LOGINShare
ตอนที่131คนของข้า
Last Updated:
2025-07-18 14:07:52
Latest chapter
ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน! ตอนท่134หนามใต้พรม
ลานด้านหลังเรือนไทเฮาไทเฮาฟู่ฉีนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้บรรยายกาศยามค่ำสงบเงียบ หยางลี่ก้าวเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มเศร้าๆ“เสด็จแม่” หยางลี่กล่าวเสียงเบา“สิ่งที่เจ้าตัดสินใจไปแล้ว ไม่ต้องเสียใจ ฝ่าบาทไม่เคยเป็นแบบนี้นี่วันนี้กลัวหรือไร” ไทเฮาฟู่ฉีเงยหน้ามองหยางลี่ยิ้มแผ่วเบา น้ำเสียงแฝงความเศร้า “ความจริงแล้ว ชวีหยา...หากนางไม่หึงหวงเกินไป ไม่วางอำนาจเกินตัว นางก็ไม่ได้ผิดอะไรเลย ลูกเองอาจจะมองว่าใจอ่อนกับนางแต่สิ่งที่นางและบิดานางทำมันเกินกว่าจะให้อภัยหากปล่อยไปเกรงว่าต่อไปจะยิ่งได้ใจ”“ซวีหยาไม่เคยเกรงกลัวใคร เพราะนางคิดว่าบิดามีอำนาจล้นมือ ควบคุมทุกอย่างในวังหลวง จึงตั้งใจจะควบคุมฮ่องเต้ให้ได้ พ่อฮ่องเต้ไม่ยอมนางก็ตั้งใจจัดการคนรอบหายฝ่าบาทด้วยตัวเอง”หยางลี่ถอนหายใจลึก ก่อนจะพยักหน้า ไทเฮาพูดเสียงหนักแน่น“อย่าห่วงเลย ฮ่องเต้ไม่ได้โดดเดี่ยวยังมีแม่คนนี้ ข้าได้ส่งม้าเร็วไปยังท่านลุงลู่กังแล้ว ท่านลุงลู่กังเสร็จสิ้นงานแต่งตั้งองค์รัชทายาทแห่งแคว้นซีเป่ยแล้วและข้าได้ส่งจดหมายขอการสนับสนุนจากแคว้นซีเป่ยในครั้งนี้ด้วยเช่นกัน”หยางลี่ที่เข้มแข็งมาตลอด วางตัวเหมือนภูผาที่มั่นคง ทว่าในใจกลับอ
ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน! ตอนที่133หนึ่งปีต่อจากนี้
หยางชินอวี้นั่งพิงเบาะนุ่มในเรือนพัก กลิ่นยาหอมยังกรุ่นในอากาศจากยาทาฝีที่หมอหลวงเพิ่งลงให้ บานประตูไม้ไผ่ถูกเลื่อนเปิดออกช้าๆ ก่อนที่เสียงฝีเท้าเบาๆ จะดังเข้ามา“เจ้าอยู่หรือไม่ ชินอวี้” เสียงนั้นแผ่วเบาแต่แฝงแววลังเลใจหยางชินอวี้ปรายตามองก่อนจะตอบเรียบๆ “เข้ามาสิ”จี้เหวินในชุดสีชมพูจางก้าวเข้ามาด้วยท่าทีสุภาพ ทว่าสีหน้ามีรอยยิ้มประจบเล็กน้อยอย่างเห็นได้ชัด จี้เหวินวางตะกร้าผลไม้ลงตรงโต๊ะ ก่อนจะนั่งลงข้างๆ และเอ่ยเสียงอ่อนทำหน้าเศร้าเล็กน้อย“เจ้าไม่ด้ไปเยี่ยมนายหญิงเจ้าหรอกหรือ” หยางชินอวี้ถามเบาๆ“พูดอะไรอย่างนั้น ข้าเลือกอะไรได้เล่าข้าอยากจะช่วยเจ้าใจแทบขาดวันนั้นข้า...เห็นใจเจ้านะ แต่ข้าไม่อาจทำอะไรได้เลยจริงๆ ...ข้าน่ะ รู้ดีว่ากุ้ยเฟยร้ายกาจแค่ไหน”หยางชินอวี้ยิ้มบาง รอยยิ้มที่คล้ายเยาะตนเองกล่าวเบาๆ“เจ้าก็เหมือนคนอื่น...ไม่มีใครกล้าช่วยข้าเลย แต่วันนี้กลับมากันเต็มไปหมด”จี้เหวินหน้าเจื่อนแต่ก็ยิ้มกลบเกลื่อน จากนั้นนางโน้มตัวเข้ามา“เจ้าน่าจะดีใจนะคุณหนูหยางเพราะวันนี้...เจ้าคือคนของฝ่าบาทแล้วอย่างไรล่ะ ว่าแต่...เจ้าให้เซียหยาทำขนมหวานให้เจ้าจริงหรือ”“เจ้าก็เคยให้เสี่ยวหนี
ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน! ตอนที่132หนังสือเล่มนั้น
