บทที่ 14 十四

เกือบสองเดือนแล้วที่ซีจงจวินออกไปทำงานสายทุกวัน เพราะมัวแต่นั่งรอจะกินข้าวพร้อมภรรยา

อันที่จริงไม่จำเป็นต้องทำก็ได้ เพราะมี่ฮวาไม่ได้อยากเห็นหน้าเขาอยู่แล้ว

ในใจมี่ฮวาชิงชังซีจงจวินเพราะเขาคืออสูรอัปลักษณ์ ร่างกายอันแปลกพิลึกนั่นไม่มีส่วนไหนน่าดูสักนิด

ที่สำคัญคืออสูรอัปลักษณ์ตนนั้นไม่เคยเจียมตัว คิดไขว่คว้าบุปผาสวรรค์มาเชยชม เพราะหลงเพียงเปลือกที่หุ้มตัวนางไว้

ยิ่งรู้ว่าคนที่ช่วยบิดาจากวิญญาณร้ายแล้วยังให้สุราสวรรค์มาวันนั้นเป็นซีจงจวิน มี่ฮวาก็ยิ่งรู้สึกคับแค้นในอก

คงกะให้ท่านพ่อติดหนี้บุญคุณสักหลายอย่าง แล้วค่อยเอ่ยขอลูกสาวมาเป็นเมียสินะ ไอ้ปีศาจเจ้าเล่ห์!

นางทำสิ่งใดไม่ได้มากไปกว่าก่นด่าเขาวันละพันหน กับไม่ให้เขาเข้ามาใกล้นางมากนัก

อยากจะรู้เหลือเกิน ว่าหากผ่านไปนานกว่านี้อีกสักเดือนแล้วนางยังมีท่าทีรังเกียจอยู่ เขาจะทำอย่างไร

แต่อสูรชั่วช้าเช่นนั้นจะทำอะไรได้เล่า.. นอกจากบังคับขืนใจนาง ให้ร่วมรักอย่างวิปริตผิดแปลก

มองปราดเดียวก็รู้ สายตาที่เขาส่งมามักจะเต็มไปด้วยความหื่นกระหาย ใคร่อยากจะแนบกายเกยชิด

คนอยู่ว่างๆเอาแต่นั่งมองสวนดินอันว่างเปล่าที่ชวนให้รำคาญตา ระหว่างนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นที่ด้านหน้าเรือน

"มี่เอ๋อร์"

เป็นชุนหรงเซินที่ลงจากรถลากเดินเข้ามาหานาง โอบกอดบุตรสาวด้วยความคิดถึง

มี่ฮวายิ้มรับ มองบิดาด้วยความดีใจที่สุดในรอบสองเดือน

ครอบครัว คงเป็นสิ่งเดียวในที่ทำให้หญิงสาวอยากมีชีวิตอยู่ ไม่คิดจะดับสลายจิตตนเสียวันละหลายหน

"ข้าคิดถึงท่านพ่อเหลือเกินเจ้าค่ะ"

"พ่อก็คิดถึงเจ้าเหมือนกัน"

พ่อลูกกอดกันครู่หนึ่ง มี่ฮวาจึงพาชุนหรงเซินเข้าไปนั่งในบ้าน ถามไถ่ถึงแม่และพี่ๆ

ชุนหรงเซินเล่าว่าทุกคนยังคงสบายดี มีเหงากันบ้างเพราะคิดถึงน้องสาวคนเล็กที่จากบ้านมาอยู่ที่ไกลๆเช่นนี้

มี่ฮวารินน้ำชาและนำของว่างมาให้บิดากิน ซึ่งนั่นก็คือของที่ซีจงจวินเตรียมเอาไว้ให้ตั้งแต่เช้าก่อนออกไปทำงาน

"ซีจงจวินเป็นอย่างไรบ้าง เขาดูแลลูกดีหรือไม่"

"ก็ปกติเจ้าค่ะ ไม่ได้ทำอะไรมากมาย"

ก็แค่ออกไปทำงานข้างนอกตอนกลางวัน และกลับมาทำงานบ้านตอนกลางคืน ไม่ได้แปลกอะไร

ก่อนหน้านี้ซีจงจวินก็ไม่ได้มีคนใช้ เขาทำทุกอย่างด้วยตัวเองมาตั้งแต่ต้น แค่มีนางมาให้ดูแลเพิ่มหาใช่เรื่องลำบากอันใด

นั่นคือความคิดของมี่ฮวา...

