บทที่ 7 ฝากหลานไว้กับลุง

ณ มุมหนึ่งใกล้ ๆ โรงอาหาร บทสนทนาของรมิดากับปรเมศยังไม่จบ

ริมฝีปากบางหยุดพูดไปครู่หนึ่ง เพียงชั่วพริบตานัยน์ตาสีน้ำผึ้งมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความกังวล ก่อนจะตัดสินใจพูดออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ

“ฉันจะให้คุณช่วยดูแลน้องอชิด้วยก็ได้”

เมศเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ ก่อนจะถามกลับ

“จริงเหรอ?”

รมิดาพยักหน้าเล็กน้อยอย่างลังเล แต่พูดต่อด้วยน้ำเสียงมั่นคง

“แต่มีข้อแม้ คุณห้ามให้ใครรู้ว่าคุณอยู่กับฉันเพราะฉันกลัวสาว ๆ ของคุณจะฉีกอกฉันเอา”

คำพูดของเธอทำให้เมศหลุดหัวเราะเบา ๆ พร้อมยิ้มน้อย ๆ

“แน่นอน เรื่องนี้จะไม่มีใครรู้ ผมก็ไม่อยากมีปัญหาอะไรเหมือนกัน”

รมิดาพยักหน้าอย่างโล่งใจที่เขาไม่คิดจะเรียกร้องอะไรไปมากกว่านี้ เธอไม่อยากให้ชีวิตตัวเองวุ่นวายไปกว่านี้แล้ว เธอสูดลมหายใจลึกก่อนจะพูดต่อ

“ช่วงบ่ายนี้อาจารย์ยกคลาส ฉันไม่มีเรียน ถ้าคุณมีเรียน ฉันขอตัวก่อนค่ะ”

เมศขยับตัวเข้าไปใกล้เล็กน้อยก่อนจะรีบพูดขึ้น

“งั้นผมไปส่ง”

คำตอบของเขาทำให้รมิดาเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ เธอถามกลับทันที

“ไม่มีเรียนเหรอคะ?”

เมศยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ พร้อมตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“ผมมีเรียนหรือไม่มีเรียน ยังไงข้อสอบผมก็ทำได้อยู่แล้ว”

คำตอบนั้นทำให้รมิดาถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย เธอไม่รู้ว่าควรจะชื่นชมในความมั่นใจของเขาหรือไม่ดีใจกับความไม่สนใจในชีวิตการเรียนกันแน่

“ถ้างั้นก็แล้วแต่คุณค่ะ แต่ฉันต้องไปหาน้องอชิแล้ว”

รมิดาเอ่ยพร้อมหันตัวเดินออกไป

เมศเดินตามเธอไปอย่างไม่รีบร้อน พลางพูดขึ้นลอย ๆ

“จริง ๆ ผมก็ไม่ได้อยากเรียนมากหรอก แต่ดูเหมือนตอนนี้ชีวิตผมจะมีอะไรน่าสนใจมากกว่าหนังสือเรียนแล้วล่ะ”

คำพูดของเขาทำให้รมิดาหันขวับกลับมามองเขาทันที แววตาเต็มไปด้วยคำถาม แต่เมศกลับทำหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่ได้พูดอะไรน่าสงสัย

“คุณพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง?”

รมิดาถามเสียงเข้ม

เมศเพียงยักไหล่และยิ้มมุมปาก

“ก็แค่พูดไปเรื่อย ๆ ไม่ต้องคิดมากหรอก คุณรีบไปหาน้องอชิดีกว่า ”

รมิดายังมองเขาด้วยความสงสัย แต่เลือกที่จะไม่พูดอะไรต่อ เธอหันกลับไปเดินนำหน้าเขาไปยังโรงอาหาร ขณะที่เมศยังคงยิ้มบาง ๆ พลางเดินตามหลังเธอไปอย่างสบายใจ

เมื่อกลับมาที่โรงอาหาร รมิดาเห็นน้องอชินั่งอยู่กับพี่แป้งที่กำลังป้อนข้าวให้เด็กชายตัวน้อยอยู่ เด็กชายหันมาทันทีเมื่อเห็นเธอ

“ป้าดา!”

