3

ภาพวาดขยับตัวตื่นขึ้นด้วยความงัวเงีย ฤทธิ์แอลกอฮอลล์ทำเธอปวดหัวจนต้องนิ่วหน้า มือเล็กขยี้ตาเบาๆก่อนปรับสายตา ควานหามือถือที่วางไว้หัวเตียงก่อนจะพบว่าปาเข้าไปสิบโมงเช้าแล้ว 

หลับลึกหลับนานเป็นตายเลยสินะ 

ความรู้สึกโล่งๆเย็นๆที่สัมผัสผิวทำเอาต้องก้มดู ก่อนจะต้องตาโตตกใจเมื่อเห็นว่าชุดนอนร่นขึ้นมาจนเห็นแพนตี้ตัวน้อย ส่วนด้านบนก็หลุดลงไปกองใต้หน้าอกอวดเต้าใหญ่อยู่จนต้องรีบดึงขึ้น

ถึงจะอยู่คนเดียวแต่การแก้ผ้านอนก็แปลกเกินไป  แล้วความทรงจำเลือนรางเมื่อคืนก็ไหลเข้ามาในหัว เมื่อนึกได้ว่าเธอฝันลามกขนาดไหน 

ขนาดแทบจะถอดเสื้อผ้าเลยสินะภาพวาด…

หลังจัดการอาบน้ำจนตื่นเต็มตา ภาพวาดก็ลากร่างล้าๆลงมาข้างล่างเพื่อหาอะไรทานเป็นมื้อแรกของวัน สายป่านนี้แม่บ้านคงออกไปทำอย่างอื่นกันหมดแล้วแน่ๆ เห็นทีคงต้องอุ่นอาหารเอาเอง

เท้าเล็กหยุดชะงักเมื่อถึงหน้าห้องครัวเล็กที่เอาไว้ทำอาหารแล้วได้กลิ่นกาแฟโชยมา เพราะมีแค่พ่อที่ดื่มนอกนั้นก็ไม่มีใครแล้ว 

แต่เพราะว่าตอนนี้พ่อไม่อยู่ ภาพวาดถึงค่อยๆเดินเข้าไปด้วยความแปลกใจ ก่อนจะพบใบหน้าด้านข้างที่แสนคุ้นเคยก้มลงอ่านหนังสือในมืออยู่

ที่คุ้นเคยเพราะส่องในไอจีทุกวัน แต่มันจะเป็นไปได้ยังไงที่จะมาอยู่ตรงนี้ 

ไม่เห็นมีใครบอกเลยว่าจะกลับมา…

"ไง.."

เสียงทุ้มเอ่ยทักพร้อมใบหน้าหล่อเหลาที่หันมายิ้มบางให้ ภาพวาดตะลึงอย่างทำตัวไม่ถูก ก็ไม่ได้ทำใจมาก่อนว่าจะเจอ และไม่คิดว่าพอเจอตัวจริง จะแซ่บยิ่งกว่าในรูปขนาดนี้…

ไม่ยุติธรรมเลย หายไปตั้งกี่ปีพอจะมาก็ทำเอาตกใจขนาดนี้เลยนะ

"ช็อกไปแล้วเหรอครับ คุณน้องสาว.."

เสียงกระซิบทุ้มต่ำชิดใบหูทำเอาภาพวาดสะดุ้งหันมาจนจมูกฝังลงแก้มของคนที่ก้มมาใกล้

"อ้ะ!"

"โห...ทักทายกันแรงจัง เขินเลยนะเนี่ย"

หน้าหล่อที่เหมือนกันเป๊ะกับคนที่โต๊ะ เอ่ยยิ้มๆอย่างล้อเลียนจนภาพวาดหน้าขึ้นสี

"เลิกเล่นได้แล้ว มากินข้าวกันสิ"

 "เปลี่ยนจาก กินข้าว เป็นกินกันได้มั้ยวะภีม"

 "เก็บนอมึงก่อนภาม อย่าทำไก่ตื่น"

ภีมพูดหน้านิ่งแต่มุมปากยกยิ้มเบาๆอย่างร้ายกาจ 

"มึงมันตัวร้ายภีม"

ภามว่าไม่จริงจังก่อนดันคนที่ยังอึ้งไม่พูดไม่จาเข้าไปนั่ง ภาพวาดยังคงแปลกใจไม่หาย แต่ยังไม่กล้าถามอะไรไป เพราะความห่างเหินที่ไม่เจอกันนานทำให้ทำตัวไม่ถูกอยู่

ก่อนจะลงมือกินข้าวที่ภามหามาให้อย่างเบลอๆคิดอะไรไม่ออก 

จนขึ้นมาพักบนห้องอีกทีจึงได้โทรไปหาแม่เพื่อถามความข้องใจ

'ว่าไงคะลูก เป็นอะไรรึเปลา'

เสียงหวานดังขึ้นเมื่อเธอต่อสายไปไม่นาน

'คือ พี่สองคนกลับมาบ้านเหรอคะ'

ถามโง่ๆทั้งที่ก็เห็นว่าใช่ เพราะไม่รู้ว่าจะถามยังไงนั่นแหละ

'แล้วหนูเจอรึยังล่ะคะ'

'ค่ะ เจอเมื่อเช้า'

'อืม แสดงว่าถึงเมื่อคืนสินะ เป็นไงคะทักทายกันรึยัง'

'ก็...ค่ะ กินข้าวด้วยกันเมื่อกี้'

เรียกว่าสองคนนั้นทักเธอฝ่ายเดียวดีกว่า เพราะเธอนั่งอึ้งจนกินข้าวเสร็จ ปล่อยให้พี่ชายสองคนนั่งมองกันด้วยสายตาที่ทำเอาร้อนวูบวาบอยู่ตั้งนาน

'ดีแล้วค่ะ ระหว่างนี้ก็ให้พี่ๆดูแลนะคะ แม่กับพ่อน่าจะยุ่ง'

'ค่ะคุณแม่ คิดถึงนะคะ'

'คิดถึงเหมือนกันค่ะลูก'

แม่เธอวางสายไปแล้ว แต่ภาพวาดยังนั่งเหม่อต่อ นึกถึงใบหน้าไร้ที่ติกับหุ่นดูดีของทั้งคู่นั่น ภาพก็อยากขึ้นมาอีกแล้ว…

"แกร๊ก.."

เสียงเปิดปิดประตูทำเธอต้องหันไปมองอย่างตกใจ เพราะปกติไม่มีใครเข้ามาโดยไม่เคาะ

"ทำอะไรอยู่ครับ"