"อืมๆ แค่ได้ยินว่าเจ้าไม่ได้ทะเลาะกันพ่อก็พอใจแล้ว"

เขารู้นิสัยลูกสาวตัวเองดี หากพูดขัดใจหรือทำอะไรขวางหูขวางตาเพียงนิดเดียวก็พร้อมจะโกรธไปทั้งชาติ

แต่ซีจงจวินเป็นผู้ประนีประนอมยอมคนโดยแท้จริง ดังนั้นเขาจะไม่มีทางมาหาเรื่องทะเลาะกับมี่ฮวาให้เหนื่อยแน่นอน

"จริงสิ พ่อเห็นว่าเจ้าอยู่ที่นี่น่าจะขาดสิ่งของเครื่องใช้หลายอย่างเลยหาซื้อมาให้"

แล้วชุนหรงเซินก็เสกหีบข้าวของเครื่องใช้ออกมา มี่ฮวาเบิกตากว้างไล่เปิดดูทีละหีบด้วยความพอใจ

"ขอบคุณเจ้าค่ะท่านพ่อ"

นางหยิบแจกันลวดวายสวยงามใบหนึ่งออกมา ชื่นชมไม่นานแล้วจึงนำมาตั้งไว้บนชั้นวางใกล้ๆ

"เจ้าวางมันเลยเช่นนี้ ไม่ถามความเห็นซีจงจวินก่อนหรือ"

"ไม่เป็นไรหรอกเจ้าค่ะ"

ตอนนี้มี่ฮวาก็ถือเป็นเจ้าของบ้านเช่นกัน ถ้านางชอบเขาก็ต้องชอบด้วย

"ข้ากำลังคิดจะเดินทางไปเยี่ยมท่านพ่อท่านแม่และพี่ๆพอดีเจ้าค่ะ อยู่ที่นี่น่าเบื่อมาก ข้าอยากออกไปซื้อของผ่อนคลายอารมณ์สักหน่อย"

"จะซื้อของผ่อนคลายอารมณ์เล่นเช่นนี้ ซีจงจวินคงให้เงินเดือนเจ้าเยอะอยู่สินะ"

"ก็เป็นตามที่ควรจะได้เจ้าค่ะ"

แน่นอนว่าเงินที่นางมีอำนาจใช้ได้ คือเงินในคลังของซีจงจวินทั้งหมด เขายกให้นางจัดการตามใจ จะใช้จ่ายอย่างไรไม่ว่าสักคำ

ให้เงินใช้ไม่ขาดมือก็ดีอยู่หรอก แต่นึกไปถึงวันที่เขามาบอกแล้วมี่ฮวายังเจ็บใจไม่หาย

เมื่อราวๆสิบวันก่อนนี้เองที่มี่ฮวานึกขึ้นมาได้ว่านางเองก็ต้องมีเงินไว้ใช้จ่ายจึงไปคุยกับเทพอสูร

"ข้าอยู่มาเป็นเดือนแล้ว เจ้าไม่คิดว่าข้าสมควรได้รับค่าตอบแทนอะไรสักหน่อยหรือ"

มี่ฮวาทักท้วง ซีจงจวินก็ยังทำหน้างงใส่ นั่นเพราะเขาคิดว่านางไม่ใช่ลูกจ้าง เหตุใดต้องได้รับค่าตอบแทน

"เจ้าจะให้ข้าอยู่โดยไม่มีเงินทอง เป็นยาจกอย่างนั้นรึ!?" แต่มี่ฮวากลับคิดว่าเขาจะเบี้ยวเงิน ไม่เจียดมาให้สักแดง

พอโดนขึ้นเสียงใส่หนึ่งคำ ซีจงจวินก็ต้องรีบพูดให้เข้าใจก่อนจะโดนหาเรื่องอีก

"ใช้ที่มีในคลังได้"

"ในคลัง.. ทั้งหมดเลยน่ะหรือ?"

คำตอบที่ได้คือการพยักหน้า มี่ฮวาก็ยังสงสัย

"เงินส่วนนั้นไม่ใช่น้อยๆ เจ้าไม่คิดจะเก็บไว้เองบ้างหรือ"

คราวนี้ซีจงจวินส่ายหน้าเบาๆ ก่อนตอบคำที่ทำให้ใจมี่ฮวาลุกเป็นไฟอีกรอบ

"สามีภรรยาคือคนเดียวกัน กระเป๋าเงินหนึ่งใบ"

ซีจงจวินแย้มยิ้มขณะอธิบาย ยามพูดคำว่าสามีภรรยาแล้วหัวใจเขารู้สึกอบอุ่น

แต่ดูเหมือนจะเป็นเขาผู้เดียวที่รู้สึกไปเอง..

