ผู้ชายที่ว่าก็คือสามี

"เข้าใจก็ได้ค่ะ"

คนตัวเล็กถึงกับหุบยิ้มแต่ก็ยังคงสีหน้าปกติ เธอก็ยังไม่คาดหวังให้เขาหันมาสนใจเธอภายในวันสองวันนี้หรอก

"อย่าหลุดนะ เข้าใจไหม?" ไต้ฝุ่นพูดซ้ำ

"ค่ะ"

"ดี"

"พี่ฝุ่นอาบน้ำแล้วลงไปทานมื้อเช้าเถอะค่ะ หวาทำไว้รอแล้วมีแต่ของที่พี่ชอบทั้งนั้นเลย"

ยี่หวาฉีกยิ้มกว้างให้กับคนตรงหน้า รอยยิ้มสดใสใบหน้าสวยสมวัยของเจ้าหล่อนนั้นทำเอาไต้ฝุ่นถึงกับหยุดมอง เขาเพิ่งสังเกตว่าเธอโตเป็นสาวขนาดนี้แล้วหรือเนี่ย ในความคิดเขายังมีภาพจำเธอเป็นยัยเด็กเอ๋อในชุดมัธยมอยู่เลย

"ถ้าจะมองหวาขนาดนี้เอารูปหวาไปอัดกรอบห้อยคอเลยดีไหมคะ"

ดูเธอพูดเข้าสิ! เขาไปมองเธอด้วยสายตาที่พิเศษอะไรขนาดนั้นกัน เขาเพียงแค่มองเฉย ๆ มองเฉย ๆ เท่านั้นเอง ยัยนี่ก็เอาไปคิดเพ้อเจ้อใหญ่

"จะ จะบ้าเหรอ ออกไปได้แล้วฉันจะอาบน้ำ"

"แล้ววจะกินไหมคะมื้อเช้าที่หวาทำ" คนตัวเล็กเอ่ยถามซ้ำอย่างคนรอคำตอบ เธอแอบคาดหวังให้เขาตอบรับความตั้งใจที่เธอนั้นอยากมอบให้บ้าง แต่ถ้าเขาไม่ต้องการแล้วก็ไม่เป็นไร เธอเองก็คงไม่บังคับ...

"ถ้าฉันไม่อยากกินล่ะ"

"หวาก็จะอยู่ตรงนี้ ดีไม่ดีหวาอาจจะตามไปรอให้พี่ตอบตกลงในห้องน้ำเลยก็ได้นะคะ" เธอเปล่าบังคับซะหน่อย เพียงแค่ยื่นตัวเลือกให้เขาก็เท่านั้นเอง

"เธอนี่มัน เฮ้อ~ ก็ได้ ๆ เดี๋ยวฉันลงไปกิน"

"น่ารักที่สุด"

คนตัวเล็กยิ้มร่าเมื่อได้รับคำตอบที่น่าพอใจแล้ว หลังจากนั้นเธอก็กระโดดโลดเต้นอย่างคนอารมณ์ดีลงไปรอเขายังชั้นล่าง ไต้ฝุ่นได้แต่ส่ายหน้าเพราะไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี

หลังจากทานมื้อเช้าฝีมือสาวน้อยยี่หวาที่อุตส่าห์ตั้งใจทำให้เขาสุดฝีมือเเล้วนั้น ทั้งสองคนก็เตรียมตัวออกมาทำงานพร้อมกันเป็นวันแรก ความรู้สึกที่แปลกประหลาดสำหรับเขาแต่กลับเป็นความน่าตื่นเต้นสำหรับยี่หวา เธอจึงดูดี๊ด๊าตลอดการเดินทางเข้าบริษัท

"ถึงเเล้ว จะลงได้หรือยัง"

เจ้าของใบหน้าหล่อคมเอ่ยขึ้น หลังจากที่อดทนรอให้คนข้างกายโยกตัวไปมาเป็นตุ๊กตาล้มลุกบนเบาะข้างเขาจนพอใจแล้ว จริง ๆ เขาไม่จำเป็นต้องรอด้วยซ้ำ แต่ทำไมถึงยังรอกันนะ?

