บทที่ 14

ฉู่เฉินหัวเราะอย่างนึกสนุกและพูดว่า “ผู้จัดการจ้าวไม่เชื่อที่ผมพูดเหรอ?"

คิ้วของจ้าวหู่ขมวดมุ่น ฉู่เฉินยังคงพูดต่อว่า “ตอนนี้ผู้จัดการจ้าวอายุสี่สิบแล้วใช่ไหมครับ หลายปีมานี้ที่มีลูกไม่สำเร็จ ไม่เคยสงสัยตัวเองเหรอ?”

“หากคุณไม่เชื่อ ก็ลองไปตรวจที่โรงพยาบาลดูได้”

“เมื่อถึงเวลานั้น เด็กในท้องใช่หรือไม่ใช่ลูกของคุณ ผมว่าคุณน่าจะเข้าใจเองนะครับ”

จ้าวหู่ได้ยินดังนั้น สีหน้าเคร่งขรึมพร้อมกัดฟันพูดว่า “ได้! หวังว่าที่คุณฉู่พูดจะถูกต้องนะครับ หากผมไม่ได้มีปัญหาจริงๆ ล่ะก็ คุณฉู่ต้องคิดผลลัพธ์ให้ดีนะครับ!”

พูดเสร็จ จ้าวหู่ก็หมุนตัวออกไปจากร้านอาหาร

เฉาถิงถิงเมื่อเห็นเช่นนี้ก็ร้อนรนขึ้นมารั้งจ้าวหู่ “ที่รัก ไม่งั้นก็ช่างมันเถอะ ให้พวกเขาไปเถอะค่ะ”

จ้าวหู่คิ้วขมวดอีกครั้ง เห็นท่าทางลุกลี้ลุกลนของเฉาถิงถิง ในใจเริ่มเกิดความสงสัยขึ้นมา

“ไม่ได้ พวกเขาลบหลู่ผมได้ แต่จะมาลบหลู่ลูกของผมจ้าวหู่ไม่ได้!” จ้าวหู่พูดอย่างเย็นชา เดินหันหลังออกไป มุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด เพื่อทำการตรวจ

หลังผลตรวจออกมา สีหน้าของจ้าวหู่ก็มืดมนขั้นสุด!

ทั้งร่างกายเต็มไปด้วยรังสีอำมหิต!

หลังจากนั้นเขาก็รีบไปยังร้านอาหารอย่างอดรนทนไม่ไหว

“พี่เฉิน คงไม่เกิดเรื่องนะ?” หลิวเฉียงถามขึ้นมาอย่างกังวล

ยังไงซะชื่อเสียงของจ้าวหู่ก็โด่งดังในย่านนี้

ขึ้นชื่อว่าเป็นคนโหดเหี้ยม

ฉู่เฉินนั่งอยู่บนเก้าอี้ สีหน้าเรียบนิ่งไร้อารมณ์ มองไปยังคนที่พุ่งเข้ามายังหน้าประตู สีใบหน้าของจ้าวหู่เข้มขึ้น และรัศมีแห่งความอาฆาตพยาบาทเผยออกมาระหว่างคิ้วของเขา “วางใจเถอะ ฉันรู้จักความพอดี”

ขณะนี้เฉาถิงถิงก็ไม่ได้มีท่าทีโอหังเท่าก่อนหน้านี้แล้ว สีหน้าดูวิตกกังวล

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอเห็นจ้าวหู่ เดินเข้ามาด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม เธอก็ยิ่งกลัวมากขึ้น

“ที่รัก เป็นอะไรไปคะ?” เฉาถิงถิงถามหยั่งเชิง

“เพียะ!”

จ้าวหู่ตบเข้าไปที่หน้าของเธอทีหนึ่ง ตบแรงจนเฉาถิงถิงปลิวไปไกล ตกลงมาที่พื้นอย่างแรง ตะโกนขึ้นมา “เธอยังมีหน้ามาถามฉันอีกเหรอ?”

“เด็กนีเป็นลูกของใคร เธอสารภาพมาตามตรงนะ!”

จ้าวหู่โกรธมากราวกับสิงโตที่บ้าคลั่ง!

“ที่รัก คุณบ้าไปแล้วเหรอ? เด็กนี่ก็เป็นลูกของคุณสิ! คุณอย่าไปฟังคำพูดไร้สาระของฉู่เฉินนะ!” เฉาถิงถิงตีให้ตายยังไงก็ไม่ยอมรับ

“ของฉัน?” จ้าวหูโกรธมากยิ่งขึ้น นำผลตรวจฟาดไปที่หน้าของเฉาถิงถิง ตะโกนอย่างโมโหว่า “ฉันเป็นหมัน! เธอจะท้องลูกของฉันได้ยังไง!”

