บทที่ 13 十三

ชีวิตดำเนินไปอย่างปกติ นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่ซีจงจวินทำตัวเหมือนเรือนนี้ไม่ใช่เรือนของเขา

ข้าวไม่เคยกินร่วมโต๊ะ ไม่เคยนอนร่วมเตียงเคียงหมอน จะอาบน้ำต้องไปที่ธารน้ำตก เช้าตื่นมารับใช้นาง กลับบ้านมืดค่ำก็ยังรับใช้นาง

ราวกับภรรยาเป็นนาย ส่วนเขาเป็นทาส..

แต่ซีจงจวินก็ยังทำเหมือนเป็นเรื่องปกติ เพราะไม่รู้ว่าการเป็นสามีภรรายากันต้องปฏิบัติตัวอย่างไรถึงจะดี

ขอเพียงไม่หนีกันไปไหน จะเป็นตัวอะไรในสายตานางก็ช่างเถิด...

ตะวันใกล้ลาลับ ท้องฟ้าเปลี่ยนสีจากสว่างอ่อนเป็นครามคล้ำ ซีจงจวินและตงหลิงจวินยืนอยู่หน้าบันไดทางขึ้นเขาสวรรค์ รอเป่ยหานจวินและหนันอี้จวินมาผลัดเวรเช่นเดิม

"นั่นไง มานู่นแล้ว"

ตงหลิงจวินโบกไม้โบกมือให้เป่ยหานจวินและหนันอี้จวิน ส่วนซีจงจวินเมื่อเห็นร่างทั้งสองปรากฏอยู่ไกลๆก็หันมาเอ่ยลา

"ข้าขอตัวกลับเลยนะขอรับ"

"อ้าว ไม่อยู่คุยกับพี่เป่ยหานพี่หนันอี้ก่อนหรือ" ตงหลิงจวินแปลกใจ เพราะปกติซีจงจวินจะรอให้ทั้งสองมาถึงก่อน คุยกันเล็กน้อยแล้วจึงลากลับ

"ข้าจะรีบกลับไปทำอาหารเย็นให้มี่ฮวาขอรับ"

คราวนี้ตงหลิงจวินหันมาขมวดคิ้วมอง เช่นเดียวกับเป่ยหานจวินและหนันอี้จวินที่พึ่งมาถึง

"เมียเจ้าไม่ทำอาหารหรือ" เป่ยหานจวินเอ่ยถาม ซีจงจวินก็ส่ายหน้ารัวก่อนตอบ

"นางเป็นเทพธิดาในวังใหญ่โตมาก่อน มีแต่คนคอยรับใช้ขอรับ"

พอฟังจบทั้งสามก็งงงัน สามีทำงานทั้งวันแล้วยังต้องกลับไปทำงานบ้านอีก เช่นนี้ไม่เหนื่อยแย่หรือ

พวกเขาต่างก็มีภรรยาผู้น่ารักคอยปรนนิบัติ จึงไม่คุ้นชินเมื่อได้ยินว่าสามีต้องรับใช้ภรรยา

"ซีจง เจ้าไม่ลองยื่นข้อเสนออะไรไปหน่อยหรือ อย่างเช่นให้นางช่วยทำงานเล็กๆน้อยๆ หากทำกับข้าวไม่เป็นก็เตรียมของไว้ให้เจ้า อะไรแบบนี้" หนันอี้จวินบอก แต่ซีจงจวินก็ส่ายหน้าอีก

"ไม่ล่ะขอรับ ข้าทำให้นางแบบนี้ดีแล้ว"

ทั้งสามฟังแล้วได้แต่ยืนอึ้ง ไม่นึกว่าเพื่อนจะยอมภรรยาถึงขนาดนี้ นี่เป็นอานุภาพของความรักใช่หรือไม่

"เจ้ายอมนางก็ไม่เสียหายหรอก แต่มากไปก็ไม่ดี" หนันอี้จวินเอ่ยเตือน

"แต่ข้าว่า ไม่แน่นางอาจจะลองใจซีจงอยู่ก็ได้ ยอมๆไปก่อนน่าจะดีกว่านะ" เป็นตงหลิงจวินที่เสนอความคิด

"ลองใจคืออะไรขอรับ"

