ร่วมเตียงเดียวกัน

"ขออนุญาตนะคะ"

หลังจากที่เธอผ่านด่านแรกหน้าแผนกก็มาถึงที่ที่เธอต้องทำงานทั้งวัน แต่ก็ไม่รู้สึกถึงความเหน็ดเหนื่อยแต่อย่างใด เพราะเธอนั้นมีแรงบันดาลใจซึ่งก็คือผู้ชายที่เป็นหัวหน้าเธอเอง ก็เขาทั้งหล่อและดูมีเสน่ห์นี่นา

"ถ้าไม่มีงานก็ออกไปอยู่ข้างนอก ไม่ต้องเข้ามา" ประโยคเย็นชาเช่นเดียวกับหน้าตาคนพูดไม่ผิดเพี้ยน เขาไม่แม้จะสนใจเงยหน้าขึ้นมามองเธอที่เข้ามาเลยด้วยซ้ำ

"ก็เข้ามาหาอะไรทำไงคะ พี่ฝุ่นมีงานอะไรให้หวาทำบอกได้นะคะ"

"นั่งอยู่เฉย ๆ"

เขาพูดแบบนั้นเพราะอยากให้เธอเลิกวุ่นวายกับเขาต่างหาก แต่ก็ไม่คิดว่าเธอจะทำแบบที่เขาบอกจริง ๆ ซึ่งก็คือการเดินไปหย่อนก้นนั่งลงบนโซฟาอย่างสบายตัว ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ จนเขาต้องเหลือบตามองว่าเธอนั้นจะทำสิ่งใด หรือจะพูดอะไร?

"เฮ้อ~~"

"......"

"เป็นเมียผู้บริหารมันสบายขนาดนี้เชียว" น้ำเสียงที่เปล่งออกมาราวกับคนเบื่อหน่ายระคนถือดีอยู่หน่อย ๆ เธอนี่มันน่าหมั่นไส้จริง ๆ นั่นแหละ

"ฉันล่ะปวดหัวกับเธอจริง ๆ "

ไต้ฝุ่นถึงกับต้องยกมือข้างซ้ายขึ้นมากุมขมับไว้ การกระทำนั้นของเขาจึงทำให้เธอเห็นว่านิ้วนางข้างซ้ายของเขาเองก็ยังสวมแหวนเเต่งงานอยู่ มันทำให้เธอทั้งดีใจและมีความหวังขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เธอก็นึกว่าเขาจะถอดมันไปแล้วซะอีก

"พี่ฝุ่นคะ"

"มีอะไร?"

"หวาอยากขออะไรหน่อย"

"ขออะไรอีกล่ะ เธออย่ามากวนสมาธิฉันได้ไหมยี่หวา"

"หวาแค่อยากจะชวนพี่ฝุ่นไปดินเนอร์ตอนเย็นนี้ เดี๋ยวหวาเลี้ยงเองแต่พี่ฝุ่นจ่าย ไปนะคะ"

ดูเธอพูดเข้าสิ เขาในตอนนี้หัวเราะก็ไม่ได้ร้องไห้ก็ไม่ออก เธอชักจะ...ทำเขารำคาญจนขี้เกียจปฏิเสธเสียเเล้ว

"อือ อือ ไปก็ไป"

"เย้~ใจดีที่สุดเลย งั้นเดี๋ยวหวาให้รางวัลนะคะ ตอนเย็นหวาอนุญาตให้พี่ฝุ่นเข้ามานอนเตียงเดียวกับหวาได้เลยค่ะ" เธอตั้งใจเอ่ยแบบนั้น อย่าหาว่าเธอมุ่งเรื่องนั้นอย่างเดียวเลย เธอมุ่งหลายเรื่องอยู่เหมือนกันแต่ว่ายังทำไม่สำเร็จเท่านั้นเอง

"รอชาติหน้าเถอะยี่หวา"

.

.

.

