ตอนที่7คนจร

ใบหน้าหล่อเหลาของหยางลี่ที่ตอนนี้ดูมีราศีสดชื่นมากกว่าเก่าเลิกคิ้วขึ้นมองซ้ายมองซ้ายมองขวาหาที่มาของกลิ่นหอมของปลาย่างที่ลอยมาตามลม หันไปทางกวงซุนที่กระตุกม้าตามมาข้างๆ พูดอย่างอารมณ์ดีว่า

“เดิมที่นึกว่าได้ออกมาข้างนอกจะได้สูดอากาศบริสุทธิ์ของธรรมชาติ ที่ไหนได้เขาลูกนี้คงเป็นแหล่งรวมอาหารหรือว่าหอโอชารส ไม่รู้ว่ากลิ่นหอมที่ลอยมาเป็นทหารของเราแอบออกมาย่างปลากินรึป่าว”

หยางลี่ยิ้มอย่างอารมณ์ดี พาม้าเหยาะย่างลัดเลาะตามกลิ่นหอม เมื่อเข้าใกล้ริมน้ำก็ต้องประหลาดใจเมื่อเห็นเสี่ยวหนี่กระชากปลาตัวใหญ่ขึ้นมาจากน้ำ เป็นคุณหนูจากที่ไหนสักแห่งกำลังจับปลาอย่างเมามันไม่สนใจว่าตัวเองจะเปียกปอน ท่าทางทะมัดทะแมง ภาพที่หยางลี่เห็นจึงชวนขัดตาขบขันไม่น้อย

 หยางลี่ลงจากหลังม้า กวนซุนขันทีที่รีบตามมากำลังจะกล่าวทักแต่เสี่ยวหนี่หันขวับมองเสี่ยวอี้ทำปากพูดอย่างไร้เสียงว่า 

“ใครวะ?” เสี่ยวอี้รีบส่ายหัวทันทีทำปากขมุบขมิบว่า

 “ไม่ทราบเจ้าค่ะ” เสี่ยวหนี่หันกลับมาฉีกยิ้มหวานยกมือขึ้นประสานตรงหน้า

“เป็นท่านนี่เองเลื่อมใสมานาน นับถือๆ วันนี้ได้พบหน้าช่างเป็นโชควาสนาอย่างยิ่ง มิคาดว่าฟ้าลิขิตให้เราได้มาพบกันในวันนี้”

หยางลี่หันสบตากับกวงซุนด้วยความประหลาดใจ กวงชุนเปล่งเสียงพูดเบาๆ ไม่กล้าขยับปากกลัวว่าเสี่ยวหนี่จะเห็นว่ากำลังนินทาก็นินทานั่นแหละ

“ฝ่าบาท ภาษาพูดเช่นนี้เราเลิกกันใช้กันไปนานแล้วมิใช่หรือพ่ะย่ะค่ะ”

“ปล่อยนาง นางคงอยู่ในป่าเขาจนไม่รู้ว่าวังหลวงเขาใช้ภาษาเช่นไร”

ขันทีกวงซุนกระแอมเบาๆ อย่างลำบากใจปั้นหน้าใหม่ หยางลี่ทำหน้านิ่งให้เสี่ยวหนี่กลั้นขำเต็มที่

“เจ้ารู้จักข้าหรือ จอมยุทธน้อย”

“รู้จักสิ! ว่าแต่ท่านชื่ออะไรนะ ชื่อท่านติดๆ อยู่ที่ริมฝีปาก ชื่ออะไรน้า”

“ช่างเถอะ ข้าเชื่อว่าจอมยุทธน้อยผู้นี้รู้จักข้าแล้ว “

“ใช่ๆ คนกันเองทั้งนั้น”

” แม่นางน้อยผู้นี้เป็นนางสวรรค์หรือผีสางเหตุใดถึงมาอยู่กลางป่าเขาเช่นนี้” ขันทีกวงซุนถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

“ข้ามาจับปลาหาวัตถุดิบทำอาหารให้ท่านพ่อ บ้านข้าอยู่ใกล้ๆ นี่เองพวกท่านไม่ต้องห่วงแถวนี้ไม่มีอันตรายหรอก” 

