เสียงทุ้มดังพร้อมเจ้าของร่างสูงที่เดินเข้ามาในสายตาจนเธอตกใจ
"พี่ภาม!"
ภาพวาดลุกขึ้นทันทีเมื่อคนพี่เดินมาใกล้
"จำได้ด้วย เก่งจังครับ"
ภามยิ้มให้อย่างอารมณ์ดี ก่อนมือหนาจะเชยคางขึ้นให้สบตากัน
"ไม่ดีใจเหรอที่พี่กลับมา ไม่เห็นคุยกันเลย"
ภาพวาดสบตาคมที่เป็นประกายสื่อความหมายอย่างเขินอาย
"ดะ ดีใจค่ะ แค่ไม่รู้จะคุยอะไร"
"เหรอครับ แต่พี่มีเรื่องคุยกับภาพเยอะเลย คิดถึงมากเลยรู้มั้ยครับ"
ปากหยักก้มลงจูบหน้าผากมนแผ่วเบาจนภาพวาดหน้าร้อนผ่าว
"อย่าค่ะ"
ห้ามเสียงสั่น ทั้งที่สายตาเผลอมองไปที่อกแกร่งที่คอเสื้อแหวกลงมาอย่างกระหายแล้ว
"ไม่คิดถึงพี่เหรอครับ"
ภามสบตาหวานซึ้งจนภาพวาดเขินหนัก มือไม้เกะกะจนไม่รู้จะวางตรงไหนได้แต่จิกผ้าปูแน่น
"คะ... คิดถึงค่ะ"
คิดถึงมากจนฝันเห็นบ่อยๆด้วยซ้ำ
"ชื่นใจจัง"
"อื้อ"
ภาพวาดครางในคอ มือเล็กเกาะสองแขนแกร่งแน่น เมื่อภามก้มลงมาบดจูบร้อนแรงทันที ทั้งโหยหาทั้งอ่อนหวาน เรียกร้องตักตวงอย่างกระหายไม่หยุดพักจนภาพวาดอ่อนระทวย หอบหายใจหนัก ถูกกวาดกินซ้ำๆจนลิ้นชา ปากอิ่มเจ่อบวมแต่ภามก็ไม่หยุด
"อื้อ"
ก่อนมือหนาจะแกะกระดุมชุดเดรสออกอย่างรวดเร็ว ปากร้อนขบเม้มคอขาวเบาๆ ไล้เลียจนภาพวาดสะท้านไหว ความต้องการที่กักเก็บมานานถูกปลุกอย่างง่ายดายจนเปียกแฉะ
"อ้ะ อื้อ"
ภามที่พรมจูบไปทั่วคอขาว ส่งมือไปบีบขยำอกอวบที่ใหญ่จนล้นมืออย่างรุนแรง ก่อนปลดตระขอบราแล้วดึงทิ้งอย่างไม่ปราณี
"อ้ะ อ๊า"
ภาพวาดผวากอดคอหนาแน่น เมื่อยอดอกถูกนิ้วยาวบีบบี้และสะกิดจนชูชันสู้มือ
"อื้อ อ๊าา"
เสียงครางหวานดังขึ้นอีกครั้งเมื่อภามก้มลงครอบครองยอดอกแล้วดูดดึงทันทีอย่างกระหาย บีบเค้นกลืนกินสลับข้างจนภาพวาดบิดเร่าไปมาอย่างทรมาน
"อ้ะ อ๊าา อย่า อย่ากัด"
"อืม"
มือเล็กจิกหัวภามแน่นอย่างเสียดเสียวที่ถูกกระทำ ยอดอกแข็งเป็นไตสู้ลิ้นร้อนที่ตวัดเลียอย่างรัวเร็วจนต้องแอ่นอกส่ายไปมา
"กูว่าละ มึงต้องขี้โกงไอ้ภาม"
เสียงทุ้มที่ดังขึ้นไม่ไกลทำเอาสองคนที่กำลังมัวเมาชะงัก ภามละจากอกหวานมาทำหน้าเบื่อใส่แฝดพี่ที่เข้ามาขัดจังหวะ
"มึงนี่แสนรู้จริงๆ ออกไปก่อนเลยไป"
