ในวันงานแต่งงาน คนรักของคู่หมั้นสวมชุดแต่งงานเดียวกันกับฉัน

จนกระทั่งเสร็จสิ้นทุกอย่างกลับถึงบ้านก็เป็นเวลากลางคืนแล้ว

แสงจันทร์สีขาวส่องเข้ามาในห้องนั่งเล่น ทำให้ทั้งห้องดูเย็นยะเยือก

ฉันฝืนตัวเองกลับไปที่ห้อง มองเห็นคำว่า ‘ความสุข' สีแดงสดที่ติดอยู่ในห้อง

รู้สึกขบขัน

ริบบิ้นบนเตียงยังไม่ได้เก็บ แต่วันนี้ฉันเหนื่อยมาก

จึงแค่ดึงริบบิ้นออกและทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มๆ

ขณะชาร์จโทรศัพท์มือถือ ฉันก็ "พอดี" เห็นโพสต์จากไล่วเชียนเชียน

[โชคดีที่คุณมาถึง ไม่เสียเวลาในการพบกัน]

รูปภาพเป็นภาพของเซียฮั่นเฟิงกอดเธอ ทั้งสองมองตากันอย่างลึกซึ้ง ใกล้จะจูบกันแล้ว และสวมแหวนคู่

ถ้าเป็นเมื่อก่อน พอเห็นแบบนี้ ฉันคงวิ่งไปขอคำอธิบายจากเขาทันที

แต่ตอนนี้ ฉันแค่เงียบๆ แล้วปิดโทรศัพท์

พลิกตัวนอนหลับ

หลังจากนั้นหลายวัน ฉันไม่ได้รับข้อความจากเซียฮั่นเฟิงเลย

แต่บ่อยครั้งที่เห็นโพสต์เกี่ยวกับเขาจากไล่วเชียนเชียน

พวกเขาจูบกัน ถ่ายรูปกัน ช็อปปิ้งด้วยกัน...

ฉันไม่สนใจและติดต่อทนายความเพื่อเตรียมตัวหย่า

ฉันกับเซียฮั่นเฟิงอยู่ด้วยกันมานาน 8 ปี ตั้งแต่สมัยมหาวิทยาลัยจนถึงตอนนี้

แม้ว่าจะเพิ่งจัดงานแต่งงาน แต่จริงๆ แล้ว เราสองคนแต่งงานกันตั้งแต่หลังเรียนจบมหาวิทยาลัย

ไม่มีงานแต่งงาน ไม่มีสินสอด ไม่มีสามทอง

มีแต่ความรักล้นใจ

แต่ตอนนี้ความรักนั้นหมดไปแล้ว เหลือแค่ความยุ่งเหยิง

จนกระทั่งผ่านไปครึ่งเดือน

ขณะที่ฉันนั่งอยู่ที่บ้าน ดูร่างแรกที่ทนายกำลังร่างให้

จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงเปิดประตูดังขึ้น

ฉันเงยหน้าขึ้นไปมอง

แต่ก็พอดีเห็นเซียฮั่นเฟิงจูงมือไล่วเชียนเชียนเข้ามาจากประตู

เราสบตากัน เซียฮั่นเฟิงมีท่าทางอึดอัดในทันที

เขารีบปล่อยมือที่จับมือไล่วเชียนเชียน และพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยเป็นธรรมชาติ

"เชียนเชียนยังไม่เคยไปทะเลเลย ก็เลยพาเธอไปครับ"

"เอาเถอะ คุณก็ท้องแล้ว คุณหมอบอกให้คุณต้องระวัง..."

เขายังพูดไม่จบ ฉันก็หันไปมองร่างแรกที่อยู่ตรงหน้าแล้วพยักหน้าตอบอย่างไม่ใส่ใจ

"อืม โอเค"

"ไปเลย..."

คำที่เขาจะพูดถูกกลืนกลับไปในทันที เมื่อเห็นว่าฉันนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์โดยไม่มีการตอบสนองใดๆ

เขาดูเหมือนจะโกรธมากขึ้น

ทันใดนั้นเขาก็ถามด้วยเสียงเย็นชา

"คุณทำเกินไปไหม? ผมบอกคุณแล้วว่าเชียนเชียนยังไม่เคยไปทะเล ผมถึงพาเธอไป"

"แล้วเมื่อไหร่กันที่ห้ามไปฮันนีมูน คุณจะโวยวายทำไม!"

เห็นเขาพูดไม่หยุด ฉันจึงพูดแทรกขึ้นมา

"คุณกับเธอแค่พี่น้อง ฉันรู้ค่ะ"

ฉันมองเขาด้วยสีหน้าปกติ ไม่มีท่าทางโกรธบนใบหน้า

ความเย็นชาที่อยู่บนใบหน้าของเขากลับยิ่งเพิ่มขึ้น เขาทั้งตัวขมวดคิ้วมองมาที่ฉัน น้ำเสียงเต็มไปด้วยความท้อแท้

"แล้วคุณจะทำอะไรอีกล่ะ?"

"ฉันกำลังยุ่ง"

ฉันรวบรวมความคิดทั้งหมดแล้ว ไม่มองใบหน้าของเซียฮั่นเฟิง

ไล่วเชียนเชียน ที่ยืนข้างๆ เห็นท่าเช่นนั้น รีบก้าวไปข้างหน้าและจับข้อมือของเซียฮั่นเฟิง

พูดใส่สีใส่ไข่

"พี่สาวอย่าโกรธนะค่ะ อย่าทะเลาะกันเพราะฉันกับพี่ฮั่นเฟิงเลยค่ะ"

"พี่ฮั่นเฟิงไม่ได้พาพี่สาวไป แต่ว่าเขาซื้อของขวัญจากทะเลมาให้ค่ะ"

พูดจบเธอก็หันไปมองเซียฮั่นเฟิงด้วยสายตาหวานๆ

"พี่ฮั่นเฟิง รีบเอาของขวัญให้พี่สาวดูหน่อยนะค่ะ"

เซียฮั่นเฟิงได้ยินรีบเอากล่องเล็กๆ ออกจากกระเป๋าแล้วเปิดให้ฉันดู

"ซื้อมาให้คุณ พอดูสิ"

เขามองอย่างภูมิใจ เหมือนฉันจะต้องขอบคุณมาก

ฉันมองกล่องแค่แวบเดียว

กล่องข้างในเป็นต่างหูดอกไม้ดีไซน์เรียบๆ ประดับด้วยเพชรเม็ดเล็กๆ และกลีบดอกไม้จากหินอ่อนสีฟ้า ดูสะอาดตาและสดใส

แต่ฉันแค่ดูแวบเดียวแล้วก็ดันกล่องกลับไป

"ไม่ต้องหรอก ฉันไม่ได้ชอบสะสมของแถมค่ะ"

บรรยากาศทันทีที่ขึงขัง เซียฮั่นเฟิงเป็นคนแรกที่ทำหน้าเย็นชา

"เซินหมิงจู คุณหมายความว่ายังไง"