เสี่ยวหนี่ยิ้มร่าอย่างเป็นกันเอง สรุปเอาเองว่าเขาเป็นห่วงสาวน้อยกลางป่าเขา แต่ดูแล้วคนคนนี้คงเป็นคนรับใช้และข้างๆ ก็คงเป็นคุณชาย ดูจากการแต่งตัวแล้วคงมีอันจะกินไม่น้อยแต่ใบหน้ากลับดูอิดโรยเหมือนคนไดเอ็จเลย 

“พวกท่านสองคนหลงทางรึป่าว ได้กินอะไรครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ มาๆ ข้ามีปลาย่างหลายตัว แบ่งพวกท่านกินแล้วกัน ปลาพวกนี้มาจากธรรมชาติสดๆ เมื่อครู่ มีสารอาหารไม่น้อยเลย ดีต่อพวกท่านแน่นอน”

เสี่ยวหนี่ หยางลี่ขยับตัวเข้าไปอย่างรวดเร็ว ขันทีกวงซุนรีบขว้างไว้กระซิบเบาๆ ได้กันเพียงสองคน 

” จะดีหรือพะย่ะค่ะ เมื่อครู่เราก็กินจนอิ่มหนำฝ่าบาทยังจะมีกะใจกินได้อีกหรือ “

หยางลี่แค่นั่งลงข้างๆ เสี่ยวหนี่ไม่ได้รู้สึกว่าสำคัญอะไรกับที่ต้องนั่งลงบนก้อนหินบนหาด

“เนื้อปลาของจอมยุทธน้อยเหตุใดจึงต่างออกไป”

“อันนี้คือเนื้อปลา ราดซอสเสฉวนที่จะมีรสเผ็ดและหอมจากเครื่องเทศที่เสี่ยวอี้ผสมไว้ในซอสปรุงรส”

“เจ้าเรียกสิ่งนี้ว่าซอสปรุงรส แปลกจริง ข้าเพิ่งเคยได้ยินคำนี้ครั้งแรก “

“ข้าเรียกน้ำราดก็ได้” 

เสี่ยวหนี่เลือกหยิบเอาเนื้อปลานุ่มฟูสีขาวมีน้ำซอสสีเหลืองส่งให้หยางลี่

“ล่วงเกินท่านแล้ว ชิมดูก่อน”

“เจ้าไม่ใช้ตะเกียบหรือ”

“มันมีไหมล่ะตรงนี้ เอาน่าอย่าเรื่องมากเสือยังไม่ต้องใช้ตะเกียบเลย”

” เช่นนั้นข้าไม่มากพิธี “

หยางลี่รู้สึกว่าตัวเองมีความอยากอาหารมากกว่าปกติทั้งๆ ที่พึ่งกินมาจากบ้านตระกูลโจว หารู้ไม่ว่าเป็นเพราะผักคาดหัวแหวน (ผัดเผ็ด) ที่ช่วยเปิดต่อมรับรสที่ลิ้นทำให้รู้สึกอยากอาหารและรสชาติของอาหารดีกว่าปกติ หยิบเนื้อปลาเข้าปาก กลิ่นหอมละมุมของเครื่องเทศโชยเข้าจมูก เนื้อปลารสหวานตัดกับความเผ็ดและรสเค็มจากซอสปรุงรส ความคาวของเนื้อปลาไม่เหลืออยู่ กลิ่นและรสชาติไปในแนวทางเดียวกันนั้นคือรสกลมกล่อม

“อร่อยจัง” 

“เห็นไหมข้าบอกแล้ว ท่านลุงท่านไม่ลองชิมด้วยกันหรือ”

ขันทีกวงซุนหยิบเนื้อปลาอย่างเขินๆ เพราะเป็นคนถือตัวแต่ต้องใช้มือในการกินอาหารจึงลำบากใจไม่น้อย

“เอาน่าท่านลุง ข้าไม่บอกใครหรอกว่าท่านเปิบมือ” 

ขุนทีกวงซุนเหลือบตามองหยางลี่ที่อมยิ้มพร้อมกับพูดว่า

“ข้าก็จะไม่บอกความลับนี้กับใครเหมือนกัน”

เสี่ยวหนี่ยิ้มสดใส ขันทีกวงซุนหยิบเนื้อปลาใส่ปาก