"ก็การแกล้งให้เจ้าทรมานเล่นๆ ดูว่าเจ้าจะทนรับนางได้แค่ไหนอย่างไรเล่า"

คราวนี้ซีจงจวินพยักหน้าตาม เริ่มคิดว่าบางทีมี่ฮวาอาจจะทำเพื่อลองใจเขา

"ข้าน่ะโดนมาหลายแบบเลยล่ะ แกล้งเอาแต่ใจงอแง โมโหบ่อยๆบ้าง หาเรื่องให้ทำนั่นนี่ให้บ้าง งอนไม่คุยด้วยบ้าง บางครั้งก็แกล้งหอบผ้าผ่อนหนีกลับบ้าน แต่ที่นางทำไปเพราะอยากรู้ว่าข้าจะตามง้อหรือไม่ พอข้าวิ่งเข้าหามากๆเข้านางก็ใจอ่อนไปเอง"

ที่ตงหลิงจวินพูดมาก็มีเหตุผล เป่ยหานจวินและหนันอี้จวินเห็นด้วย เพราะใช่ว่าภรรยาของพวกเขาจะไม่เคยทำเช่นนี้

"ถ้าอย่างนั้น ข้าคงต้องรีบกลับไปเอาใจนางให้มากขึ้นใช่ไหมขอรับ"

"อื้ม"

เมื่อได้รับคำยืนยัน ซีจงจวินไม่รอช้ารีบเหาะขึ้นท้องฟ้าสีนิลตรงกลับบ้านโดยเร็วที่สุด

...

สำรับเย็นที่มีกับข้าวแปดอย่างวางตรงหน้า ซีจงจวินนั่งกินข้าวตรงมุมห้องเหมือนเดิมแต่เขาไม่รีบกินเท่าวันก่อนๆนัก

เพราะอยากเอาใจมี่ฮวาให้มาก เลยลงมือปรุงกับข้าวเสียเยอะแยะกว่าทุกวัน หวังว่าจะถูกปากนางบ้าง สักจานก็ยังดี...

ดวงตาสีทองวาววับลอบมองตะเกียบในมือของอีกคน คีบเอาเนื้อปลาขึ้นมาใส่ปากเคี้ยวช้าๆ

ไม่มีสีหน้าแย้มยิ้ม หรือคำชมใดๆ...

"เจ้าจ้องข้านานไปหรือไม่"

มี่ฮวาเอ่ยเสียงแข็ง นั่นเป็นการเตือนว่าหากซีจงจวินยังไม่หันไปทางอื่น นางจะอาละวาดให้มื้อเย็นเละเป็นโจ๊กทีเดียว

คนถูกเตือนรอบแรกทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งกินเงียบๆต่อไป

ไม่มีการสนทนาในวงโต๊ะเหมือนครอบครัวอื่น สิ่งที่คั่นกลางระหว่างมวลอากาศน่าอึดอัด..คือเสียงฝนสาดด้านนอกเรือนกับเสียงฟ้าร้องโครมครามเบาๆ เท่านั้นเอง

กระทั่งผ่านไปไม่นาน ได้ยินเสียงวางตะเกียบ ซีจงจวินจึงหันไปมองจานกับข้าว พบว่ามันไม่ได้พร่องไปมากเท่าไหร่เลย

"ไม่อร่อยหรือ"

เขาตัดสินใจถามไป วันนี้ตั้งแต่เช้ามายังไม่ได้คุยกันสักคำ ถามสักสี่ห้าคำก็ยังเหลืออยู่อีกตั้งหลายคำให้พูด

"เบื่อ"

มี่ฮวาตอบสั้นๆ นั่นยิ่งทำให้พ่อครัวสงสัยว่านางเบื่อจานไหนกัน

อยากรู้ว่านางชอบอะไรไม่ชอบอะไร หากมีอะไรที่นางไม่ชอบ เขาจะได้ไม่ทำให้กิน

"เบื่อสิ่งใดหรือ"

คราวนี้นางชายตามองอย่างเย็นชา ก่อนจะหลบไปมองทางอื่น คล้ายไม่อยากเห็นหน้าเขานานนัก

"เบื่อคนทำอาหาร"

"..."