"อ้อ OK ค่ะ เอ๊ะเดี๋ยวก่อนค่ะ เกือบลืมแน่ะ"

ตอนเเรกเธอก็กำลังจะเปิดประตูรถลงไปก่อนเขาตามที่คุยกันไว้แล้วแหละ แต่ทว่าเกิดนึกบางอย่างขึ้นได้จึงชะงักมือก่อน และหันมาสบตากับเขาพร้อมกับส่งยิ้มหวานน่าขนลุกให้อีกฝ่าย

"ลืมอะไร?" คิ้วหนาเลิกขึ้นสูงด้วยความสงสัย จู่ ๆ เธอก็มองหน้าเขาแปลก ๆ นี่นา แค่นี้เขาก็สัมผัสได้ถึงหายนะบางอย่างเเล้วแต่ไม่อยากคิดต่อกลัวมันเกิดขึ้นจริง

แต่ทว่า!

"จุ๊บ~ ตั้งใจทำงานนะคะคุณสามี"

และเเล้วสิ่งที่เขาหวาดหวั่นก็เกิดขึ้นจนได้ คนตัวเล็กยืดตัวใช้ริมฝีปากบางสีสวยแตะเบา ๆ บนริมฝีปากเขา นี่เป็นครั้งแรกที่เธอทำแบบนี้กับเขา! ชักจะเหิมเกริมเกินไปแล้ว ยัยเด็กนี่เข้าหาผู้ชายแบบนี้เลยหรือไงกัน

"ยี่หวา! เธอจะมาจุ๊บผู้ชายเรี่ยราดแบบนี้ได้ยังไงหา!?"

"ผู้ชายที่ว่าก็คือสามีของหวานะคะ จุ๊บสามีตัวเองก่อนไปทำงานหวาผิดตรงไหน?"

คนตัวเล็กยอกย้อนกลับเขาที่กำลังโมโหจนหน้าแดง แต่เอ๊ะ! หรือเขินเธอกันแน่นะ? ยี่หวายิ้มย่องคิดเข้าข้างตัวเอง เชื่อเถอะน่าว่าเธอจะทำให้เขารักเธอแบบที่เธอรักเขาให้ได้ เขาต้องเต็มใจใช้คำว่าสามีภรรยากับเธอไม่ใช่เพียงเพราะเรื่องคำทำนายแน่นอน

"หุ หุ" จู่ ๆ เธอก็ยิ้มอรุ่มเจ๊าะจนอีกคนยิ่งหลอนไปใหญ่ เธอเริ่มน่ากลัวเข้าทุกวันแล้วจริง ๆ

"เธอหัวเราะได้น่าเกลียดน่ากลัวมากเลยยี่หวา อึ้ย~"

"หวาก็แค่กำลังคิดถึงตอนที่เรารักกันค่ะ คงฟินเวอร์ ฮ่ะ ฮ่า ฮ่า" ว่าจบเธอก็หัวเราะราวกับคนเสียสติทันที

ไม่ต้องรอให้เธอทำตัวพิลึกพิลั่นให้เขาได้รับชมเป็นภาพการแสดงอันน่าหวาดผวา ไต้ฝุ่นรีบเปิดประตูลงจากรถวิ่งหายขึ้นไปยังชั้นบนของบริษัทโดยทันที แน่นอนว่าเขาไม่ต้องกลัวว่าใครจะมาเจอเข้า เพราะโซนนี้เป็นโซนจอดรถที่ทำขึ้นพิเศษสำหรับเขาและวิทย์

แต่ระหว่างขึ้นตึกไปทำงานก็ต้องแยกกันไปอยู่ดี เพราะกลัวตกเป็นเป้าสายตาเเละอาจมีคนสงสัยเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอได้ตอนแรกก็ตกลงกันให้ยัยเอ๋อนั่นเข้าไปก่อน แล้วเขาค่อยตามไปทีหลัง แต่ดูจากสถานการณ์แล้วเขาขอไปก่อนดีกว่า