เพราะมี่ฮวาเกลียดคำนี้ และโกรธจนไม่คิดจะมองหน้าเขาอีก

คิดว่าโดนทวงสิทธิ์ความเป็นสามีภรรยา..

กระเป๋าเงินหนึ่งใบอะไรกัน เหลวไหลสิ้นดี! เจ้าเทพอสูรนั่น จนป่านนี้ยังคิดว่านางจะมีใจให้อยู่อีก น่ารำคาญจริง

เสียงไถ่ถามของชุนหรงเซินทำให้ลูกสาวหลุดจากภวังค์ความคิดชั่วขณะนั้น

"แล้วจะเดินทางไปอย่างไร เจ้าไม่มีคนคนพาไปสักหน่อย"

ฟังแล้วบุตรสาวก็หน้าง้ำ ลืมคิดไปว่านางออกไปข้างนอกไม่สะดวก

ต่อให้มีเงินขนาดไหน แต่ถ้าไม่ได้ใช้แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรกัน

"หากอยากเที่ยวจริงๆ ลองขอให้ซีจงจวินพาเจ้าออกมาตอนเช้าดูสิ แล้วตอนค่ำค่อยให้เขามารับกลับดีหรือไม่"

มี่ฮวาพยักหน้าเห็นด้วย แต่นางไม่จำเป็นต้องขอร้องหรอก แค่สั่งคำเดียวซีจงจวินก็ทำให้แล้ว

"พ่อเอานี่มาให้ด้วย"

ชุนหรงเซินเสกถุงใบนึ่งขึ้นมา มันคือเมล็ดพันธุ์วิเศษซึ่งหน้าตาเหมือนกันทั้งถุง ทว่าจะแตกหน่องอกออกมาเป็นต้นอะไรนั้นแล้วแต่ใจผู้ปลูกจะเนรมิตให้เป็น

"ว่างๆเจ้าก็ลองชวนซีจงจวินมาลองปลูกด้วยกันดูสิ สอนเขาปลูกสิ่งสวยงามเหล่านี้ในเรือนบ้าง จะได้สดชื่นมากขึ้น"

"เจ้าค่ะ"

เรื่องนี้เห็นทีมี่ฮวาคงต้องทำเอง เพราะการนำต้นไม้ลงดินและบันดาลให้มันเติบโตงอกงามเป็นงานถนัดของนาง

อีกเหตุผลคือหญิงสาวไม่อยากจะไปสานสัมพันธ์กับเทพอสูรมากนัก

..นางจะไม่มีทางทำให้เขาได้ใจแม้แต่ครั้งเดียว..

ชุนหรงเซินอยู่คุยกับลูกจนกระทั่งรู้ตัวอีกทีฟ้าด้านนอกก็ใกล้มืดเสียแล้ว

"พ่อกลับก่อนนะ ฝากทักทายซีจงจวินด้วย บอกว่าไว้มีโอกาสพ่ออาจจะมาอยู่ร่ำสุราด้วยอีก"

"เจ้าค่ะ"

มี่ฮวายืนส่งบิดาขึ้นรถลากไป หลังจากนั้นแค่ราวสองก้านธูปซีจงจวินจึงโผล่มา

พอเข้าบ้านมาเห็นหีบไม้หลายใบวางอยู่ในห้องรับรอง ก็เดาว่าพ่อตาคงมาเยี่ยมแน่ แต่ไม่ทันจะได้ถามอะไรเพราะต้องเข้าครัวทำอาหารก่อน

ไม่นานอาหารสำรับใหญ่ถูกยกขึ้นโต๊ะ กิจวัตรปกติดำเนินไป มี่ฮวาไม่พูดอะไร ซีจงจวินก็ไม่กล้าเปิดปาก

กระทั่งกินเสร็จ มี่ฮวาจะออกไปอาบน้ำเหมือนเดิม แต่ก่อนไปนางหันไปสั่งเขาเล็กน้อย

"เอาของในหีบทั้งหมดไปจัดด้วย"

จบคำ ซีจงจวินได้แต่นั่งเงียบราวคนใบ้ สุดท้ายจึงลุกไปเปิดหีบดูทีละใบ

ข้างในมีแต่ของล้ำค่าทั้งนั้น ทั้งถ้วยแก้ว แจกัน แพรพรรณ เครื่องประดับและเครื่องประทินโฉม

มองดูของเหล่านั้นแล้วฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าตั้งแต่มาอยู่ที่นี่เขาไม่เคยพานางออกไปไหนเลย

นางต้องเบื่อแล้วก็เหงามากแน่ที่ไม่ได้เจอผู้เจอคนนานๆเช่นนี้

ซีจงจวินนึกขึ้นได้ว่าตนทำเรื่องผิดพลาดใหญ่หลวงเข้าเสียแล้ว

มิน่าล่ะ ระยะนี้นางถึงหงุดหงิดง่ายนัก..