ภามไล่อย่างหัวเสียก่อนจะหันมาดูดดึงเต้าใหญ่ที่ชอบนักหนาต่ออย่างหน้าตาเฉย ผิดกับภาพวาดที่ถึงจะเสียวก็ยังไม่กล้าครางเพราะสายตาคมจากภีมที่จ้องมา
"ทำไมกูต้องฟังมึง"
ภีมพูดก่อนเดินเข้ามาใกล้แล้วถอดเสื้อโยนทิ้งไป
"มึงจะเอาด้วย"
ภามละมาถามอย่างแปลกใจ
"มานั่งดูมึงกระแทกมั้ง ขนาดนี้"
ภีมตอบก่อนจะเดินมานั่งลงบนเตียงใกล้ๆภาพวาดที่มองอย่างระแวง สองคนเลยเหรอ ตัวโตกันตั้งขนาดนี้เธอจะรับมือไหวเหมือนตอนนั้นมั้ยนะ
"กวนตีน แต่กูเอาก่อนนะไม่ไหวแล้ว"
ภามพูดก่อนถอดเสื้อผ้าออกบ้างอย่างรวดเร็ว ภาพวาดที่เห็นกล้ามเนื้อเป็นลอนชัดเต็มตาได้แต่กลืนน้ำลายอึกใหญ่ ไหนจะรอยสักของทั้งคู่ที่เพิ่งสักมาไม่นานนั่นอีก ทั้งดูดุดันและร้อนแรงจนต้องกลืนน้ำลายลงคออีกครั้ง
ยิ่งส่วนแข็งขืนที่ดุนดันชั้นในอยู่นั้น มันใหญ่โตจนเธอแทบหยุดหายใจ ใหญ่ขนาดนี้ได้ยังไงกัน
"แล้วเอาพร้อมกันไม่ได้เหรอวะ กูก็อยาก อีกอย่างคนจะโดนก็เหมือนจะอยากมากพอกันเลย ใช่มั้ยครับ น้องภาพ…"
“ชิบหายแล้ว ใจเย็นๆนะครับ ไอ้ภีมมม”ภามที่ไม่รู้จะทำยังไงสบถออกมาก่อนเรียกแฝดพี่ที่ยืนทำหน้าหงอยอยู่อย่างขอความช่วยเหลือ“เปล่าครับ พี่ตามใจหนูทุกอย่างเลย มากอดพี่ก็ได้มา วันนี้ไปทำงานเหนื่อยมากเลยครับ”ภีมรีบแก้ตัวออกมาก่อนอ้าแขนกว้างรอคนที่ทำท่าจะงอนให้เข้ามาหา ภาพวาดที่รู้สึกว่าตัวเองชักจะโมโหง่ายเดินเข้ามากอดภีมด้วยความรู้สึกผิด ภามที่เห็นว่าปกติแล้วถึงได้ผละตัวไปหาอะไรมาให้คุณแม่ป้ายแดงได้ทานเป็นมื้อแรก ปล่อยให้พี่ชายทำหน้าที่ปลอบคนท้องไปพลางๆก่อน“ว่าไงนะ ได้ลูกแฝดเหรอ”เสียงจากปลายสายนั้นทั้งตื่นเต้นทั้งยินดีเกินกว่าที่คิดเอาไว้จนภามกลัวว่าพ่อกับแม่จะเป็นลมไปซะก่อน แต่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่ดังลอดออกมาก็ทำให้สบายใจขึ้นว่าคงไม่เป็นไร“เห็นรึยังล่ะครับคุณพ่อ ว่าผมน่ะเชื้อแรงขนาดไหน”ภามรีบบอกอีกครั้งอย่างภาคภูมิใจ“แม่จะไปหาหลานค่ะ ตอนนี้ดูแลน้องดีๆนะลูกอย่าให้ทำอะไร แล้วก็ต้องเฝ้าตลอดเวลานะคะ”คนเป็นแม่ที่แสนจะดีใจรีบบอกทันที ไม่สนว่าสามีที่ฟังจะมองด้วยสายตาละห้อยขนาดไหน ก็ตอนนี้คงไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าหลานตัวน้อยๆอีกแล้ว“แค่นี้ไอ้ภีมมันก็แทบอุ้มเดินแล้วครับคุณแม่”ภามบอกออ
