ตอนที่2 แพ้

ข้าวนึ่งพาตัวเองกลับมาบ้านด้วยความฉุนเฉียว ไอ้บ้า บังอาจมาไล่ให้ไปตาย มารดาแกสิต้องไปตายแม่ยัดเอ้ย หัวเสียอย่างที่สุด 

ที่ที่ดีที่สุดคือบ้าน ที่อบอุ่นที่สุดคือบ้าน ที่สำหรับซับน้ำตาคือบ้าน กลับมาไม่ทันไรได้กลิ่นหอมฉุยลอยมาจากห้องครัว ยังไงที่บ้านก็ยังมีของกินไว้รอมีคนที่รักรออยู่ 

“กลับมาแล้วค่ะแม่…แม่ พี่หงส์”

เรียกหาแม่กับพี่สะใภ้แต่ไม่มีใครตอบ เดินเข้าครัวหิวจนตาลาย เปิดหม้อซึ้งกลิ่นหอมทะลุเข้าจมูกชวนน้ำลายสอ หยิบเกี้ยวนึ่งแผ่นเกี๊ยวบางเฉียบมองเห็นไส้ล้นทะลักและยังมีไอร้อนลอยวนใส่ปากเคี้ยวงับๆ ไม่ง้อน้ำจิ้ม 

“อื้ออร่อยจัง” หยิบยัดใส่ปากอีกสองสามชิ้นแล้วเดินขึ้นไปชั้นบน

“อั๊กๆๆๆๆๆๆ หะหะหายใจไม่ออก อย่าบอกนะว่าเกี๊ยวกุ้ง” 

ไม่ทันแล้ว แน่นหน้าอกอึดอัดจนเซถลาพยายามพยุงตัวไว้แต่อาการหายใจไม่ออกและดวงตาพร่ามัวยังเล่นงานไม่หยุด ลมหายใจติดขัดเหมือนกำลังจะขาดใจและในที่สุดข้าวนึ่งก็ไม่อาจฝืนตัวเองให้ยืนได้อีกแล้วไม่อาจทรงตัวร่างเล็กกลิ้งหลุนๆ ลงจากบันไดพร้อมกับเสียงกรีดร้องของคุณสุคนธ์ แม่ของข้าวนึ่ง

ทุกอย่างดับวูบ

“ฟาดเข้าไป ฟาดอีก” เสียงดังราวกับปีศาจตวาดลั่น บอกคนรับใช้ร่างกายกำยำให้ฟาดไม้ลงบนแผ่นหลังของหนี่ฮวา

“นายหญิงเจ้าขา นางนิ่งไปแล้วเจ้าค่ะ” ฮูหยินใหญ่จี้เหยาแสยะยิ้ม

“บังอาจ รู้ทั้งรู้ว่าจี้เหวินกินกุ้งไม่ได้ นางยังกล้าปรุงอาหารที่มีกุ้งเป็นส่วนผสม ตีนางให้ตาย”

จี้เหวินที่ยืนอยู่ข้างๆ มีใบหน้าบวมแดงจนเห็นได้ชัด ก่อนหน้านั้นก็คงแน่นหน้าอกจนพูดไม่ออก

“นางตั้งใจวางยาข้าแน่ๆ ตั้งใจให้ข้าตาย”

“ตีนางให้ตาย บังอาจคิดร้ายกับคุณหนูใหญ่ นางคิดว่านางเป็นใครกัน” จี้เหยาตวาด คนรับใช้ให้รีบลงมือ

“ผลั๊วะ ผลั๊วะ ผลั๊วะ” ร่างเล็กของหนี่ฮวาสะท้อนขึ้นลงตามแรงตี

“ท่านแม่แล้วถ้าท่านพ่อกลับมาจากค้าขายเล่า จะไม่หาว่าเรารังแกนางจนตายหรือไร” จี้เหวินหวั่นใจ

“ใครกล้าพูด อีกสามเดือนท่านพ่อที่นำเครื่องเทศไปส่งจึงจะกลับจากด่านชายแดน เมื่อนั้นนางคงกลายเป็นขี้เถ้าตามแม่ของนางไปแล้ว ตีอีก ฟาดให้หนักๆ”

