ตอนที่6จอมยุทธน้อยเสี่ยวหนี

“ขอให้ท่านทั้งสองเดินทางราบรื่น”ฮูหยินจี้เหยากล่าวคำลา

กวงซุนขันทียื่นถุงเงินให้กับฮูหยินโจวอีกครั้ง

จี้เหวินที่ย่อการลงงดงามอย่างที่สุด

หยางลี่กับกวงซุนขันทีจากไปแล้ว จี้เหวินถอนหายใจ ปล่อยมือที่ยกขึ้นมาระดับเอวให้ดูมีกิริยาดีลงข้างตัวพูดด้วยเสียงอันดังไม่สะกดกลั้นความรู้สึกแม้แต่น้อย

“ข้าแทบจะกระอักเลือดตายกับการที่ต้องวางท่าให้ดูสง่างามราวกับหญิงสาวชาววัง”

“ทนเอาหน่อย เจ้าปีนี้20แล้วยังไม่ได้ออกเรือนแขกไปใครมาเจ้าวางท่าตามอย่างที่แม่สอน ไม่นานจะต้องมีคนมาตกหลุมพลางที่เราขุดขึ้นมากับมือ”

“ท่านแม่แล้วคนเขาจะไม่รู้หรือว่าเราหลอกลวง”

“จะรู้ก็ต่อเมื่อเราได้ทุกอย่างที่ต้องการแล้วถึงเวลานั้นก็ช่างมันเถอะ”ฮูหยินโจวยิ้ม มุมปาก

“นายหญิงเจ้าขา นายท่านเรียกนายหญิงกับคุณหนูใหญ่เข้าพบเจ้าค่ะ”

“น่าเบื่อจริงข้านะน่ะไม่อยากต้องมาหาคำแก้ตัว”โจวจี้เหยาบ่นงึมงำ

“ก็พูดความจริงไปสิเจ้าค่ะท่านแม่ท่านพ่อไร้เรี่ยวแรง แม้กระทั่งแรงจามยังไม่มีจะทำอะไรพวกเราได้”

โจวจี้เหยาเดินนำจีเหวินเข้าไปข้างในห้องนอนของดจวหลิ่วเยว่ ยังไม่ทันจะถึงตัวด้วยซ้ำเสียงเข้มก็พูดดังๆขึ้นมา

“พวกเจ้ากำลังทำอะไร พวกเจ้าคิดว่าจะหลอกลวงไปถึงเมื่อไหร่กันชีวิตพวกเจ้าล้วนอยู่กับคำหลอกลวง ไม่มีเลิกรา”

“ท่านพ่อ ท่านทำไมไม่ปฏิเสธไปเล่าว่าไม่ใช่ข้าเป็นบุตรีสุดที่รักของท่านหนี่ฮวาคนนั้น ข้าเห็นว่าทันเองก็นิ่งเฉยกับเรื่องนี้แล้วแค่พ่อค้าคนหนึ่งจะพูดความจริงหรือหลอก เขาก็คงไม่กลับมาอีกแล้ว”โจวหลิ่วเยว่ถอนหายใจยาวอย่างไรก็ล้วนเป็นบุตรี

ส่วนจี้เหวินนะหรือนางหาได้รู้สึกอะไรไม่ ในหัวตินนี้นึกถึงเหรียญทองที่ได้ในวันนี้มันมากมายกว่าที่คิดว่าจะได้รับจากคนที่มาขอกินข้าวธรรมดาคนหนึ่ง ดีนะที่หนี่ฮวานางไม่อยู่ที่นี่ นั่นนับว่าสวรรค์เมตตาจี้เหวิน ให้ได้รับผลประโยชน์จากการหลอกลวงครั้งนี้

ริมธารใสเสี่ยวหนี่ของเราเดินเท้าเปล่าบนก้อนหินที่ถูกน้ำขัดจนกลมมันสบายเท้า 

ข้างหลังนั่น ปลาตัวใหญ่ถูกนำมาเสียบไม้วางไว้เหนือถ่านสีหม่นที่ถูดเขี่ยออกจากกองไฟที่เปลวไฟลุกโชติช่วง เกล็ดปลาปริแตกเห็นเนื้อปลาเป็นลายสีน้ำตาลขาวน่ากิน เกล็ดปลาที่ปริออกมาเผยให้เห้นเนื้อปลานั้น เหลืองกรอบเพราะไฟอ่อนๆที่เล็มเลีย กลิ่นหอมยามนี้ชวนน้ำลายสอ มันปลาหยดลงบนถ่านสีหม่นดัง ซี่ๆเป็นจังหวะ

“ซอสที่ข้าให้เจ้าเตรียมมาล่ะ” 

ซอสที่ว่าเสี่ยวหนี่สอนเสี่ยวอี้ปรุงซอสนี้ขณะที่เสี่ยวหนี่กำลังปรุงแกงอ่อม แค่ตั้งกระทะใส่น้ำมันพืชให้ร้อนแล้วใส่พริกแห้ง พริกเสฉวน ขิง กระเทียม ผัดจนหอมแล้วค่อยใส่เต้าเจี้ยวดำ ผัดให้แตกมันถึงค่อยเติมซอสถั่วเหลือง ซีอิ๊วดำและน้ำตาลกรวด สุดท้ายก็เติมน้ำเปล่าเคี่ยวต่อจนซอสข้นเข้ากันดีก็เป็นอันเสร็จ พอทาซอสบนปลาย่างร้อนๆยิ่งเพิ่มกลิ่นหอม น้ำมันในซอสเมื่อโดนความร้อนก็จะซึมเข้าไปในเนื้อปลา ปลาย่างนี้คล้ายกันกับปลาย่างสไตล์มองโกเลียเพียงแต่เสี่ยวหนี่ไม่ได้หมักปลาก่อนนำมาย่าง แต่ใช้ความร้อนช่วยให้น้ำซอสแทรกซึมเข้าไปในเนื้อปลาเพิ่มรสชาติเข้มข้นให้กับเนื้อปลา

“คุณหนูรอเจ้าขา ทำไมต้องย่างไฟแรงแล้วค่อยย่างไฟอ่อนเจ้าคะ”เสี่ยวอี้ถามยิ้มๆ

“ย่างไฟแรงเนื้อปลาที่โดนความร้อนทันทีก็จะขยายตัวปริแตกให้เห็นเนื้อขาวๆของปลาถึงเวลานั้นเราราดซอสลงไปเนื้อปลาก็จะดูดเอาน้ำซอสเข้มข้นเข้าไปโดยง่ายเมื่อไม่มีเกร็ดปลาห่อหุ้มเอาไว้ แล้วจากนั้นเราค่อยๆย่างไฟอ่อนไปเรื่อยๆจนกระทั่งน้ำมันปลาหยดและเนื้อปลาเหลืองสวย” เสี่ยวอี้ยิ้มกลืนน้ำลายลงคอ ด้วยความหิว

“อุ๊ยนั่น เจ้าค่ะปลาติดเบ็ดอีกแล้ว”

เสี่ยวหนี่ที่วิ่งเท้าเปล่าลุยน้ำไปกระตุกคันเบ็ดที่โค้งงอเพราะแรงดึงจากปลาตัวใหญ่ ดูจากขนาดแล้วคงทำอาหารจานใหญ่ได้ หรือจะแบ่งไปทำน้ำซุปเพื่อทำอาหารบำรุงสุขภาพให้กับท่านพ่อโจวหลิ่วเยว่ที่เสี่ยวหนี่หรือข้าวนึ่งตระหนักได้แล้วว่าเป็นคนเดียวที่สามารถปกป้องเสี่ยวหนี่ได้ หลายวันมานี่สุขภาพท่านโจวแย่ลง เนื้อปลาย่อยง่ายและยังดีต่อสุขภาพหากทำอาหารที่มีรสเผ็ดนิดหน่อยจะทำให้ ท่านโจวเจริญอาหาร

น้ำใสจนมองเห็นปลาตัวใหญ่ที่ติดเบ็ดแหวกว่ายดึงเชือกเสียตึง เสี่ยวหนี่เองก็ไม่ยอมแพ้ยื้อยุดกับปลาตัวใหญ่จนกระทั่งในที่สุดเจ้าปลาตัวดีก็ยอมสิโรราบ เหวี้ยงตัวปลาขึ้นมาบนบก ปลาตะเพียน เสี่ยวหนี่ตั้งใจว่าเย็นนี้จะทำซุปปลาบำรุงกำลังให้ท่านโจว

ปลาตัวใหญ่ดิ้นขลุกขลักอยู่ริมตลิ่ง เสี่ยวหนี่กระโดดใส่ตัวปลา จับด้วยมือทั้งสองข้างไว้แน่นราวกับสมีกอลในนิยายเรื่องลอร์ดออฟเดอะริง เว้นแต่ไม่มีคำว่าของรักของข้าออกมาจากปากเท่านั้น ช่างไม่เข้ากับใบหน้าสวยๆของเสี่ยวหนี เสี่ยวอี้อ้าปากค้างคุณหนูผู้ทรนง คุณหนูผู้มีกิริยางดงามคนนั้นไปไหนเสีย

“ได้แล้ว ตัวใหญ่เชียวคงเพราะแถวนี้อุดมสมบูรณ์สมเป็นบ้านสวนกลางป่าเขาจริงๆฮ่าฮ่าฮ่า“ 

“คุณหนูเจ้าขา ปลาหอมแล้วเจ้าค่ะคงสุกแล้ว“ เสี่ยวอี้ตาเป็นประกายเกือบห้ามน้ำลายไม่อยู่ รอมานานในที่สุดก็ถึงเวลา