ระยะเวลาเกือบปีแล้วที่ภาพวาดได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ในลอนดอนกับสองแฝด พอทุกอย่างลงตัวก็เริ่มไปเรียนรู้งานจนตอนนี้ก็ปรับสภาพจนชินกับทุกอย่างได้ไม่ยากเหมือนตอนแรกอีกแล้วแต่เช้าวันนี้ที่เคยลงไปทานข้าวพร้อมกัน ภาพวาดกลับยังไม่โผล่มาให้เห็นหน้าจนสองแฝดแปลกใจ เพราะตอนเช้าก็พากันรีบจนไม่ได้ดูว่าภาพวาดตื่นรึยัง “น้องภาพ ไม่สบายเหรอครับ ทำไมไม่ลงไปกินข้าวเช้า หืม”ภามที่อาสาขึ้นมาตามถามทันทีที่เข้ามาในห้องนอนกว้าง ขายาวก้าวไปถึงเตียงนอนด้วยความกังวลเมื่อเห็นว่าคนที่มาตามนั้นยังนอนอยู่บนเตียงไม่ได้ลุกไปไหน“เวียนหัวค่ะ ลุกไม่ไหวเลย”ภาพวาดบอกออกมาด้วยเสียงที่ทั้งแหบทั้งอู้อี้เพราะอาการป่วยที่เป็นขึ้นมากะทันหัน“ไหนดูสิตัวร้อนมั้ย ไม่นี่นา ไปหาหมอมั้ยครับ”ภามรีบเข้าไปจับตัวน้องทันทีด้วยความเป็นห่วง ถึงไม่ได้ตัวร้อนแต่ก็ยังกลัวเป็นอย่างอื่นถึงอยากพาไปหาหมอน่าจะดีที่สุด“นอนพักก็หายค่ะ งั้นวันนี้ภาพลางานนะคะ”ภาพวาดที่คิดว่าไม่ได้เป็นอะไรมากนั้นไม่ได้อยากไปหาหมอให้วุ่นวาย หากนอนพักสักหน่อยก็น่าจะหายดีเหมือนทุกครั้ง“แน่นอนสิครับ ใครจะให้หนูไปล่ะป่วยแบบนี้ เดี๋ยวพี่บอกไอ้ภีมให้ นอนพักนะครับมีอะไรก็โ
ภามบอกออกมาก่อนโอบไหล่เล็กให้เดินกลับไปบ้านด้วยกัน สามคนกลับไปทางเดิมช้าๆถึงจะเดินนานเท่าไหร่ก็ไม่ได้รู้สึกเหนื่อยเลย เพราะช่วงเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันนั้นแสนมีค่า ใจสามดวงที่เต้นเป็นจังหวะเดียวกันต่างเอ่อล้นไปด้วยความสุขแบบที่ไม่สามารถหาอะไรมาทดแทนสิ่งนี้ได้อีกแล้ว“สวยจังเลยค่ะ”ภาพวาดมองแหวนวงสวยเป็นประกายในมือด้วยความชื่นชม เป็นแหวนทองคำขาววงเกลี้ยงที่ไม่ได้โดดเด่นอะไร แต่สิ่งที่พิเศษไม่เหมือนใครกลับเป็นตัวอักษรสามตัวที่แทนชื่อสามคนบนแหวนสามวงที่เหมือนกันทุกอย่าง เป็นตัวแทนความรักที่จะสวมติดตัวได้ทุกวันให้รู้ว่าจะมีกันและกันอยู่เสมอ“มาครับ พี่ใส่ให้”ภีมบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแบบที่นอกจากภาพวาดก็ไม่เคยมีใครได้แบบนี้ ภามที่รอจังหวะรีบเข้ามาร่วมด้วยทันทีอย่างไม่ต้องชวน ส่วนภาพวาดก็บรรจงสวมแหวนให้ทั้งสองคนเหมือนกัน ก่อนที่จะจูบแก้มทั้งคู่แทนคำขอบคุณ สามคนสวมกอดกันด้วยความรักที่แสนอบอุ่นในใจ“ทีนี้ก็มีแหวนแต่งงานแล้วนะครับ”ภามบอกก่อนละออกมามองภาพวาดด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความรัก ภาพวาดยิ้มหวานก่อนกอดทั้งคู่อีกครั้งอย่างอบอุ่นในใจ นึกไม่ออกเลยว่าถ้าไม่ใช่ภีมกับภามเธอจะมีความสุขแบบ
เข้าสู่ช่วงเทศกาลคริสต์มาสแล้ว ทุกที่จึงเต็มไปด้วยของประดับตกแต่งที่สวยงาม ยิ่งกว่านั้นคือหิมะที่ตกลงมาช่วงนี้พอดี ถึงจะไม่ได้ตกเยอะมากแต่ก็โปรยปรายเสริมให้บรรยากาศดูสวยงามขึ้นไปอีก ภาพวาดที่เดินเอื่อยเฉื่อยไปตามข้างทาง มองดูผู้คนและการตกแต่งหน้าร้านที่แสนจะคึกคักอย่างสนใจและพลอยตื่นเต้นไปด้วย หนึ่งเดือนที่ผ่านมาเธอพอจะปรับตัวเข้ากับสภาพอากาศที่หนาวเย็นได้มากขึ้นอีกนิด ถึงได้เริ่มออกมาเดินเล่นแบบนี้ในยามว่าง ที่จริงก็ยังว่างมากๆเพราะพี่ชายสองคนไม่ยอมให้เธอไปเริ่มงานที่บริษัทสักที นอกจากเอางานมาให้ช่วยทำที่บ้านบ้างก็อ้างว่ารอเธอปรับตัวได้มากกว่านี้ถึงค่อยไป ภาพวาดเลยทำอะไรไม่ได้นอกจากโทรไปหาแม่ที่ไทยบ่อยๆแล้วก็ออกมาเดินเล่นแบบนี้ยิ่งเห็นว่าคริสต์มาสจะมาถึงในอีกไม่กี่วันก็ยิ่งอยากออกมาร่วมงาน เพราะเธอยังไม่เคยได้สัมผัสบรรยากาศแบบนี้เลย แต่ไม่รู้ว่าสองแฝดจะยอมพามารึเปล่านั่นแหละ“วันนี้ไปเที่ยวข้างนอกมาเหรอครับ”ภีมถามขึ้นเมื่อเดินเข้ามาในห้องนอน ก่อนจะเข้ามานั่งใกล้ๆคนที่เลื่อนรูปในมือถือดูไปเรื่อยอย่างพอใจกับรูปที่ตัวเองถ่ายมา มือหนายกขึ้นขยี้ผมนุ่มเบาๆด้วยความเอ็นดู“ใช่ค่