เสียงใส ๆ เรียกด้วยความตื่นเต้น พร้อมกับกระโดดลงจากเก้าอี้วิ่งมาหาเธอ

“วันนี้อชิอ่านนิทานไดโนเสาร์กับป้าแป้งสนุกมากเลย!” น้องอชิพูดพลางยิ้มกว้างจนดวงตาเป็นประกาย

รมิดายิ้มอ่อนโยน ขยับเข้าไปนั่งยอง ๆ ลูบศีรษะผู้เป็นหลานอย่างเบามือ

“งั้นน้องอชิก็ชอบป้าแป้งใช่ไหมครับ?”

เด็กน้อยพยักหน้าหงึก ๆ

“ชอบฮะ! แล้วก็ชอบลุงเมศด้วย!”

คำพูดนั้นทำให้รมิดาชะงัก เธอหันไปมองเมศที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ซึ่งตอนนี้กำลังแกล้งทำเป็นไม่สนใจ แต่รอยยิ้มมุมปากของเขากลับบ่งบอกชัดว่าเขาได้ยินเต็มสองหู

“ลุงเมศทำอะไรให้อชิชอบเหรอครับ?”

รมิดาถามด้วยความสงสัย

“ลุงเมศเล่าเรื่องรถให้อชิฟังด้วย! โตขึ้นอชิอยากขับรถแบบลุงเมศฮะ!”

เด็กชายตอบเสียงใส รมิดาขยับยิ้ม เอียงคอมองหลาน

“ทำไมถึงอยากขับรถแบบลุงเมศล่ะครับ?”

เด็กชายวัยสามขวบฉีกยิ้มสดใส ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง

เกินวัย

“จะได้ไปส่งป้าดาไงฮะ ไปส่งทุกที่เลย! เห็นป้าดาขึ้นรถเมล์ทุกวัน คงเหนื่อยฮะ”

คำพูดนั้นทำให้รมิดาอึ้ง เธอรู้สึกเหมือนมีก้อนบางอย่างจุกอยู่ในลำคอ ดวงตาคู่นั้นเริ่มรื้นไปด้วยน้ำใส ๆ ความไร้เดียงสาของเด็กชายทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นและสะเทือนใจในเวลาเดียวกัน

“อชิครับ…”

รมิดาก้มลงมองหลานชายตัวน้อย ก่อนจะดึงเขาเข้ามากอดเบา ๆ น้ำเสียงของเธอสั่นนิด ๆ แต่ยังคงอ่อนโยน

“หนูไม่ต้องห่วงป้าดาหรอกครับ แค่หนูตั้งใจโตเป็นเด็กดี ป้าดาก็มีความสุขที่สุดแล้ว”

น้องอชิพยักหน้า

“อชิจะเป็นเด็กดีฮะ จะปกป้องป้าดาด้วย!”

เมศที่ยืนมองอยู่เงียบ ๆ เหลือบตามองภาพตรงหน้า พลางพูดขึ้นลอย ๆ

“น่ารักจริง ๆ เด็กคนนี้”

เสียงของเขาดูเหมือนพูดกับตัวเองมากกว่าจะพูดกับใคร แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้รมิดาหันมาสบตากับเขา

“ขอบคุณนะคะ ที่เล่านิทานเรื่องรถให้อชิฟัง”

รมิดาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนกว่าทุกครั้ง เมศยักไหล่เบา ๆ

“ผมไม่ได้ทำอะไรมาก แค่อยากให้เขารู้ว่ารถมันไม่ได้มีไว้แค่ขับ แต่มีไว้ดูแลคนที่เราห่วงใยด้วย”

คำพูดนั้นทำให้รมิดารู้สึกเหมือนหัวใจเต้นผิดจังหวะ เธอหลบสายตาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะจับมือน้องอชิไว้

“งั้นเราไปล้างมือนะครับ จะได้กลับบ้านกัน”

เมศเดินตามทั้งสองไปเงียบ ๆ พร้อมรอยยิ้มบางที่ติดอยู่บนใบหน้าอย่างไม่รู้ตัว

ครืด ครืด!