แม้ว่าการพูดออกจะขายขี้หน้าก็ตาม แต่ในเวลานี้จ้าวหู่โกรธจนถึงขีดสุด

ที่จริงแล้วตัวเองถูกสวมเขา!

นังแพศยา!

หลิวเฉียงที่ได้ยินข้างๆ สีหน้าของเขาเปลี่ยนไป พูดเสียงเบา “พี่เฉิน พี่พูดถูกจริงด้วย...”

ฉู่เฉินหัวเราะเบา ๆ นั่งดื่มชาอย่างสงบ

เฉาถิงถิงที่นอนอยู่บนพื้นร้อนรน หยิบผลตรวจขึ้นมาดู เธอกลอกตา ตะโกนว่า “มัน มัน มัน เป็นไปไม่ได้... ที่รัก ฉันไม่ได้นอกใจคุณนะคะ ผลตรวจมีปัญหาแน่...”

เพียะ!

จ้าวหู่ตรงไปถีบเข้าที่ร่างของเฉาถิงถิง ด่าว่า “นังแพศยา! จะตายอยู่รอมร่อ เธอยังปากแข็งอยู่อีกเหรอ! วันนี้ฉันจะฆ่านังแพศยาอย่างเธอให้ตายไปเลย!”

ทันทีที่เขาพูดจบ จ้าวหู่ต่อยและเตะเฉาถิงถิง

ฉู่เฉินเห็นเช่นนั้น ลุกขึ้นมา “พวกเราไปเถอะ”

หลิวเฉียงอื่มและมองไปที่เฉาถิงถิงที่กำลังโดนทุบตีและกรีดร้องเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะจากไปอย่างเด็ดเดี่ยว

คนเลวแบบนั้น ไม่คู่ควรได้รับความสนใจจากเขา

สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นกรรมตามสนอง!

พอเดินออกจากร้านอาหาร หลิวเฉียงถอนหายใจที่ฉู่เฉินยังมีชีวิตอยู่ ในใจตื่นเต้นไปหมด

ฉู่เฉินยิ้ม ทิ้งช่องทางการติดต่อให้กับหลิวเฉียง “หลังจากนี้ถ้ามีเรื่องลำบากไม่ว่าอะไรก็ตามให้ติดต่อฉัน นายคือเพื่อนที่ดีที่สุดของฉู่เฉิน!”

“โอเคครับ” หลิวเฉียง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ถามอย่างลังเล “พี่เฉิน ถ้าอย่างนั้นตอนนี่พี่อยู่ที่ไหนเหรอ? ผมได้ยินมาว่า พี่ถูกไล่ออกจากฉู่ซื่อกรุ๊ป แล้วสามปีนี้พี่ไปอยู่ที่ไหนมาเหรอครับ?”

แววตาของฉู่เฉินนิ่งเรียบ สีหน้าเย็นชา “ในช่วงสามปีนี้ ก็เพราะคนบางคนนั่นแหละ ฉันสบายดีมาก!”

ที่เขาพูดถึงก็ต้องเป็นหลิ่วชิงเหอกับหลิ่วหรูเยียนสองแม่ลูกอยู่แล้ว

สามปีแห่งความอัปยศอดสู เขาต้องเอาคืนแน่นอน

แค่ชั่วครู่เดียวเขาก็รับรู้ได้ถึงความเยือกเย็นจากร่างกายของฉู่เฉิน

ฉู่เฉินไม่ได้เหมือนกับสามปีก่อนหน้านี้แล้ว กลายเป็นคนที่ลึกลับเข้าถึงยาก

“ฉันมีที่ซุกหัวนอน นายอย่าได้กังวลไปเลย” ฉู่เฉินยิ้มออกมาเล็กน้อย

หลิวเฉียงพยักหน้า

หลังจากนั้นทั้งสองก็พากันไปดื่มในร้านเหล้าเล็กๆ เล่าเรื่องราวที่ประสบในช่วงเวลาที่ผ่านมา

พอฉู่เฉินดื่มหนัก ก็เล่าเรื่องที่หลิ่วชิงเหอกับหลิ่วหรูเยียนสองแม่ลูกทรมานเขาเล่าให้หลิวเฉียงฟัง

“แม่งเอ้ย! นังแพศยาสองคนนี้ กินนอนกับตระกูลฉู่ สุดท้ายกลับหักหลังตระกูลฉู่ อีกทั้งยังกักขังพี่อีก!”

หลิวเฉียงพูดออกมาอย่างโมโห ยกมือขึ้น หยิบขวดเหล้าขึ้นมาทุบแตก หน้าตาแดงก่ำพร้อมตะโกนออกมาว่า “พี่เฉิน ไป พวกเราไปจัดการนังสองแม่ลูกนั่นกัน!”