ภาพวาดล้มตัวลงนอนด้วยความมึนเมาอย่างแทบทรงตัวไม่อยู่ เพราะฤทธิ์ไวน์และบรรดาของมึนเมาหลากหลายขวดที่ดื่มไปตั้งแต่หัวค่ำ ภามที่ประคองมาส่งนั้นต้องลงไปคอยดูแลคนที่ยังอยู่ข้างล่างต่อ ภาพวาดถึงได้ต้องนอนหมดสภาพอยูคนเดียวเพราะว่าวันนี้หลายครอบครัวที่แยกย้ายพากันมารวมตัวแล้วจัดปาร์ตี้ครั้งใหญ่ ต่างขนไวน์ชั้นดีมาอวดกันเต็มไปหมดจนพากันเมามาย คุณนายใหญ่ของบ้านที่เห็นลูกๆหลานๆมารวมตัวเยอะแยะก็ทั้งมีความสุข ทั้งระอากับความเมาเละเทะนั่น แต่เป็นช่วงเวลาที่ไม่ได้จะเกิดขึ้นบ่อยนัก ถึงได้ปล่อยตามใจแบบนี้ไม่รู้ว่าหลับไปยาวนานเท่าไร แต่ร่างกายที่ถูกรบกวนทำให้ภาพวาดที่ยังอยู่ในห้วงฝันหวานพึมพำออกมาเบาๆอย่างรำคาญ แต่ก็ไม่ได้ตื่นขึ้นมา เพราะความเมามันทำให้เธออ่อนแรงเกินกว่าจะตื่นขึ้นมาได้“อ้ะ”สัมผัสที่ถูกลูบไล้ไปตามร่างกายสร้างความวาบหวามไปทั่วทั้งตัวอย่างที่ต้องบิดตัวไปมาเพื่อหลีกหนี แต่ไม่ว่าจะหลีกไปทางไหนก็ถูกสัมผัสนั้นตามรบกวนจนต้องยกมือขึ้นมาปัดป้องแทน “อื้อ”ชุดที่ใส่ถูกรูดรั้งลงไปจนสุดเรียวขา ก่อนที่ร่างกายเปลือยเปล่าจะหนาวสั่นความร้อนรุ่มจากร่างกายแข็งแกร่งก็ทาบทับลงมาให้อบอุ่นและร้อนว
แรงขยับข้างตัวเล็กน้อยทำให้ภีมลืมตาตื่นขึ้นมาก่อนจะหันมองภาพวาดที่กอดแขนตัวเองอยู่ คนสวยที่โดนรังแกทั้งคืนยิ้มหวานมาให้จนต้องก้มลงจูบแก้มเนียนอย่างอดไม่ได้“ตื่นนานแล้วเหรอครับ”ภีมถามก่อนตะแคงตัวไปกอดเอวเล็กที่เปลือยเปล่า เพราะเมื่อคืนทั้งสามคนไม่ได้ใส่อะไรนอนกันเลย“ค่ะ พี่ภีมหิวรึยังคะ”ภาพวาดตอบก่อนถามกลับเพราะเวลาจากนาฬิกาบนผนังห้อง บ่งบอกว่าเวลาสายมากๆแล้ว“ไม่ครับ มานี่เร็ว”ภีมส่ายหน้าเบาๆก่อนจะดึงตัวภาพวาดเข้ามาจนชิดตัวเองให้อะไรๆเสียดสีกันเล่นจนพาลตื่นไปทั้งตัว“อย่าดึงค่ะ อ้ะ”ภาพวาดส่ายหัวยื้อตัวเองเองไว้ มือเล็กถึงได้ปัดไปโดนส่วนต้องห้ามของคนด้านหลังอย่างไม่ตั้งใจ“โอ้ย ทับพี่ขนาดนี้ไม่รู้เหรอครับว่ามันแข็งอยู่ หืม”ภามสะดุ้งตื่นพลางจับมือเล็กให้กอบกุมตัวตนต่ออย่างหยอกเย้า แม้ตอนนี้จะแข็งจริงอย่างที่ว่า ทำเอาภาพวาดร้องห้ามชักมือออกทันที“พี่ภาม อย่าค่ะ”“หนูชอบที่นี่มั้ยครับ"ภีมถามขึ้นพลางลูบใบหน้าเล็กไปด้วยอย่างรักใคร่ ตาคมมองสบตาหวานอย่างลึกซึ้ง“ชอบค่ะ ชอบมากๆ ชอบที่ได้อยู่กับพี่ๆค่ะ”ภาพวาดยิ้มตอบทันทีอย่างจริงใจ ตอนนี้เธอมีความสุขที่สุดแล้ว แบบที่ไม่เคยคิดฝันว