"แต่ช่างมันเถอะ ข้าทำอะไรไม่ได้ต่อให้เบื่อแค่ไหน ในเมื่อเจ้าทำมาข้าก็ได้แต่ต้องก้มหน้ากินอยู่ดี"

นางว่าคล้ายปลงกับกับชีวิต ส่วนซีจงจวินฟังแล้วไม่กล้าเอ่ยสิ่งใดต่อ

การได้เห็นเขากินข้าวคล่องปากทั้งที่ตัวนางแทบไม่อยากกลืนอะไรลงท้องเช่นนี้ คงทำให้ไม่พอใจสินะ

ซีจงจวินจำใจวางตะเกียบลง เก็บสำรับแล้วลุกไปเตรียมน้ำร้อนให้มี่ฮวาอาบ

ราวสองก้านธูป..

หญิงสาวแช่น้ำน้ำจนพอใจ เดินออกมาพบว่าชายหนุ่มเข้าไปในห้องนอนเพื่อเปลี่ยนผ้าปูเตียงให้

ซีจงจวินโบกมือครั้งหนึ่งเกิดลมพัดไหว ผ้าปูเตียงก็เปลี่ยนเป็นผืนใหม่อย่างง่ายดาย ก่อนหันมาเจอนางยืนมองอยู่หน้าประตู

มี่ฮวาในชุดนอนบางพลิ้วยามนี้ช่างดูราวกับภูติตัวน้อยที่ใช้กลีบผกาบางเบาห่อหุ้มกาย..

แค่เห็นภรรยาคนงามก็เพลินตา เผลอมองจนรู้สึกตัวอีกทีนางก็ทำตาขวางใส่อีกหนเสียแล้ว

"ชอบผ้าปูใหม่หรือไม่"

ซีจงจวินกระแอมไอเล็กน้อยแก้เขินก่อนหลบไปยืนอีกทางให้นางได้เข้ามาที่เตียง

"ไม่ชอบ"

หลังจากถามอ้อมแอ้มและได้คำตอบเสียงดังฟังชัด ซีจงจวินหันมองผ้าที่เขาพึ่งปูไป สงสัยว่านางไม่ชอบมันตรงไหนกัน

หรือมันไม่ใช่สีโปรดนาง..

บางทีนางอาจจะไม่ชอบลาย..

เนื้อผ้ามันหยาบเกินไปกระมัง...

"ไม่ชอบเพราะอะไรหรือ"

สารพัดความคิดผุดขึ้น สุดท้ายต้องซีจงจวินนับคำก่อนพูด นี่เป็นคำถามสุดท้ายของวัน เพราะเขาไม่อาจพูดเกินยี่สิบคำได้

"เพราะเจ้าเป็นคนเลือก"

ตอบเสียงดังฟังชัดแล้วมี่ฮวาก็โบกมือไล่ ส่วนทางคนฟังทำอะไรไม่ได้นอกจากก้มหน้าซ่อนแววตาสีหม่น เดินออกไปตามคำสั่ง

..เขาผิดเองที่เลือกของไม่เป็น เพราะปกติผ้าปูที่นอนเขาเป็นสีขาวเรียบง่ายตลอด

พอจะหาของสักอย่างที่เข้ากับผู้หญิงหน่อยก็กลับทำได้ไม่ดี..

ประตูห้องปิดลง เหลือเพียงร่างใหญ่ยักษ์ของเทพอสูรกับสีหน้าที่ดูผิดหวังเต็มประดา

"ข้านี่มันใช้ไม่ได้เลยจริงๆ"

เขาพูดเบาๆกับตัวเอง ไม่หวังให้อีกคนได้ยินเพราะรู้ว่านางคงไม่ชอบเสียงนี้

ซีจงจวินเดินกลับห้องไป ไร้เสียงฝีเท้าราวเป็นวิญญาณไร้ตัวตน

เขาผิดหวังกับตัวเองที่ทำอะไรก็ไม่ถูกใจนางไปเสียหมด

ทั้งที่เขากำลังพยายาม..

ทั้งที่เขากำลังยอม.. เพื่ออะไรก็ตามที่จะแลกมาซึ่งความรักตอบแทน

หากตั้งใจมากกว่านี้ คราวหน้าจะต้องสำเร็จใช่หรือไม่...