หลังจากรีบจัดการของให้เรียบร้อย รอจนมี่ฮวาอาบน้ำเสร็จแล้วจึงเดินไปถาม

"ท่านอยากออกข้างนอกไหม"

ประโยคนั้นทำให้คนฟังหันมาขมวดคิ้วมอง อยู่ดีๆซีจงจวินนึกอะไรขึ้นมาถึงมาถามเช่นนี้

"ถ้าอยากแล้วจะทำไม เจ้าจะเอาข้าไปส่งไว้ให้ที่ชายแดนอุดรให้หรือ"

ซีจงจวินส่ายหน้าปฏิเสธ เขาเป็นสามีของนางนะ จะเอาภรรยาไปทิ้งไว้คนเดียวแบบนั้นได้อย่างไร

ต่อให้เป็นแดนอุดรบ้านเกิดก็ยังน่าเป็นห่วงอยู่ดี เพราะในสายตาของสามี ภรรยาของเขางดงามและบอบบางมากจนไม่กล้าปล่อยให้ไปไหนมาไหนตามลำพัง เกรงจะถูกคนไม่ดีเข้ามารังแก

"ข้าจะลางานไปด้วย" ซีจงจวินพูดอ้อมแอ้ม คิดว่านางคงยินดีให้เป็นเช่นนั้น

แต่เปล่าเลย มี่ฮวาได้ยินแล้วก็แค่นหัวเราะ หันไปยิ้มแหยให้เขาอย่างดูแคลน

"ไม่ลำบากเจ้า ข้าไม่ได้อยากพาตัวภาระไปเที่ยวให้เหนื่อยทั้งกายและใจ"

"..."

ตัวภาระ..?

ข้าเป็นภาระหรือ..

"หากจะมาหลอกเอาข้าไปเดินอวดชาวบ้านละก็อย่าหวังเสียให้ยาก ข้าหาใช่สิ่งของของเจ้า ที่จะเที่ยวไปแสดงโอ้อวดต่อหน้าผู้ใดก็ได้"

"ข้าไม่เคยคิด.."

"หากไม่คิดแล้วเจ้าจะพูดแบบนั้นหรือ"

"..."

"ตั้งแต่ครั้งแรก หากไม่เคยคิดเอาข้ามาประดับเรือนจริงเจ้าคงไม่แต่งข้าเข้ามาหรอก อย่าคิดว่าข้าจะดูไม่ออก ข้าเป็นเทพเซียนไม่ใช่เดรัจฉานไร้สมอง"

ว่าจบมี่ฮวาก็เดินกลับเข้าห้องไป ตบท้ายด้วยการเลื่อนประตูกระแทกปิดเสียงดัง

ทิ้งให้ชายหนุ่มได้แต่ยืนมองตามหลังด้วยแววตาที่แม้แต่ตัวเขาเองยังไม่รู้ว่าหมายความเช่นไร

ถ้อยคำของนาง...ทำให้เขารู้สึกบางอย่าง

แต่มันคืออะไรนั้น.. ซีจงจวินไม่รู้เลย

รู้เพียงว่าหัวใจเขากำลังบีบตัวจนเจ็บข้างในอก มือข้างหนึ่งเลื่อนขึ้นมากุมไว้แต่ก็ยังไม่หายเจ็บอยู่ดี

...เขารู้สึกอะไรอยู่หรือ...

...อยากเข้าไปถามภรรยา แต่ก็เกรงว่านางจะโมโหแล้วด่าทอกลับมามากกว่าเดิม...

...เช่นนั้น ปล่อยไปก่อนน่าจะที่สุด...

เทพอสูรเดินคอตกกลับห้องไป ในความคิดเฝ้าถามตัวเองว่า..การที่เขาแต่งนางเข้ามาเพราะรัก มันผิดตรงไหนหรือ

ตอนนี้เขารู้ตัวแล้วว่าหลงรักนางมากเสียจนถอนใจไปไหนไม่ได้...

และรู้ด้วยว่าการไม่ได้ความรักตอบทำให้เจ็บ..

ความรู้สึกนี้มันเรียกว่าอะไรกันนะ

ความรู้สึก..ที่ทำให้ต้องมานอนกอดหมอนปลอบตัวเองบนเตียงเช่นนี้..