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นขณะที่รมิดากำลังจูงมือน้องอชิไป

ล้างมือ หญิงสาวรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูหน้าจอก่อนจะเห็นชื่อของ มิน เพื่อนสนิทในกลุ่มรายงานที่กำลังจะส่งอาจารย์ เธอสูดหายใจลึกก่อนกดรับสาย

“ฮัลโหล มิน”

เสียงของรมิดาเต็มไปด้วยความระแวดระวัง

“ดา! นี่เธออยู่ไหนเนี่ย? พวกเรารวมกลุ่มกันอยู่ที่ห้องสมุดนะ อีกสองวันรายงานต้องส่งแล้วนะ!”

เสียงของมินดังลอดออกมาจากโทรศัพท์อย่างชัดเจน

รมิดาถอนหายใจ

“ขอโทษนะ ฉันอยู่โรงอาหาร พอดีดูแลน้องอชิอยู่”

“อีกแล้วเหรอ?”

มินถามด้วยน้ำเสียงที่แฝงความเหนื่อยหน่าย

“นี่เธอจะไม่ว่างอีกแล้วใช่ไหมดา? ทุกครั้งที่ทำรายงาน เธอก็มาช้ากว่าพวกเราเสมอเลย"

คำพูดของมินเหมือนเข็มที่ทิ่มแทง รมิดาเม้มริมฝีปากแน่น ใจเธอรู้ดีว่ามินไม่ได้ตั้งใจพูดให้เธอรู้สึกแย่ แต่ความจริงก็เป็นแบบนั้น ทุกครั้งที่ต้องทำงานกลุ่ม เธอมักจะเป็นตัวถ่วงของเพื่อนเสมอ

เธอหันไปมองเมศที่ตอนนี้ย่อตัวลงไปจับมือน้องอชิเพื่อพาไปล้างมือแทนเธอ เมศหันมาสบตาเธอเพียงแวบเดียว ก่อนจะหันกลับไปสนใจน้องอชิอีกครั้ง

หญิงสาวสูดหายใจลึก ก่อนตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“เดี๋ยวฉันโทรกลับไปนะมิน แต่วันนี้ฉันจะไปทำรายงานร่วมกับพวกเธอแน่นอน ฉันสัญญา”

“เธอพูดแล้วนะ ถ้าคราวนี้เบี้ยว ฉันจะไม่ช่วยเธออีกแล้วจริง ๆ”

มินตอบพลางแอบหัวเราะเล็กน้อย แต่ก็รู้สึกโล่งใจที่ได้ยินคำตอบนี้จากรมิดา

“ฉันไม่เบี้ยวแน่”

รมิดายืนยัน ก่อนจะวางสาย เธอสูดหายใจลึกอีกครั้ง ตั้งใจว่าอย่างไรเสีย วันนี้เธอจะต้องทำหน้าที่ในกลุ่มรายงานให้ดีที่สุด

เมศเดินกลับมาพร้อมกับน้องอชิที่กำลังเช็ดมือเล็ก ๆ ด้วยผ้าเช็ดหน้าลายการ์ตูน รมิดาเหลือบมองเขาแวบหนึ่งก่อนจะพูดเบา ๆ

“ขอบคุณนะคะ”

เมศเลิกคิ้วเล็กน้อย

“ขอบคุณเรื่องอะไรครับ?”

“ที่ช่วยพาน้องอชิไปล้างมือ”

เธอตอบพร้อมกับรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้า

เมศยักไหล่

“เรื่องแค่นี้เอง ไม่ต้องขอบคุณหรอก”

รมิดามองเมศอย่างลังเล ก่อนที่จะรวบรวมความกล้า แล้วพูดออกมาอย่างช้า ๆ

“ช่วยอะไรฉันอีกสักอย่างได้ไหมคะ?”

เมศเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ

“คุณ? คนอย่างคุณเคยร้องขอให้ใครช่วยเหรอ?”