กระนั้นเทพอสูรก็ยังคงคาดหวัง.. หารู้ไม่ว่าที่มี่ฮวาทำลงไปทั้งหมดไม่ใช่การลองใจอย่างที่คิด

นางปฏิเสธเพราะชัง...

อคติที่มีต่อเขาไม่มีวันลบเลือนจางหาย...

แม้ไม่รู้ว่าไปโกรธเกลียดมาตั้งแต่ชาติปางไหน แต่มี่ฮวาก็ไม่คิดจะผูกสัมพันธ์ด้วยแน่

...

ฝนตกหนักเกิดเสียงน้ำระลอกใหญ่กระทบหลังคากระเบื้อง

แต่ในห้องนอนกลับเงียบสงัด คนบนเตียงเอามือข้างหนึ่งทาบอกตรงที่มีอวัยวะส่งเสียงเต้นเบาๆ

คล้ายจะถามว่าหัวใจเป็นอะไรหรือเปล่า...

มือหนึ่งกอดผ้าปูที่นอนผืนเก่าซึ่งหยิบติดมือมาจากห้องของภรรยา

กลิ่นของมี่ฮวาติดอยู่บนนั้นเต็มไปหมด ทั้งที่สูดดมจนชื่นอุรา ทว่าหัวใจกลับเจ็บแปลบ

นางเบื่อ เพราะข้าน่าเบื่อ...

นางไม่ชอบของที่ข้าให้ เพราะมันเป็นของของข้า...

เพราะนางอยากลองใจจริงๆ ใช่หรือไม่...

เพราะอยากให้ข้าอดทนมากๆ เลยพูดแบบนั้นสินะ...

เหตุใดแค่คำว่า 'เบื่อ' กับ 'ไม่ชอบ' ถึงให้ความรู้สึกราวกับมีคนกลิ้งหินทับอกเช่นนี้

ซีจงจวินเอาใบหน้าถูไถผ้าปูที่นอนผืนนั้น ไม่รู้ว่าทำแบบนี้แล้วได้อะไรขึ้นมา แต่อย่างน้อยการได้ดมกลิ่นนางก็ทำให้นอนหลับสบายขึ้น

หวังว่าสักวันสิ่งที่อยู่ในอ้อมกอดนี้จะเป็นกายหอมของภรรยา...

และยามเขาเชยชมดมดอม นางก็จะโอบกอดเขาไว้ด้วยความรักเช่นกัน...

"มี่ฮวา"

ชายหนุ่มเอ่ยเรียกเสียงหวาน ทั้งที่รู้ว่าสิ่งของมันพูดตอบไม่ได้

"มี่ฮวา ข้าทำสิ่งใดผิดหรือ"

กระนั้น... ซีจงจวินก็ยังหวังว่าผ้าปูที่นอนจะเป็นตัวแทนนางมาพูดกับเขา

"หากท่านบอก ข้าจะทำให้ใหม่หมดทุกอย่างเลยมี่ฮวา"

"..."

"ข้าอยากให้การลองใจจบลงเร็วๆ อยากให้ท่านใจดีกับข้า ..รักข้าบ้าง"

ดวงตาสีทองไม่ทอประกายแสงเหมือนก่อนอีกยามสูดกลิ่นสุคนธาหวานล้ำนั้น

"ถ้าข้ารอต่อไป ท่านจะรักข้าใช่หรือไม่"

ไม่ว่าจะพร่ำพูดหรือถามไถ่ รอบกายก็มีแต่ความเงียบงัน

ฝ่ามือไล่ลูบผืนผ้าเบาๆ ถนอมราวกับสิ่งของมีชีวิต ริมฝีปากพรมจูบ ลิ้นสากยาวแลบเลียจนชุ่มด้วยน้ำลายเหนียว

ไม่รู้ว่าสิ่งที่ทำอยู่ดูประหลาดแค่ไหน แต่อยากระบายความรู้สึกที่อัดอั้นข้างในออกมาเหลือเกิน

ภรรยาจะรู้หรือไม่ว่าการอยู่เช่นนี้ ทำให้หัวใจเขาไม่เป็นปกติ...