ในห้องเงียบสงัดเสี่ยวหนี่นั่งขัดสมาธิอยู่บนเบาะผ้า พอเปิดหนังสือเล่มนั้นออกกลิ่นกระดาษเก่าก็โชยมาแตะจมูกทันที ปกในของหนังสือมีตัวหนังสือจางๆ สีหมึกน้ำตาลเข้มจารึกเอาไว้ เสี่ยวหนี่ไล่สายตาอ่านอย่างเงียบงันก่อนจะพึมพำออกมาเบาๆ“ไม่น่าเล่า…เพราะท่านผู้รับวิญญาณนั่นเองที่ทำพลาด…อีกหนึ่งปีเสี่ยวหนี่คนนี้ถึงจะสิ้นอายุขัย รับวิญญาณผิด…งั้นเหรอ นี่มันเรื่องอะไรเนี่ย”เสี่ยวหนี่ย่นจมูก สีหน้าเหมือนจะหงุดหงิดแต่ก็จนปัญญา หน้าถัดไปมีหัวข้อเขียนด้วยลายมือหวัดๆ รีบร้อนและสั่นนิดๆ"คู่มือเอาตัวรอดในโลกอดีต (เวอร์ชั่นแก้มือ) นี่คือรางวัลปลอบใจเหรอ…” เสี่ยวหนี่พึมพำขอบปากยกยิ้มเบาๆ“ทำผิดแล้วแก้ไข…แต่ช้าไปไหมล่ะ นี่ผ่านมาเกือบปีแล้วนะ”เสี่ยวหนี่พลิกต่อไปเรื่อยๆ จนถึงหน้าหนึ่งที่เหมือนจะพิเศษกว่าหน้าอื่น หมึกสีแดงฉานสดแสบตาถูกใช้เขียนคำนี้เอาไว้ตัวโตๆ จนเสี่ยวหนี่ผงะอีกหนึ่งปี เจ้าจะสามารถกลับไปยังโลกเดิมได้ แต่เจ้าจะต้องทำตามขั้นตอนต่อไปนี้…เสี่ยวหนี่กลืนน้ำลายเบาๆ ตาเบิกโพลงก่อนจะเลื่อนสายตาลงไปอ่าน ขั้นตอนการกลับไปยังโลกเดิม (สำหรับผู้วิญญาณผิดพลาด)ข้อแรก ใจต้องไม่ผูกพัน เจ้าต้องตัดใจจากทุกอย่า
ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน! ตอนที่131คนของข้า
เสียงน้ำในหม้อเดือดปุดๆ หรูซินจับกระชับเส้นผมของหยางชินอวี้แน่น จิกศีรษะของนางลากไปหน้าหม้อน้ำเดือดอย่างไร้เมตตา แม้หยางชินอวี้จะขืนตัวไว้สุดแรง พลิกดิ้นพยายามจะดิ้นรนหนี ทว่าร่างบางของหยางชินอวี้ไม่อาจสู้แรงหรูซินที่แข็งแรงดุจหินผาได้ จี้เหวินเบือนหน้าหนีใจหนึ่งสงสารหยางชินอวี้อีกใจกลัวว่าจะถูกซวีหยาจัดการเช่นเดียวกันหากวันไหนทำผิดขึ้นมากุ้ยเฟยซวีหยาเอนกายอยู่บนตั่ง พัดเบาๆ ด้วยสีหน้าเฉยชา…เย็นเยียบราวน้ำนิ่งที่ปิดคลุมภูเขาน้ำแข็ง ดวงหน้างดงามแต่ดวงตากลับสาแก่ใจ“แค่หม้อน้ำเดือดเท่านั้นจะกลัวทำไม เจ้ากล้าถวายตัวแสดงว่ากล้าเป้นศัตรูกับข้าน้ำร้อนแค่นี้ไม่ต้องกลัว ดีแค่ไหนแล้วข้าไม่ให้เจ้าตายหยางชินอวี้”ซวีหยากล่าวเสียงเรียบ ดวงตาเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม หยางชินอวี้น้ำตาไหลทั้งความอับอายและความหวาดกลัว ใบหน้าแดงก่ำร่างสั่นเทาอย่างไร้ทางหนีมือของหรูซินเริ่มกดศีรษะนางลง…แรงขึ้น…ใกล้ลงเรื่อยๆ หยางชินอวี้ขืนตัวไว้สุดแรง เสียงน้ำเดือดปุดๆ ราวกับจะกลายเป็นเสียงตะโกนขู่กู่ก้องในโสตประสาท“หยุด” เสียงตะคอกดั่งฟ้าผ่ากลางค่ำคืนดังลั่นทั่วห้องปึงงงงประตูตำหนักถูกผลักเปิดออกด้วยแรงมหาศาล องค์ฮ
ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน! ตอนที่130 ขนมหวาน