ก๊อก ก๊อก ก๊อก! ในระหว่างที่เธอกำลังจะข่มตาหลับก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น แรก ๆ ก็เพียงเคาะเบา ๆ เท่านั้น แต่เพราะคนในห้องไม่ยอมลุกมาเปิดคนด้านนอกจึงเคาะเเรงขึ้นตามอารมณ์ นี่มันเวลาไหนแล้วเนี่ยทำไมเขาถึงไม่รู้จักหลับจักนอนกันนะ?

"พี่ฝุ่นมีอะไรคะ~" คนตัวเล็กเปิดประตูห้องพร้อมกับเอ่ยถามด้วยท่าทีงัวเงีย ก็เพราะตอนนี้เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนแล้วน่ะสิ

"คะ คือ ขอนอนด้วยหน่อย"

"หา!?"

ยี่หวาถึงกับร้องด้วยความตกใจหายง่วงนอนตาสว่างจ้า นี่เธอไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม? เขามาขอนอนกับเธองั้นเหรอ ทั้ง ๆ ที่เมื่อตอนกลางวันก่อนที่จะไปทานมื้อค่ำกันเขายังเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังและหนักแน่นมากถึงมากที่สุด ว่าให้เธอรอให้เขาขอเข้าห้องไปจนถึงชาติหน้า แต่เพียงไม่ทันข้ามวันก็วิ่งแจ้นมาหาเธอถึงที่แล้ว มันใช้ได้ที่ไหนกัน ผู้ชายแบบนี้คิดว่าเธอจะยอมใจอ่อนง่าย ๆ งั้นสิ เหอะ...

"ฉันขอเข้าไปนอนด้วย วันเดียว ๆ" ไต้ฝุ่นเอ่ยด้วยท่าทีร้อนรนคล้ายกับคนตกใจและหวาดกลัวบางสิ่ง

"เข้ามาเลยค่ะที่รัก" เธอก็แค่สงสารเขาหรอกน่า...

"ขอบใจ"

ไต้ฝุ่นรีบเข้าไปในห้องนอนของคนตัวเล็กทันที เขารีบไปที่เตียงก่อนจะถือวิสาสะรื้อผ้าห่มและหมอนของเธอออกจนหมด เหมือนกับต้องการหาอะไรบางอย่างจนเธออดสงสัยไม่ได้

"พี่ฝุ่นหาอะไรคะ?"

"แมลงสาบน่ะสิ ห้องนั้นมีแมลงสาบด้วยฉันเลยต้องมาขอนอนนี่ไง"

"อย่าบอกนะว่าพี่กลัว"

"....."

ไต้ฝุ่นถึงกับหยุดชะงัก เขาคิดในใจว่าตนนั้นพลาดแล้ว เขาพลาดเผยจุดอ่อนให้ยัยเด็กนี่รู้เข้าแล้ว ความลับตลอดระยะเวลาเกือบสามสิบปีได้ถูกเปิดเผยเสียแล้ว

"ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่า พี่ฝุ่นกลัวแมลงสาบ"

นั่นไงเขาว่าแล้วเชียวว่ายัยนี่ไม่ถนัดซ้ำเติมก็คงเอาไปป่าวประกาศโฆษณาเรื่องของเขาให้คนอื่นรับรู้แน่นอน เขาไม่น่าพลาดเลยจริง ๆ แต่เพราะความกลัวที่ตีขึ้นหัวจนเขาไม่ทันคิดอะไร นึกเพียงว่าต้องหาที่ปลอดภัยที่ไหนสักที่เพื่อเอาตัวรอดจากเจ้าสัตว์น่าเกลียดน่ากลัวนั่น แต่ทว่าไม่รู้ว่าผีผลักหรืออะไรผลักเขาให้เลือกมาห้องเธอกัน

"ยะ อย่าไปบอกใครนะ"

