบอกว่าอยากไปดูหนังเรื่องใหม่ใช่ไหม?""วันนี้ผมมีเวลา พาเธอไปดูนะครับ"หนังเรื่องนั้นออกฉายแล้วได้รับคำชมมากมาย ฉันเคยขอให้เขาไปหลายครั้งแต่เซียฮั่นเฟิงมักจะปฏิเสธเขามักจะบอกว่ามีงานที่บริษัทมากแต่ไม่นาน ฉันก็เห็นเขาจากโพสต์ในของไล่วเชียนเชียน [ภาพยนตร์ที่ดีที่สุด แน่นอนว่าคู่ควรกับเธอที่ดีที่สุด]ในภาพไม่มีการแสดงใบหน้า แต่แค่เห็นมือที่จับกันแน่นสิบนิ้ว ถึงจะไม่เห็นหน้า ฉันก็ย
Read more
บทที่ 4
"เซินหมิงจู ผมบอกเธอแล้ว""เธอไม่สามารถใช้การตั้งครรภ์เป็นข้ออ้างในการอาละวาดได้ รีบขอโทษเชียนเชียนเดี๋ยวนี้!""ไม่อย่างนั้นเราก็ไปหย่ากันตอนนี้เลย!"ทันทีที่เขาพูด ฉันก็ถูกทำให้หัวเราะออกมาด้วยความโกรธ และหยิบเอกสารการหย่าร้างที่เตรียมไว้แล้วจากกระเป๋า แล้วโยนมันลงบนโต๊ะตรงหน้าเขา"ไปเถอะ เราสามารถไปหย่ากันได้ตอนนี้เลย"เซียฮั่นเฟิงมองเอกสารการหย่าร้างบนโต๊ะ สายตาของเขาทันทีเปลี่ยนไปเขาจ้องมองฉันด้วยสีหน้าเครียด"หมิงจู ในท้องของเธอยังมีลูกอยู่""ตอนนี้เธอแค่มีความรู้สึกไวในช่วงตั้งครรภ์ แค่ชั่วขณะเดียว ฉันสามารถให้อภัยเธอได้"ฉันมองเขาด้วยสายตาเย็นชา และหลังจากผ่านไปนานฉันถึงได้พูดออกมา"เซียฮั่นเฟิง ฉันทำอะไรไปเพราะอารมณ์ชั่วขณะใช่ไหม เธอคงรู้ดีที่สุด"สีหน้าของเซียฮั่นเฟิงแข็งทื่อ ทันใดนั้นไล่วเชียนเชียนก็จะพูดอะไร แต่เขาก็ขัดเธอทันที"เชียนเชียน พวกเรามีเรื่องต้องคุยกัน เธอไปก่อนเถอะ"ไล่วเชียนเชียนยังอยากจะพูดอะไร แต่เมื่อเห็นการแบ่งทรัพย์สินในเอกสารหย่าร้าง เธอก็เบิกตากว้างขึ้น กำลังจะด่าออกมา แต่ก็ถูกเซียฮั่นเฟิงผลักออกไปที่ประตูทันทีแทบจะทันทีที่เธอเดินไปถึงหน้
Read more
บทที่ 5
เขาคว้าข้อมือฉันอย่างโกรธเกรี้ยว"ทัศนคติของคุณเป็นอย่างไร? ฉันเป็นพ่อของลูก! ผมคือสามีของคุณ! ทำไมผมถึงไม่สมควรได้รับผลการตรวจของลูก!"ฉันอยากจะดึงมือของฉันกลับ แต่เซียฮั่นเฟิงคว้ามือของฉันไว้แน่น และฉันก็ทุบหน้าของเขาไปหนึ่งที"เซียฮั่นเฟิง! คุณสมควรเป็นพ่อของลูกเหรอ!"เซียฮั่นเฟิงน่าจะโกรธฉันมาก เขาคว้าข้อมือของฉันแน่นและพูดออกมาอย่างโมโห"ผมจะไม่สมควรเหรอ! ผมบอกคุณแล้ว เซินหมิงจู ถึงแม้ว่าเราจะหย่ากัน ฉันจะเอาเด็กไปเลี้ยงให้ได้! ตอนนั้นคุณจะไม่เจอลูกของคุณอีก! ผมคือ…"เขายังพูดไม่ทันจบ พ่อของฉันก็กลับมาแล้วจากการเติมน้ำ เมื่อเห็นฉากนี้ เขาก็ซัดหมัดไปที่หน้าเซียฮั่นเฟิงทันที"ผมจะบอกคุณให้รู้ว่า ลูกหายไปนานแล้ว!""คุณยังอยากได้สิทธิ์การเลี้ยงดูลูกอีกเหรอ ไปหามันในถังขยะเถอะ!"เซียฮั่นเฟิงมองมาที่ฉันด้วยความไม่เชื่อ มือของเขาสั่นเล็กน้อย เขาชี้มาที่ฉันแล้วอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ทันใดนั้น ไล่วเชียนเชียนที่ยืนอยู่ข้างหลังเขาก็โผล่มาและตะโกนออกมาอย่างอ่อนแรง"พี่ฮั่นเฟิง..."คราวนี้ เซียฮั่นเฟิงไม่ตอบกลับ แต่มองมาที่ฉันด้วยสายตาแดงก่ำพ่อของฉันไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเขามากเก
Read more
บทที่ 6
หลังจากที่พวกเขาทั้งหมดจากไป แม่ของฉันมองมาที่ฉันด้วยสายตาที่ไม่พอใจ"หมิงจู ลูกคิดจะกลับไปอยู่กับเซียฮั่นเฟิงอีกครั้งจริงๆ หรือ?""ลูกกลัวว่าหลังจากการหย่าร้างจะไม่มีที่ไป แต่ไม่ต้องห่วง""แม้ว่าลูกจะหย่าร้าง พ่อแม่ก็สามารถเลี้ยงดูลูกได้"ฉันมองไปที่แม่ของฉันด้วยความรู้สึกบางอย่าง ดวงตาของฉันเต็มไปด้วยน้ำตาโดยไม่รู้ตัว แต่ยังคงปฏิเสธที่จะพูด"แม่ไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่กลับไปอยู่กับเซียฮั่นเฟิงแน่นอน ฉันมีเหตุผลของตัวเองค่ะ"แม่ของฉันอยากจะพูดอะไรอีก แต่เมื่อมองเห็นความมุ่งมั่นในดวงตาของฉัน เธอก็เงียบและไม่ได้พูดอะไรแค่ส่ายหัวอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรในวันถัดมา เซียฮั่นเฟิงไม่ได้ติดต่อกับไล่วเชียนเชียนอีกต่อไปเขาลบข้อมูลติดต่อทั้งหมดและบล็อกไล่วเชียนเชียนตรงหน้าฉันเขาเริ่มโทรหาฉันทุกวัน กลัวว่าฉันจะทำอะไรผิดพลาดจนกระทั่งฉันออกจากโรงพยาบาล และเดินตามเซียฮั่นเฟิงกลับไปที่บ้านของเราในระหว่างนั้น ไล่วเชียนเชียนมาหาเขาหลายครั้ง แต่เขาปฏิเสธแต่ฉันรู้ว่าเขาทนไม่ไหวไม่นานหลังจากนั้นก็มาถึงวันที่ฉันต้องไปตรวจที่โรงพยาบาลวันก่อนตรวจที่โรงพยาบาล ฉันมองไปที่เซียฮั่นเฟิงที่ดูเหมือ
Read more
บทที่ 7
เมื่อฉันได้รับใบหย่า ฉันรู้สึกสบายใจไปทั่วร่างกายทันทีโดยไม่คำนึงถึงสีหน้าของเซียฮั่นเฟิง ฉันก็เดินออกจากสำนักงานทะเบียนขณะที่ฉันกำลังจะเดินไปที่ประตู เซียฮั่นเฟิงก็จับข้อมือของฉันไว้ฉันหันกลับไปมองเขา และเห็นว่าเขามองมาที่ฉันด้วยสีหน้าที่อ่อนล้า ดวงตาแดง และมีท่าทางขอร้อง"หมิงจู ขอให้โอกาสผมอีกครั้งได้ไหม...""ผมสามารถทำได้ดีแน่นอน เชื่อใจผมเถอะ"ฉันไม่สนใจเขาเลย แต่สะบัดข้อมือเขาออกทันทีและมองเขาด้วยความภูมิใจ"คุณเซีย กำลังพูดอะไรอยู่ เราหย่ากันแล้ว คุณต้องการโอกาสอะไรคะ"เซียฮั่นเฟิงดูเหมือนจะอยากพูดอะไร แต่ฉันไม่สนใจที่จะฟังฉันออกจากบริษัทไปตามที่ตกลงกับเซียฮั่นเฟิงจากนั้นฉันก็ไปที่เมืองเจียงเฉิงคนเดียว ซึ่งเคยคิดไว้ว่าเป็นสถานที่สำหรับฮันนีมูนฉันเคยจินตนาการถึงภาพที่จะขับรถไปเมืองนี้กับเซียฮั่นเฟิงหลายครั้ง แต่เมื่อมาที่นี่จริง ๆฉันพบว่าคน ๆ หนึ่งก็สามารถมีช่วงเวลาที่ดีได้ฉันไปหลายที่และได้สัมผัสกับวัฒนธรรมและผู้คนที่หลากหลาย พร้อมทั้งได้ลิ้มรสอาหารท้องถิ่นที่แปลกใหม่ทิวทัศน์ระหว่างทางทำให้ฉันรู้สึกว่าการเดินทางนี้คุ้มค่าเมื่อถึงเวลาที่ฉันกลับไปอีกครั้ง
Read more
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status