เซียหยาล้างถั่วแดงที่แช่ไว้ตั้งแต่ยามเย็นตั้งใจทำไส้ขนมให้กับอ๋องน้อยเทียนเฟย แต่ก็เอามาใช้เสียก่อน เซียหยานำถั่วแดงเม็ดใหญ่มาใส่หมอต้มถึงตอนนี้ก็หยิบเอาลำไยแห้งในโถมาโรยลงไปบนหม้อที่กำลังเดือดๆไม่นานกลิ่นหอมอ่อนของถั่วแดงเคี่ยวช้าๆ กับลำไยตากแห้งก็อบอวลไปทั่วห้อง เซียหยาควบคุมไฟอย่างเชี่ยวชาญ ใส่น้ำตาลกรวดลงไปในบริมาณที่แม่นยำ ก่อนตักใส่ถ้วยกระเบื้องขาวสะอาด แล้วประดับด้วยเก๋ากี้สีแดงสด“เรียบร้อยแล้ว รับไปเสีย…ในนามของเจ้าก็แล้วกัน”หยางชินอวี้รับถาดด้วยมือที่แผ่วเบา ใจหนึ่งรู้สึกผิดอีกใจหนึ่งกลับยินดีราวกับคว้าชัย หยางชินอวี้มองหน้าเซียหยาแล้วกระซิบเบาๆ“ขอบใจ…เจ้าเป็นคนเดียวที่ข้ายังพึ่งได้ในตอนนี้ ข้าสัญญาว่าจะไม่ลืมแต่นั้นเจ้าเองก็ต้องสัญญาว่าเรื่องที่ข้าให้เจ้าปรุงของหวานจะต้องเป็นความลับเช่นกัน พรุ่งนี้ข้าจะสั่งคนให้นำทองคำหนึ่งชั่งมอบให้มารดาเจ้าที่บ้าน พอมารดาเจ้ามาพบเจ้าอีกครั้ง เจ้าก็ลองถามนางดู”เซียหยาไม่ตอบ ดวงตานิ่งสนิทของนางยังไม่หลุบลงจากเปลวไฟในเตา แต่ในแววตานั้น…มีบางสิ่งที่ซ่อนอยู่ บางทีอาจเป็นความรู้สึกเจ็บปวดที่ต้องอยู่เบื้องหลังเงาของผู้อื่น หรือไม่…ก็อาจเป็นเ
ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน! ตอนที่129 หนังสือปริศนา
เขาเอื้อมมือช้าๆ จากชายเสื้อคลุมยื่นของสิ่งหนึ่งให้กับเสี่ยวหนี่ หนังสือเล่มหนึ่ง หนาปกกระดาษสาเก่าๆ แต่ผูกเชือกไหมสีครามไว้อย่างประณีต กลางปกมีอักษรโบราณสลักไว้ว่าหนี่ฮวาเสี่ยวหนี่ขมวดคิ้วรับหนังสือไว้ในมืออย่างลังเล ความหนักของมันคล้ายบรรจุบางอย่างที่มากกว่าหมึกและกระดาษ เสี่ยวหนี่เงยหน้ามองชายแปลกหน้า พลันเอ่ยถามเสียงแผ่วเบา“แล้วข้า…เป็นใครกันแน่ในเรื่องทั้งหมดนี้”ชายลึกลับมองเสี่ยวหนี่แล้วเอ่ยเบาๆ ได้ยินกันแค่สองคน“ลาที…ที่ไม่ใช่ลาก่อน แล้วพบกันใหม่”จากนั้นก็หมุนตัวเดินจากไปอย่างช้าๆ …เขาก็หายลับไปกับเงาไม้ใต้แสงจันทร์ เสี่ยวหนี่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น หนังสือในมือเหมือนจะสั่นสะท้านเบาๆ มืออีกข้างกำชายเสื้อแน่น ใจเต้นแรงจนหูอื้อเสียงของอวี่หรงและอันหรูที่อยู่ไม่ไกลนั้นเบาลงไปในสายลม เสี่ยวหนี่ไม่อาจละสายตาจากหน้าหนังสือเล่มนั้นและไม่อาจละความคิดจากคำพูดสุดท้าย“ลาทีที่ไม่ใช่ลาก่อน…แล้วพบกันใหม่”นั่นหมายความว่ายังมีเรื่องที่ยังไม่จบและ….ภายในตำหนักหลวงยามราตรีนั้นเงียบสงัดมีเพียงแสงตะเกียงจางๆสะท้อนบนโต๊ะไม้ข้างกายของหยางลี่หยางลี่เอนกายลงเล็กน้อย ดวงตาทอดมองความว่างเปล่า ริมฝ
You may also like
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา
กระต่ายน้อยใต้ดวงจันทร์83.0K viewsนางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง
ชวี่เหว่ย19.7K viewsทัณฑ์อสุรา
เพลงมีนา12.7K viewsบุตรีอนุผู้ถูกทอดทิ้ง
หิมะที่ปลิดปลิว60.5K viewsข้าจะเกี้ยวท่านมาเป็นสามี
องค์หญิงโนเนม2.5K viewsสาวน้อยทะลุเวลาพร้อมภารกิจSkinship
ฤดูหนาวที่เงียบเหงา3.5K viewsโศลกเพลิงผลาญใจ
เพลงมีนา356 viewsชายาพิษ โฉมสะคราญบรรณาการ
ประดับดิน8.3K views