เขาถามพร้อมยิ้มเล็กน้อย ทำให้รมิดามีความรู้สึกเหมือนกับว่าเขากำลังล้อเลียนเธอ

“พูดมาสิ”

เมศพูดขึ้นอีกครั้ง เมื่อเห็นว่ารมิดาเงียบไปนาน

รมิดาหายใจลึก ๆ ก่อนจะตัดสินใจพูดออกมา

“คุณช่วยดูแลน้องอชิแทนฉันก่อนได้ไหมคะ? ฉันต้องรีบไปทำรายงานกับเพื่อน เย็น ๆ จะกลับบ้านค่ะ”

เมศทำสีหน้าเหมือนคิดอะไรบางอย่าง ก่อนจะยักไหล่

“ไม่มีปัญหา น้องอชิก็หลานผมเช่นกัน”

เขาตอบพลางยิ้มแววตาอ่อนโยนขึ้น แม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนที่ดูเหมือนจะทำหน้าที่ดูแลเด็ก ๆ แต่การพูดแบบนี้จากเขาก็ดูจะจริงใจอยู่ดี

รมิดาค่อย ๆ ค่อย ๆ ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบกุญแจบ้านจากกระเป๋าและยื่นให้เมศ

“นี่กุญแจบ้านค่ะ"

เมศรับมันมาแล้วมองเธอด้วยแววตาที่มีความสนใจ

“จริงนะ? ไม่มีข้อแม้อะไรเหรอ?”

รมิดาเหลือบมองเขาอีกครั้ง ก่อนจะพยักหน้า

“ไม่มีค่ะ ขอแค่ดูแลน้องอชิให้ดี ๆ หน่อยนะคะ”

เมศพยักหน้า

“แน่นอนครับ”

หลังจากนั้น รมิดาก็หันไปหาน้องอชิที่กำลังเล่นอยู่ที่มุมห้องโรงอาหาร ด้วยรอยยิ้มสดใสที่อยู่บนใบหน้าเด็กน้อย

“น้องอชิครับ วันนี้เล่นกับลุงเมศไปก่อนนะครับ ตอนเย็นป้าดาจะกลับไปหา”

น้องอชิมองขึ้นมาจากของเล่นในมือ ก่อนจะยิ้มกว้างและตอบเสียงสดใส

“ได้ฮะ!”

รมิดาพยักหน้าก่อนจะหันไปบอกเมศ

“ช่วงบ่าย 2 ให้น้องอชินอนกลางวันด้วยนะคะ ฉันจะรีบกลับบ้านนะคะ”

เมศยิ้มและรับคำ

“เข้าใจแล้วครับ”

เขาตอบในน้ำเสียงที่ฟังดูจริงจัง แม้ว่าจะมีท่าทางเป็นกันเองและดูแลเด็กแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

เมื่อการฝากหลานเป็นที่เรียบร้อยแล้ว รมิดาก็ยิ้มให้เขาอีกครั้งก่อนจะหันไปทางประตูและเดินออกไปจากโรงอาหาร รู้สึกโล่งใจที่ได้ฝากความรับผิดชอบนี้ไว้กับเมศ ซึ่งบางทีเธอก็ไม่ค่อยแน่ใจว่าตัวเองทำถูกหรือเปล่า แต่ในตอนนี้เธอก็ไม่มีทางเลือกอื่นมากนัก

เมศมองตามเธอจนหายไปจากสายตา ก่อนจะหันไปหาน้องอชิที่กำลังรออยู่

“เอาล่ะ น้องอชิ วันนี้เราไปทำอะไรสนุก ๆ กันดี?”

น้องอชิตาเป็นประกายและพูดออกมาอย่างดีใจ

“ไปเล่นสนามเด็กเล่นฮะ!”

เมศยิ้มให้อย่างอ่อนโยน

“ได้สิ!”

ในขณะที่เขาพาน้องอชิออกจากโรงอาหารไปอย่างมีความสุข ความรู้สึกในใจของเขาก็ค่อย ๆ เริ่มเปลี่ยนไปเขาคิดว่า การที่เขาต้องรับผิดชอบดูแลเด็กเล็ก ๆ แบบนี้ ไม่ได้แย่ขนาดนั้น แม้เขาจะเคยคิดว่าตัวเองไม่เหมาะสมกับการทำหน้าที่นี้ แต่ตอนนี้…เขากลับเริ่มรู้สึกว่าอาจจะมีบางอย่างที่เขาต้องเรียนรู้เพิ่มเติมจากการดูแลน้องอชิ