"สวัสดีค่ะพี่ ๆ"

คนตัวเล็กที่เดินยิ้มแฉ่งเข้ามาหลังจากที่บอสไต้ฝุ่นเข้ามายังบริษัทได้สักพัก เธอทักทายทุกคนในแผนกอย่างอ่อนน้อมถ่อมตน เพราะเธอก็เป็นเด็กใหม่ของที่นี่ก็ต้องเคารพและให้เกียรติคนที่อยู่ก่อนเป็นมารยาท

และก็มีรุ่นพี่ที่เอ็นดูเธอด้วยซึ่งก็คือพี่ 'เจนนี่' สาวแซ่บอีกคนของแผนก ที่เจอวันแรกเธอก็เห็นด่าฟาดฟันกับวัตถุโบราณที่เอาแต่อวดตำแหน่งมากกว่าอวดศักยภาพในการทำงาน

"ฮายคนสวย มาแล้วเหรอ" เป็นพี่เจนนี่ที่วิ่งเข้าทักทายเธอ

"ค่ะ บอสมารึยังคะพี่เจน"

เธอแสร้งทำเป็นเอ่ยถามอย่างเเนบเนียน เธอไม่อยากปิดบังแต่ก็ไม่อยากให้เขาต้องมาลำบากใจไปด้วย เธอเลยต้องทำตามที่เขาขอร้องและทำตัวให้ปกติที่สุด รอวันที่เขาต้องการบอกให้คนอื่นได้รับรู้เรื่องการเเต่งงานของทั้งเธอและเขา แต่ก็ไม่รู้ว่าต้องรอไปถึงวันไหนเหมือนกัน...

"เหมือนมาแล้วนะ เอ๊ะ นี่แหวนหมั้นหรือแหวนแต่งเนี่ย?"

รุ่นพี่ในแผนกอย่างเจนนี่ถึงกับร้องถามตาโตเมื่อเห็นว่านิ้วนางข้างซ้ายของเลขาบอสคนใหม่ไม่ว่างแล้ว เธอจึงร้องถามด้วยความตื่นเต้นทำเอาพนักงานที่อยู่รอบ ๆ ต่างก็หูผึ่งไปด้วย

"แหวนแต่งงานค่ะ" ยี่หวาตอบกลับพลันฉีกยิ้มกว้างอย่างคนอารมณ์ดี ในใจก็เต้นตึกตักและตื่นเต้นดีใจไม่หาย

"นี่วันสองวันมานี้แอบไปแต่งงานมาใช่ไหมเนี่ย ไม่เชิญพี่บ้างเลย แล้วนี่สามีน้องเป็นใครเหรอ? เอามาเปิดตัวบ้างสิ" เจนนี่ก็คะยั้นคะยอยี่หวาไม่หยุด

"พอดีจัดงานเล็ก ๆ น่ะค่ะ ส่วนสามีหวาเขาค่อนข้างขี้อายไม่ค่อยกล้าเจอผู้คน"

ยี่หวาแต่งเรื่องขึ้นมาอีกหน เธอก็คิดคำตอบไม่ค่อยจะทันเท่าไรซะด้วย เลยตอบ ๆ ไปก่อนค่อยว่ากันอีกที

"เด็กสมัยนี้นี่แต่งงานไวเนอะ มีลูกมีผัวกันเร็วจริง ๆ" วัตถุโบราณรุ่นบุกเบิกวัยใกล้เกษียณที่แอบฟังอยู่นานเอ่ยขึ้นขัดจังหวะยี่หวาและเจนนี่ที่กำลังคุยกันอยู่

"ใครจะไปรอให้อายุเท่ากับรุ่นป้ารุ่นยายก็ยังหาผัวไม่ได้ล่ะคะ?"

เจนนี่ต่อปากต่อคำอย่างออกรสออกชาติสุด ๆ สองคนนี้เป็นไม้เบื่อไม้เมาที่แท้จริง ยี่หวาถูกใจกับคำตอบจนถึงขั้นยกนิ้วโป้งเม้มปากพยักหน้าให้เลยทีเดียว