ใครจะคิดว่าบอสไต้ฝุ่นผู้เย่อหยิ่งภายนอก พอเวลานี้กลับเป็นคนขี้กลัวราวกับเด็กน้อยกลัวความลับรั่วไหล ยิ่งเห็นท่าทีของเขาเธอยิ่งหัวเราะหนัก เอ็นดูคนแก่ที่กลัวไม่เข้าเรื่อง แต่แล้วเธอก็คิดอะไรดี ๆ ขึ้นมาได้ เธอต้องพลิกโอกาสให้เป็นวิกฤติสิ นี่เป็นนาทีทองของเธอเลยนะยัยยี่หวา

"หวาไม่บอกใครก็ได้ค่ะ แต่พี่ฝุ่นลงไปนอนชั้นล่างเถอะค่ะ มีโซฟาอยู่แถว ๆ ห้องครัวด้วยนะคะ" เธอทำทีเป็นพูดจาจริงจังคล้ายกับอยากไล่เขาออกจากห้องตน

"อือ จริงแฮะ เดี๋ยวฉันลงไปนอนชั้นล่างแล้วกัน" เขาก็ลืมนึกไปเลย พอวิ่งออกจากห้องก็นึกถึงเเค่เธอนี่ ก็จะให้เขาไปนึกถึงใครกันเล่าในเมื่อในบ้านหลังนี้มีแค่เขากับเธออยู่ด้วยกันสองคนเท่านั้น

"แต่เมื่อเช้าหวาเจออยู่ตัวหนึ่งมั้งคะ นี่คงต้องหาอะไรมาฉีดทำความสะอาดแล้วล่ะค่ะ"

พอเห็นว่าอีกคนจะไปจริงก็กลัวเสียแผนขึ้นมา ยี่หวารีบแต่งเรื่องหลอกคนแก่ทันทีซึ่งเขาเองก็เชื่อเป็นตุเป็นตะขึ้นมา ถึงขั้นตาโตสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมาอีกหน

"เธอพูดจริงเหรอ?"

"จริงสิคะ สงสัยพี่ฝุ่นต้องหาที่นอนใหม่หรือไม่ก็นอนนี่แล้วแหละ" เธอพูดความต้องการของเธอเอง แนะนำอะไร? ไม่มีหรอก เธออยากให้เขาอยู่กับเธอใจจะขาดเเล้ว

"OK งั้นฉันนอนนี่นะ" ไต้ฝุ่นล้มตัวลงบนเตียงและเตรียมตัวนอน เพราะเขาเองก็ง่วงมากแล้ว แต่กลับโดนอีกคนขัดจังหวะขึ้นมา

"พี่นอนเตียงหวาก็คงต้องนอนด้วยสินะ" เธอพูดเหมือนลำบากใจก็จริงแต่รอยยิ้มและการกระทำกลับสวนทาง เพราะเธอนั้นรีบแทรกตัวเข้าไต้ผ้าห่มผืนเดียวกับคนตัวโตในทันที ทำเอาอีกคนตวาดไล่แทบไม่ทัน

"เฮ่ย! เธอก็ไปนอนอีกฝั่งสิ" เขาพยายามดิ้นรนออกจากอ้อมกอดที่รัดแน่นเป็นกาวตราช้าง ยัยนี่กำลังจะลวนลามเขาอีกแล้วแน่เลย

"นี่มันห้องหวานะคะ หวาจะนอนแบบไหนก็ได้นี่ ตอนนี้หวาอยากนอนกอดพี่ แต่ถ้าพี่ขัดขืนล่ะก็หวาจะเอาเรื่องที่พี่กลัวเเมลงสาบไปประกาศทั่วบริษัทเลยคอยดู"

"....."

ได้ผล... คำพูดข่มขู่จากเธอทำให้คนที่กลัวไม่เข้าเรื่องเกิดกลัวขึ้นมาจริง ๆ

"แค่กอดนะ ห้ามทำอย่างอื่น" ชายหนุ่มเอ่ยอย่างคนหมดหนทางได้แต่นอนนิ่ง ๆ อย่างจำใจ