คนงานชายแอบยั้งมือเพราะสงสารหนี่ฮวา อย่างน้อยนางก็ปรุงอาหารให้พวกเขากิน ผิดกับสองแม่ลูกที่จ้องแต่จะโขกสับทุกคนตลอดเวลา

“พวกเจ้าไปดูซิ นางหมดลมหายใจหรือยัง” 

ฮูหยินใหญ่จี้เหยาชี้นิ้วสั่งการตวาดแวดๆ สาวใช้วัยเดียวกับหนี่ฮวา นามเสี่ยวอี้รีบตรงเข้าจับชีพจรตั้งใจจะช่วยหนี่ฮวา จะให้ออกหน้าแทนนางก็กลัวว่าจะถูกทำโทษไปด้วยอีกคน สีหน้าของเสี่ยวอี้ซีดขาวตื่นตกใจพยายามจะห้ามไม่ให้สองแม่ลูกเห็นว่าเสี่ยวอี้เสียใจที่หนี่ฮวาตาย

“ฮูหยินใหญ่เจ้าขา สิ้นใจแล้วเจ้าค่ะ”

“เจ้าแน่ใจหรือ”

“เจ้าค่ะ คุณหนูรองสิ้นใจแล้ว” 

ฮูหยินจี้เหยาแย่งเอาไม้ในมือคนรับใช้ฟาดลงบนร่างแน่นิ่งอย่างแรง

“ตายเสียได้ก็ดี” ร่างของหนี่ฮวาไม่ไหวติง

ข้าวนึ่งลืมตาขึ้นช้าๆ รู้สึกตัวอีกครั้งกวาดตามองห้องที่มืดสลัวรกเรื้อ ห้องเก็บฟืนหรอกหรือ มองเห็นเพียงแท่นนอนไม้ไผ่เก่าครำคราแต่สะอาดสะอ้านบนนั้นที่นอนพับไว้เรียบร้อย ผ้าห่มหมอนล้วนเป็นระเบียบ ฮูหยินใหญ่จี้เหยาเงื้อไม่ในมือฟาดลงไปอีกครั้ง

“ผลั๊วะ อึกๆๆๆๆ” ข้าวนึ่งสะดุ้งเฮือก ฮูหยินใหญ่ผงะทิ้งไม้ในมือก่อนจะถอยหนีวิ่งไปหลบด้านหลังเสี่ยวอี้ด้วยความที่คิดว่าเป็นผี

“ไหนเจ้าบอกว่านางตายแล้ว ทำไมยังสะดุ้งได้อีก”

“อั๊กกกกก” ข้าวนึ่งเหลือบตาที่กำลังจะปิดจ้องใบหน้าที่งดงามของจี้เหวินกับใบหน้าอ้วนของจี้เหยาคู่แม่ลูกตาไม่กะพริบ ใบหน้างดงามแต่งกายแปลกประหลาดทว่าข้าวนึ่งสัมผัสได้ในทันทีว่าสองคนนี้ตัวร้ายแน่ๆ

“เจ้า ฟาดนางให้แรงกว่าเดิม” จี้เหยาฮูหยินชี้นิ้วไปยังคนรับใช้ร่างใหญ่สั่งดังๆ คนรับใช้ผู้ชายหยิบไม้ขึ้นมากำไว้เงื้อขึ้นเหนือหัว

“ฟาดให้ตายเสีย” จี้เหยาตะโกนสั่งเสียงดัง

“พวกเจ้าสองคนแม่ลูกรวมหัวกันรังแกเสี่ยวหนี่อีกแล้วใช่ไหม” โจหลิวเยว่เดินเข้ามาในห้องพักที่รกร้างไร้สิ่งอำนวยความสะดวกของเสี่ยวหนี่ด้วยสายตาที่บ่งบอกว่าโกรธอย่างที่สุด

“ทะทะท่านพี่”

“เสี่ยวอี้พยุงคุณหนูรอง ใครก็ได้ตรงนั้นตามท่านหมอไป๋” 

ข้าวนึ่งสะลึมสะลือก่อนที่สติจะดับวูบ