ฉู่เฉินเห็นเช่นนั้น รีบเข้าไปรั้งหลิวเฉียงไว้อย่างร้อนรน “ไม่ต้อง ฉันมีแผนการของฉัน”

“ความอัปยศสามปี ฉันต้องให้สองแม่ลูกนั่นชดใช้ร้อยเท่าพันเท่า ฉู่ซื่อกรุ๊ปฉันก็จะเอากลับมาให้หมดทุกอย่าง!”

“อีกอย่าง หลิ่วชิงเหอนั่น เหอะๆ...”

ฉู่เฉินยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เขาเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับหลิ่วชิงเหอคุกเข่าใช้ปากสร้างความสุขสมให้เขาในวันนั้นในคฤหาสน์เล่าให้ฟัง

หลิวเฉียงฟังจบ ก็ถลึงตาโต หายใจถี่ขึ้น ยกนิ้วขึ้นมาพร้อมพูดว่า “เชี่ย! พี่เฉินสุดยอด! หลิ่วชิงเหอคือแม่บุญธรรมของพี่ใช่ไหม? เธอคุกเข่าลงอันนั้นให้พี่? แบบนี้ก็สะใจเลยน่ะสิ...”

ฉู่เฉินยิ้มไม่ได้พูดอะไร

“แค่ใช้ปากกับฉันมันจะไปเท่าไหร่กัน? อีกไม่นานฉันก็อยากให้เธอยอมจำนนภายใต้ร่างของฉัน!”

“ยังมีหลิ่วหรูเยียนนั่นก็หนีไม่รอดเหมือนกัน”

การดื่มผ่านไปสามคำรบ หลังจากที่ฉู่เฉินกับหลิวเฉียงแยกจากกัน ก็กลับไปยังบ้านใหญ่ตระกูลฉู่ เริ่มดูซับพลังวิญญาณฟ้าดิน สร้างระดับของตัวเองให้มั่นคง

ไม่นาน เขาก็ได้รับโทรศัพท์จากกู้รั่วเสวี่ย

“คุณกู้ มีเรื่องอะไรเหรอครับ?” ฉู่เฉินถามพร้อมยิ้ม

เมื่อได้ยินเสียงของกู้รั่วเสวี่ย ฉู่เฉินนึกถึงภาพวันนั้นที่เร่าร้อนของเขาและเธอ ในหัวของเขาอดไม่ได้ที่จะจินตนาการถึงใบหน้าที่สวยงามและรูปร่างที่ขาวราวหิมะของเธอ รวมถึงหน้าอกอวบอิ่มที่น่าภาคภูมิใจที่นั่งอยู่บนร่างของเธอและตัวโยกย้ายไปมาอย่างดุเดือด

“หมอเทวดาฉู่ เย็นพรุ่งนี้ตระกูลกู้ของเรามีงานชุมนุมวงการแพทย์ อยากจะเชิญหมอเทวดาฉู่มาเข้าร่วมค่ะ”

อีกทางหนึ่ง กู้รั่วเสวี่ยนอนอยู่บนเตียงใหญ่โตที่นุ่มนิ่ม ขายาวสีขาวราวกับหิมะห้อยลงมา

ร่างกายปกคลุมไปด้วยชุดนอนบางๆ บั้นท้ายกลมๆ สีขาวของเธอถูกเปิดออก และไม่มีอะไรอยู่ใต้ชุดนอนของเธอ เธอดูกล้าหาญและเซ็กซี่มาก

“ได้สิครับ” ฉู่เฉินตอบตกลง

“งั้นพรุ่งนี้ตอนเย็นฉันไปรับคุณนะคะ” กู้รั่วเสวี่ยยิ้มขึ้นมาพร้อมพูดอย่างตื่นเต้น

“ได้ครับ” ฉู่เฉินตอบกลับ พร้อมกับวางสายไป

งานชุมนุมวงการแพทย์ของตระกูลกู้เหรอ?

ถ้าฉันจำไม่ผิด นังแพศยาคนนั้นหลิ่วหรูเยียน ต้องการส่งเสริมยาอายุวัฒนะที่เธอพัฒนาในการประชุมคืนพรุ่งนี้ และยังได้เชิญอดีตผู้บัญชาการเว่ยเขตทหารระดับมณฑลมาทดสอบยาอายุวัฒนะด้วย

“หึๆ หลิ่วหรูเยียน หากไม่ฟังคำพูดของผม คุณก็จะเสียเปรียบ”

“เย็นพรุ่งนี้ ผมจะต้องทำให้คุณคุกเข่าต่อหน้าผมให้ได้”

ฉู่เฉินยิ้มอย่างเข้าเล่ห์ นั่งลงขัดสมาธิ