บทเรียนจากการเดินทาง ฉากที่ 85

เปิดฉาก: เวทีเล็ก ๆ ที่โรงเรียนปูชายหาด

วันหนึ่ง โรงเรียนปูชายหาดจัดงานประจำปี มีชื่อเรียบง่ายว่า

“วันของคนที่ยังเชื่อในฝันเล็ก ๆ”

เด็กจากหลายหมู่บ้านมารวมตัว มีร้านอาหารจากแฟรนไชส์รุ่นใหม่ มีชาวประมงรุ่นเก๋า และมีบูธที่แสดงผลงานของเด็ก ๆ วัย 10–16 ปี

บางคนวาดรูป “ปูของฉัน”

บางคนเขียนเรียงความ “ถ้าหนูเป็นพี่นนท์”

บางคนทำคลิปเล่าเรื่องทะเลบ้านเกิด

นนท์นั่งอยู่มุมหนึ่ง — ไม่ขึ้นเวที แต่ฟังเงียบ ๆ

เด็กชายคนหนึ่งขึ้นพูดบนเวที เขาชื่อ “เรย์” ซึ่งเคยได้รับทุนจากโครงการ “ปูสานฝัน” (ฉากที่ 70) ตอนนี้เติบโตมาเป็นคนรุ่นใหม่ที่เปิดร้านปูของตัวเองในหมู่บ้าน

เขาพูดว่า

“ผมเคยคิดว่าความฝันมันอยู่ไกล จนวันหนึ่งผมได้เจอพี่นนท์ แล้วผมก็รู้ว่า... บางที ความฝันมันอาจซ่อนอยู่ใต้โคลน แค่เราต้อง ‘กล้าเอามือลงไปควานมันขึ้นมา’ ด้วยตัวเอง”

คำเชิญจากพิธีกร: "ขอเชิญพี่นนท์ขึ้นเวทีครับ"

เสียงปรบมือดังรัว นนท์ลุกขึ้นช้า ๆ ถือกระชอนอันเดิมในมือ ก้าวขึ้นไปยืนตรงหน้าเด็ก ๆ

ไม่มีสคริปต์ ไม่มี PowerPoint มีแค่คำพูดจากหัวใจ

“พี่เคยเป็นเด็กที่ไม่มีอะไรเลย พี่เคยอายเวลาบอกว่าแม่ขายของในตลาด พี่เคยจับปูด้วยมือเ